Menselijkheid

Geplaatst op 31 augustus, 2010 

Dinsdag 24 augustus zond de Belgische televisiezender Canvas de documentaire ‘Mai qui a tué Maggie’ uit, een documentaire over de politieke dood van Maragret Thatcher.

Wat me in deze documentaire raakte, was dat onder het beeld dat ik van Margaret Thatcher had gevormd (meedogenloos), een echt mens schuilt dat kan voelen. Het was alsof haar politieke dood het ijzeren harnas deed openscheuren waar zij haar bijnaam ‘The Iron Lady’  aan te danken had. Onder dat harnas zat al die tijd al een mens dat net zo kwetsbaar kan zijn als jij en ik.

We laten ons door de beeldvorming in de media hypnotiseren. Met elk oordeel ontmenselijken we iemand stukje bij beetje.

‘Mai qui a tué Maggie’ leert mij dat in iedereen een mens schuilt. Ja, zelfs in Margaret Thatcher.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: ,

De lege pagina als sprong in het duister

Geplaatst op 21 juni, 2010 

Al eerder schreef ik over Mark David Gerson en zijn kijk op het schrijfproces. Op zijn blog vond ik een korte video waarin hij vertelt hoe hij de lege pagina ziet en benadert: elke lege pagina is een sprong in het duister, een sprong in het mysterie, in de leegte, in het creatieve onbekende, in het oneindige waar magie leeft en wonderen gebeuren.

Als ik ga schrijven heb ik meestal al een globaal idee waar ik over wil schrijven. Het schrijfproces gaat dan over het in  woorden en zinnen vormgeven van een idee, het vertalen van het onzichtbare (het idee) naar het zichtbare (de tekst). Dat schrijfproces gaat ook gepaard met wat innerlijke strijd met de oordelen (lukt het wel, is het wel goed genoeg, wil iemand dit wel lezen). Maar omdat het idee er al is komt er vrijwel altijd een bruikbare tekst uit, ook al is die soms toch anders dan in de idee-vorm.

Anders is het als ik zonder idee ga schrijven. Geconfronteerd met de leegte die Mark David Gerson noemt, voel ik me bijzonder ongemakkelijk. Ik voel de spanning in mijn lichaam en wil daar zo snel mogelijk vanaf. De oordelen die dan beginnen te stromen interpreteer ik dan meestal als een rood stoplicht: stop met schrijven en ga iets anders doen. Maar die oordelen hebben niets te maken met of het wel of niet lukt om te schrijven. Die oordelen zijn verbonden met een dieper liggend oordeel dat bepaalde gevoelens er niet mogen zijn. Ook al weet ik rationeel dat alle gevoelens er mogen zijn en dat er geen positieve en negatieve gevoelens bestaan, diep van binnen werkt het soms toch anders.

Weten, voelen en doen zijn echt totaal verschillende dingen.

Zoals veel Amerikaanse blogs doen, zou ik deze blog kunnen afsluiten met vijf tips om innerlijke oordelen te overstijgen: 1. voel het gevoel, 2. herken de oordelen, 3. accepteer het gevoel, 4. laat de oordelen los, 5. ga schrijven. Maar voor mij werken die lijstjes en tips niet dus gauw een streep er doorheen.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 8 Comments

Tags: , ,

Wat ik wel en niet geloof over gevoelens

Geplaatst op 30 april, 2010 

1. Ik geloof niet dat boosheid één van de meest vernietigende emoties is. Ik geloof dat elke emotie, ook die van boosheid, een bepaalde energiestroom is en dat het niet die emotie of die energiestroom is die vernietigend is, maar de vaak disfunctionele manier waarop we ermee omgaan.

2. Ik geloof niet dat er positieve en negatieve gevoelens zijn maar wel dat alle gevoelens gelijkwaardig zijn. Ik geloof ook dat er een goede reden is dat sommige gevoelens onprettig aanvoelen (en die we dan vaak als negatief bestempelen). Namelijk omdat die gevoelens een onbevredigde behoefte signaleren en ons aansporen om in actie te komen. Stel dat het gevoel van honger prettig aanvoelt, zou je dan nog eten?

3. Ik geloof niet dat je je goed of slecht kunt voelen. Ik geloof wel dat je over je gevoelens kunt denken in termen van goed of slecht. Gevoelens kennen geen zwart/wit perspectief van goed/slecht, het denken echter wel.

4. Ik geloof niet dat als je je verdrietig, boos of angstig voelt, dat je dan moet proberen je zo snel mogelijk weer blij te voelen. Ik geloof dat alle gevoelens er mogen zijn en dat het helpt het gevoel werkelijk te voelen en om in contact te komen met de onderliggende behoeften.

5. Ik geloof dat er een heleboel oordelen bestaan over gevoelens en dat die oordelen meer zeggen over onze relatie met onze gevoelens dan over de gevoelens zelf.

6. Ik geloof dat onze taal een heleboel gevoelswoorden kent die in feite geen gevoel uitdrukken maar een oordeel. Zoals ‘Ik voel me in de steek gelaten’. Het onderliggende gevoel kan zijn eenzaamheid en/of verdriet’. De onderliggende behoefte kan zijn verbinding en/of ondersteuning

7. Ik geloof dat het analyseren en classificeren van gevoelens net zo zinloos is als op het strand gaan zitten en de golven van de zee analyseren en classificeren.

8. Ik geloof dat het voelen van je gevoelens kan helpen om in het hier en nu te zijn in plaats van in het verleden of toekomst te zijn door in je hoofd te leven.

9. Ik geloof dat een zin als ‘Ik heb het gevoel dat deze bespreking nog lang gaat duren’ niks met gevoelens te maken heeft maar alles met een gedachte of aanname.

10. Ik geloof dat ik over vijf jaar weer andere dingen over gevoelens geloof dan nu.

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

Zeggen wat je doet werkt als een rode lap op een stier

Geplaatst op 20 april, 2010 

Gij zult consequent en congruent zijn en ervoor zorgen dat het plaatje klopt.

Het slaat nergens op maar daarom zou het zomaar het elfde gebod kunnen zijn. Sommige mensen hanteren dit gebod, die denken dan dat iemand die arts is zelf nooit eens ziek is, dat een sportman nooit eens een biertje drinkt of dat een politicus nooit eens met z’n bek vol tanden staat.

Je hoeft iemand maar te vertellen wat je in het dagelijks leven doet en de normen en waarden waar ze je aan toetsen worden meteen in stelling gebracht.

In het begin van mijn bloggersbestaan schreef ik al eens over een netwerkbijeenkomst waar ik me had voorgesteld als tekstschrijver waarna iemand me erop attent maakte dat ik in een zin ‘hun’ had gezegd in plaats van ‘hen’. (Lees: ‘Hen en hun‘)

Een ander vond vorig jaar dat ik niet congruent communiceerde omdat ik me bezig hou met Geweldloze Communicatie en ook wel eens een oordeel gebruik.

Een tijdje geleden kreeg ik een stuk tekst van de profielpagina van mijn eigen weblog toegestuurd. Mijn profielpagina is in het Engels en was via Goole translator of een vergelijkbare tool, in het Nederlands vertaald. Er zaten enkele taalfouten in de Nederlandse vertaling. De conclusie was dat ik de Nederlandse taal niet beheers en dat dit toch wel vreemd is voor iemand die zich schrijver noemt, ook al ging het om de vertaling.

Zeggen wat je doet werkt op sommige mensen als een rode lap op een stier. Maar wat doe je eraan? Niks, lees alleen het volgende stukje van Paulo Coelho even:

‘Don’t try to be coherent all the time; discover the joy of being a surprise to yourself. Being coherent is having always to wear a tie that matches your socks. It means being obliged to keep tomorrow the same opinions you have today. What about the world, which is always in movement? As long as it doesn’t harm anyone, change your opinion now and again, and contradict yourself without feeling ashamed – you have a right to that! It doesn’t matter what the others may think – because they are going to think that way no matter what.’

Paulo Coelho in ‘The quest’

Bewaard onder Citaten, Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd

Geplaatst op 25 maart, 2010 

Vanochtend las ik op Jooper’s blog een prachtig geschreven en zeer herkenbaar verhaal over illusies en vooroordelen. Een verhaal zoals iedereen dat dagelijks in één of andere vorm overkomt: je ziet iemand, hoort iemand of ziet iets gebeuren en binnen een nanoseconde vormen zich oordelen.

Weerstand

Het doet me denken aan een conflict dat ik met iemand had. Het begon met een meningsverschil en groeide uit tot een conflict. Telkens als ik die persoon zag, hoorde of  aan die persoon dacht, voelde ik weerstand die ik dan weer stapelde boven op de weerstand van de dag ervoor, de week ervoor en de maand ervoor. Wat er dan gebeurt, is wat ik verdichting noem: de weerstand neemt steeds vastere vormen aan tot deze ondoordringbaar wordt en zich een voedingsbodem vormt voor haat.

Haat

In zijn artikel ‘This is why some people hate you’ schrijft Farouk Radwan dat we andere mensen niet haten en ook niet het werk dat we doen of de taak die voor ons ligt, maar dat we de emoties haten die we ervaren in relatie tot die persoon, dat werk of taak. Met andere woorden, de bron van de haat ligt niet buiten ons maar in ons doordat we bepaalde gevoelens afwijzen. Gevoelens van stress, angst of machteloosheid bijvoorbeeld.

En dat is wat er gebeurde in het conflict dat ik had: ik voelde me machteloos omdat ik niet wist om te gaan met het meningsverschil. Ik wees mijn gevoel van machteloosheid af en projecteerde dat op die ander door er een enorme denkbeeldige asshole van te maken.

Verhalen

Hoe maak je van iemand een enorme asshole? Door jezelf een verhaal te vertellen over die ander en telkens als je die ander ziet of hoort een stukje aan dat verhaal toe te voegen. Op de vraag van Karin Ramaker ‘Wat zoek je?’ schreef ik haar onder andere het volgende:

Wat ik zoek zijn nieuwe verhalen, verhalen die me bekrachtigen in plaats van verhalen die me bang en machteloos maken.

Dit geldt dus ook voor de verhalen die ik mezelf vertel over anderen.

Aikido

In haar prachtige boek ‘The Practice of Freedom  – Aikido Principles as a Spiritual Guide’ beschrijft Wendy Palmer de volgende oefening:

Pak twee voorwerpen van ongeveer dezelfde vorm en afmetingen maar verschillend in gewicht. Bijvoorbeeld een hamer en een schroevendraaier. Pak de hamer in je ene hand en de schroevendraaier in de andere hand. Hou je handen en armen ontspannen en voel het verschil in gewicht tussen beide voorwerpen. Begin vervolgens te knijpen tot al je spieren in handen en armen aangespannen zijn. Kun je dan nog steeds het verschil in gewicht voelen? Waarschijnlijk is het enige dat je nog voelt de spanning van je spieren omdat je het onderscheidingsvermogen bent kwijt geraakt het gewichtsverschil te voelen.

Als je, zoals ik in het voorbeeld van het meningsverschil, al je energie samentrekt rondom een bepaalde situatie, ben je niet meer in staat informatie te krijgen over deze situatie. Het opgeven van verzet en weerstand herstelt het vermogen om weer gevoelig te zijn voor de nuances van het hier en nu.

Tijdens Aikido training stelt Wendy Palmer zich voor dat haar trainingspartner een verlengstuk is van zichzelf, dat zij en haar partner twee conflicterende delen zijn van haarzelf,  dat de persoon is die haar aanvalt in werkelijkheid zijzelf is die zichzelf aanvalt.

Vrede

De impact hiervan is naar mijn idee niet minder dan dat alle strijd en oorlog die we voeren een strijd en oorlog is tegen onszelf. En dat wereldvrede een feit is als we alle innerlijke verzet en weerstand hebben opgegeven en innerlijke vrede hebben.

Toen ik hier met iemand over sprak vroeg zij mij wat je er aan hebt dit te weten omdat je de eerste de beste keer dat je met een conflict geconfronteerd wordt toch weer in dezelfde valkuil stapt.

Een goede vraag. Alleen weten is niet genoeg maar net zoals bij Aikido denk ik dat dit een kwestie is van oefenen, oefenen en oefenen. Het leven is één grote dojo en elk conflict is een trainingspartner om mee te oefenen. Elke ademhaling is een kans om conflict en strijd in te ruilen voor harmonie en vrede. Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd.

Maar de kracht van iets weten is dat als je eenmaal iets weet, je het nooit meer niet kunt weten. Als jij de deze blog hebt gelezen weet jij het nu ook 🙂

Bewaard onder Boeken, Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Vraag en antwoord: wat is in je kracht staan?

Geplaatst op 29 januari, 2010 

In de serie ‘Vraag en antwoord’ de lezersvraag:

Wat is in je kracht staan?

Ik stel mezelf deze vraag ook regelmatig en merk dat ik er in de loop der jaren verschillende invullingen aan heb gegeven. Lang geleden (je weet wel: once upon a time…) had ik het idee dat ik in mijn kracht stond als ik over andere mensen oordeelde. Als ik maar genoeg oordelen over iemand kon bedenken (en dat lukte me) dat die ander ‘minder’ was dan mij, dan haalde ik daaruit de beleving van kracht. Maar dat was geen werkelijke kracht maar een schijnbeweging van het ego.

Gelukkig kijk ik er nu anders tegenaan. Kracht is voor mij de ruimte die ligt tussen een stimulus (iets dat gebeurt) en mijn respons. Is die ruimte er niet, en volgt mijn respons onmiddellijk op een gebeurtenis, dan reageer ik vanuit een automatische piloot en heb ik weinig bewust zeggenschap over wat ik doe. Ik ben dan een soort van tennisbal die de richting van de klap van het tennisracket volgt. Ik heb het hier niet een reflex reactie zoals wanneer iemand zonder te kijken de straat wil over steken en ik zie dat er een auto komt aanrijden met hoge snelheid.

Is die ruimte er wel en kan ik bewust mijn reactie kiezen, dan ben ik vrij te reageren zoals ik wil. In mijn kracht staan is voor mij de ruimte hebben en ervaren om bewust en in vrijheid (misschien dubbelop) mijn reactie te bepalen.

Als er iets gebeurt dat je raakt, dan wil het wel eens helpen een paar keer diep adem te halen of spreekwoordelijk tot tien te tellen om in die ruimte te komen. Voelen wat je voelt en nagaan waar je behoefte aan hebt, helpt om in actie te komen.

Bewaard onder Vraag en antwoord | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Vraag en antwoord 22-01-10

Geplaatst op 22 januari, 2010 

Ik controleer bijna dagelijks de statistieken van mijn weblog. Wat me daarin het meest intrigeert zijn de ‘search engine terms’, de zoektermen die mensen via een zoekmachine naar mijn blog hebben gebracht. Sommige van die zoektermen zijn ronduit ontroerend, andere weer heel inspirerend. Zoektermen waar vaak een heel verhaal achter zit.

Die zoektermen brachten me op het idee een nieuwe rubriek te maken: vraag en antwoord. In ‘vraag en antwoord’ wil ik regelmatig korte reacties geven op de zoektermen die mensen naar mijn blog hebben gebracht. Hier de eerste ‘vraag en antwoord’ blogpost.

Hoe kun je van iemand blijven houden?

Daar zijn geen garanties voor. Wat wel helpt is van jezelf blijven houden. Dat wat je zelf niet hebt (bijvoorbeeld liefde voor jezelf) kun je ook niet delen met een ander.

Waarom zijn er problemen?

Misschien zijn er wel helemaal geen problemen en is het enige probleem de manier waarop wij tegen situaties aankijken. We noemen de situatie het probleem maar in feite is onze manier van denken het probleem. Er zijn situaties die om een respons vragen, zo’n situatie noemen we dan een probleem. In het Engels betekent responsibility the ability to respond. Het vermogen om een respons te geven. Situaties die om een respons vragen, helpen ons om onszelf te ontwikkelen, te groeien, keuzes te maken en om in beweging te komen. Ze confronteren ons met wie we zijn en waar we voor staan.

Jezelf vergelijken met anderen

Niet doen. Vergelijken leidt tot oordelen. Oordelen over de ander, jezelf of allebei. Oordelen staan de verbinding met jezelf en de ander in de weg. Nou is niet doen natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. Oordelen zijn er nu eenmaal, soms in een fractie van een seconde. Wat helpt is om je ervan bewust te zijn dat je oordeelt en wat die oordelen dan zijn Onderzoek ze, schrijf er bijvoorbeeld over in een dagboekje, dan verliezen ze steeds meer hun greep op je.

Valkuil voor pleasers

People pleasing is zelf de valkuil. People pleasing gaat voorbij aan je eigen verantwoordelijkheden en aan die van de ander. In mijn beleving is people pleasing een vorm van controle en manipulatie. Alles wat je buiten jezelf probeert te controleren krijgt macht over jou. Je geeft je eigen macht weg. Als je je maar lang en vaak genoeg richt op anderen, weet je op een gegeven moment niet meer wie je zelf bent.

Bewaard onder Vraag en antwoord | 8 Comments

Tags: , , ,

De dakloze en de Uggs

Geplaatst op 18 januari, 2010 

Ik heb boodschappen gedaan en loop naar huis. Onder een afdak naast de supermarkt staat een vrouw daklozenkranten te verkopen. Af en toe koop ik wel eens zo’n krant waarvan een deel van de opbrengst naar de dakloze gaat.

Ze staat daar regelmatig en telkens als ik haar passeer heb ik de keuze wel of geen krant bij haar te kopen. En als ik geen krant koop, passer ik haar dan zonder haar aan te kijken of kijk ik haar juist wel aan? En als ik wel een krant koop, doe ik dat dan voor mezelf of doe ik dat echt voor haar of voor allebei?

Terwijl ik haar passeer zie ik ineens haar laarzen: zij draagt UGGS! Wat er dan in mijn denkgeest gebeurt heet in computertaal een IF-THEN-ELSE constructie:

Ik koop dus geen krant en terwijl ik verder loop, vraag ik me af wat er is gebeurd. Ik kan onmogelijk zeker weten dat de Uggs die ze draagt echte dure Uggs zijn of goedkope nep-Uggs. Misschien waren het wel helemaal geen Uggs en dacht ik dat alleen maar omdat er op  Twitter zo belachelijk veel over Uggs wordt gesproken.

Maar de reden waarom ze wel of geen echte Uggs draagt doet er helemaal niet toe. In plaats van blij voor haar te zijn dat ze warme voeten heeft in de vrieskou, in plaats van te genieten van het plezier van geven en ontvangen, heb ik mezelf in gijzeling laten nemen door mijn denkgeest die overschakelde op ‘crazy-mode’ toen ik haar laarzen zag.

De werkelijkheid klopte niet met het plaatje dat mijn denkgeest van een dakloze heeft en ook niet met het plaatje dat mijn denkgeest van een Uggs-draagster heeft. In computertaal: GOTO crazy mode.

Godzijdank ben ik geen computer en kan ik reflecteren op wat ik doe. En wat zou het handig zijn als computers dat ook konden 🙂

Credits: Dit artikel is geïnspireerd door ‘See the madness within yourself‘ van Irina Almgren.

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →