Het moment dat je leeft
Geplaatst op 24 januari, 2012
Het was afgelopen weekend tijdens een kinderfeestje.
We bouwden een toren gebouwd van duplo blokken, zo hoog mogelijk. Zo hoog dat we een huishoudtrapje nodig hadden om er nog meer blokken bovenop te zetten. Hoger en hoger, tot aan het plafond. Kinderhanden hielden de toren vast om instorten te voorkomen.
Het laatste blokje paste niet meer. Om de toren wat meer stabiliteit te geven, propten we papieren feestbordjes tussen het laatste blokje en het plafond tot de toren vastgeklemd stond.
Daarna gingen we naar boven en zochten naar de plek waar de toren ongeveer stond. Daar sprongen we op de vloer op en neer alsof ons leven ervan af hing met de bedoeling de toren te laten instorten.
Het lukte niet maar dat maakte eigenlijk helemaal niets uit. We sprongen en we leefden als nooit tevoren.
Bewaard onder vaderschap
Tags: leven, vaderschap
Reacties
16 Reacties to “Het moment dat je leeft”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Ooo wat een feest! Laatst flitste ik langs een programma op tv dat liet zien hoe rijke ouders de meest extravagante feestjes gaven voor hun kids, inclusief draaimolens, optredens, speciale koks, noem maar op. Het kan allemaal niet tippen aan wat jij hier prachtig raak beschrijft. Heerlijk. Ik ben voor het eerst op je blog, maar je hebt er een grote fan bij. Zoveel herkenning (ik leer dezelfde wijsheden vanuit de Jungiaans analytische therapie). Zo helder verwoord allemaal. Dank voor dit blije moment!
@Marieke: Wat leuk om te lezen, dank je wel. Ja, dat feestje was echt ontzettend leuk. Het schijnt dat iemand nog een foto van die duplo toren heeft gemaakt, zou leuk zijn als dat inderdaad zo is.
Jahoor, foto’s kun je bij mij bekijken! En wij hebben beneden helemaal niets gemerkt van jullie springen! Stevig huis 😉
@Ingrid: Onmogelijk, het hele huis stond te shaken 🙂
Geweldig verhaal en geweldige actie!
@Huub: Innerlijk kind in actie 🙂
Ik herinner me een stukje dat je zandkastelen bouwde. Zo’n torentje is net zo mooi. Het is een kostbaar iets dat je een moment als deze zo met geluk kan vervullen.
@Fabiola: Ik bedenk me opeens dat we volgens mij als kind allemaal dingen hebben gebouwd zoals torentjes en zandkastelen. Spontaan, met plezier en samen. En dan worden we ineens volwassen en gaan we eerst vergaderen en ruzie maken als we iets willen bouwen 🙂
Ha!Ha! Cool.
Herkenbaar. De kwetsbaarheid komt bij mij als ik zichtbaar voor andere volwassenen enthousiast mijn kinderen durf te volgen in spel. Ik voel dan vaak schaamte opkomen! En een gevoel, dat ik “normaal” moet doen, dus me als een volwassene (saai, neutraal, ongeinteresseerd, mijn kinderen disciplinerend) moet gedragen. Als ik toch durf door te gaan, kijk ik de volwassene(n) even aan en maak oogcontact, nieuwsgierig. Vaak: positieve reacties. Ook vaak: mensen zien ons (toch) niet. Een enkele keer: een afkeurende of niet begrijpende blik.
Altijd: ik verbaas me erover dat dit niet normaal is (of voor mij niet normaal voelt?), dat ik niet meer ouders in het openbaar zie spelen met hun kinderen.
Mijn ogen werden geopend door Carolyn Webster-Stratton met haar “the incredible years”, vertaald als “pittige jaren”. Opvoedadvies met als basis: speel met je kind(eren), en uitleg hóe (ik had dat nodig): observeer je kind, volg en moedig aan. That’s it!
@Tess: Dank je wel. Ik denk dat veel ouders niet het voorbeeld van hun ouders hebben gehad als het gaat over spelen met je kinderen. Ik in ieder geval niet. Dat kan het soms wat lastig maken om iets te gaan doen wat je niet kent. Of misschien is het wel zo dat als je het dan toch doet, het je confronteert met een gemis van vroeger, het gemis van als kind samen met je ouders spelen.
Prachtig! Da’s zo leuk van dit soort dingen. Dat je een perfect alibi hebt om bij jezelf het kind naar boven te laten komen. 🙂 Ben benieuwd of we de foto nog te zien krijgen. Alhoewel de beschrijving op zich al heel beeldend is.
@Michel: Dank je wel. Ik denk dat ik het maar laat bij ieders verbeelding van die toren 🙂
@Tess Heel herkenbaar wat je schrijft. De macht van de ongeschreven regels die je nergens na kunt lezen, maar die iedereen kent. ‘Doe normaal’, ‘val niet onangenaam op’, ‘blijf tussen de lijntjes’… ze belemmeren elke spontaniteit.
Leuk, deze blog. Heerlijk is dat he, helemaal opgaan in iets met iemand anders. Met kinderen vind ik dat heerlijk: die laten zich zo puur gaan :-). Maarre de kerstvakantie komt er aan: ik weet al wat ik met ze ga bouwen! 🙂
@Sonja: dank je wel. Die toren tot aan het dak was inderdaad een mooi moment. Alvast een fijne kerstvakantie toegewenst met veel speelplezier.