De schreeuw om erkenning – deel 2

Geplaatst op 26 november, 2010 

In de vorige blogpost ging het over der schreeuw om cultuur en dat die schreeuw allerlei behoeften communiceert zoals erkenning en autonomie. Behoeften die de liefhebbers van kunst en cultuur liefst vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

Maar wat nou als dat geld er niet is?

Zoals ik al schreef ziet Geweldloze Communicatie kunst en cultuur niet als behoefte en wel als een manier (strategie) om
behoeften te vervullen. Stel nou dat je deze strategie (kunst en cultuur) als gevolg van een politieke beslissing niet meer kunt toepassen, wat betekent dit dan voor de behoeften die je er altijd mee vervulde? Hoe pijnlijk het misschien ook klinkt: in zo’n geval is het nodig dat je op zoek gaat naar andere manieren (strategieën) om die behoefte te vervullen. Hoe meer manieren je kent om je behoeften te vervullen, hoe meer keuze je hebt.

Geweldloze Communicatie zegt dat als je behoefte hebt aan bijvoorbeeld ontspanning (behoefte) en de stamkroeg (strategie) waar je graag samen met vrienden ontspant is gesloten, dat je een andere manier bedenkt om te ontspannen. Bijvoorbeeld naar de sauna gaan of een strandwandeling maken. Hoe je uiterlijke omstandigheden ook zijn, of politici nu wel of geen voldoende geld beschikbaar stellen voor kunst en cultuur, iedereen is altijd zelf verantwoordelijk voor zijn/haar behoeften.

Een andere strategie voor erkenning

Als je behoefte hebt aan erkenning voor wat kunst en cultuur voor jou betekent en de geldkraan gaat dicht, hoe kun je dan voor je behoefte aan erkenning zorgen? Je kunt bijvoorbeeld een manifestatie organiseren waar duizenden mensen op af komen en die allemaal de mening hebben dat kunst en cultuur zo belangrijk is. Van zoveel mensen horen over het belang van kunst en cultuur kan bijdragen aan de erkenning.

Een andere strategie voor autonomie

Als het dichtdraaien van de geldkraan je raakt in je behoefte aan autonomie doordat bijvoorbeeld je baantje in dat theatergezelschap of orkest verdwijnt, hoe kun je dan voor je behoefte aan autonomie zorgen? Je zou een ander baantje kunnen zoeken en als dat een baantje is dat niets met kunst en cultuur te maken heeft, zou je het geld dat je ermee verdient kunnen gebruiken om in je vrije tijd in een theatergezelschap of orkest te spelen.

Ontdekken wat je nodig hebt

Geweldloze Communicatie is maar één van de vele manieren om naar het onderwerp te kijken en er iets mee te doen.  Geweldloze Communicatie kan helpen om te ontdekken wat je nodig hebt en om op zoek te gaan naar manieren om dat te krijgen.

Mogelijk dat je eerst nog met een andere behoefte te maken krijgt die om vervulling vraagt: rouwen. Rouwen om het verlies van je baantje bij dat theatergezelschap of orkest bijvoorbeeld.

Lees ook: De schreeuw om erkenning

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie

Tags: ,

Reacties

3 Reacties to “De schreeuw om erkenning – deel 2”

  1. Tweets die vermelden De schreeuw om erkenning – deel 2 : Zwerven door het alledaagse -- Topsy.com on november 26th, 2010 14:01

    […] Dit blogartikel was vermeld op Twitter door Peter de Kock en Es, Astrid Jaspers. Astrid Jaspers heeft gezegd: Mooie blog weer Peter! RT @peterdekock: Deel 2 van de schreeuw om erkenning (blogpost) http://tinyurl.com/2wehdlx […]

  2. Hanneke on november 30th, 2010 19:30

    Interessant Peter, hoe je dit benaderd.
    Ik zie veel overeenkomsten met mijn eigen behoeften die vaak door ziekte niet meer vervuld kunnen worden, de politiek van mijn eigen lijf. Er wordt niet gevraagd wat IK ervan vind het gebeurd gewoon. Dan is het een kwestie van rouwen, afscheid nemen en een andere manier zoeken om mijn behoetes te vervullen en het lukt vroeg of laat altijd, dat is het mooie:-)

  3. Peter de Kock on november 30th, 2010 21:18

    Wow @Hanneke, wat een rake link leg je daar. Prachtig. Bedankt voor het delen.

Laat je reactie achter!