Hittewaarschuwing
Geplaatst op 9 juli, 2010
Het is hot, bloody hot. Bij een graad of 33 -34 (92 graden Fahrenheit om precies te zijn = 33,33 graden Celcius) wordt het echt link:
The day drags by like a wounded animal. The approaching disease, 92 degrees. The blood in our veins and the brains in our head The approaching unease, 92 degrees – Siouxsie and the Banshees ’92 degrees’.
Hitte speelde ook een rol in Spike Lee’s film ‘Do the right thing’ Bekijk de trailer op YouTube
Tot zover deze hittewaarschuwing. Be cool.
Bewaard onder Actualiteit, Films, Muziek | 2 Comments
Vraag en antwoord: wie of wat is Homer Hickam?
Geplaatst op 19 februari, 2010
In de serie ‘Vraag en antwoord’ de lezersvraag: Wie of wat is Homer Hickam?
Homer Hickam de hoofdpersoon is in de film ‘October sky’. Homer heeft een passie voor raketten bouwen maar zijn vader vindt dat maar niks en wil dat Homer net als hij in de mijnen gaat werken.
Maar Homer Hickam is veel meer dan dat: October sky is namelijk gebaseerd op een waargebeurd verhaal, Homer Hickam bestaat echt.
Het vraagt een hoop moed om tegen je vader te zeggen ‘Coal mines are your life, it’s not mine’ en dan vervolgens raketten gaan bouwen.
Homer Hickam is iemand die, zoals Paulo Coelho het noemt, zijn persoonlijke legende vindt en leeft en daarmee de reden van zijn bestaan vervult. In iedereen schuilt een ‘Homer Hickam’. In de één is ‘Homer Hickam’ in diepe slaap en in de ander is ‘Homer Hickam’ alive and kicking. Maar iedereen heeft een persoonlijke legende, iedereen heeft een reden van bestaan en iedereen heeft een ‘Homer Hickam’ om zijn persoonlijke legende te vinden en te leven.
Hoe vind en leef je jouw persoonlijke legende? Paulo Coelho zegt hierover onder andere het volgende:
- Geloof in de ziel van de wereld. Alles in de wereld is met elkaar verbonden. Alles wat je doet beïnvloedt al het andere.
- Luister naar de stem van je hart. Volg je gevoel en intuïtie, ook al begrijp je het niet helemaal.
- Wees trouw aan je dromen. Het pad naar het leven van je persoonlijke legende is geen gemakkelijk pad maar je moet de tests doorstaan om de beloningen te krijgen.
- Geef jezelf over aan het universum. Stel jezelf open voor het herkennen van de tekenen en symbolen die het universum jouw kant opstuurt en leer ervan.
In het boek ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho komen al deze punten en nog veel meer in een prachtig verhaal tot uitdrukking.
Enkele van mijn persoonlijke suggesties:
- Om nieuwe dingen te gaan doen en avonturen te beleven moet je ruimte creeëren. Ik ben om deze reden minder gaan werken.
- Af en toe iets doen waar je al lang van droomt maar wat je steeds hebt uitgesteld. Voor mij was dat onder andere leren motorrijden.
- Teleurstellingen verwerken en successen vieren. Ik doe dat onder andere door een dagboek bij te houden. Handig ook om als het even tegen zit terug te lezen naar wat je al hebt bereikt.
- Jezelf een heleboel vragen stellen. Vragen stellen nodigt het antwoord uit zich te manifesteren. Ook hiervoor maak ik gebruik van mijn dagboek. Bijzonder inspirerend als er dan later ineens iets gebeurt wat precies het antwoord is op een eerder gestelde vraag.
- Aan het begin van het jaar opschrijven wat je dat jaar allemaal wilt meemaken. Ik doe dat sinds een jaar of zes en vind het vaak verbluffend achteraf te merken hoe een aantal dingen ook echt gebeuren.
- Nieuwe dingen leren. Zo heb ik in ‘Geweldloze Communicatie’ een enorme hefboom werking ervaren.
Lees ook:
Bewaard onder Boeken, Films, Persoonlijk, Schrijven, Vraag en antwoord | 4 Comments
De kracht van oplossingsgericht werken in beeld
Geplaatst op 2 juli, 2009
Gisteren zag ik de film ‘Touching the Void’. Het waargebeurde verhaal van twee bergbeklimmers (Yates en Simpson) die in de problemen komen tijdens een gevaarlijke en moeilijke afdaling.
Simpson breekt zijn been en valt in een diepe gletsjerspleet. Yates is ervan overtuigd dat zijn vriend dood is en gaat alleen verder. Door een wonder overleeft Simpson zijn val en moet alleen, met een gebroken been, zien te overleven. Zelfs al zou hij twee gezonde sterke benen hebben, dan nog zou hij niet uit de spleet omhoog kunnen klimmen. Hij besluit verder af te dalen in de spleet tot hij op een dunne ijslaag terecht komt waar hij voorzichtig overheen kan kruipen.
Al kruipende vind hij een uitgang uit de spleet. Maar hij is dan nog niet gered. Hij moet met een gebroken been en zonder water kilometers afleggen over het gletsjerijs vol gevaarlijke spleten en scheuren. Als hij de totale situatie overziet kan hij maar tot één conclusie komen: hij gaat dit niet overleven. Toch begint hij aan zijn tocht over de gletsjer. Kruipend en schuivend, zichzelf met zijn armen vooruit trekkend aan zijn ijshouweel.
Hij stelt zichzelf hele kleine realiseerbare doelen zoals: binnen 20 minuten wil ik bij die rots zijn. Als het hem dan lukt, is hij helemaal blij. Daarna stelt zij zichzelf weer een ander klein doel. Zo helpt hij zichzelf drie dagen lang vooruit. Door een onmogelijke taak op te splitsen in kleine realiseerbare doelen, en de successen te vieren, lukt het hem terug te keren naar het basiskamp.
Deze film deed me denken aan een aflevering uit de serie ‘Extreme Survival’ van Ray Mears op Discovery channel. De aflevering ging over de psychologie van de survival. Ray Mears gaat in op een aantal verhalen van mensen die een extreme survival situatie hebben overleefd.
Wat maakt dat sommige mensen in extreme situaties overleven terwijl anderen sterven in situaties die ze hadden kunnen overleven? Het doet er niet toe hoe je lichaam functioneert, het is je geest die je in leven houdt. Hoe je mentaal met de situatie omgaat, is bepalend voor je overlevingskansen.
Mensen die met succes overleefden:
- Dachten tijdens hun survival niet aan de dood maar waren bezig met leven.
- Bekeken de situatie als een overlevingssituatie en niet als een hopeloze situatie.
- Praatten tijdens hun survival met elkaar over wat ze zouden gaan doen als ze weer terug thuis waren.
- Maakten van het overleven niet één groot probleem maar deelden het op in zo klein mogelijke taken zoals hout zoeken of de omgeving verkennen. Ze handelden stapje voor stapje.
- Zorgden ervoor dat ze iets van controle hadden over de situatie door te doen wat mogelijk was. Bijvoorbeeld water wegscheppen uit het overlevingsvlot om te voorkomen dat hun huid door het water zou gaan zweren. Hierdoor konden ze voorkomen dat ze zich machteloos gingen voelen.
- Maakten plannen.
Deze manieren van werken, van omgaan met problemen, zijn prachtige voorbeelden van oplossingsgerichte strategieën. De mensen die met succes extreme situaties overleefden gingen oplossingsgericht te werk en redden daarmee hun leven. Dat dezen ze door een extreme situatie of een groot probleem op te delen in kleine stapjes en die stuk voor stuk op te lossen. Dat is de kracht van oplossingsgericht werken, in de film ‘Touching the Void’ en in de aflevering van ‘Extreme Survival’ in beeld gebracht.
Meer weten, check http://progressiegerichtwerken.nl/
Bewaard onder Films, Oplossingsgericht werken | 3 Comments
Tags: coert visser, Oplossingsgericht werken
Blog, nozems en vrijheid
Geplaatst op 23 mei, 2009
Volgens Marshall Rosenberg is de behoefte om een bijdrage te leveren aan het welzijn van anderen en van onszelf de meest wezenlijke behoefte van allemaal. Ik kan daar wel in mee gaan.
Ik voel me elke keer weer blij als ik zie met welke zoektermen bezoekers mijn blog weten te vinden. Het idee dat ik anderen een stapje verder te helpen bij wat ze zoeken raakt me.
Een zoekterm die me blijft intrigeren is die van ‘nozems‘. Vanwaar toch die interesse in nozems?
Uit Easy Rider:
Billy: Hey, man. All we represent to them, man, is somebody who needs a haircut.
George Hanson: Oh, no. What you represent to them is freedom.
Billy: What the hell is wrong with freedom? That’s what it’s all about.
George Hanson: Oh, yeah, that’s right. That’s what’s it’s all about, all right. But talkin’ about it and bein’ it, that’s two different things. I mean, it’s real hard to be free when you are bought and sold in the marketplace. Of course, don’t ever tell anybody that they’re not free, ‘cause then they’re gonna get real busy killin’ and maimin’ to prove to you that they are. Oh, yeah, they’re gonna talk to you, and talk to you, and talk to you about individual freedom. But they see a free individual, it’s gonna scare ‘em.
Billy: Well, it don’t make ‘em runnin’ scared.
George Hanson: No, it makes ‘em dangerous. Buh, neh! Neh! Neh! Neh! Swamp!
(Bron: The Internet Movie Database)
Bewaard onder Bloggen, Films, Muziek | 1 Comment
Tags: behoeften, Bloggen, Marshall Rosenberg, vrijheid
Love actually is all around
Geplaatst op 30 december, 2008
Tags: liefde
School of rock
Geplaatst op 4 juni, 2008
Gisteren op tv ‘School of rock‘ gezien, een film uit 2003 met Jack Black in de rol van Dewey Finn. Rockmuziek is zijn hart en ziel en de toekomst van Dewey ziet er somber uit als hij uit de band wordt gezet, geen geld meer heeft en zijn vriend en huisbaas Ned Schneebly hem het huis uit zet.
Dewey wilde met zijn band meedoen aan ‘The battle of the bands’, een wedstrijd met als hoofdprijs 20.000 dollar. Zijn vriend Ned zegt hem: “Maybe it is time to give up those dreams. I did and things are going really great for me”. Ned doelt daarbij op zijn vriendin bij wie hij genadeloos onder de plak zit.
Dewey, ‘de dromer’, ziet zijn droom in stukken vallen terwijl Ned, ‘de realist’, de zijne juist opgeeft. Als er voor Ned wordt gebeld en Dewey de telefoon opneemt ziet hij een kans om weer aan geld te komen. Hij doet zich voor als Ned Schneebly als hem gevraagd wordt in te vallen als leerkracht. Voor 650 dollar per week zegt hij meteen ja.
Dewey, nu als Ned Schneebly voor de klas, heeft van lesgeven geen kaas gegeten en is niet van plan zich in te spannen. De eerste dag staat hij met een kater voor de klas. Dingen veranderen drastisch als de klas muziekles krijgt en Dewey het muziektalent in de kinderen herkent. Hij beluit samen met de kinderen een rockband op te richten: ‘School of rock’. Alle lestijd wordt in het geheim besteed aan rockmuziek.
De kinderen bloeien helemaal op nu zij de ruimte krijgen hun talenten te ontwikkelen en daarin erkend worden. En Dewey blijkt wel degelijk te kunnen lesgeven als het gaat om rockmuziek, bezield leert hij de kinderen alles over rockmuziek.
‘School of rock’ doet mee aan ’the battle of the bands’ met een nummer dat door Zac, één van de kinderen uit de klas, zelf is geschreven. Het wordt een spetterend optreden. Dewey is hevig teleurgesteld als de hoofdprijs naar een andere band gaat. Het publiek kan dit ook maar moeilijk begrijpen en begint massaal de naam van ‘School of rock’ te scanderen. ‘School of rock’ keert terug naar het podium voor nog een spetterende toegift.
Dewey richt daarna samen met de echte Ned Schneebly een ‘School of rock’ op: een muziekschool voor kinderen die rockmuziek willen leren.
Hier de trailer van de film:
School of rock gaat over rockmuziek maar vooral over het achterna gaan van je dromen. Dewey behoudt zijn dromen ook al lijkt zijn situatie uitzichtloos. Zijn avontuur voor de klas lijkt een dwaalspoor dat hem geen meter dichter bij de realisatie van zijn dromen brengt maar in werkelijkheid is dit zijn grote kans. Hij doet niet alleen mee aan ‘The battle of the bands’ maar draagt er ook aan bij dat de kinderen in de klas hun dromen kunnen waarmaken en zich kunnen ontwikkelen. Zelf ondekt hij dat hij talent heeft als muziekleraar rockmuziek.
In de trailer van de film wordt gezegd: “School of rock, the story of a man who gave a class the power to break the rules”. Er bestaan geen regels die voorschrijven hoe je je dromen waar kunt maken. Of misschien deze: break the rules.
Ned Schneebly had zijn dromen opgegeven om zich te kunnen conformeren aan de eisen van zijn vriendin. Als zijn vriendin hem voor gek verklaart als hij naar ‘The battle of the bands’ wil gaan kijken luistert hij niet meer naar haar. Op het eind van de film doet ook hij weer wat hij graag wil: muziek maken en les geven.
Hier het optreden van ‘School of rock’ tijdens ‘The battle of the bands’:
Bewaard onder Films, Muziek | Reageer
Dromen tot leven brengen
Geplaatst op 27 april, 2008
Gisteren zag ik op tv de film Billy Elliot, een inspirerende film over een jongen die graag balletdanser wil worden. Billy woont samen met zijn vader en oudere broer, beiden stakende mijnwerkers tijdens de grote stakingen in de mijnen in Engeland (1984 – 1985). Zijn vader wil dat Billy op boksles gaat maar Billy wil veel liever op balletles. Billy doet net alsof hij naar boksles gaat maar gaat stiekem naar balletles, zijn balletschoenen verstopt hij thuis onder het matras van zijn bed. Billy mist een belangrijke auditie om te worden toegelaten tot de Royal Ballet School omdat zijn broer diezelfde dag wordt gearresteerd door de politie. Problemen genoeg voor Billy maar hij zet door, daarbij gesteund door zijn balletlerares van wie hij in het geheim privé-les krijgt. Uiteindelijk wordt Billy toegelaten tot de Royal Ballet School nadat zijn vader heeft gezien hoe goed Billy kan dansen. Billy maakt zijn droom waar en wordt balletdanser.
Een prachtig verhaal dat inspireert om dromen tot leven te brengen, om ze waar te maken, om erin te blijven geloven en om door te zetten. Ik was getroffen door het moment waarop ik deze film zag. Sinds een aantal weken werk ik aan de ontwikkeling van mijn creativiteit met behulp van het boek The Artist’s way van Julia Cameron. Het doet pijn te merken hoe diep ik mijn dromen heb weggestopt en het werkt bevrijdend om ze weer tot leven te brengen. En dan gebeuren er ineens wonderlijke dingen, zoals het zien van die film over Billy Elliot. Precies de inspiratie die ik op dat moment nodig had. Synchroniciteit heet dat.
Het plot van Billy Elliot deed me overigens denken aan een andere film: October Sky. Een film over Homer Hickam. Homer’s vader werkt in de mijnen en hij wil dat zijn zoon ook in de mijnen gaat werken. De lancering van de Spoetnik sateliet in 1957 inspireert Homer om te leren raketten bouwen. Door de steun van een lerares doet Homer samen met zijn vrienden mee aan een nationale wetenschapswedstrijd. Ze winnen de wedstrijd en Homer maakt zijn droom waar als hij later bij de NASA gaat werken.
Billy Elliot en October Sky, echte aanraders als je een droom hebt en als je wilt dat die droom geen bedrog is. Waarschuwing: let op voor ‘wet blankets‘, mensen die je enthousiasme proberen te blussen.
Bewaard onder Films | 7 Comments
Tags: creativiteit, dromen, Julia Cameron
Control: film over Ian Curtis (Joy Division)
Geplaatst op 20 maart, 2008
Met de film Control Control brengt regisseur Anton Corbijn op beklemmende wijze het leven in beeld van Ian Curtis, zanger van de band Joy Division. De film heeft in 2007 diverse prijzen gewonnen. Gisteren had ik de kans deze film eindelijk te zien.
Control is een film in stemmig zwart wit en vertelt het verhaal van Ian Curtis, een jonge, breekbare en creatieve man, zanger van de band Joy Division. De muziek van Joy Division staat als een icoon van die tijd, eind jaren 70. De tijd van ‘No Future’. Joy Division staat voor doemmuziek, muziek en teksten die je bij de keel grijpen en die beelden en gevoelens oproepen van eenzaamheid, wanhoop, uitzichtloosheid en pijn.
Control, het verhaal van een man die innerlijk verscheurd raakt omdat hij niet kan kiezen tussen zijn relatie met zijn vrouw Debbie met wie hij een dochtertje heeft, en een Belgische liefde genaamd Annik. Ian lijkt twee levens te leven, zijn leven thuis en zijn leven onderweg met de band en met Annik. Ian overlaadt zichzelf met schuldgevoelens. Debbie zegt dat ze van Ian wil scheiden als ze zijn relatie met Annik ontdekt en Ian hier ondanks beloften maar geen punt achter kan zetten.
Ian heeft ook last van epileptische aanvallen, soms zelfs op het podium tijdens een optreden. Hij krijgt hiervoor verschillende medicijnen, zijn arts zegt dat via ’trial and error’ moet worden bekeken welke combinatie voor hem effectief zal zijn. De medicatie lijkt niet te werken en Ian wordt bang voor de aanvallen.
Als Joy Division steeds meer succes krijgt en er een tour van twee weken naar de Verenigde Staten is gepland kan Ian de druk van het succes niet meer aan. Niemand weet hoeveel hij van zichzelf geeft tijdens een optreden en hij heeft het idee dat de mensen alleen maar meer en meer van hem verwachten. Hij kan niet meer. Het weekend voor het vertrek naar de Verenigde Staten hangt Ian zichzelf op. Hij is dan 23 jaar.
Werkelijk indrukwekkend is het acteerwerk van Sam Riley die in de huid van Ian Curtis lijkt te zijn gekropen. De bewegingen op het podium waarbij soms maar moeilijk onderscheid kon worden gemaakt tussen Ian’s typische dansbewegingen en een epileptische aanval, zijn treffend. Hetzelfde geldt voor de gezichtsexpressies die wanhoop en uitzichtloosheid uitdrukken. De film biedt minder muziek dan verwacht maar dat komt omdat Anton Corbijn inzoomt op Ian Curtis en minder op de muziek en de overige bandleden.
Ik was vooraf benieuwd wat de muziek van Joy Division met me zou doen. In de jaren 80, Joy Division bestond toen al niet meer, had de muziek van Joy Division me flink te pakken. Mijn agenda’s stonden vol met teksten van Ian Curtis, zoals bijvoorbeeld de volgende uit het nummer Passover: “This is the crisis I knew had to come / Destroying the balance I’d kept / Doubting, unsettling and turning around / Wondering what will come next”
Joy Division vertolkte toen hoe ik me vaak voelde en wat ik in die tijd niet onder woorden kon brengen. Griezelig soms. Ik had al lange tijd geen muziek meer gehoord van Joy Division behalve dan het nummer ‘Love will tear us apart’ dat soms nog wel eens op de radio wordt gedraaid. Ik heb mijn leven een totaal andere richting op gestuurd, geduwd en getrokken. En gisteren was daar dan weer de confrontatie met die muziek van toen.
De muziek van Joy Division heeft, zo merkte ik, nog diezefde magie. Bij sommige nummers voelde ik opwinding en kreeg ik zin om zelf weer gitaar te gaan spelen en bij andere nummers zonk ik weg in herinneringen van pijn en verdriet. Herinneringen zijn een kostbaar goed, ook de onplezierige, en maken deel uit van mijn innerlijke bagage. Ik kan me erover verwonderen wat bepaalde muziek met me doet en me ervan bewust zijn wat er in mijn innerlijke wereld gebeurt en wat ik nodig heb. Dit bewustzijn is het grote verschil met toen. De platen van Joy Division heb ik nog. Een paar jaar geleden tijdens een verhuizing heb ik even met de gedachte gespeeld om ze weg te doen en dat heb ik gelukkig niet gedaan. Kan ik toch nog eens luisteren welke nummers ik het allerbeste vond.
Tot slot nog een tekstje uit het nummer Twenty four hours: “Just for one moment I thought I’d found my way / Destiny unfolded; I watched it slip away”.
Bewaard onder Films, Muziek | 1 Comment
Tags: Bewustzijn, Joy Division, keuzes
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.