Waarom mensen het mooiste werk laten liggen

Geplaatst op 1 maart, 2015 

Het citaat komt uit het boek van Clive Hamilton: Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change.

Ik heb het boek uit en leef nog steeds. Mijn god wat een verhaal en wat kan ik ermee? Ik heb wel een draadje in het boek gevonden waar ik op kan voortborduren maar niet voordat ik eerst even de tijd neem het boek te laten afdalen.

Maar nu eerst dat citaat uit het boek van Clive Hamilton:

Reneé Lertzmann argues that inaction does not mean the absence of caring, but may be a strategy to defend ourselves from the anxiety and distress that follow from allowing ourselves to care too much. If I don;t care, I won’t feel bad.

Ik gebruik het citaat graag even in een andere context, die van om je eigen straat, buurt en wijk geven. Zoals ik dat sinds eind 2013 ervaar ligt het mooiste werk dat je kunt doen op je te wachten in je eigen straat, buurt en wijk. Velen zien het liggen, dat geloof ik echt, maar lopen er liever met een grote bocht omheen. Ik snap waarom dat is: uit emotionele zelfbescherming.

Het klopt dat als je in je eigen straat, buurt of wijk aan de slag gaat met om het even wat, je veel dieper geraakt wordt door wat je er tegen komt. Het is in dat opzicht net als met een hevige verliefdheid, ook dan zijn de emoties over het hele spectrum veel intenser.

Die emoties worden wel eens verkeerd verstaan, bijvoorbeeld als je je geraakt voelt door iets wat in je eigen straat, buurt of wijk mis ziet gaan en waar je helemaal niks aan kunt doen. Hoe je dan reageert wordt wel eens uitgelegd als negatief en dat is een grote misvatting van mensen die er grote moeite mee hebben de boosheid, verdriet of pijn van een ander uit te houden omdat ze die gevoelens bij zichzelf maar moeilijk accepteren. Het is hetzelfde mechanisme als wanneer de relatie van een goede vriend of vriendin stuk is gelopen reageren met pijnlijke blabla dat er meer nieuwe partners zijn dan lantaarnpalen.

In de zomer van 2014 deden we met een aantal actieve wijkbewoners mee aan een culturele manifestatie waarbij we onze activiteiten in de wijk mochten presenteren. We kregen een aantal agressieve reacties op het opruimen van zwerfafval. Diep van binnen weten die mensen dat ook wel, dat als je zwerfafval gaat opruimen je er als mens door verandert, je veel meer betrokken raakt en ook kwetsbaarder wordt.  En wat is dan makkelijker dan roepen: De rotzooi van een ander opruimen? Ben je besodemieterd!

En zo blijft al dat mooie werk liggen, het blijft geduldig wachten tot we bereid zijn om te leren met al die gevoelens die dat werk oproept om te gaan. Het mooiste werk is nu eenmaal emotioneel werk.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening

Tags: , , , ,

Reacties

4 Reacties to “Waarom mensen het mooiste werk laten liggen”

  1. Michael Minneboo on maart 2nd, 2015 17:10

    Agressieve reacties? Wat naar en dom van die mensen. Ik zou zeggen: als je het zelf niet wil opruimen, wees blij dat anderen het dan wel oppakken.

  2. Peter de Kock on maart 2nd, 2015 19:29

    @Michael: Ze doen dat om zichzelf een verhaal te verschaffen dat ze in krachtige bewoordingen zegt ‘Ik hoef niets te doen’. Ik heb het nog zouter meegemaakt waarbij iemand betoogde dat we moeten stoppen met zwerfafval opruimen omdat anders gemeente niet zou inzien dat ze iets ‘verkeerd’ doen.

  3. Martin Krijnen on maart 17th, 2015 20:09

    emotionele zelfbescherming, vind ik een geweldige term om in te zetten hoe mensen (niet) omgaan met de hypocriete punten die iedere gemiddelde mens in deze maatschappij tegen komt. Mijn vraag is of het een menselijk gevolg is, of zou het een economische gevolg zijn. Of sterker nog, zou “economisch” de term “menselijk” aan het veroveren zijn. Ook termen en definities beginnen te zwerven, zo ook mijn definitie zwerfafval. Jaloezie komt in me opdrijven, ik wil ook.

  4. Peter de Kock on maart 17th, 2015 20:37

    @Martin: goed weer wat van je te horen. ik hoop dat het je goed gaat. Er zijn zoveel redenen te bedenken voor die emotionele zelfbescherming. Voor mij komt het voort uit het in oorlog zijn met onze gevoelens. En niet alleen dat, ook met onze behoeften en met wie we zijn. Dat negeren we allemaal omdat we dat vroeger zo geleerd hebben van onze ouders die dat lang geleden ook weer leerden van hun ouders. Als je om je heen kijkt zie je die patronen overal terug zoals in muziek, films en boeken. Misschien vind je het leuk weer eens af te spreken, kunnen we het er eens gezellig over hebben. Zin in?

Laat je reactie achter!