Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Doe eens gek

Geplaatst op 5 augustus, 2012 

Doe eens gek en rij vanaf het zuidelijkste stukje van Nederland helemaal naar Doetinchem. Waarom? Omdat het kan, omdat het motorvakantie is.

Een paar jaar geleden heb ik het nog bonter gemaakt. Ik had dat jaar deelgenomen aan een indiaanse zweethutceremonie en was onder de indruk geraakt van de rol die stenen daarbij spelen. Op motorvakantie besloot ik dat ik graag een hunebed wilde aanraken. Dus ik op de motor vanuit Vaals helemaal richting Assen naar Borger waar het grootste hunebed van Nederland ligt. Een rit van meer dan drie uur. Ter hoogte van Nijmegen krijg ik me een partij regen over me heen dat ik twijfel over omkeren of doorrijden. Terwijl ik lekker aan het twijfelen was, reed ik steeds verder en verder en dan is de keuze op een gegeven moment vanzelf gemaakt: doorrijden dus.

Ik kom bij dat hunebed aan en zie dat het is afgezet met een rood/wit gekleurd lint. Het hunebed is afgesloten vanwege filmopnamen. Ja hallo zeg, daarvoor kom ik niet helemaal vanuit Vaals. Ik stap over het lint heen, loop naar dat hunebed en leg mijn hand erop. Wat ik toen zachtjes tegen die steen heb gezegd weet ik nu niet meer maar het zal een bedankje of zo zijn geweest. En toen was het goed. Even koffie drinken op een terrasje en terug naar Vaals.

Op de tweede dag van de motorvakantie reed ik dus naar Doetinchem naar Henny Bos. Het was verder dan ik dacht en als mijn spieren zich laten voelen van de lange rit lijkt Nederland ineens een stuk groter.

Het weerzien met Henny en het gesprek deden me goed. Het werkt normaliserend als je bij een goede vriend je verhaal over angst even kwijt kunt en dat daar met aandacht en begrip naar wordt geluisterd. Als verrassing kreeg ik van Henny twee boeken. Dat wordt nog een hele klus die op het eind van de vakantie mee naar huis te nemen want mijn bagagetas zat al helemaal volgepropt.

Samen met Henny vind ik een alternatieve route naar huis, door Duitsland. Hiermee omzeil ik mooi een flinke file ter hoogte van Arnhem. Automobilisten denken dat een file voor een motorrijder geen enkel probleem is en dat het juist leuk is tussen de file door te rijden terwijl de auto’s stil staan. Neem van mij aan dat filerijden op de motor helemaal niet zo leuk is. Het vraagt uiterste concentratie en is op een warme dag zoals vandaag een flinke fysieke inspanning.

De rit door Duitsland verloopt lekker rustig en is prachtig. Ik voel me al een stuk zekerder en besef me dat ik zo’n motorvakantie beter rustig kan opbouwen en niet meteen op dag twee een groot avontuur aangaan. Dat kan ik beter doen als ik al wat meer kilometers heb gemaakt en tochtjes zoals deze.

’s Avonds op het terras blader ik door één van de boeken die ik van Henny heb gekregen: Healing Trauma Through Self-Parenting – The Codependency Connection. Ik lees dingen die me raken en een belangrijke vraag dient zich aan. Misschien was ik gisteravond niet eens zozeer bang voor het avontuur van een lange motortocht maar voor de pijn van de vreugde. Ja, vreugde kan pijn doen net zoals liefde pijn kan doen als het je herinnert aan wat je lang tekort bent gekomen.

Wat moet ik hier met zo’n inzicht? Op dit moment helemaal niks behalve weer lekker lang buiten blijven zitten en morgen gewoon iets leuks gaan doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

De kick van de eerste keer

Geplaatst op 4 augustus, 2012 

Na aankomst op de camping, het opzetten van de tent en inrichten van mijn slaapplek voor de komende week, rijd ik eerst altijd de Mergelland route. Dat doe ik om weer een beetje gevoel te krijgen voor het motorrijden en om te wennen aan het rijden door een heuvellandschap. Toen ik mijn motor pas had reed ik elke week, 13.000 km het eerste jaar en allemaal pleziertochtjes. Dat is de laatste jaren wel flink minder geworden. Misschien doordat ik ben gaan bloggen, ook zo’n tijdslurper 🙂

Ik heb die Mergelland route al vaak gereden, meer dan tien keer. En elke keer als ik deze route rij, word ik geraakt door de schoonheid van het Zuid-Limburgse landschap. Niet alleen door de schoonheid maar ook door wat ik de energie noem, het voelt als helemaal vrij zijn.

Maar ook denk ik met nostalgie terug aan die enorme kick van de eerste keer. Die eerste keer toen er achter elke bocht en achter elke heuvel weer een nieuwe verrassing op me lag te wachten. Ik mis die kick.

’s Avonds als ik lekker buiten zit te eten, schrijf ik erover in mijn dagboek en geef mezelf als advies mee om meer dingen voor de eerste keer te doen, nieuwe dingen dus. Meteen pak ik de kaart en begin een avontuurlijke route uit te zoeken voor de volgende dag.

Al snel voel ik een onaangename spanning opbouwen. Ik denk aan de motortochten die ik heb gemaakt en aan andere avonturen die ik heb beleefd maar het effect blijft hetzelfde: ik durf niet. Ik weet dat ik het kan en ik weet dat ik het durf maar morgen durf ik het even niet. Wat is dit? Hoe blijf ik onder de radar van mijn reptielenbrein?

Ik heb behoefte hier met iemand over te praten, iemand die dit herkent en begrijpt. Voor de tweede vakantiedag plan ik daarom een ander tochtje, een tochtje dat wel goed voelt. Ik besluit helemaal naar Doetinchem te rijden en op bezoek te gaan bij mijn goede vriend Henny Bos.

Ideeën over een verhaal met als titel ‘Bange man’ overrompelen mijn geest. Angst als drijfveer er een verhaal over te schrijven, dan heeft het toch nog iets positiefs. Ik blijf nog lang buiten zitten tot het verhaal is uitgeraasd. De angst is dan ook verdwenen.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , , ,

Het reptielenbrein waarnemen

Geplaatst op 21 februari, 2012 

Zoek, bijvoorbeeld in een bos, een lang pad waar je de ruimte hebt. Wacht tot het pad vrij  is en overtuig je ervan dat er echt helemaal niemand in de buurt is. Ga dan achteruit lopen op dat pad. Zet een paar stappen en let op je gedachten en je gevoelens.

Ook al weet je dat er niemand is, binnen een paar stappen slaat het toe: het reptielenbrein. Een haast onweerstaanbare aandrang om te kijken of er toch echt niks of niemand is waar je tegenaan kunt botsen. Want dat is typisch  reptielenbrein, de constante behoefte aan bewijs en bevestiging.

Ik ontdekte deze oefening tijdens het hardlopen in het bos. Op zich niks bijzonders om een stukje achteruit te lopen maar interessant om bewust waar te nemen dat het reptielenbrein ontwaakt en begint te schreeuwen: draai je om, kijk waar je loopt, doe niet zo gevaarlijk, er zou iets kunnen gebeuren.

En wat doe je dan: vertrouwen op je eerdere waarneming dat er echt niks of niemand op dat pad is of toegeven aan je reptielenbrein?

Bewaard onder Inspiratie | 15 Comments

Tags: ,

Angst

Geplaatst op 15 december, 2011 

Angst
Angst voor de angst
Angst voor de angst voor de angst

Genoeg van de angst voor de angst voor de angst
Genoeg van de angst voor de angst
Genoeg van de angst

Genoeg

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags:

Bang landje aan de Noordzee

Geplaatst op 25 oktober, 2011 

Zou ik iemand die honger en dorst heeft en bij mij aanbelt, wat te eten en te drinken geven? Zou ik iemand die het koud heeft en bij mij aanbelt, een warme jas geven?

Het waren vragen die ik mezelf stelde terwijl ik met een volle blaas met de Interliner terug naar huis reed. Even daarvoor had de portier van het Beatrix Theater in Utrecht me het toiletgebruik ontzegd omdat hij anders ontslagen zou worden. De man, gekleed in een lange vuurrode jas met bijpassende pet, was duidelijk bang. Bang om ja te zeggen. Bang om uit zijn rol te stappen en even mens te zijn.

Mijn aanbod om desnoods te betalen voor het toiletgebruik beantwoordde hij met: ‘Je belt toch ook niet bij mensen aan om naar het toilet te gaan?’. Ik vertelde hem dat als iemand bij mij zou aanbellen en dringend naar het toilet moest, ik hem/haar binnen zou laten. Ik noem dat menselijkheid. ‘Ik mag het niet want dan word ik ontslagen’ herhaalde hij nog maar eens.

Ik heb het hier niet over Noord-Korea of zo, ik heb het hier over Nederland.

Samen met vrienden die ik ken van een training Geweldloze Communicatie, had ik een  hele leuke avond gehad in Utrecht. We komen regelmatig samen en wat vijf jaar geleden begon als een steungroepje om elkaar te ondersteunen tijdens het intensieve trainingsjaar, is een blijvertje geworden.

Als ik naar Utrecht ga, reis ik meestal met de Interliner. Omdat in de Interliner net als in de Sprinters van de NS geen toilet aanwezig is en de reis toch vrij lang duurt (meer dan een uur),  ga ik voordat ik instap altijd even naar het toilet op Utrecht CS. Ook die avond. Helaas was het toilet  ruimschoots voor de op het informatiebord gemelde sluitingstijd al dicht. Volgens datzelfde informatiebord kun je in zo’n geval het minder valide toilet gebruiken verder op in de hal. Ik geef toe dat ik geen goede spoorzoeker ben maar bordjes volgen naar het minder valide toilet kan ik prima. Desondanks geen minder valide toilet gevonden. Misschien is dat toilet wel slachtoffer geworden van het sloop- en verbouwingsgeweld op Utrecht CS.

Ik liep snel door naar het Jaarbeursplein waar de Interliners vertrekken. Ik had de laatste bus en wilde voor vertrek toch echt nog even naar het toilet. De horecagelegenheid op het Jaarbeursplein was al gesloten dus ik liep naar de ingang van het Beatrix Theater. De portier had volgens mij op de loer gelegen want ik had mijn hand nog niet tegen de deur gezet om deze te openen, of hij stond al voor me met vraag wat ik kwam doen.

Wat waren mijn opties na zijn ‘nee want ik ben bang’ ? Een ander toilet zoeken en de allerlaatste Interliner naar huis missen of het ongemak van een volle blaas nog een dik uur uithouden. Ik koos de laatste optie en dacht onderweg na. Zou ik iemand die honger en dorst heeft en bij mij aanbelt, wat te eten en te drinken geven? Zou ik iemand die het koud heeft en bij mij aanbelt, een warme jas geven?

De portier met baan had minder menselijkheid in z’n lijf dan de straatmuzikante zonder baan waar ik eerder die avond een paar mooie en warme woorden mee had gewisseld. Een baan is dus ook niet alles.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Angst om in jezelf te laten kijken

Geplaatst op 17 oktober, 2011 

Michael Minneboo, Marco Raaphorst en Karin Ramaker blogden er al eerder over: bloggen met je billen bloot, jezelf kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent.

Blogs waarin de blogger zichzelf kwetsbaar opstelt en zijn/haar menselijkheid deelt, zijn blogs die ik het liefste lees en die me het meest raken en beroeren. Het zijn blogs waar ik me in kan herkennen, kan spiegelen. Blogs waar ik lezend een stukje van mezelf heel door dat ene schaduwkantje dat die ander ook heeft, te herkennen, erkennen en accepteren.

Er zijn heel wat redenen te bedenken om jezelf in je blogs juist niet kwetsbaar op te stellen, om jezelf niet te laten zien of om alleen een heel beperkt stukje van jezelf te laten zien en dat uit te vergroten. Personal branding heet dat dan.

Wat voor mij soms doorklinkt in discussies hierover, is de angst om te worden afgewezen als anderen lezen wie we werkelijk zijn. Het Engelse woord voor intimiteit, intimacy, kun je lezen als INTO-ME-SEE. Angst voor intimiteit is de angst om in jezelf te laten kijken.

Soms wordt deze angst begrijpelijk, logisch en rationeel verpakt in zakelijke argumenten. Ik kan me die argumenten soms voorstellen en tegelijkertijd mis ik in de zakelijke wereld het persoonlijke, het menselijke, het kwetsbare.

Als we in een wereld zouden leven waar iedereen bewust en integer genoeg is, een wereld waar we kunnen zijn en laten zien wie we zijn, zonder te worden afgewezen of ‘gestraft’, zouden blogs dan nog steeds zakelijk en onpersoonlijk zijn?

Lees ook:

Bewaard onder Bloggen, Mening | 6 Comments

Tags: , , , , , , ,

Gevoelens zijn echt maar niet noodzakelijk een feit

Geplaatst op 13 oktober, 2011 

Wat eraan vooraf ging: Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

De gevoelens van spanning en weerstand voorafgaand aan de Tai Chi les, worden langzaam minder.  Ze zijn er nog wel en twee weken geleden speelde ik nog met de gedachte om daadwerkelijk niet naar de les te gaan omdat ik me zo moe voelde. Ik wist ook dat ik me na een Tai Chi les meestal heel energiek voel dus het argument van vermoeidheid kon snel van tafel.

Ik heb de bron van die spanning en weerstand ontdekt of in ieder geval een deel ervan. Het blijkt een oude wiskundeleraar te zijn waar ik al eens eerder over blogde: Pinksteren en wiskunde

Ik was in die tijd een jaar of 13 en pas verhuisd en ging naar een nieuwe middelbare school. Ik had een achterstand bij wiskunde en de pech een leraar te treffen die er een handje van had om kinderen te vernederen en te beschamen. Niet echt een fijne voedingsbodem om met plezier naar school te gaan.

Niet meekunnen met de rest van de klas, geen idee hebben van wat die formules betekenen en een leraar waar je beter niks aan kan vragen als je niet totaal belachelijk gemaakt wilt worden, dat doet wat met je als je 13 jaar bent. De emotionele lading van spanning en weerstand, van angst om te falen en om te worden vernederd en beschaamd, laat zich  vele jaren later alsnog voelen als ik naar een nieuwe Tai Chi groep ga en de vormen die ze beoefenen niet ken.

Dit keer ben ik een volwassene maar wel met mijn 13-jarige bij me die zich alles nog emotioneel herinnert en ben ik gezegend met een fantastische Tai Chi lerares. Alles is anders maar voelt hetzelfde als toen.

‘Gevoelens zijn echt, het is emotionele energie die zich manifesteert in ons lichaam, maar ze zijn niet noodzakelijk een feit.                  

Wat we voelen is onze ‘emotionele waarheid’ en hoeft niet noodzakelijk iets te maken te hebben met feiten of met de emotionele energie die Waarheid is met een hoofdletter ‘W’ – vooral als we reageren vanuit de leeftijd van ons innerlijke kind.’

Uit: Codependence – De Dans van Gewonde Zielen  door Robert Burney

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →