Zes jaar bloggen

Geplaatst op 30 december, 2013 

‘Verdien je er ook geld mee?’ Een vraag van mensen die zelf niet bloggen en die maar amper weten wat het is.  Ik doe het nu zes jaar en wat ik ermee heb gegeven is niet eens in geld uit te drukken.

De economie van het geld is stervende, de economie van het geven is de planeet aan het redden.

Lees ook: Van bloggen word je rijk

 

Bewaard onder Bloggen | 8 Comments

Tags: , , , , , ,

Van bloggen word je rijk

Geplaatst op 27 december, 2013 

Sinds ik voor het wijkblog Oosterheide blog, is mijn interessegebied flink verschoven. Zo las ik een tijdje geleden over het project ‘Coehoorn Centraal’ in Arnhem, misschien wel het grootste project op het gebied van een door burgers gedreven stadsontwikkeling. Na het lezen over dit bijzondere project dacht ik als eerste aan die lelijke bouwput in Middelburg die deze mooie stad alweer tien jaar bezig houdt. Zouden burgerinitiatieven daar misschien een oplossing kunnen bieden net zoals dat in Arnhem is gebeurd?

Via Twitter informeerde ik blogvriend Edwin Mijnsbergen over Coehoorn Centraal en die tipte vervolgens Wim Kiezenberg over dit project. Wat volgde was een afspraak in Middelburg om hier eens over van gedachten te wisselen. Als je weet dat een probleem te groot en diepgeworteld is om het eventjes op te lossen, wordt een gesprek erover eigenlijk heel gemakkelijk en vooral leuk: je begint gewoon te praten en de ideetjes beginnen vanzelf te stromen.

Het is geweldig dat overheden en al lang bestaande systemen en structuren geen oplossingen meer hebben voor hedendaagse problemen omdat het alle ruimte biedt aan initiatieven van mensen die bereid zijn de regie over eigen straat, buurt en wijk weer in eigen hand te nemen. Als je doorvraagt kent iedereen daar wel een aantal voorbeelden van.

Het zijn gouden tijden voor pioniers en avonturiers. Gouden tijden ook voor je gevoel volgen, je intuïtie. Problemen en vraagstukken zijn soms zo complex dat logisch nadenken of proberen de boel te vertalen naar visie, missie en doelen, niet meer werkt en ook niet meer inspireert. Wat dan rest is je gevoel volgen, iets doen omdat je voelt dat het goed is het te doen zonder dat je het kunt beredeneren. Zoals zo’n afspraakje in Middelburg afgelopen maandag. Hoe het allemaal verder gaat weten we niet maar begin volgend jaar gaan we een kijkje nemen in Arnhem om te leren van ‘Coehoorn Centraal’, wat daar is gerealiseerd en hoe de mensen dat voor elkaar hebben gekregen. Omdat het goed voelt om zonder routekaart een proces in te duiken met onbekende afloop.

Het vloeit allemaal voort uit bloggen. Bloggen is veel meer dan alleen die stukjes het net op slingeren. Door te bloggen sluit je jezelf aan bij een ecosysteem van mensen die zoveel energie, ideeën en oplossingen genereren dat je er soms door ondersteboven geblazen wordt. Van bloggen word je rijk.

Tussendoor hackten we in Middelburg ook nog even een caravan.

Bewaard onder Bloggen, Mening | 3 Comments

Tags: , , , , , , , , ,

Jouw idee is niet van jou

Geplaatst op 27 november, 2013 

In het ene wijkcentrum de mogelijkheden bespreken er een Internetcafé te organiseren voor mensen die zelf geen computer hebben. Daarna meteen door naar een ander wijkcentrum om daar de mogelijkheden te bespreken. Tussendoor bij de scouting nog even bloemenzaad afgeven om mee te doen aan het Bijenlint in de wijk en zo de bijen te helpen.

Als je dacht dat een wijkblog alleen bloggen betekende….

Wat een blog en alle activiteiten erom heen eigenlijk doen is hetzelfde als wat de bijen doen: voor bestuiving zorgen.  Het brengt een idee van A naar B, neemt er eentje mee van B en brengt dat weer naar C.

Blog je idee want het is niet van jou. Wees niet bang dat een ander ermee aan de gang gaat, krijg jij gewoon weer een ander idee. Met het ene idee ga je wat doen, het andere geef je aan een ander. Als je het te lang bewaart verliest het alle kracht dus schuif het door.

Het is een misvatting te denken dat als je een idee hebt, je het ook zelf van A tot en met Z moet realiseren. Dat doen bijen ook niet, die zorgen alleen voor de bestuiving, de rest laten ze aan de planten over en die samenwerking is wel zo effectief.

Bewaard onder Bloggen | 2 Comments

Tags: , , , ,

Een beetje vreemdgaan

Geplaatst op 4 november, 2013 

Het voelt als vreemdgaan en dat is het ook wel. Een beetje dan.

Want na bijna zes jaar bloggen op mijn eigen blog, ben ik twee weken geleden begonnen te bloggen op een tweede blog: Wijkblog Oosterheide. En dat voelt dus als vreemdgaan.

Maar omdat ik van allebei erg veel hou en ze van elkaars bestaan op de hoogte zijn, kan ik het beter anders noemen: polyamorie.

Het is leuk en opwindend maar af en toe ook lastig, bijvoorbeeld als mijn eigen blog om wat meer aandacht vraagt of als ik tien ideetjes bedenk voor de wijkblog en maar eentje voor mijn eigen blog.

Blogs zijn net mensen. Misschien dat ik daarom zo van ze hou… en het er af en toe ook moeilijk mee heb.

Lees ook: Een nieuw blogleven

Bewaard onder Bloggen | 6 Comments

Tags: , ,

Een nieuw blogleven

Geplaatst op 21 oktober, 2013 

De wijkblog Oosterheide is een feit: http://oosterheide.blogspot.nl/

De bloggers met wie ik regelmatig afspreek weten het: dat ik worstel met de vraag om een tweede blog te beginnen. In het Engels bloggen, onder een pseudoniem bloggen, het leek me uitdagend op deze manier een heel ander blogleven te beginnen.

Uiteindelijk is het iets geworden dat veel dichter bij huis is: een wijkblog. Het voelt goed, alsof ik het jaren geleden al had moeten doen. De bedoeling is dat het een groepsblog wordt onder de vlag van het Sociaal Wijkteam.

Wat ik graag wil is de schaarste en overvloed in de wijk met elkaar in verbinding brengen. Mijn aanname is dat als ergens gebrek aan is, er ergens anders overvloed aan is. Een stroom op gang brengen tussen die twee….. ik zie voor me hoe dat kan werken:

schaarste + overvloed = overvloed.

Nou en of dit het begin van een nieuw blogleven is.

Lees ook: Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt 

Bewaard onder Bloggen | 9 Comments

Tags: , , , ,

Er leeft en speelt veel meer in je wijk dan je denkt

Geplaatst op 27 september, 2013 

Sommige toevalligheden doen zo hun best je iets duidelijk te maken dat je ze wel moet opmerken, zelfs al ben je blind en doof.

Dit was voor mij zo’n toevalligheid:

 

Ik wil al een tijdje een buurtblog beginnen. Op zoek naar mede-bloggers deed ik voorzichtig een oproep via Twiter maar zonder respons. Ik begon aan een briefje met het idee dat huis aan huis te verspreiden maar  verder dan een inleiding kwam ik niet. Het was niet dat ik niet graag genoeg wilde, eerder dat ik niet goed wist hoe te beginnen.

En toen was daar die tweet. En afgelopen donderdag die bijeenkomst.

Bij binnenkomst zag ik een grote ruimte met aan één tafel een aantal dames. Ik werd bijzonder gastvrij ontvangen en had al meteen een gesprekje over wat kleinere en grotere problemen die ik in mijn directe woonomgeving ervaar en waar ik graag wat aan wil doen.

Meer mensen kwamen binnen en een lange tafel aan de zijkant vulde zich met heel veel eten en drinken. De avond bleek ‘American Style’ te zijn, dat iedereen dus wat te eten en/of drinken meeneemt. Maar dat wist ik dus niet want ik had alleen die tweet gezien. ‘Alles moet op’ werd er geroepen. Een onmogelijke opdracht.

Ik had nog steeds geen idee wat voor avond het zou worden dus ik ging aan een tafeltje zitten en legde mijn schrijfblokje klaar voor wat zou gaan komen. Ik zat daar zo’n minuut of tien lekker rond te kijken in afwachting tot ‘we zouden gaan beginnen’, tot iemand het woord zou nemen en we in de groep gingen bespreken wat we in de wijk graag willen verbeteren.

Toen dat maar niet gebeurde begreep ik dat dit niet zo’n avond was maar dat je zelf even aan de bak moet om eruit te halen wat je nodig hebt. Dus ik begon te ontmoeten en vragen te stellen. Iedereen die ik sprak vroeg ik het volgende: wat zijn volgens jou de grootste problemen in de wijk? In mijn achterhoofd hoopte ik op bevestiging van de problemen die ik ervaar maar die bevestiging kreeg ik niet. Vrijwel iedereen die ik sprak noemde deze problemen: armoede en eenzaamheid. Nog maar een keertje: armoede en eenzaamheid.

In de wijk waar ik woon bestaat dus armoede en eenzaamheid. De dingen waar ik me in mijn wijk dagelijks aan erger verdampten met de snelheid van het licht. Ze waren weg op een manier alsof ze nooit hadden bestaan. Het is gemakkelijk je te ergeren aan zaken als zwerfvuil omdat die zo zichtbaar en tastbaar zijn. Maar armoede en eenzaamheid, dat speelt zich af achter gesloten deuren in de harten en zielen van de mensen.

Maar ik wilde dus een buurtblog en vond de PR dame van het sociaal wijkteam. Na een kort gesprek zaten we ineens in een andere ruimte achter een computer om de website van het sociaal wijkteam te bekijken of er van de nieuwsrubriek een blog kan worden gemaakt. Want waarom zelf met een buurtblog beginnen als zoiets eigenlijk al bestaat? Waarom niet bloggen via de website van het sociaal wijkteam? Waarom niet samenwerken? Beetje WordPress erbij in in plaats van een dichtgetimmerde en geprogrammeerde website waar voor elke aanpassing moet worden betaald en hey ho let’s go.

En omdat voor een buurtblog buurtverhalen nodig zijn, ging ik terug de netwerkarena in op zoek naar mensen met verhalen. Ik hoefde niet eens te zoeken want ze vonden mij. Een buurtbeheerder van de gemeente Oosterhout, een meneer die voor Amarant werkt en mensen met een verstandelijke beperking helpt om zelfstandig te wonen, een gemeenteraadslid die zelf in de wijk woont en een mevrouw die voor het centrum voor jeugd en gezin Oosterhout werkt, leverden zoveel indspiratie en verhalen op dat al duurde een dag 48 uur, ik ze nooit allemaal kan verwerken.

Wat me het diepst raakte was natuurlijk het bestaan van eenzaamheid en armoede. Maar ook dat er zoveel mensen actief bezig zijn met werken aan de wijk, met verbeteringen waar de kranten en het journaal best wat meer aandacht aan mogen besteden.

En ik maar denken dat ik de enige was die zich druk maakt om de wijk. Soms is het heerlijk er helemaal naast te zitten.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , ,

Over #BCM13: de kwaliteit van klein

Geplaatst op 26 augustus, 2013 

Na mijn eerste bezoek aan Edwin Mijnsbergen twee jaar geleden en het tweede bezoek vorig jaar samen met Michael Minneboo, ontstond het begrip bloggersconferentie Middelburg. Afgelopen vrijdag was editie #BCM13 aan de beurt. Beter weer konden we niet hebben. Het was zomers en alleen om die reden al een dag met een hoog vakantiegevoel gehalte.

In de trein op weg naar Middelburg lukt het me maar niet het kopje koffie aan de man te brengen dat ik onverwachts over heb. Een mevrouw die ik aanspreek of zij misschien interesse heeft neemt niet eens de moeite om oogcontact te maken en loopt door alsof ik niet besta. Misschien spreek ik wel Chinees en verstaat ze me niet, dat kan natuurlijk. Volgende keer toch maar eens Zeeuws leren.

Vanuit Roosendaal rijden elk uur twee treinen tot in Vlissingen. Volgens de NS zijn dat intercity’s maar ik noem het stoptreinen, ze stoppen namelijk op alle stations. Ook station Kruiningen – Yerseke doen we aan. Ik heb er vroeger menig somber verblijf ondergaan. Een vrolijke boel is het er nog steeds niet en die gore frietlucht van een tegenoverliggende fabriek blijft me gelukkig bespaard omdat de ramen in de trein niet open kunnen. Wat wel veranderd is, is dat de bussen naar het veerpont Kruiningen – Perkpolder niet meer rijden. Ik mis het niet.

In Middelburg lopen Michael en ik vanaf het station naar de Grote Markt waar we Seventy-Seven opzoeken, de stamhut van Edwin Mijnsbergen. Als we net aan de koffie en de thee zitten komt Edwin ook. Met de herinneringen aan #BCM12 nog vers in het geheugen is het net alsof een heel jaar in slechts een week tijd is verstreken.

We doen eerst een blogrondje, dat wat ons in eerste instantie samen heeft gebracht. Michael schrijft, blogt, interviewt en publiceert zoveel dat hij gewoon de  stripjournalist van Nederland is. Bij strips denk ik in eerste instantie aan Michael en pas daarna aan de strips die ik vroeger las zoals Asterix & Obelix. Edwin vertelt over allerlei nieuwe projecten waar hij dankzij het bloggen en prachtige initiatieven als Middelburg Dronk , een online encyclopedie over de geschiedenis van drinken en uitgaan in Middelburg, toen en nu, in is gerold. De namen van enkele zeer gerenommeerde bedrijven en organisaties in combinatie met de rechtdoorzee aanpak van Edwin, doen verlangen naar een nieuw bezoek volgend jaar.

Als ik vertel gaat het al snel over dingen die ik heb meegemaakt en een pittig verhaal over heb, maar waar ik niet over blog. Waarom niet? Ik weet dat niet precies, misschien omdat ik het idee heb dat sommige dingen niet op mijn blog passen. Ik word aangemoedigd en aangespoord juist wel over die dingen te bloggen. Eerst publiceren en dan pas nadenken herhaalt Edwin zijn woorden van vorig jaar nog eens.

Edwin trakteert ons op een heerlijke lunch. Hij neemt ons mee naar de Kloverniersdoelen waar we in een prachtige binnentuin zitten. Als ik niet zou weten waar ik was en iemand zou me zeggen dat ik op een mooie wijnboerderij in Zuid-Frankrijk zat, zou ik het meteen geloven.

Na de lunch maken we een wandeling. Edwin leidt ons over de bolwerken die Middelburg omgeven. Het is de plaats en het moment voor de première van mijn gedicht dat je zowel snelseks-gedicht als snel-seksgedicht kunt noemen (voor wie nieuwsgierig is naar dit gedicht: voor een tientje stuur ik het je toe). We passeren een hekje. Het verhaal gaat dat er wel eens mensen overheen hangen om seks te hebben. Het hekje is niet bijzonder, het uitzicht wel. Het verhaal ook.

Onderweg passeren we ook de prachtige plek waar vroeger miniatuur Walcheren  stond en wat is verplaatst naar een veel minder mooie locatie buiten de stad. En ook een lelijke bouwput middenin de stad komt voorbij. De lelijke betonnen bak staat vol water en er is weinig fantasie of creativiteit voor nodig om voor deze plek een beter lot te verzinnen. Een paar dikke slangen die het water in de bak doen borrelen moeten voorkomen dat hier een muggenplaag ontstaat. De bouwput is er al jaren zonder dat er iets gebeurt. Ook dat is Middelburg.

Terug bij de stamhut hebben we nog een uurtje voor drankjes en verhalen. Omdat Michael een flink stuk treinen voor de boeg heeft, nemen we op tijd afscheid van Edwin en van zijn mooie stad en zijn verhalen.

Michael en ik stappen weer in de intercity stoptrein en een uur later kan ik er in Roosendaal uit om over te stappen. Ik heb nog geen zin om naar huis te gaan en besluit naar de Oude Markt te lopen en daar op een terras nog even stil te zitten bij  vandaag.

In vind het heerlijk om van mezelf minder van alles en nog wat te moeten. Die innerlijke slavendrijver doet het na al die jaren eindelijk wat rustiger aan. Maar wat nog fijner is, is dat vrienden je welgemeend aanmoedigen om iets te gaan doen waarvan je denkt: het klinkt zo logisch dit te gaan doen, waarom het heb ik er zelf niet aan gedacht? Dan zijn vrienden echte vrienden. Hun aansporing heb ik veel liever dan die van mijn slavendrijver.

Lees over #BCM13 ook:

Aan de blogpost van Edwin heb ik de titel voor de mijne ontleend: de kwaliteit van klein.

Over #BCM12 en #BCM11 lees je in:

Is BCM nou een conferentie of een conventie? Het is als grap geboren en ik heb gemerkt dat ik beide begrippen door elkaar gebruik. Conferentie is het meest passende woord maar  ook dat dekt de lading voor geen meter. Het gaat voor 100% over vriendschap.

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , , , ,

#Bloginterview door @marysjabbens

Geplaatst op 21 augustus, 2013 

Vragen, vragen, vragen. Een manier om iets te leren, een manier om iemand te leren kennen, een manier om van een gesprek iets moois te maken, een manier om iemand te coachen, een manier ook om flinke irritatie te triggeren.

In welke categorie vallen de volgende 14 vragen die Mary Sjabbens me onlangs stelde voor haar bloginterview?

Wil jij je even voorstellen?
Nou nee dus, niet op deze manier. Voorstellen betekent voor mij dat we elkaar ontmoeten en een middagje samen verhalen, ervaringen, ideeën, verlangens en dromen uitwisselen. Dat we delen waar we succes hadden en waar we ellendig faalden. En ook waar we bang voor zijn, waar we blij mee zijn, waar we boos over zijn en wat pijn doet. Ik heb vaker de vraag gekregen me in een paar zinnen voor te stellen en ik ben het geworstel ermee zat. Ik worstel ermee omdat voorstellen voor mij een andere betekenis heeft dan voor de meeste andere mensen. Ik wil niet meer met mezelf vechten om me in te passen in een betekenis die een ander ergens aan geeft. Afspreken?

Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?
Ik heb wel eens gezegd dat bloggen een daad van liefde is voor jezelf. De reden dat ik ben gaan bloggen is dat ik bijna zes jaar geleden eindelijk genoeg van mezelf hield om iets avontuurlijks te gaan doen en dat is onder andere bloggen geworden. Ik had ook kunnen antwoorden dat ik vroeger graag brieven schreef. Als ik alle brieven in handen kon krijgen die ik ooit had geschreven, dan zouden die een geweldig en overtuigend bewijs leveren van mijn persoonlijke groei. Maar dat doet een blog ook: je eraan herinneren dat je na het posten van een nieuwe blog alweer een stapje verder bent in je ontwikkeling, dat je de dingen anders ziet en ervaart. Bloggen is jezelf eraan herinneren dat je constant in beweging bent.  En dat vind ik een daad van liefde.

Hoe lang blog jij al?
Sinds december 2007. Dus over een paar maandjes alweer zes jaar.

Hoe vaak blog jij?
Op mijn eigen blog 3 tot 4x per week. Dit aantal voelt precies goed. Bij meer ga ik mezelf forceren en bij minder word ik lui.

Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?
Meestal ’s avonds maar dat is puur vanuit praktische overwegingen omdat al het werk dan is gedaan en er rust in huis is. Maar als ik een dag alleen thuis ben merk ik dat ik net zo gemakkelijk overdag schrijf. Het maakt me dus eigenlijk niet uit. Als ik elke dag kon uitslapen zou ik ‘s avonds heel laat schrijven als het donker is en iedereen slaapt. Tijdens motorvakantie heb ik altijd een schriftje bij om een soort van dagboekje bij te houden. Veel daarvan wordt later een Blog. Eigenlijk blog ik dan in een schriftje en dat kan ik de hele dag door doen.

Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?
Als ik ga zitten voor een thema komt het juist niet. Dat probeer ik wel eens maar dan eindig ik meestal in frustratie, dat werkt dus niet voor mij. De onderwerpen komen met het ervaren. Dat kan zijn iets wat ik beleef of wat ik zie of hoor of lees. Dan rijgen zich in mij ineens een paar zinnen aaneen en dan weet ik: blogpost.

Blog jij over alles?
Dingen waar de kranten ’s morgens mee vol staan en de journaals ’s avonds nog een schepje bovenop doen, daar doe ik zo goed als niks mee. Als er een thermometer bestond waarmee je kon meten hoe je in het leven staat en je kon dan meten voordat je een krant leest of voordat je naar het journaal kijkt en je kon na het lezen of kijken nog een keer meten, dan was meteen duidelijk waarom ik over die onderwerpen niet blog. Ook dat is trouwens een daad van liefde.

Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?
Ik heb toevallig tijdens motorvakantie een stukje geschreven over het duiden van blogs. Ik vind dat je als kunstenaar, en bloggers zijn kunstenaars, je eigen werk niet moet willen duiden. Als ik naar een kunstwerk kijk, bijvoorbeeld een modern schilderij, dan wil ik kijken en zelf ervaren wat het met me doet. Resoneert het niet, dan is het niet voor mij bestemd en loop ik verder. Resoneert het wel, dan wil ik ontdekken wat het bij me oproept aan gedachten en verhalen en ook hoe het me emotioneel raakt. Als de kunstenaar me op datzelfde moment zou vertellen wat zijn verhaal erover is, dan gaat mijn denkgeest met zijn verhaal aan de haal en is er minder of geen ruimte voor dat van mijzelf. Dan is het genot kapot. Dan is dat schilderij geen kunst meer maar een ding net zoals een vork en een mes dingen zijn.

In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?
De meeste lezers ken ik niet dus hoe kan ik daar rekening mee houden? Als je daar aan begint ben je meer een politicus in verkiezingstijd dan een blogger. Ik denk trouwens dat veel van de dingen die we denken te doen omwille van anderen, in feite voortkomen uit een behoefte in onszelf. We doen meer vanuit onszelf dan we denken. Maar ja, we zijn geconditioneerd onze eigen macht weg te geven en dat doen we onder andere door te denken dat we dingen doen vanwege anderen.

Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?
Dan kom ik uit bij onderwerpen die ik exclusief bewaar voor persoonlijke ontmoetingen met goede vrienden en vriendinnen. Daar komen die onderwerpen meer tot hun recht dan op een blog. Een blog is maar een blog maar sommige onderwerpen hebben een heel erg zacht kussentje nodig om op te landen. Een goede vriendschap is zo’n kussentje. Sommige van die onderwerpen worden dan later in aangepaste vorm soms alsnog een blog maar dan moeten ze wel eerst de veiligheid en zachtheid van dat kussentje hebben gevoeld.

Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Belangrijk genoeg om elke dag even te checken wat er gelezen wordt en waar mensen naar op zoek zijn. Onbelangrijk genoeg om wat ik blog, hoe ik blog, en of ik blog, er nul komma nul van te laten afhangen.

Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?
Via Twitter en Google +. En soms maak ik het niet kenbaar, is het voor wie er toevallig terecht komt.

Ben je tevreden over jouw site?
Had me die vraag na een half jaar bloggen gesteld en ik had een waslijst aan wensen opgesomd. Hoe het eruit ziet doet me nu veel minder dan een paar jaar geleden. Een leuk idee voor een blogpost betekent veel meer dan die tien plugins die ik volgens de kenners per se moet hebben.

Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?
De meeste mensen die regelmatig reageren ken ik persoonlijk, heb ik via het bloggen leren kennen. Een aantal daarvan zijn echt vrienden/vriendinnen geworden. Een reactie kan dus leiden tot vriendschap en dat maakt elke reactie voor mij bijzonder genoeg om er bijna altijd persoonlijk op te reageren.

Je vindt Mary Sjabbens hier:
Blog: http://www.marysjabbens.nl/
Twitter: https://twitter.com/marysjabbens

Ik heb wel eens gelezen dat het goed is om jezelf zo af en toe de vraag te stellen hoe je als kind zou aankijken tegen de volwassene die je nu bent. Als ik als volwassene terug kon gaan naar het kind dat ik was en ik kon het vertellen over wat ik hier heb geschreven, dan zou het me zeggen: neem me alsjeblieft mee naar 2013.

Dus in welke categorie vallen de vragen die Mary Sjabbens me stelde voor haar bloginterview? Ik ga er geen woord voor verzinnen. Ik ben gewoon blij nu. Bedankt Mary.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →