Voor de camera van Michael Minneboo

Geplaatst op 5 juli, 2011 

Donderdag 19 mei stond ik ineens voor de camera van freelance journalist en audiovisueel programmamaker Michael Minneboo. Ik wist alleen dat het ging om een opname voor zijn serie korte video’s waarin bij bloggers kort en bondig aan het woord laat komen. Wat hij precies ging vragen wist ik pas toen ik de vragen hoorde en de camera al liep: over geweldloze communicatie en codependency. Over controle loslaten gesproken….

Michael Minneboo is behalve freelance journalist en audiovisueel programmamaker een echte blog-ambassadeur. Ook al blog je niet of heb je er nog nooit van gehoord, als je een kwartiertje met Michael praat ga je bloggen, zeker weten 🙂

Je vindt Michael Minneboo onder andere hier:

Het oorspronkelijke artikel waarin Michael deze video presenteerde vind je hier: Video: Blogger Peter de Kock

Bewaard onder Bloggen, Codependency, Communicatie, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , ,

Geweldloze communicatie humor

Geplaatst op 28 april, 2011 

Sometimes it seems like beating the crap out of someone would take a lot less energy than non-violent communication.

Bron: Amy Ensor via Twitter

Ik denk dat de meeste mensen die met geweldloze communicatie in aanraking zijn gekomen, zich hier wel iets bij kunnen  voorstellen. Met name de mensen wiens partner pas een training geweldloze communicatie heeft gevolgd 🙂

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: ,

De kunst van communiceren

Geplaatst op 22 februari, 2011 

Als de vrouw die het model van Geweldloze Communicatie introduceerde in het Nederlands taalgebied en die Authenta, Centrum voor Authentieke en Geweldloze Communicatie, oprichtte, een boek schrijft over communicatie, dan prikkelt dat mijn nieuwsgierigheid.

Eind vorig jaar verscheen het handboek ‘De kunst van communiceren’ van Inga Teekens.

Valkuilen

Ik heb het gelezen en worstel nu met de vraag hoe ik erover kan schrijven zonder in de valkuilen te vallen die Inga in haar boek beschrijft zoals oordelen, interpreteren en vergelijken.

Want dat is wat het boek doet: het confronteert met hoe moeilijk het is om goed te communiceren.

En daar donder ik al meteen in de eerste twee valkuilen. Als ik schrijf ‘hoe moeilijk het is’ zet ik een oordeel neer zonder dat ik er zelf verantwoordelijkheid voor neem. En als ik schrijf ‘goed te communiceren’ dan zit ik in een denkpatroon van goed en fout en ben ik bezig om te vergelijken hoe anderen communiceren, hoe ik communiceer en hoe het in het boek staat beschreven en kom ik telkens tot een oordeel. Het effect hiervan op mij is dat ik mijn nieuwsgierigheid blokkeer en mezelf ruimte ontneem om te spelen met communicatie.

Voorbeelden

Het boek geeft behalve een beschrijving van allerlei valkuilen, een heleboel voorbeelden van hoe je dingen anders kunt zeggen. Om in de geest van het boek te blijven zou ik bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘Het boek prikkelt mijn verlangen om te communiceren op een manier waarbij ik de ander werkelijk kan verstaan en waarbij ik mezelf verstaanbaar kan maken. In de praktijk ervaar ik dat regelmatig als lastig.’

Thema’s

Voor wie een aantal trainingen heeft gevolgd om te leren communiceren volgens het model van Geweldloze Communicatie, bevat het boek een aantal bekende onderdelen zoals het verschil tussen proces en inhoud van de communicatie, waarnemingen, gevoelens en behoeften.

En wie daarin nog wat aanvullende trainingen heeft gevolgd, komt in het boek herkenbare vervolgthema’s tegen als verwachtingen en vooronderstellingen, wezenlijke nieuwsgierigheid, feedback, ruimte en ruimtegebrek, beloning en straf.

Bijzondere aanrader

Een bijzondere aanrader in het boek is de zeer uitvoerige lijst met voorbeelden van manieren (strategieën) om je behoeften te vervullen. Per behoefte (en dat zijn er in totaal 49) geeft het boek voorbeelden van hoe je op spiritueel niveau, cognitief niveau, emotioneel niveau, relationeel niveau, verbaal niveau, non-verbaal niveau en fysiek niveau, kunt zorgen voor de vervulling ervan.

Het is een haast overweldigende hoeveelheid aan voorbeelden en mogelijkheden,  bedoeld om te inspireren en te ondersteunen om je eigen strategieën te ontdekken. Als je helderheid hebt over jouw  strategieën, manieren die voor jou werken om je behoeften te vervullen, dan kun je kiezen en voorkom je dat je bijvoorbeeld vast komt te zitten of dat je afhankelijk wordt.

Geweldloze Communicatie

Hoewel het boek niet expliciet wordt neergezet als een boek ‘Geweldloze Communicatie’, herken ik er wel dit gedachtegoed in.  Voor wie zich voor het eerst wil oriënteren op het gebied van ‘Geweldloze Communicatie’, zou ik een ander boek aanraden om als eerste te lezen: Geweldloze Communicatie – ontwapenend en doeltreffend van Marshall B. Rosenberg. Het handboek ‘De kunst van communiceren’ zou ik juist aanraden voor iedereen die al wat ervaring heeft  op dit gebied. Vooral diegenen die denken het allemaal al te weten. Zoals ik soms 🙂

Want het boek confronteert dat er nog een heleboel te leren spelen en ontdekken valt. En daarin zit de grote waarde van het boek.

Confronterend communiceren

Het geven van trainingen ‘Geweldloze Communicatie’ is een aantal jaren geleden een booming business geworden in de zin van dat het aanbod enorm is gegroeid.  Sindsdien duiken steeds meer trainers en trainingen op waarbij het begrip ‘Geweldloze Communicatie’ is ingewisseld voor een ander begrip zoals ‘Verbindend Communiceren’. Naar in aanneem vanuit het verlangen zich te onderscheiden.

Ik heb al heel wat verschillende termen gezien en heb geen enkele animo hier aan mee te doen. Maar als ik dan toch een term zou bedenken, dan zou ik het ‘Confronterend Communiceren’ noemen.

Bewaard onder Boeken, Communicatie | 3 Comments

Tags: , ,

Durf vals te klinken

Geplaatst op 14 februari, 2011 

Je begint met elkaar te praten over een idee en komt tot de ontdekking dat er verschillende meningen, inzichten en percepties zijn. Het geheel klinkt als chaos.

Samen luister en praat je verder en er komt lijn in het gesprek. Alles wat in eerste instantie leek te divergeren is onopgemerkt gaan convergeren. Het oorspronkelijke idee heeft geboorte gegeven aan een nieuw idee waar iedereen blij mee is.

Soms is een gesprek net als het stemmen van een gitaar.  Eerst klinkt het voor geen meter en je draait de ene snaar wat strakker en de andere wat losser. Je blijft luisteren en aan de snaren draaien. Als je alle snaren hebt gehad, klinken ze samen ook echt als een akkoord en kun je muziek maken. De onbeperkte mogelijkheden van het instrument staan dan tot je beschikking.

Als zoiets in een gesprek gebeurt ontstaat een soort van flow en een beleving van wow.

De enige voorwaarde is dat iedereen ‘vals’ mag klinken zonder dat daarover geoordeeld wordt. Vals klinken is nodig tijdens het proces van stemmen. Zonder vals te klinken is stemmen onmogelijk.

Wat stemmen is voor een instrument, is afstemmen voor de communicatie.

Bewaard onder Communicatie | 3 Comments

Tags:

De schreeuw om erkenning – deel 3

Geplaatst op 29 november, 2010 

Het derde deel over de schreeuw om cultuur: hoe zit het met de behoeften van de beslissers?

De beslissers, de politici, hebben natuurlijk ook allerlei behoeften. Dezelfde menselijke behoeften als jou en mij, dezelfde behoeften als die 20.000 deelnemers aan die manifestatie in Amsterdam. Alleen vervullen zij hun behoeften misschien op andere manieren, hebben zij andere strategieën.

Behalve dat politici menselijke behoeften hebben, maken ze ook deel uit van een organisatie en die organisaties hebben ook behoeften:

In de nieuwsbrief NVC Quick Connect (July 2008) schreef Marie Miyashiro-Collins hierover:

‘Bridging the human and organizational needs can lead to organizations that are more alive and in alignment with the universal life energy in all of us and the world around us.’

Een mooi voorbeeld van iemand die z’n best deed om hieraan te werken was een projectmanager die ik een paar jaar geleden interviewde. Hij gaf leiding een aan groot bouwproject en maakte daarbij gebruik van het gedachtegoed van geweldloze communicatie. Één van de bijzondere dingen die hij deed, was veel, heel veel erkenning geven voor de zorgen die leefden bij allerlei partijen. Sommige zorgen werden daarmee weggenomen, anderen niet. Sommige zorgen waren onoplosbaar maar dat sprak hij dan ook expliciet uit en gaf dan erkenning voor wat het betekende dat die zorg bleef bestaan.

Wat hij deed kunnen politici ook. In plaats van kunst en cultuur een linkse hobby noemen,  erkenning geven voor wat kunst en cultuur voor veel mensen betekent. Niet oordelen maar afstemmen op de behoeften.

Zodra de communicatie zich verplaatst van de inhoud (de bezuinigingen) naar het proces (Geweldloze Communicatie wordt ook wel een op behoeften gebaseerd proces genoemd voor interpersoonlijke verbinding), kan gewerkt worden aan een win-win situatie waarin ruimte is voor de vervulling van ieders behoeften. De aanname waarmee dit proces werkt, is dat als er op procesniveau verbinding is, de oplossing op inhoudsniveau vanzelf komt.

Communiceren is een kunst. Dat er op kunst wordt bezuinigd wil niet zeggen dat er op communicatie bezuinigd moet worden. Juist niet.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 10 Comments

Tags: , ,

De schreeuw om erkenning – deel 2

Geplaatst op 26 november, 2010 

In de vorige blogpost ging het over der schreeuw om cultuur en dat die schreeuw allerlei behoeften communiceert zoals erkenning en autonomie. Behoeften die de liefhebbers van kunst en cultuur liefst vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

Maar wat nou als dat geld er niet is?

Zoals ik al schreef ziet Geweldloze Communicatie kunst en cultuur niet als behoefte en wel als een manier (strategie) om
behoeften te vervullen. Stel nou dat je deze strategie (kunst en cultuur) als gevolg van een politieke beslissing niet meer kunt toepassen, wat betekent dit dan voor de behoeften die je er altijd mee vervulde? Hoe pijnlijk het misschien ook klinkt: in zo’n geval is het nodig dat je op zoek gaat naar andere manieren (strategieën) om die behoefte te vervullen. Hoe meer manieren je kent om je behoeften te vervullen, hoe meer keuze je hebt.

Geweldloze Communicatie zegt dat als je behoefte hebt aan bijvoorbeeld ontspanning (behoefte) en de stamkroeg (strategie) waar je graag samen met vrienden ontspant is gesloten, dat je een andere manier bedenkt om te ontspannen. Bijvoorbeeld naar de sauna gaan of een strandwandeling maken. Hoe je uiterlijke omstandigheden ook zijn, of politici nu wel of geen voldoende geld beschikbaar stellen voor kunst en cultuur, iedereen is altijd zelf verantwoordelijk voor zijn/haar behoeften.

Een andere strategie voor erkenning

Als je behoefte hebt aan erkenning voor wat kunst en cultuur voor jou betekent en de geldkraan gaat dicht, hoe kun je dan voor je behoefte aan erkenning zorgen? Je kunt bijvoorbeeld een manifestatie organiseren waar duizenden mensen op af komen en die allemaal de mening hebben dat kunst en cultuur zo belangrijk is. Van zoveel mensen horen over het belang van kunst en cultuur kan bijdragen aan de erkenning.

Een andere strategie voor autonomie

Als het dichtdraaien van de geldkraan je raakt in je behoefte aan autonomie doordat bijvoorbeeld je baantje in dat theatergezelschap of orkest verdwijnt, hoe kun je dan voor je behoefte aan autonomie zorgen? Je zou een ander baantje kunnen zoeken en als dat een baantje is dat niets met kunst en cultuur te maken heeft, zou je het geld dat je ermee verdient kunnen gebruiken om in je vrije tijd in een theatergezelschap of orkest te spelen.

Ontdekken wat je nodig hebt

Geweldloze Communicatie is maar één van de vele manieren om naar het onderwerp te kijken en er iets mee te doen.  Geweldloze Communicatie kan helpen om te ontdekken wat je nodig hebt en om op zoek te gaan naar manieren om dat te krijgen.

Mogelijk dat je eerst nog met een andere behoefte te maken krijgt die om vervulling vraagt: rouwen. Rouwen om het verlies van je baantje bij dat theatergezelschap of orkest bijvoorbeeld.

Lees ook: De schreeuw om erkenning

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 3 Comments

Tags: ,

De schreeuw om erkenning

Geplaatst op 25 november, 2010 

Innerlijke leefwereld

Mensen hebben een rijke innerlijke leefwereld bestaande uit gevoelens, behoeften, gedachten, herinneringen, dromen, verlangens en overtuigingen.

Uitdrukking geven aan wat er in ons leeft doet iedereen op zijn/haar eigen manier. Communicatie speelt daarbij een wezenlijke rol. We communiceren onze innerlijke leefwereld niet alleen met woorden maar ook met wat we doen, met waar we voor staan, met wat we scheppen en vernietigen. Met alles wat we doen en niet doen, communiceren we onze innerlijke leefwereld. Zo zie ik het vanuit mijn innerlijke leefwereld.

Nederland schreeuwt om cultuur

Afgelopen zaterdag deden meer dan 100.000 mensen mee aan de landelijke manifestatie Nederland schreeuwt om cultuur. Blogger, journalist en audiovisueel programmamaker Michael Minneboo maakte de volgende sfeerimpressie van de manifestatie in Amsterdam waar 20.000 mensen aan meededen:

Daily Webhead: Schreeuw om cultuur from Michael Minneboo

Later hadden Michael en ik een interessante uitwisseling over de vraag: wat communiceren al deze mensen eigenlijk?

Communicatie op inhoud

Het meest voor de hand liggende antwoord is natuurlijk dat deze mensen hun ongenoegen communiceren over de aangekondigde bezuinigingen op kunst en cultuur. Op inhoudsniveau van de communicatie is dit waar. Luisteren naar het inhoudsniveau van de communicatie is wat we meestal doen. Als we alleen op inhoudsniveau luisteren, kunnen gemakkelijk conflicten ontstaan. In het voorbeeld van de manifestatie kunnen mensen zeggen dat ze het juist goed vinden dat er op cultuur wordt bezuinigd. Zo ontstaan voor- en tegenstanders die met allerlei argumenten hun punt inhoudelijk duidelijk maken.

Communicatie vanuit de innerlijke leefwereld

Op het niveau van de innerlijke leefwereld van deze mensen, kunnen we iets anders horen en zien dan wat ze letterlijk van zich af schreeuwen. Bijvoorbeeld hoe ze zich voelen en welke behoeften ze communiceren.

De mensen voelden zich bijvoorbeeld boos en bezorgd, gevoelens getriggerd door het idee dat er bezuinigd wordt op kunst en cultuur en wat dit mogelijk voor hun toekomst en die van Nederland betekent.

De mensen die meededen aan de manifestatie hadden ook behoeften, sommige bevredigd, andere onbevredigd. Meedoen aan de manifestatie was voor sommigen een manier (strategie) om voor hun behoefte aan zelfexpressie en creativiteit te zorgen. Maar de mensen hadden ook onbevredigde behoeften zoals de behoefte aan erkenning, erkenning voor wat kunst en cultuur voor deze mensen betekent. Maar ook de behoefte aan autonomie. Mensen die voor hun broodwinning afhankelijk zijn van kunst en cultuur en die nu mogelijk hun baan verliezen als gevolg van de bezuinigingen, zien zich ineens geconfronteerd met hun onvervulde behoefte aan autonomie, de behoefte om zelf te kiezen, zelf te beslissen en zelf te doen.

Welke mening je ook hebt over die bezuinigingen, die gevoelens en behoeften zijn voor iedereen herkenbaar. Alle mensen op aarde hebben namelijk dezelfde gevoelens en behoeften, van de politici die de bezuinigingen hebben bedacht tot mensen aan de andere kant van de wereld die geen weet hebben van wat zich in Nederland afspeelt.

Behoeften en strategieën

Geweldloze communicatie maakt onderscheid tussen behoeften en strategieën. Creativiteit is bijvoorbeeld een behoefte en om die behoefte te vervullen, kun je bijvoorbeeld gaan tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven of toneelspelen. Tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven en toneelspelen zijn voorbeelden van strategieën, dingen die je kunt doen om voor je behoefte aan creativiteit te zorgen. De behoefte aan creativiteit hebben we allemaal maar wat we doen om voor die behoefte te zorgen, is voor iedereen verschillend.

Geweldloze Communicatie ziet kunst en cultuur niet als behoefte maar als strategie, als een manier om voor één of meerdere behoeften te zorgen. Over die strategie hebben we allemaal meningen en oordelen. Voor de één is het bij wijze van spreken z’n lust en z’n leven en voor de ander is het elitaire geldverkwisting.

Kunst en cultuur kunnen bijvoorbeeld een strategie kan zijn voor de vervulling van de behoefte aan zelfexpressie, creativiteit, spelen en schoonheid. Zo kan de één kunst en cultuur inzetten om voor zijn/haar behoefte aan zelfexpressie te zorgen en zegt een ander: ‘Kunst en cultuur? Soft gedoe! Als ik behoefte heb aan zelfexpressie dan stap ik de boksring in om uiting te geven aan wat er in mij leeft.’ De strategie is verschillend, de behoefte hetzelfde.

Voorbij de woorden die gesproken worden, voorbij datgene wat al deze mensen op inhoudsniveau communiceren, bestaan 20.000 rijke innerlijke leefwerelden. Innerlijke leefwerelden die samen gekomen zijn om expressie te geven aan hun behoefte aan erkenning voor kunst en cultuur, erkenning voor wat kunst en cultuur betekent in deze innerlijke leefwerelden. Een behoefte die zij graag vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

PS

Dat ik in de manifestatie vooral de behoefte aan erkenning en autonomie herken, zegt wat over mijn innerlijke leefwereld want daar spelen juist deze behoeften een wezenlijke rol. Ik ben benieuwd welke behoeften jij expliciet herkent in de manifestatie. Wil je erover delen?

Wordt vervolgd…

Credits: voor Michael Minneboo, voor de vragen die hij stelde over communicatie en zijn blogpost ‘Video: Amsterdam schreeuwt om cultuur’

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 8 Comments

Tags: , , , ,

Dat KAA UUU TEE schuldgevoel

Geplaatst op 22 november, 2010 

Quasi gevoelens

Volgens de geweldloze communicatie is jezelf schuldig voelen geen gevoel maar een zogenaamd quasi gevoel. Wat ermee bedoeld wordt is dat het meer zegt over hoe je een gebeurtenis en/of gevoelens daarbij interpreteert, dan over het gevoel zelf. Bij quasi gevoelens past ‘ik heb het idee dat…’ of ‘ik vind dat…’ of ‘ik denk dat…’.

Als jezelf schuldig voelen geen gevoel is maar een interpretatie, wat is dan het gevoel dat je in je lichaam voelt als je het idee hebt, vind dat, denkt dat, je ergens ‘schuldig’ aan bent?

Om te beginnen hou ik niet zo van dat ergens ‘schuldig’ aan zijn. Liever zeg ik dan bijvoorbeeld: iets gedaan hebben (of niet gedaan hebben) dat je betreurt en dat je graag anders had gedaan.

Gevoelens

Het gevoel hierbij kan bijvoorbeeld droefheid of verdriet zijn. Voorbeeld: je hebt knetterende ruzie gemaakt met je beste vriend of vriendin en je voelt je bedroefd dat je hem/haar niet zo respectvol hebt behandeld als je graag had gewild.

Een ander gevoel dat kan spelen is angst. Angst voor de consequenties of angst voor de straf. In het voorbeeld van die knetterende ruzie kun je bijvoorbeeld bang zijn om de vriendschap te verliezen.

Het venijn met angst voor straf is dat het niet zozeer anderen zijn die ons straffen (al kunnen we hun gedrag wel als staf ervaren), maar dat we vooral onszelf straffen. We straffen onszelf vaak onbewust door aan de lopende band over onszelf te oordelen, oordelen over wat we hebben gedaan (het was stom wat ik deed) of erger nog, oordelen over wie we zijn (ik ben stom dat ik dat deed).

Maar wat het gevoel ook is, droefheid, verdriet, angst, of een combinatie daarvan, de beleving van ergens ‘schuldig’ aan  zijn, vraagt om actie.

Het twaalf stappen programma

Het spirituele twaalf stappen programma kent hiervoor de stappen 8 en 9.

8. We maakten een lijst met de namen van allen die door ons schade en leed hadden ondervonden en verklaarden ons bereid om dit bij hen allen goed te maken.

9. Wij hebben waar het mogelijk was dit rechtstreeks weer met zulke mensen goedgemaakt,behalve wanneer dit hen of anderen zou kwetsen.

In het voorbeeld van die knetterende ruzie zou je die vriend of vriendin kunnen zeggen dat je jouw aandeel in de knetterende ruzie betreurt. Soms is het nodig een stap verder te gaan en expliciet te benoemen wat het precies is dat je gedaan of gezegd hebt wat je betreurt.

In bepaalde situaties volstaan woorden niet. Stel dat je tijdens die ruzie met je beste vriend of vriendin een wild armgebaar hebt gemaakt en daarbij de bril van je vriend of vriendin hebt beschadigd, dan is het nodig dat je ook de schade aan die bril vergoedt.

Wat nodig is om te doen, is eigen verantwoordelijkheid nemen voor jouw aandeel in wat er is gebeurd. Eigen verantwoordelijkheid nemen voor jouw aandeel maakt je vrij. Dat betekent niet dat je daarmee de vriendschap kunt behouden. Misschien dat je beste vriend of vriendin je verhaal aanhoort en alsnog besluit geen vriendschap meer te willen. Dat kan pijnlijk zijn. Maar eigen verantwoordelijkheid nemen doe je niet om de eventuele consequenties van wat er is gebeurd te controleren of te manipuleren, maar om jezelf vrij te maken. Over de uitkomst heb je geen controle.

Het helen van de emotionele wond

Aansluitend op de blogpost ‘Herinneringen en de emotionele wond’: het kan helend zijn voor de wond om te werken met de stappen 8 en 9 van het twaalf stappen programma.

Bijvoorbeeld de herinneringen aan, en emotionele wond van, die relatie die lang geleden niet is geworden wat je graag had gewild. Werken met de stappen betekent dat je op zoek gaat naar jouw aandeel in het mislukken van die relatie en dat je daar eigen verantwoordelijkheid voor neemt. Bijvoorbeeld door je ex-partner te vertellen over je zelfonderzoek en dat je jouw aandeel in het beëindigen van de relatie betreurt.

Het maakt je vrij. Niet van de ene op de andere dag maar je haalt de kracht weg van dat innerlijke deel dat er op uit is jezelf te straffen voor iets dat misschien 10 jaar, 20 jaar of nog langer geleden is gebeurd. Eigen verantwoordelijkheid nemen maakt vrij. Werken met de twaalf stappen maakt vrij.

KAA UUU TEE?

Als een schuldgevoel geen gevoel is maar een quasi gevoel, waarom voelt het dan zo KAA UUU TEE? Mijn oordeel over het gevoel heeft niets met het gevoel te maken, of het nou bedroefdheid is, verdriet, angst of iets anders. Mijn oordeel gaat uit naar de stem van de innerlijke criticus die zich zo heerlijk amuseert in situaties die ik in deze blog als voorbeeld noem. Situaties die ook maar een beetje ruiken naar ‘schuld’ zijn brandstof voor de innerlijke criticus. Je kunt van die innerlijke criticus meer last hebben dan van wat er feitelijk is gebeurd.

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , , , , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →