De schreeuw om erkenning

Geplaatst op 25 november, 2010 

Innerlijke leefwereld

Mensen hebben een rijke innerlijke leefwereld bestaande uit gevoelens, behoeften, gedachten, herinneringen, dromen, verlangens en overtuigingen.

Uitdrukking geven aan wat er in ons leeft doet iedereen op zijn/haar eigen manier. Communicatie speelt daarbij een wezenlijke rol. We communiceren onze innerlijke leefwereld niet alleen met woorden maar ook met wat we doen, met waar we voor staan, met wat we scheppen en vernietigen. Met alles wat we doen en niet doen, communiceren we onze innerlijke leefwereld. Zo zie ik het vanuit mijn innerlijke leefwereld.

Nederland schreeuwt om cultuur

Afgelopen zaterdag deden meer dan 100.000 mensen mee aan de landelijke manifestatie Nederland schreeuwt om cultuur. Blogger, journalist en audiovisueel programmamaker Michael Minneboo maakte de volgende sfeerimpressie van de manifestatie in Amsterdam waar 20.000 mensen aan meededen:

Daily Webhead: Schreeuw om cultuur from Michael Minneboo

Later hadden Michael en ik een interessante uitwisseling over de vraag: wat communiceren al deze mensen eigenlijk?

Communicatie op inhoud

Het meest voor de hand liggende antwoord is natuurlijk dat deze mensen hun ongenoegen communiceren over de aangekondigde bezuinigingen op kunst en cultuur. Op inhoudsniveau van de communicatie is dit waar. Luisteren naar het inhoudsniveau van de communicatie is wat we meestal doen. Als we alleen op inhoudsniveau luisteren, kunnen gemakkelijk conflicten ontstaan. In het voorbeeld van de manifestatie kunnen mensen zeggen dat ze het juist goed vinden dat er op cultuur wordt bezuinigd. Zo ontstaan voor- en tegenstanders die met allerlei argumenten hun punt inhoudelijk duidelijk maken.

Communicatie vanuit de innerlijke leefwereld

Op het niveau van de innerlijke leefwereld van deze mensen, kunnen we iets anders horen en zien dan wat ze letterlijk van zich af schreeuwen. Bijvoorbeeld hoe ze zich voelen en welke behoeften ze communiceren.

De mensen voelden zich bijvoorbeeld boos en bezorgd, gevoelens getriggerd door het idee dat er bezuinigd wordt op kunst en cultuur en wat dit mogelijk voor hun toekomst en die van Nederland betekent.

De mensen die meededen aan de manifestatie hadden ook behoeften, sommige bevredigd, andere onbevredigd. Meedoen aan de manifestatie was voor sommigen een manier (strategie) om voor hun behoefte aan zelfexpressie en creativiteit te zorgen. Maar de mensen hadden ook onbevredigde behoeften zoals de behoefte aan erkenning, erkenning voor wat kunst en cultuur voor deze mensen betekent. Maar ook de behoefte aan autonomie. Mensen die voor hun broodwinning afhankelijk zijn van kunst en cultuur en die nu mogelijk hun baan verliezen als gevolg van de bezuinigingen, zien zich ineens geconfronteerd met hun onvervulde behoefte aan autonomie, de behoefte om zelf te kiezen, zelf te beslissen en zelf te doen.

Welke mening je ook hebt over die bezuinigingen, die gevoelens en behoeften zijn voor iedereen herkenbaar. Alle mensen op aarde hebben namelijk dezelfde gevoelens en behoeften, van de politici die de bezuinigingen hebben bedacht tot mensen aan de andere kant van de wereld die geen weet hebben van wat zich in Nederland afspeelt.

Behoeften en strategieën

Geweldloze communicatie maakt onderscheid tussen behoeften en strategieën. Creativiteit is bijvoorbeeld een behoefte en om die behoefte te vervullen, kun je bijvoorbeeld gaan tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven of toneelspelen. Tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven en toneelspelen zijn voorbeelden van strategieën, dingen die je kunt doen om voor je behoefte aan creativiteit te zorgen. De behoefte aan creativiteit hebben we allemaal maar wat we doen om voor die behoefte te zorgen, is voor iedereen verschillend.

Geweldloze Communicatie ziet kunst en cultuur niet als behoefte maar als strategie, als een manier om voor één of meerdere behoeften te zorgen. Over die strategie hebben we allemaal meningen en oordelen. Voor de één is het bij wijze van spreken z’n lust en z’n leven en voor de ander is het elitaire geldverkwisting.

Kunst en cultuur kunnen bijvoorbeeld een strategie kan zijn voor de vervulling van de behoefte aan zelfexpressie, creativiteit, spelen en schoonheid. Zo kan de één kunst en cultuur inzetten om voor zijn/haar behoefte aan zelfexpressie te zorgen en zegt een ander: ‘Kunst en cultuur? Soft gedoe! Als ik behoefte heb aan zelfexpressie dan stap ik de boksring in om uiting te geven aan wat er in mij leeft.’ De strategie is verschillend, de behoefte hetzelfde.

Voorbij de woorden die gesproken worden, voorbij datgene wat al deze mensen op inhoudsniveau communiceren, bestaan 20.000 rijke innerlijke leefwerelden. Innerlijke leefwerelden die samen gekomen zijn om expressie te geven aan hun behoefte aan erkenning voor kunst en cultuur, erkenning voor wat kunst en cultuur betekent in deze innerlijke leefwerelden. Een behoefte die zij graag vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

PS

Dat ik in de manifestatie vooral de behoefte aan erkenning en autonomie herken, zegt wat over mijn innerlijke leefwereld want daar spelen juist deze behoeften een wezenlijke rol. Ik ben benieuwd welke behoeften jij expliciet herkent in de manifestatie. Wil je erover delen?

Wordt vervolgd…

Credits: voor Michael Minneboo, voor de vragen die hij stelde over communicatie en zijn blogpost ‘Video: Amsterdam schreeuwt om cultuur

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie

Tags: , , , ,

Reacties

8 Reacties to “De schreeuw om erkenning”

  1. Jooper on november 25th, 2010 14:00

    Ik herken vooral de behoefte om gehoord te worden. De behoefte om te laten weten dat datgene wat de (gedoog)meerderheid beslist niet vanzelfsprekend een goede beslissing is. Dat iets wat door een minderheid heel belangrijk wordt gevonden ook als belangrijk erkend zou moeten worden. Ondanks dat de meerderheid anders denkt. Wat deze schreeuw voor mij vooral betekent is dat mensen behoefte hebben om te genieten en dat ze door deze maatregel belemmerd worden in het genieten.

  2. Peter de Kock on november 25th, 2010 20:16

    Bedankt @Jooper, wat een mooie aanvulling. Wat ik er mooi aan vind is dat er allerlei aspecten in opduiken van wat ik menselijkheid noem. En daar kan ik van genieten.

  3. De schreeuw om erkenning – deel 2 : Zwerven door het alledaagse on november 26th, 2010 10:03

    […] Lees ook: De schreeuw om erkenning […]

  4. Michael on november 26th, 2010 12:00

    Ik stond er middenin afgelopen zaterdag. En met gemengde gevoelens. Omdat ik niet alleen een gebruiker ben van kunst en cultuur, maar er als journalist ook over schrijf, vond ik dat ik daar moest staan. Als een overheid dingen beslist waar je het niet mee eens bent, moet je dat laten weten. Ook al denk ik niet dat Rutte en Wilders opeens het licht hebben gezien en van gedachten zijn veranderd.

    Ik vind het idee van schreeuwen alleen niet heel prettig. Wat het kan communiceren heb je mooi hierboven uitgelegd, Peter. Toch vind het belangrijker om te laten zien wat we onder kunst en cultuur verstaan. Kortom: wat wordt er bedreigd me deze maatregelen. Daarom was ik blij dat er ook opgetreden werd. Dit kwam bijvoorbeeld niet aan bod in de schreeuwspotjes die je op televisie zag. Een stel schreeuwende acteurs die het niet met regeringsbeleid eens zijn, communiceren nog niet wat er op het spel staat. Die spot waarin scenes uit Nederlandse films aan elkaar werden gesmeed, vond ik daarom al beter.

    Tot slot was er een moment waarin ik eigenlijk weg wilde lopen uit de menigte. (Wat overigens niet echt kon, want gedurende de manifestatie stond je vast op je plek). Dat was het moment dat de menigte Bolkestein niet liet uitpraten en overstemde met boegeroep. Ik vind dat je ook bereid moet zijn om de andere kant te horen. Daarbij komt nog dat hij een interessant punt maakte. Als je wilt dat er geld is voor kunst en cultuur, besef dan dat het geld ergens vandaan moet komen. Dus dat er dan voor een ander doel minder geld over is.

    Wat mijn behoeften betreft: die zijn door het aanwezig zijn op de manifestatie wel bevredigd: ik heb de overheid laten zien, samen met 20.000 anderen, dat we het niet eens zijn met de plannen. Dat wilde ik in ieder geval communiceren met mijn aanwezigheid.

  5. Peter de Kock on november 26th, 2010 13:53

    Wow zeg @Michael, jouw comment is al een blog op zich. Ik vind het interessant dat je dat boegeroep noemt. Zoals ik het zie hebben politici zich niet bepaald respectvol laten horen over kunst en cultuur. Er zijn nogal wat oordelen uitgesproken via de media. En ik kan me voorstellen dat die manier van politiek bedrijven (via oordelen), liefhebbers van kunst en cultuur raakt in hun behoefte aan erkenning en respect voor kunst en cultuur. Als dan diezelfde liefhebbers boe gaan roepen en een ander niet laten uitpraten, dan heeft dat een vergelijkbaar effect. Een beetje zoals vredesactivisten die vinden dat je hier en daar best geweld mag gebruiken om de vrede te realiseren.

  6. Gemengde gevoelens bij de schreeuw om cultuur : Michael Minneboo on november 27th, 2010 12:20

    […] gevoelens bij de schreeuw om cultuur : Michael Minneboo on Video: Amsterdam schreeuwt om cultuurDe schreeuw om erkenning : Zwerven door het alledaagse on Video: Amsterdam schreeuwt om cultuurMichael Minneboo on Ongevraagde discussieskarin r. on […]

  7. De schreeuw om erkenning – deel 3 : Zwerven door het alledaagse on november 29th, 2010 10:09

    […] De schreeuw om erkenning […]

  8. www.yoepa.nl on december 20th, 2010 13:02

    De schreeuw om erkenning : Zwerven door het alledaagse…

    Wat is de innerlijke motivatie van 20.000 protesteerders, in Amsterdam, tegen bezuinigingen op kunst en cultuur….

Laat je reactie achter!