Daarboven oordelen ze ook

Geplaatst op 1 mei, 2012 

Je kunt mij uit de naam van ‘onvoorwaardelijke liefde’ een channeling uit hogere sferen voorschotelen maar als ik daarin hoor  dat er bij herhaling stevig geoordeeld wordt over eigenschappen die nou eenmaal zo kenmerkend zijn voor ons mens-zijn, dan voelt dat voor mij niet als liefde maar als oordelen. En daarvan hebben we op aarde al genoeg.

Ik kan er trouwens best om lachen als ze ons vanuit dimensies waar alleen maar liefde bestaat, vertellen dat we bijvoorbeeld moeten stoppen met over onszelf en over elkaar te oordelen. Dan is het net of ze daarboven een niet al te beste basistraining ‘Geweldloze Communicatie’ achter de rug hebben. Deelnemers aan zo’n training roepen ook op te stoppen met oordelen en zonder dat ze het zelf in de gaten hebben, oordelen ze er vrolijk op los over de oordelen van een ander. Je kunt zulke mensen het beste een jaartje links laten liggen tot ze weer een beetje bij bewustzijn zijn gekomen.

Op oordelen uit hogere sferen zich ik echt niet te wachten maar misschien hebben ze daarboven niks beters te doen.

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , , , ,

Therapeutisch correct vingertje wijzen

Geplaatst op 10 mei, 2011 

‘Ik heb altijd al geweten dat ik anders ben.’

Therapeutisch correct vingertje wijzen noem ik dat.

Soms is het moediger te erkennen: ‘Ik ben er niet trots op maar wat zij doen, dat doe ik ook wel eens’.  Ik denk dus dat we meer met elkaar gemeen hebben dan dat er verschillen zijn.

Bewaard onder Mening | 5 Comments

Tags: , ,

Schokdempers voor de ziel

Geplaatst op 3 mei, 2011 

Ontkenning wordt ook wel eens een schokdemper voor de ziel genoemd. Ik denk dat hier waarheid in zit. Stel dat ik vandaag alle waarheid ineens onder ogen zou zien, dan zou de schok te groot zijn om te overleven. En daarom hebben we schokdempers nodig om die waarheid te dempen. Ontkenning is zo’n schokdemper, een hele goede zelfs.

Oordelen (over onszelf en anderen) heeft ook zo’n schokdempende werking.

Neem als voorbeeld iemand die een leuke baan door de vingers ziet glippen en reageert met: ‘Ach, het was eigenlijk toch maar een kutjob’. Door te oordelen over die baan hoeft hij/zij zich niet zo kwetsbaar te voelen. Kwetsbaarheid staat in onze maatschappij gelijk aan zwakte en wie wil er nou zwak zijn? Nee, dan maar liever het masker van ‘het doet me allemaal niks’ ophouden. Kwetsbaarheid afgeweerd.

In dit voorbeeld gaat het over oordelen achteraf maar oordelen vooraf heeft dezelfde functie: oordelen helpt om de schok van een toekomstig verlies te dempen.

Leven is veranderen en verandering is onvermijdelijk. Ik denk dat maar weinig mensen het hier niet mee eens zullen zijn. Maar vervang het woord veranderen door verliezen en vervang het woord verandering door verlies en het is nog steeds waar: leven is verliezen en verlies is onvermijdelijk.

Elke verandering gaat gepaard met verlies. Dat verandering betekent dat er iets nieuws in de maak is, willen de meeste mensen nog wel accepteren. Maar dat verandering ook betekent dat er iets gaat verdwijnen, dat we iets gaan verliezen, dat ligt qua acceptatie wat moeilijker want verlies gaat gepaard met verdriet, pijn en angst. Verlies raakt in onze kwetsbaarheid en AUW, dat willen we nou juist niet.

Door te oordelen over de dingen en mensen waar we juist zo om geven en van houden, bereiden we ons onbewust voor op het verlies ervan en voelen we ons niet zo kwetsbaar. De prijs die we ervoor betalen is dat we ook minder vreugde beleven. Oordelen werkt net als een pilletje dat ongewenste gevoelens afzwakt. En of het op de bijsluiter staat of niet: het pilletje zwakt ook hele prettige gevoelens af.

Voor oordelen geldt hetzelfde. Daarom zijn het ook schokdempers. Voor de ziel.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Feesten met jezelf

Geplaatst op 18 april, 2011 

Tien jaar geleden had ik een blog als deze kapot geoordeeld.

Het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven, is over je oordelen heen stappen want daar ligt het avontuur: net achter de oordelen.

Dan feest je elke dag. Met jezelf.

 

 

 

 

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags:

Zijn wie je nooit wilde zijn

Geplaatst op 24 maart, 2011 

Het is best een rare gewaarwording, dat je een moment bent wie je nooit wilde zijn.

Ik bracht woensdag mijn dochter naar school. Ik heb dan meestal even een moment nodig om te wennen aan tussen de ouders zijn. Thuis ouder zijn is voor mij een heel andere ervaring dan ouder zijn met andere ouders.

Op school kwam ik met een ouder in gesprek over voedselallergie. Als je kind allergisch reageert op bepaalde voedingsmiddelen, dan kan dat zeker in het begin een tijd van onzekerheid en frustratie zijn. Onzekerheid omdat het nodig is op zoek te gaan naar alternatieven en om maaltijden anders te bereiden. Frustrerend omdat het voedingsmiddel dat voor de allergische reacties zorgt, ineens opduikt op zowat alle etiketten. Met twee huisgenoten die allebei een lijstje hebben van voedingsmiddelen die voor narigheid kunnen zorgen, kan ik me heel goed inleven in die moeder die pas heeft ontdekt dat haar kind een voedselallergie heeft.

Ik sta daar dus in de klas, tussen de ouders, met een andere ouder te praten over kinderen met voedselallergie en wat dat voor je betekent als ouder.

Tien, vijftien, twintig jaar geleden zou ik me voor zo’n gesprek zeker niet hebben ingeschreven. Ik zal het je sterker vertellen: tijdens dat gesprek in de klas was ik iemand die ik vroeger absoluut niet wilde zijn. Als één van mijn vrienden me vroeger had verteld over zo’n ouders-onder-elkaar-gesprek, dan had ik hem waarschijnlijk hopeloos burgerlijk genoemd. Of erger nog. Maar zulke vrienden had ik niet, die ontweek ik zorgvuldig.

Twee dingen:

1. Ik had vroeger een hele lading oordelen over alles wat ook maar een beetje burgerlijk was. Ik geloof dat de bottomline was dat ik met een zodanig zwaar pakket aan pijn rondliep, dat ik me niet kon voorstellen ooit zelf ouder te kunnen zijn. Het is gemakkelijker anderen burgerlijk te noemen dan eens naar die pijn te kijken.

2. Mensen kunnen wel degelijk veranderen. Of zoals ik het zie: mensen kunnen de relatie met zichzelf diepgaand veranderen.  Er zijn momenten dat ik me verwonder over alle veranderingen. Helaas zie ik die veranderingen niet altijd maar ineens iemand zijn die ik vroeger nooit wilde zijn, werkt als een eye-opener.

Een beetje burgerlijk vind ik sommige dingen nog wel. Maar als ik er middenin zit en er vol overgave aan meedoe, heb ik het heerlijk menselijk.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 8 Comments

Tags: , , , ,

De kunst van communiceren

Geplaatst op 22 februari, 2011 

Als de vrouw die het model van Geweldloze Communicatie introduceerde in het Nederlands taalgebied en die Authenta, Centrum voor Authentieke en Geweldloze Communicatie, oprichtte, een boek schrijft over communicatie, dan prikkelt dat mijn nieuwsgierigheid.

Eind vorig jaar verscheen het handboek ‘De kunst van communiceren’ van Inga Teekens.

Valkuilen

Ik heb het gelezen en worstel nu met de vraag hoe ik erover kan schrijven zonder in de valkuilen te vallen die Inga in haar boek beschrijft zoals oordelen, interpreteren en vergelijken.

Want dat is wat het boek doet: het confronteert met hoe moeilijk het is om goed te communiceren.

En daar donder ik al meteen in de eerste twee valkuilen. Als ik schrijf ‘hoe moeilijk het is’ zet ik een oordeel neer zonder dat ik er zelf verantwoordelijkheid voor neem. En als ik schrijf ‘goed te communiceren’ dan zit ik in een denkpatroon van goed en fout en ben ik bezig om te vergelijken hoe anderen communiceren, hoe ik communiceer en hoe het in het boek staat beschreven en kom ik telkens tot een oordeel. Het effect hiervan op mij is dat ik mijn nieuwsgierigheid blokkeer en mezelf ruimte ontneem om te spelen met communicatie.

Voorbeelden

Het boek geeft behalve een beschrijving van allerlei valkuilen, een heleboel voorbeelden van hoe je dingen anders kunt zeggen. Om in de geest van het boek te blijven zou ik bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘Het boek prikkelt mijn verlangen om te communiceren op een manier waarbij ik de ander werkelijk kan verstaan en waarbij ik mezelf verstaanbaar kan maken. In de praktijk ervaar ik dat regelmatig als lastig.’

Thema’s

Voor wie een aantal trainingen heeft gevolgd om te leren communiceren volgens het model van Geweldloze Communicatie, bevat het boek een aantal bekende onderdelen zoals het verschil tussen proces en inhoud van de communicatie, waarnemingen, gevoelens en behoeften.

En wie daarin nog wat aanvullende trainingen heeft gevolgd, komt in het boek herkenbare vervolgthema’s tegen als verwachtingen en vooronderstellingen, wezenlijke nieuwsgierigheid, feedback, ruimte en ruimtegebrek, beloning en straf.

Bijzondere aanrader

Een bijzondere aanrader in het boek is de zeer uitvoerige lijst met voorbeelden van manieren (strategieën) om je behoeften te vervullen. Per behoefte (en dat zijn er in totaal 49) geeft het boek voorbeelden van hoe je op spiritueel niveau, cognitief niveau, emotioneel niveau, relationeel niveau, verbaal niveau, non-verbaal niveau en fysiek niveau, kunt zorgen voor de vervulling ervan.

Het is een haast overweldigende hoeveelheid aan voorbeelden en mogelijkheden,  bedoeld om te inspireren en te ondersteunen om je eigen strategieën te ontdekken. Als je helderheid hebt over jouw  strategieën, manieren die voor jou werken om je behoeften te vervullen, dan kun je kiezen en voorkom je dat je bijvoorbeeld vast komt te zitten of dat je afhankelijk wordt.

Geweldloze Communicatie

Hoewel het boek niet expliciet wordt neergezet als een boek ‘Geweldloze Communicatie’, herken ik er wel dit gedachtegoed in.  Voor wie zich voor het eerst wil oriënteren op het gebied van ‘Geweldloze Communicatie’, zou ik een ander boek aanraden om als eerste te lezen: Geweldloze Communicatie – ontwapenend en doeltreffend van Marshall B. Rosenberg. Het handboek ‘De kunst van communiceren’ zou ik juist aanraden voor iedereen die al wat ervaring heeft  op dit gebied. Vooral diegenen die denken het allemaal al te weten. Zoals ik soms 🙂

Want het boek confronteert dat er nog een heleboel te leren spelen en ontdekken valt. En daarin zit de grote waarde van het boek.

Confronterend communiceren

Het geven van trainingen ‘Geweldloze Communicatie’ is een aantal jaren geleden een booming business geworden in de zin van dat het aanbod enorm is gegroeid.  Sindsdien duiken steeds meer trainers en trainingen op waarbij het begrip ‘Geweldloze Communicatie’ is ingewisseld voor een ander begrip zoals ‘Verbindend Communiceren’. Naar in aanneem vanuit het verlangen zich te onderscheiden.

Ik heb al heel wat verschillende termen gezien en heb geen enkele animo hier aan mee te doen. Maar als ik dan toch een term zou bedenken, dan zou ik het ‘Confronterend Communiceren’ noemen.

Bewaard onder Boeken, Communicatie | 3 Comments

Tags: , ,

Een emotionele wond als bron van kracht

Geplaatst op 6 december, 2010 

Een emotionele wond is meer dan alleen maar het epicentrum van een heleboel pijn.

In haar blogpost ‘Persistence pays off’ geeft Melody Beattie als voorbeeld obsessie:

‘Know yourself.  Know Life. Then be true to yourself. Take some of that obsession.  Turn it into persistence and passion.  Then go after what you want. The defect becomes power.’

Obsessie klinkt niet echt gezond maar het is een heel klein stapje van obsessie naar ergens in volharden. En volharding kan weer bijzonder nuttig zijn als je bijvoorbeeld een droom wilt realiseren.

Je kent vast wel het gezegde ‘Schelden doet geen zeer’. Ik weet niet wie dit bedacht heeft, ik vermoed dat het iemand is geweest die zelf graag anderen uitschold en daar een excuus voor nodig had.

Het is met schelden net als met de Chinese watermarteling waarbij het slachtoffer vastgebonden op tafel lag en waterdruppels op zijn/haar voorhoofd kreeg. Wat is nou een druppel water? Op zich niks bijzonders maar als die druppels maar lang genoeg blijven vallen wordt het een gekmakende marteling.

Schelden gaat na verloop van tijd wel pijn doen. Oordelen horen ook.

Ik kan een oordeel horen en op rationeel niveau weten dat het niets over mij zegt maar alles over degene die het oordeel uitspreekt. En toch kan ik op emotioneel niveau voelen dat er iets gebeurt. Ik kan de pijn voelen van het aanhoren van oordeel na oordeel na oordeel na oordeel.

Wat zich op emotioneel niveau laat voelen, helpt mij om oordelen al vanaf grote afstand te herkennen. Ik heb er een radar voor ontwikkeld. Oordelen herkennen is bijzonder waardevol bij het communiceren omdat oordelen iets zeggen over de behoeften die spelen bij mezelf  en een ander.

‘For many of our defects, all we’ve done is cross a line.  Take a few steps backwards, or redirect the energy and it becomes an asset.’ Melody Beattie

Lees ook:

 

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

De schreeuw om erkenning – deel 3

Geplaatst op 29 november, 2010 

Het derde deel over de schreeuw om cultuur: hoe zit het met de behoeften van de beslissers?

De beslissers, de politici, hebben natuurlijk ook allerlei behoeften. Dezelfde menselijke behoeften als jou en mij, dezelfde behoeften als die 20.000 deelnemers aan die manifestatie in Amsterdam. Alleen vervullen zij hun behoeften misschien op andere manieren, hebben zij andere strategieën.

Behalve dat politici menselijke behoeften hebben, maken ze ook deel uit van een organisatie en die organisaties hebben ook behoeften:

In de nieuwsbrief NVC Quick Connect (July 2008) schreef Marie Miyashiro-Collins hierover:

‘Bridging the human and organizational needs can lead to organizations that are more alive and in alignment with the universal life energy in all of us and the world around us.’

Een mooi voorbeeld van iemand die z’n best deed om hieraan te werken was een projectmanager die ik een paar jaar geleden interviewde. Hij gaf leiding een aan groot bouwproject en maakte daarbij gebruik van het gedachtegoed van geweldloze communicatie. Één van de bijzondere dingen die hij deed, was veel, heel veel erkenning geven voor de zorgen die leefden bij allerlei partijen. Sommige zorgen werden daarmee weggenomen, anderen niet. Sommige zorgen waren onoplosbaar maar dat sprak hij dan ook expliciet uit en gaf dan erkenning voor wat het betekende dat die zorg bleef bestaan.

Wat hij deed kunnen politici ook. In plaats van kunst en cultuur een linkse hobby noemen,  erkenning geven voor wat kunst en cultuur voor veel mensen betekent. Niet oordelen maar afstemmen op de behoeften.

Zodra de communicatie zich verplaatst van de inhoud (de bezuinigingen) naar het proces (Geweldloze Communicatie wordt ook wel een op behoeften gebaseerd proces genoemd voor interpersoonlijke verbinding), kan gewerkt worden aan een win-win situatie waarin ruimte is voor de vervulling van ieders behoeften. De aanname waarmee dit proces werkt, is dat als er op procesniveau verbinding is, de oplossing op inhoudsniveau vanzelf komt.

Communiceren is een kunst. Dat er op kunst wordt bezuinigd wil niet zeggen dat er op communicatie bezuinigd moet worden. Juist niet.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 10 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →