Bang landje aan de Noordzee
Geplaatst op 25 oktober, 2011
Zou ik iemand die honger en dorst heeft en bij mij aanbelt, wat te eten en te drinken geven? Zou ik iemand die het koud heeft en bij mij aanbelt, een warme jas geven?
Het waren vragen die ik mezelf stelde terwijl ik met een volle blaas met de Interliner terug naar huis reed. Even daarvoor had de portier van het Beatrix Theater in Utrecht me het toiletgebruik ontzegd omdat hij anders ontslagen zou worden. De man, gekleed in een lange vuurrode jas met bijpassende pet, was duidelijk bang. Bang om ja te zeggen. Bang om uit zijn rol te stappen en even mens te zijn.
Mijn aanbod om desnoods te betalen voor het toiletgebruik beantwoordde hij met: ‘Je belt toch ook niet bij mensen aan om naar het toilet te gaan?’. Ik vertelde hem dat als iemand bij mij zou aanbellen en dringend naar het toilet moest, ik hem/haar binnen zou laten. Ik noem dat menselijkheid. ‘Ik mag het niet want dan word ik ontslagen’ herhaalde hij nog maar eens.
Ik heb het hier niet over Noord-Korea of zo, ik heb het hier over Nederland.
Samen met vrienden die ik ken van een training Geweldloze Communicatie, had ik een hele leuke avond gehad in Utrecht. We komen regelmatig samen en wat vijf jaar geleden begon als een steungroepje om elkaar te ondersteunen tijdens het intensieve trainingsjaar, is een blijvertje geworden.
Als ik naar Utrecht ga, reis ik meestal met de Interliner. Omdat in de Interliner net als in de Sprinters van de NS geen toilet aanwezig is en de reis toch vrij lang duurt (meer dan een uur), ga ik voordat ik instap altijd even naar het toilet op Utrecht CS. Ook die avond. Helaas was het toilet ruimschoots voor de op het informatiebord gemelde sluitingstijd al dicht. Volgens datzelfde informatiebord kun je in zo’n geval het minder valide toilet gebruiken verder op in de hal. Ik geef toe dat ik geen goede spoorzoeker ben maar bordjes volgen naar het minder valide toilet kan ik prima. Desondanks geen minder valide toilet gevonden. Misschien is dat toilet wel slachtoffer geworden van het sloop- en verbouwingsgeweld op Utrecht CS.
Ik liep snel door naar het Jaarbeursplein waar de Interliners vertrekken. Ik had de laatste bus en wilde voor vertrek toch echt nog even naar het toilet. De horecagelegenheid op het Jaarbeursplein was al gesloten dus ik liep naar de ingang van het Beatrix Theater. De portier had volgens mij op de loer gelegen want ik had mijn hand nog niet tegen de deur gezet om deze te openen, of hij stond al voor me met vraag wat ik kwam doen.
Wat waren mijn opties na zijn ‘nee want ik ben bang’ ? Een ander toilet zoeken en de allerlaatste Interliner naar huis missen of het ongemak van een volle blaas nog een dik uur uithouden. Ik koos de laatste optie en dacht onderweg na. Zou ik iemand die honger en dorst heeft en bij mij aanbelt, wat te eten en te drinken geven? Zou ik iemand die het koud heeft en bij mij aanbelt, een warme jas geven?
De portier met baan had minder menselijkheid in z’n lijf dan de straatmuzikante zonder baan waar ik eerder die avond een paar mooie en warme woorden mee had gewisseld. Een baan is dus ook niet alles.
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: angst, menselijkheid
Reacties
4 Reacties to “Bang landje aan de Noordzee”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Dat is inderdaad een groot nadeel van de interliner, je zit er al gauw ruim een uur in, in de spits nog langer. Even de chaufeur vragen of hij wil stoppen en wachten bij de eerstvolgende benzinepomp is bij mij ook nog wel eens de gedachtenrevue gepasseerd.
Dat mensen graag vasthouden aan regeltjes uit angst voor hun baan is niets nieuws, wel beangstigend dat mensen niet meer vertrouwen op hun eigen inzichten, geen onderscheid meer durven te maken..
@Daan: Ik reis erg graag met de Interliner en ben er zeer tevreden over. Een toilet aan boord zou wel fijn zijn. Ik heb overigens een e-mail gestuurd naar het Beatrix Theater en gevraagd om hun reactie. Heb nog niets gehoord.
En zou jij het doen peter?
Ik denk wel dat ik het zou doen, zeg ik nu. Als het echt gebeurd kan ik misschien wel eens heel anders reageren.
@Hanneke: Dat ligt er al aan wie ik tegenover me heb. Als ik aanvoel dat er wellicht andere bedoelingen in het spel zijn, dan is het antwoord nee. Als ik aanvoel dat er daadwerkelijk een mens in nood voor de deur staat, dan zeg ik graag ja.