Op zoek naar wat we al weten
Geplaatst op 12 februari, 2017
Op het tijdstip dat ik vanochtend ook nog lekker lui op één oor had kunnen liggen, zaten Sjoerd en ik in de bioscoop voor de film ‘Down to Earth‘.
Nou is bioscoop een wat groot woord voor ons eigen Oosterhoutse filmcafé maar ik hou ervan lekker op de fiets te genieten van de kleinschaligheid dicht bij huis in plaats van grote zalen in Breda of Antwerpen. En laat die voorkeur nou ook nog eens aardig aansluiten op het gedachtegoed van de film….
Over de film niks dan goeds. Liefst zou je alle wijsheid die voorbij komt opschrijven, het achteraf nog eens nalezen en op een knop drukken dat je het niet alleen voor eens en voor altijd weet maar ook dat je alles voortaan ook echt toepast.
Wat me dan zo aansprak? Zoveel, misschien wel alles. De beelden zijn fantastisch maar de woorden die gesproken worden overtreffen alles. Deze raakt me het meest: we zijn running people. We haasten en we haasten en we hebben nergens echt tijd voor. Zijn we ergens mee bezig, bijvoorbeeld ons kind naar bed brengen, zijn we in gedachten al met het volgende bezig. Dat opjagen doen we zelf, gevoed door een samenleving waarin druk, druk, druk, consumptie, consumptie, consumptie, meer, meer, meer de norm is en die ons en onze planeet uitput.
Tijdens de pauze was iedereen er als een raket vandoor om niet te lang in de rij te hoeven staan voor een kop koffie. Hallo, hebben we niet net iets geleerd over running people? Net als wij bleven er op de achterste rij nog een paar mensen zitten om even rustig na te praten in plaats van aan te sluiten bij de drukte in de foyer.
Worden we toch na enige tijd door de organisatie erop gewezen dat er ook voor ons koffie klaar staat met lekkers, zit bij de prijs van het kaartje inbegrepen. Wij naar de foyer. Geen rij meer en we zijn meteen aan de beurt. Koffie, slagroom, bonbon, mini gebakje en een klein glaasje koffie likeur.
Dit is de film ten top. Niet haasten, niet de running people uithangen, en dan komt dat waar je eerst voor denkt te moeten haasten vanzelf naar je toe.
Na afloop van de film was er nog gelegenheid tot napraten. Dat deden wij ook maar niet in het filmcafé maar bij de open haard van café de Beurs:
Fuller’s Honey Dew: cheers!
Down to Earth is een film die je moet zien, een film over de zoektocht naar datgene wat we diep van binnen al weten maar elke dag weer vergeten.
Bedankt voor de uitnodiging Sjoerd, dit was een geweldige zondag.
Bewaard onder Films | 4 Comments
Tags: aarde, natuur, spiritualiteit, verbinding
Doe mij zo’n vader
Geplaatst op 21 december, 2016
Als vader maak je nogal eens iets mee. Een film bijvoorbeeld die totaal niet voor jou is bedoeld maar voor jonge meiden die zich graag laten meesleuren door een verhaal over verliefd worden op een jonge popster. Ik heb het over de Nederlandse film Hart Beat:
Ik doe deze film tekort als ik zeg dat het slot een Nederlandse variant is van Love Actually waarin verschillende verhaallijnen samen komen in ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Ik doe deze film ook tekort als ik zeg dat ie nogal doorzichtig is omdat alle liefdesfilms zo verlopen: twee mensen ontmoeten elkaar, je weet als kijker dat het een klik wordt ook al probeert het verhaal je een ander kant op te sturen, uiteindelijk krijg je als kijker toch gelijk want die klik komt er maar dan ontstaat er een misverstand en gaan ze weer ieder hun eigen weg om in de grande finale toch weer zoenend samen te komen.
Maar ik wil deze film niet tekort doen want hij was niet voor mij bedoeld maar ik zag hem wel.
En gelukkig maar want ik zag een prachtige scene. Op het moment dat die twee, Zoë en Mik, die voor elkaar zijn voorbestemd, verder dan ooit uit elkaar drijven, is daar ineens de vader van Zoë die zijn dochter kwetsbaar laat weten dat je je gevoel moet volgen, dat je daarvoor moet gaan, ook al kan het je later pijn doen. En hij kan het weten want hij en zijn partner, de moeder van Zoë, zijn uit elkaar aan het gaan.
Ja goh, doe mij maar zo’n vader maar dat kan helaas niet meer. Wat wel kan is dat ik zelf zo’n vader wordt en ook dat ik mezelf zo af en toe zo toespreek. Wat je hebt gemist in je eigen ouders kun je altijd nog aan je eigen kinderen meegeven en aan jezelf. Zo gaat er niks verloren.
Bewaard onder Films, vaderschap | 6 Comments
Tags: gevoelens, hart, kindertijd, liefde, vaderschap
The Wolfpack: de energie van levenslust
Geplaatst op 27 november, 2015
De afkeur was duidelijk te horen in het bioscoopzaaltje als pa aan het woord kwam. Pa is de vader van een gezin met zeven kinderen: zes jongens en een meisje. Er is ook een moeder die de kinderen thuis onderwijs geeft want ze mogen van pa het huis niet uit. Ja, 1x per jaar of soms 2x per jaar en soms ook helemaal niet want pa vindt het middenin New York veel te gevaarlijk.
Pa heeft een misplaatst gevoel van superioriteit en ma heeft vooral spijt dat haar kinderen niet lekker op het platteland kunnen opgroeien. En de kinderen? Het meisje komt amper in het stuk aan bod, het verhaal gaat vooral om de zes jongens.
Die vervelen zich natuurlijk te pletter en daarom doden ze hun tijd met het kijken naar films, heel veel films, die ze vervolgens naspelen zoals Reservoir Dogs en Pulp Fiction. Alles was ze daarbij nodig hebben knutselen ze zelf in elkaar met wat er in het kleine appartement te vinden is tot en met een compleet Batman kostuum aan toe.
Pa heeft en veroorzaakt een flink probleem, duidelijk. Hij laat zijn kinderen opgroeien in een gevangenis en is ook stevig aan de drank. Wat mij vooral fascineerde waren die kinderen. Hun schoonheid en creativiteit, hun vermogen om onder gevangenisomstandigheden samen plezier te maken en er voor elkaar te zijn. Werkelijk indrukwekkend en ontroerend. Pa boeide mij niet, als hij aan het woord kwam zat ik alweer te wachten op de volgende scene met die kinderen.
Die kinderen worden ouder en uiteindelijk gaan ze zelf de straat op, ontdekken wat er buiten allemaal voor moois te beleven is en wat ze hun hele kindertijd is onthouden. Pijnlijk en mooi tegelijk.
Deze film is geen film maar een documentaire: The Wolfpack. Een herinnering aan al het moois waar we toe in staat zijn, ook al zijn de omstandigheden zeer beroerd.
Bewaard onder Films | 4 Comments
Tags: creativiteit, eenzaamheid, familie, isolement, kindertijd, leven, ouders, pijn, vrijheid
Propvol mensenleven
Geplaatst op 3 september, 2014
De film duurt drie uur en laat je het leven van Mason zien. De film begint als Mason zes jaar is en eindigt als hij achttien is. In drie uur tijd zie je dus twaalf jaren van zijn leven voorbijkomen:
Dit is wat me raakte: dat een mensenleven, en twaalf jaar is nog lang geen heel mensenleven, propvol zit.
Er gebeurt zo ontzettend veel en snel en tegelijk in een mensenleven, dat je het niet eens kunt beseffen. Een mensenleven is een verhaal zonder komma’s of spaties, alles zit aan elkaar vast en pauzeren is onmogelijk. En ondertussen verandert het je en daardoor verandert wat er gebeurt en dat verandert jou dan weer en dat gaat maar door en dat gaat maar door. En ondertussen sleep je alles wat er gebeurd is met je mee, in welke vorm dan ook.
You don’t want the bumpers, life doesn’t give you bumpers…. Dat zegt de vader van Mason tegen zijn zoon. Alsof een propvol leven nog niet genoeg is.
Maar hey, en dat raakte ook flink, we kunnen dat!
Tags: leven
De mooiste van alle relaties: vriendschap
Geplaatst op 18 juni, 2013
Zo onderschat, zo ondergewaardeerd, zo ten onrechte in de schaduw gesteld van relaties tussen ouder en kind en tussen partners in een liefdesrelatie: vriendschap.
Afgaande op de berichten op Twitter hebben maar weinig Nederlanders deze Vlaamse film gezien afgelopen vrijdag: Hasta la vista
Deze prachtige, grappige en ontroerende film gaat maar over één ding en dat is niet iemands beperkingen en dat is ook niet passie, avontuur of doorzettingsvermogen maar dat is vriendschap, dat wat maakt dat je samen in staat bent tot het ondenkbare en dat je terwijl je daarmee bezig bent, je samen lekker plezier maakt en ook ruzie, dat wat maakt dat je werkelijk leeft.
Tags: vriendschap
Verliefd op het leven
Geplaatst op 9 april, 2012
Ik schrijf niet zo vaak over films en zie er meestal een beetje tegenop om het verhaal samen te vatten. Want hoe mooi en meeslepend het verhaal ook is, het meest bijzondere van een mooie film zijn de gevoelens die de film oproept. En die gevoelens komen niet echt uit de verf met een samenvatting van het verhaal.
Vrijdagavond laat zag ik de prachtige en ontroerende film ‘As it is in Heaven’. Ik zou deze film tekort doen als ik hier alleen het verhaal zou samenvatten. Voor wie deze film niet kent: een prima samenvatting kun je hier lezen
http://nl.wikipedia.org/wiki/As_It_Is_in_Heaven
Wat me het meest raakte, is de schoonheid van een groep mensen die door een diepgaand veranderingsproces gaan. Het is niet alleen mooi in de zin van dat mensen als gevolg van dat proces sinds lange tijd weer in staat zijn om verliefd te worden, maar ook mooi in de zin van dat ze weer in staat zijn hun pijn te uiten, hun ingehouden boosheid los te laten, jarenlange conflicten in de openheid te brengen en pijnlijke beslissingen te nemen. Ze zijn weer in staat het leven ten volle te leven, met alle verschillende kanten die daarbij horen.
Je zou de film kunnen zien als een eerbetoon aan het leven als mens. Een film die maakt dat je weer zin krijgt om verliefd te worden op het leven. Er weer zin in hebben, wordt prachtig weergegeven door het lied dat Gabriella, die door haar man wordt mishandeld, zingt:
En waar zo’n groep mensen die samen met elkaar in verandering zijn, die leren zich te verbinden met zichzelf en met elkaar, toe in staat is, blijkt uit het slot. Het koor is voor een wedstrijd in Oostenrijk. Hun dirigent Daniël die het hele veranderingsproces op gang heeft gebracht en daarbij ook zelf door dat proces is gegaan, krijgt net voor aanvang van het optreden een hartaanval en kan, terwijl hij in het toilet valt en op de grond ligt, horen wat zijn koor in beweging brengt.
Lees ook: Waar menselijkheid toe in staat is
Bewaard onder Films | 9 Comments
Tags: leven, liefde, menselijkheid, relaties, veranderen
Waar menselijkheid toe in staat is
Geplaatst op 17 januari, 2012
Laatst zag ik de film ‘Das Leben der Anderen’. Een zeldzaam prachtig verhaal dat zich afspeelt in Oost-Berlijn tijdens de jaren 80 van de vorige eeuw. Gerd Wiesler, een medewerker van de Oost-Duitse Stasi, krijgt de opdracht om de schrijver Georg Dreyman af te luisteren om belastend materiaal tegen hem te verzamelen. Gerd Wiesler heeft een keiharde reputatie als het gaat om het afnemen van verhoren.
Als kijker weet je één ding: als je Gerd Wiesler achter je aan krijgt, dan ga je eraan, of je nou iets gedaan hebt of niet.
Door het afluisteren leert Gerd Wiesler de leefwereld van Georg Dreyman kennen en komt hij in contact met toneel, muziek, literatuur, vriendschap en liefde, een schril contrast met zijn eigen lege, kille en eenzame leven. Langzaam maar zeker ‘breekt’ Gerd Wiesler als het ware open en in plaats van belastend materiaal te verzamelen, gaat hij Georg Dreyman helpen uit handen van de Oost-Duitse Stasi te blijven.
De film deed me denken aan de oproepen die ik regelmatig op twitter lees, oproepen gericht aan de politiek, het bankwezen en het bedrijfsleven om meer menselijkheid. Oproepen waar je het alleen maar mee eens kunt zijn.
Wat ‘Das Leben der Anderen’ zo bijzonder maakt, is dat het juist de menselijkheid van een individu is (Georg Dreyman) die de onmenselijkheid van een ander (Gerd Wiesler) kraakt en doet openbarsten.
Tegen menselijkheid is uiteindelijk geen enkel systeem opgewassen. Ik denk dat het dit is wat Martin Luther King bedoelde:
‘I refuse to accept the cynical notion that nation after nation must spiral down a militaristic stairway into the hell of thermonuclear destruction. I believe that unarmed truth and unconditional love will have the final word in reality. This is why right temporarily defeated is stronger than evil triumphant.’
Oproepen tot meer menselijkheid is gemakkelijk maar net zo effectief als een alcoholist oproepen te stoppen met drinken of je ego oproepen om ‘los te laten’. Zelf meer menselijkheid tonen betekent werk aan de winkel, emotioneel werk wel te verstaan, maar het is veel effectiever.
Bewaard onder Films, Mening | 8 Comments
Tags: Martin Luther King, menselijkheid
De genialiteit van een absurd idee uitvoeren
Geplaatst op 27 december, 2010
Seth Godin heeft het in zijn boek ‘Linchpin’ over het reptielenbrein. In mijn woorden is het reptielenbrein een fabriek binnenin ons brein die zich voedt met wat het zelf produceert: ANGST. Een soort perpetuum mobile dus.
Een film die me aan het reptielenbrein deed denken is ‘Be Kind Rewind’. Ik zag deze film een paar weken geleden en was onder de indruk van het verhaal dat deze film vertelt, van waar twee mensen toe in staat zijn als ze geen last hebben van, of niet luisteren naar, hun reptielenbrein.
Lees voor de details van deze film het artikel op Wikipedia en/of bekijk de trailer:
Wat me raakte is de oplossing die de hoofdspersonen Mike en Jerry niet alleen bedenken maar ook uitvoeren als ze ontdekken dat alle videobanden in de videotheek waar Mike tijdelijk het beheer over heeft, zijn gewist. Ze besluiten om samen de gewiste films na te spelen en op te nemen en deze in de videotheek ter verhuur aan te bieden.
De oplossing is absurd. Absurd is wat een reptielenbrein van hun idee zou zeggen.
Ze noemen hun zelfgemaakte films sweded versies en het duurt niet lang of de klanten staan in de rij om een sweded film te huren.
De oplossing is geniaal. Beter gezegd: wat geniaal is, is dat ze hun absurde idee uitvoeren, ze doen het gewoon.
Als het reptielenbrein iets absurd vindt, onhaalbaar, onrealistisch of onmogelijk, dan heb je misschien jouw succesversie van de sweded films te pakken.
Ik schrijf deze vorige zin in de ‘je-vorm’ maar heb het natuurlijk vooral tegen mezelf 🙂
Bewaard onder Films | 6 Comments
Tags: angst, linchpin, reptielenbrein, Seth Godin, succes
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.