How to kill a burgerinitiatief
Geplaatst op 26 maart, 2015
Door gemeente ambtenaren die zich beroepen op het algemeen belang zonder dat verder toe te lichten.
Door als gemeente een burgerinitiatief zonder overleg over te nemen en het in eigen regie uit te voeren.
Door als gemeente met burgers afspraken te maken en als die burgers daarmee aan de slag gaan eenzijdig de spelregels wijzigen zonder die burgers daarover te informeren. Komen die burgers dan hun huiswerk laten zien, zeg je als gemeente: afgekeurd want het voldoet niet aan de nieuwe spelregels.
Bewaard onder Mening | 2 Comments
Tags: buurtbeheer, gemeente
Bouwen in de wijk is contact met de wijk
Geplaatst op 6 maart, 2015
Soms lees je iets en ben je ineens een paar jaar terug in de tijd.
Het is 2013 en midden in een woonwijk moet een supermarkt worden gebouwd. Moet omdat de inspraakavond van de gemeente weinig tot de verbeelding overlaat. Die inspraak is er alleen voor de vorm want die supermarkt gaat er gewoon komen zo blijkt als zelfs een woordvoerder van de gemeente laat weten de concurrentie goed is voor de twee ander supermarkten die er al zijn binnen een straal van 50m.
Tijdens een bijeenkomst met de gemeente en de aannemers die de klus gaan uitvoeren vraag ik de omwonenden bijvoorbeeld via social media op de hoogte te houden van de geplande bouwactiviteiten zodat we weten waar we aan toe zijn en we kunnen anticiperen.
Gemeente en aannemers: zover zijn wij nog niet. Geen probleem zeg ik, dan help ik jullie erbij.
Het gratis aanbod word geweigerd en niet veel later trekken de aannemers zoals een leger dat doet de wijk binnen om daar voor een half jaar bezit van te nemen.
De systeemwereld van organisaties en bedrijven is ingericht om onpersoonlijk te zijn omdat efficiency voorop staat. Zet zoiets midden in de leefwereld die een wijk is en dan wordt communicatie voor de systemwereld een pain in the ass dus hop: contact met de omgeving minimaal en het binnen de gestelde termijn en kosten opleveren maximaal.
Arnhem onderzoekt ‘plicht’ tot informeren buurt over bouwprojecten is wat ik las en waarmee ik versterkt met de kennis en ervaring van nu terugkijk op wat er in 2013 is gebeurd. Ik kan het nog steeds niet geloven dat de gemeente en aannemers toen zo’n enorme kans lieten liggen.
Hoewel? Als ik het bekijk vanuit de kloof tussen systeemwereld en leefwereld dan begin ik het te begrijpen en het is precies op dit punt waar onze hele samenleving aan het veranderen is: alles wordt weer menselijker. Het werd tijd. Applaus voor Arnhem.
Bewaard onder Mening | 2 Comments
Tags: aannemers, bouwen, buurtbeheer, Communicatie, gemeente, Oosterhout
Waarom mensen het mooiste werk laten liggen
Geplaatst op 1 maart, 2015
Het citaat komt uit het boek van Clive Hamilton: Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change.
Ik heb het boek uit en leef nog steeds. Mijn god wat een verhaal en wat kan ik ermee? Ik heb wel een draadje in het boek gevonden waar ik op kan voortborduren maar niet voordat ik eerst even de tijd neem het boek te laten afdalen.
Maar nu eerst dat citaat uit het boek van Clive Hamilton:
Reneé Lertzmann argues that inaction does not mean the absence of caring, but may be a strategy to defend ourselves from the anxiety and distress that follow from allowing ourselves to care too much. If I don;t care, I won’t feel bad.
Ik gebruik het citaat graag even in een andere context, die van om je eigen straat, buurt en wijk geven. Zoals ik dat sinds eind 2013 ervaar ligt het mooiste werk dat je kunt doen op je te wachten in je eigen straat, buurt en wijk. Velen zien het liggen, dat geloof ik echt, maar lopen er liever met een grote bocht omheen. Ik snap waarom dat is: uit emotionele zelfbescherming.
Het klopt dat als je in je eigen straat, buurt of wijk aan de slag gaat met om het even wat, je veel dieper geraakt wordt door wat je er tegen komt. Het is in dat opzicht net als met een hevige verliefdheid, ook dan zijn de emoties over het hele spectrum veel intenser.
Die emoties worden wel eens verkeerd verstaan, bijvoorbeeld als je je geraakt voelt door iets wat in je eigen straat, buurt of wijk mis ziet gaan en waar je helemaal niks aan kunt doen. Hoe je dan reageert wordt wel eens uitgelegd als negatief en dat is een grote misvatting van mensen die er grote moeite mee hebben de boosheid, verdriet of pijn van een ander uit te houden omdat ze die gevoelens bij zichzelf maar moeilijk accepteren. Het is hetzelfde mechanisme als wanneer de relatie van een goede vriend of vriendin stuk is gelopen reageren met pijnlijke blabla dat er meer nieuwe partners zijn dan lantaarnpalen.
In de zomer van 2014 deden we met een aantal actieve wijkbewoners mee aan een culturele manifestatie waarbij we onze activiteiten in de wijk mochten presenteren. We kregen een aantal agressieve reacties op het opruimen van zwerfafval. Diep van binnen weten die mensen dat ook wel, dat als je zwerfafval gaat opruimen je er als mens door verandert, je veel meer betrokken raakt en ook kwetsbaarder wordt. En wat is dan makkelijker dan roepen: De rotzooi van een ander opruimen? Ben je besodemieterd!
En zo blijft al dat mooie werk liggen, het blijft geduldig wachten tot we bereid zijn om te leren met al die gevoelens die dat werk oproept om te gaan. Het mooiste werk is nu eenmaal emotioneel werk.
Lees ook:
- Begin nooit een wijkblog
- Met die liefde moet je wel wat doen
- Wijkrouw
- Het nadeel van wijkeigenaarschap
Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening | 4 Comments
Tags: acceptatie, buurtbeheer, Clive Hamilton, gevoelens, liefde
Begin nooit een wijkblog
Geplaatst op 20 februari, 2015
Karin Ramaker schreef er mooie woorden over in ‘Bloggen en burgerjournalistiek?’.
Ook Michael Minneboo schreef er mooie woorden over in: In Amsterdam droom ik van New York.
Twee pleidooien om te bloggen over je eigen omgeving: over je eigen wijk of stad. En toch zeg ik: weersta de verleiding om te gaan wijk- of stadsbloggen, doe het vooral niet!
Zelf ben ik eind 2013 met een wijkblog begonnen, daartoe aangemoedigd door, jawel, Michael Minneboo en nog zo’n fanatieke en eigenzinnige blogger Edwin Mijnsbergen.
Als je met een wijkblog begint ga je anders naar je eigen wijk kijken. Je ziet mooie dingen die je vroeger niet zag. Je ziet ook minder mooie dingen waar je vroeger niet zo bij stil stond en waar je ineens wat aan wilt veranderen. En dat ga je ook doen….
Blogje na blogje na blogje gebeurt er iets met je. Eerst onopgemerkt en als je het eenmaal ziet is het te laat: je bent door het wijkbloggen verliefd geworden op je eigen wijk. En liefde doet rare dingen met je, dat weet iedereen.
Nooit kun je meer ergens onverschillig aan voorbijgaan: je wordt blij en geniet daar enorm van of je wordt boos of verdrietig en gaat iets ondernemen. En dan ga je daarover bloggen en word je nog blijer en geniet je nog meer van de mooie dingen in je wijk en je komt nog meer in actie voor de dingen die er in je wijk werkelijk toe doen.
Hadden Michael en Edwin me maar net zo gewaarschuwd zoals ik jou nu waarschuw.
Goed weekend allemaal.
Bewaard onder Mening | 5 Comments
Tags: buurtbeheer, Edwin Mijnsbergen, Karin Ramaker, Michael Minneboo
De wijk heeft conflicten nodig
Geplaatst op 7 februari, 2015
In de wijk waar ik woon zijn we vorig jaar begonnen met het aanleggen van een bijenlint: bloemen voor de bijen. Hartstikke leuk om samen met andere wijkbewoners een grasveldje om te toveren tot een kleurrijke bloemenzee.
Maar de inzet is natuurlijk hoger want het gaat om de bijen. En het gaat ook nog om iets anders: als je in je eigen wijk aan de slag gaat met bloemen voor de bijen of om het even wat, verandert je relatie met de wijk, wordt de wijk een stukje meer jouw wijk.
Dit jaar willen we het bijenlint verder uitrollen en nou wil het toeval dat de gemeente op tal van plekken in de stad heesters wil vervangen door gras omdat dit goedkoper in onderhoud is. Aha, dat zijn dus potentiële plekjes voor het bijenlint.
Dan zie ik het heel simpel: de gemeente haalt de heesters weg en bespaart zich de kosten van het inzaaien en maaien van gras want in de plaats daarvan zaaien wij bloemen voor de bijen in. Iedereen blij: de bijen, de gemeente en de wijkbewoners die zo graag samen in de wijk aan de slag willen.
Maar dat ligt toch even iets anders. In gesprekken met de gemeente over het gebruik van de plekken waar de heesters verdwijnen, komt al snel de voorwaarde op tafel dat de betreffende plekken niet te dicht bij woningen mogen liggen omdat omwonenden anders gaan klagen. Wat wij bloemen voor de bijen noemen en wat de gemeente kruidenrijk gras noemt, wordt door omwonenden beschouwd als onkruid. en daar wordt over geklaagd…..bij de gemeente. En dat moet worden voorkomen.
Nou, ik denk daar toch iets anders over.
Ik begrijp heel goed de zorgvuldigheid waarmee de gemeente beslist over het al dan niet toestaan dat plekjes openbaar groen door bewoners worden gebruikt voor een bijenlint. Ik begrijp ook heel goed dat de gemeente veel ervaring heeft met bewoners die klagen over onkruid dat eigenlijk kruidenrijk gras is en dat de gemeente zich liever bezig houdt met andere dingen dan het aanhoren en afhandelen van klachten daarover.
En ik wil ook graag dat de gemeente begrijpt dat we in de wijk conflicten nodig hebben. Niet van die conflicten waarbij iedereen elkaar voor rotte vis uitmaakt en externe bemiddeling nodig is, maar conflicten in de zin van meningsverschillen rondom burgerinitiatieven zoals het uitrollen van het bijenlint.
Conflicten daarover horen in eerste instantie niet bij de gemeente thuis maar bij de betrokkenen in de wijk zelf. De wijk heeft het nodig te leren omgaan met dergelijke conflicten, omgaan met meningsverschillen en met verschillende belangen. In de politiek zijn dergelijke conflicten heel normaal en is het debat bedoeld om samen een weg te vinden naar een oplossing. In de wijk hebben we dat debat ook nodig, gevoed door conflicten. Willen we als wijk echt kunnen zeggen deze wijk is van ons, dan is het nodig dat we leren met elkaars verschillen om te gaan en dat we leren naar elkaar te luisteren, elkaar te begrijpen en samen naar een oplossing te zoeken die voor iedereen werkt.
Een verzoek tot het gebruik van een stukje openbaar groen voor het bijenlint afwijzen om eventuele klachten te voorkomen is niet goed voor de bijen en niet goed voor de ontwikkeling van de wijk. We hebben de bijen nodig om te overleven en de conflicten om te groeien.
Hoewel het bijenlint hier alleen als voorbeeld is gebruikt kun je alle ontwikkelingen rondom het bijenlint volgen op de wijkblog Oosterheide.
Bewaard onder Mening | 6 Comments
Tags: buurtbeheer, conflict, Oosterhout
Met die liefde moet je wel wat doen
Geplaatst op 23 januari, 2015
Afgelopen vrijdag mocht ik tijdens de nieuwjaarsreceptie van Groen Links in Oosterhout een groen lintje plus oorkonde in ontvangst nemen. Niet omdat ik lid ben van Groen Links of ook maar enige politieke ambitie heb maar, zoals ik het zie, omdat Groen Links graag waardering wil uiten voor wat onze wijk Oosterheide afgelopen jaar in beweging heeft gebracht.
Diezelfde vrijdag, ’s morgens tijdens het hardlopen, bedacht ik een dankwoord. Hier een fragment daarvan:
Het tegenovergestelde van liefde is niet haat maar onverschilligheid. Wij mensen zijn onuitputtelijke en oneindige bronnen van liefde, niemand uitgezonderd. Maar met die liefde moet je wel wat doen….
Gelukkig kent ons dagelijks leven een overvloed aan uitnodigingen om iets met die liefde te doen. Als voorbeeld iets dat letterlijk en figuurlijk voor het oprapen ligt: zwerfafval. Behalve een probleem van ongekende proporties, zijn al die plastic flesjes en blikjes op straat ook een uitnodiging om iets te gaan doen.
Probeer het maar eens uit en ruim eens een maand lang elke dag één stukje zwerfafval op, één stukje, meer is niet nodig. En ontdek, ervaar en voel hoe het je verandert tot in het diepste van je wezen. Dat is de liefde die aan het werk is.
Je kunt aan dat proces nog een katalysator toedienen met behulp van een verhaal. Mijn verhaal is een wijk waar mensen samen eigenaarschap uitoefenen over hun eigen wijk en dat in die wijk overvloed stroomt naar waar gebrek, schaarste en behoefte is.
Maak je verhaal groot want andere mensen doen graag mee aan iets groots. Vertel je verhaal zo vaak je maar kunt, niet met de bedoeling anderen te overtuigen maar omdat je elke keer als je je verhaal vertelt, je er zelf een stukje meer in gaat geloven.
Maar let op: er kunnen bijwerkingen optreden. Zo is het mogelijk dat je je uiterste best doet zover mogelijk uit de buurt van de politiek te blijven en dat je ineens op een nieuwjaarsreceptie van Groen Links staat of (gebeurde ter plekke) een arm van een wethouder van de SP om je heen krijgt…
Op 31 januari gaan we weer zwerfafval opruimen. Als je zin hebt: doe met ons mee. En als het je na afloop niets heeft gedaan, zeg het me dan: Peter, je verhaal is bullshit. Als het je wel wat heeft gedaan, zeg het me dan ook want dat helpt mij weer om in mijn eigen verzinsels te geloven.
Dank jullie wel voor de uitnodiging, de erkenning en de aanmoediging…..
Voor wie er bij was: de tekst zoals ik die heb uitgesproken kan best iets anders zijn geweest. Ik heb deze namelijk nooit opgeschreven.
Lees ook: Oorkonde voor de wijk
Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments
Tags: afval, buurtbeheer, liefde, politiek, verhalen vertellen
Wijkdansen
Geplaatst op 9 januari, 2015
Ik heb geen enkele ervaring met stijldansen maar heb me laten vertellen dat er bij stijldansen eentje is die de dans leidt en dat de ander volgt.
Ik ben daar even ingedoken en kom dan dansverhalen tegen dat als leiders verkeerde grepen hanteren, dit blauwe plekken of andere verwondingen bij de volgers kan veroorzaken. Of dat er blessures kunnen ontstaan omdat leiders niet voldoende op de omgeving letten.
In de wijk dansen we ook. De gemeente leidt, bepaalt waar ergens een enorm kantoorgebouw komt, waar een nieuwe supermarkt wordt gebouwd, dat een bibliotheek moet verdwijnen, en de wijk moet maar volgen. Dat kantoorgebouw komt er, die supermarkt ook en die bibliotheek verdwijnt en de danspartner blijft verwond achter.
Deze rolverdeling met de gemeente als leider en de wijk als volger, is het resultaat van een lang proces. Ooit was het anders en ooit wordt het anders en zal de wijk de dans leiden. Ik kijk ernaar uit.
Goed weekend allemaal.
Bewaard onder Mening | Reageer
Tags: buurtbeheer, buurtdemocratie, gemeente, leiderschap
De leefwereld van de wijk
Geplaatst op 4 januari, 2015
Op Twitter introduceerde ik de blogpost ‘Verbinding met de wijk begint met transparantie‘ door te zeggen dat het een voorbeeldje is van de systeemwereld die de leefwereld van de wijk niet ziet.
De leefwereld van de wijk, ken ik die eigenlijk zelf wel?
De wijk waar ik woon is in alle opzichten enorm divers en dat maakt die wijk voor mij zo interessant. We hebben hier zowat alles en daarmee ook een heleboel moeilijkheden en mogelijkheden, problemen en uitdagingen.
Als ik het over de wijk heb, heb ik het vaak over twee dromen:
- Met z’n allen eigenaarschap uitoefenen over onze eigen wijk.
- Overvloed laten stromen naar waar gebrek en behoefte bestaat.
Is dat de leefwereld van de wijk of raakt het aan de kern van die leefwereld? Deze twee dingen raken aan mijn leefwereld maar wie ben ik om te zeggen dat deze twee dingen belangrijk zijn voor de hele wijk?
In 2015 wil ik daarom graag breder en dieper in contact komen met de verschillende leefwerelden in de wijk waar ik woon. Ik ben bereid me erdoor te laten veranderen…
Lees ook: Afdalen in de ziel van de wijk
Bewaard onder Persoonlijk | Reageer
Tags: buurtbeheer, leefwereld
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.