Je zal maar klant zijn
Geplaatst op 20 september, 2012
Er was een verzekeraar die me een jaar geleden schreef over een nieuwe dienst voor het online afhandelen van mijn verzekeringszaken. Ik schreef toen al dat ik daar geen gebruik van wilde maken en dat ik geen toestemming geef mijn gegevens daarvoor te gebruiken. Ik hoorde een jaar lang helemaal niets tot ik ineens een brief kreeg met mijn login gegevens.
Er was een bank die me een brief toestuurde met daarin mijn login gegevens voor een nieuwe ledensite waar ik me niet voor had aangemeld.
Er was een telecom provider die een jaar geleden een kopie van mijn paspoort heeft gemaakt en die niet bereid is deze kopie te vernietigen. Ook niet na het overleggen van verschillende artikelen en publicaties waaruit blijkt dat dit niet is toegestaan.
En er was ook nog een provincie die ervoor verantwoordelijk is dat het tarief voor de Interliner met 300% is gestegen en die maar niet wilde antwoorden op mijn vraag naar deze absurde prijsverhoging. In eerste instantie kreeg ik twee ontwijkende antwoorden, vervolgens kreeg ik na aandringen van mijn kant helemaal geen reactie meer en pas na meer dan een maand kwam het antwoord waar je als OV reiziger uiteraard niet bepaald blij van wordt.
Je zal maar klant zijn, dan ben je net zo welkom als poep aan je schoen.
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | Reageer
Tags: Communicatie, klant
Durf te vragen
Geplaatst op 28 augustus, 2012
Geleerd tijdens een training Geweldloze Communicatie toen #durftevragen nog niet bestond:
‘Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, dan krijg je wat er over blijft en dat is zelden wat je wilt hebben.’
En dan te bedenken dat kinderen vroeger en nu misschien nog, geprogrammeerd werden met bullshit als ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’
Bewaard onder Communicatie | 2 Comments
Tags: geweldloze communicatie, vragen
Het moeten moet niet weg
Geplaatst op 12 januari, 2012
‘Weg met het moeten’ schreef Petra Maartense.
Met een beetje creativiteit en bewustzijn kom je een heel eind het ‘moeten’ in je taalgebruik te omzeilen en het te vervangen door bijvoorbeeld ‘ik wil…’ of ‘ik kies ervoor om…’.
Moeten ontkracht je eigen macht, willen en kiezen bekrachtigen je eigen macht. Dus doe je iets omdat je het moet of omdat je het wilt of kiest?
En nou de praktijk.
Vorige week fietste ik ’s morgens heel vroeg over een donkere polderweg. Het stormde en ik had tegenwind en het begon zo hard te regenen dat ik vrijwel niets meer zag. Niet echt een lekkere situatie met aan beide kanten van die donkere weg ook nog eens een sloot.
Eerst had ik hoop. Hoop dat de regen snel ophoudt en dat mijn kleren toch nog een beetje droog blijven. Hoop ook dat de wind snel gaat liggen zodat ik weer vooruit kom. Die hoop maakte snel plaats voor boosheid en als het weer in de vorm van een boksbal voor me had gestaan, waren er klappen gevallen.
Doorweekt als ik op een gegeven moment was, zag ik mezelf als slachtoffer en het weer als dader. Ik ‘moest’ naar een afspraak en het weer ‘moest’ mijn reis zonodig verpesten. Het kwam uit mijn kleine teen maar ik stelde mezelf twee vragen. Waarom rijd ik hier ook alweer? Aha, omdat ik graag een afspraak wil nakomen. En waarom ben ik zo nat? Aha, omdat ik ervoor gekozen heb geen regenkleding aan te trekken.
Het deed mijn boosheid niet meteen verdwijnen en ook de storm en de hoosbui hielden aan. En toch heb ik het idee dat mijn vragen een verschil maakten. Vroeger kon ik door zo’n voorval mijn humeur echt een hele dag laten verpesten. Nu was ik er na aankomst op mijn afspraak redelijk snel weer overheen. Ik zorgde lekker voor mezelf met warme koffie en door zoveel mogelijk vierkante centimeters van de centrale verwarming te benutten om mijn kleren en laarzen te drogen.
Het moeten verdwijnt niet als we het uit ons taalgebruik bannen, het helpt wel maar niet helemaal. Als je tegen het moeten zegt dat het weg moet, gaat het ondergronds en laat het zich zien als je het echt niet kunt gebruiken. Als je nat en ellendig in het donker door de polder fietst bijvoorbeeld. Jezelf een paar vragen stellen haalt je dan weg uit de illusie van het moeten en zet je terug in de realiteit van het willen.
Lees ook: De strijd tussen presteren en behoeften
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 14 Comments
Tags: macht, Petra Maartense, slachtofferschap, taal, vragen
Ik heb het gevoel dat…
Geplaatst op 28 december, 2011
Mijn trainster geweldloze communicatie had een geweldig hulpmiddeltje om te bepalen of dat wat je communiceert als een gevoel, ook daadwerkelijk een gevoel is.
Haar hulpmiddeltje was de vraag: waar in je lichaam voel je dat gevoel, wijs eens aan waar je het gevoel voelt.
Als je nog eens zegt: ‘ik heb het gevoel dat…..’, wijs dan eens aan waar je dat gevoel in je lichaam voelt. Drukt ‘Ik heb het gevoel dat…’ eigenlijk wel een gevoel uit? Of is het een gevoelsmaniertje om een gedachte, een oordeel of interpretatie mee uit te drukken? Dat gevoel heb ik namelijk 🙂
Bewaard onder Communicatie | 24 Comments
Tags: gevoelens, geweldloze communicatie
Respect: vragen of verdienen?
Geplaatst op 30 september, 2011
Regelmatig hoor en lees ik dat respect iets is waar je niet om vraagt maar iets dat je moet verdienen.
Iemand vragen om respect werkt zelden. Immers: hoe weet die ander precies hoe jij het respect wilt hebben, hoe het er voor jou uitziet? Het is net zoiets als in een restaurant ‘lekker eten’ bestellen. Hoe kan de kok weten wat voor jou lekker eten is?
En toch kun je om respect vragen. Hoe? Door na te gaan hoe respect er voor jou in een bepaalde situatie uitziet. Iemand spreekt je bijvoorbeeld aan met een bijnaam waar je een hekel aan hebt. Als respect in dat geval voor jou betekent dat je wordt aangesproken met je echte naam, zeg dan dat je aangesproken wilt worden met je echte naam.
Misschien weten mensen die zeggen dat respect iets is waar je niet om vraagt, zelf niet hoe ze respect willen hebben en hoe het er voor ze uitziet. En dan wordt het lastig want:
Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.
Bewaard onder Communicatie | 11 Comments
Afscheid nemen is een kunst
Geplaatst op 19 september, 2011
Een e-mail bericht:
‘Peter, ik heb jouw vraag doorgestuurd naar A. Door een nieuwe rayonindeling is hij voortaan jouw contactpersoon.
Met vriendelijke groet, J.’
Ik heb J. een paar jaar geleden gevonden om samen een project te doen. Ik had verschillende bedrijven onderzocht en het bedrijf van J. kwam als beste uit de bus. Ik koos voor het bedrijf van J. omdat ik voor J. koos. Twee jaar later, na twee jaar samenwerking waar ik energie, tijd en geld in heb geïnvesteerd, is hij niet langer mijn contactpersoon.
Tijdens mijn eerste trainingen Geweldloze Communicatie vond ik de behoefte aan heelheid lastig te begrijpen. Heelheid, was is dat en wanneer heb je er behoefte aan en hoe voelt dat?
Ik weet nu hoe het voelt: als pijn en ook als boosheid. Ik weet nu wat het is: bijvoorbeeld een relatie of samenwerking die wordt verbroken zonder afscheid. Ik weet ook wat het effect is als dat keer op keer gebeurt: dan stapelen al die open eindjes zich op en telkens als er weer een relatie of samenwerking wordt verbroken zonder afscheid, laat zich die opgestapelde pijn voelen.
Het bedrijf waarvoor J.en A. werken maakt een vergissing. Ik deed zaken met dit bedrijf vanwege J. Maar zo gaat dat in de zakenwereld die maar al te vaak synoniem is voor: fuck de relatie, leve het geld.
Afscheid nemen is een kunst, het is onderdeel van de nog grotere kunst die menselijkheid heet.
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 10 Comments
Tags: afscheid, geweldloze communicatie, heelheid, menselijkheid, relaties
Een pijnlijke les in autonomie
Geplaatst op 13 september, 2011
Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.
Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.
We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.
Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’
Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd. Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.
De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.
Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.
Lees ook:
Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 10 Comments
Tags: autonomie, behoeften, geweldloze communicatie, keuzes, loyaliteit, ongehoorzaamheid, straf
Reacties op een mislukking
Geplaatst op 29 augustus, 2011
Er worden via Twitter, en niet alleen via Twitter maar ook via andere social media kanalen, veel meer succesverhalen gedeeld dan verhalen over mislukkingen. Betekent dit dat er veel meer successen zijn dan mislukkingen? Ik denk het niet. Ik denk dat elke succes tot stand komt door één of meerdere grotere en kleinere mislukkingen.
Soms voelt het vervreemdend om al die succesverhalen te lezen, vooral als ik op dat moment zelf met een mislukking te maken heb, als de dingen niet gaan zoals ik graag wil en het doel dat ik voor ogen heb mijlenver weg lijkt, misschien zelfs onhaalbaar. De beleving van de mislukking kan daardoor groter lijken dan deze in werkelijkheid is.
Vorige week schreef ik over één van mijn mislukkingen: project dankbaarheid. Op zich was het niet eens zo’n grote mislukking, wel eentje waar ik graag over wilde bloggen omdat ik eerder ook al over project dankbaarheid had geblogd toen ik er net mee was begonnen en toen ik er een paar weken mee bezig was.
Wat ik interessant vond aan de mislukking van project dankbaarheid waren de reacties die ik kreeg.
Als je successen deelt, wat zijn dan de reacties die je krijgt? Precies, je krijgt felicitaties, gelukswensen en hoera bravo te horen. Maar wat als je een mislukking deelt? De meeste reacties die ik op mijn mislukking kreeg waren:
- Analyses van de mislukking in een poging de mislukking te verklaren.
- Oordelen over de mislukking, oordelen die volgden uit de analyses.
- Adviezen en suggesties om de lichtpuntjes te zien van de mislukking.
Stel dat project dankbaarheid een groot succes was geweest en ik had daarover geblogd en getwitterd, zou ik dan ook analyses, oordelen, adviezen en suggesties hebben ontvangen? Ik denk het niet. Op verhalen over mislukkingen wordt heel anders gereageerd dan op verhalen over successen. Misschien speelt dit en rol bij waarom mensen liever successen delen dan mislukkingen.
Aanvankelijk had ik een oordeel over de reacties die ik kreeg op mijn mislukking. Dus wat zegt mijn oordeel over de onderliggende behoefte? Had ik behoefte aan mededogen voor mijn mislukking? Nee, niet echt. Zo’n big deal was die mislukking nou ook weer niet. Ik denk dat ik vooral behoefte had aan erkenning, erkenning voor het feit dat ik met iets nieuws had geëxperimenteerd en me kwetsbaar heb opgesteld door erover te bloggen en te twitteren.
Waarom kreeg ik die erkenning dan niet? Ik herinner me de volgende quote uit één van mijn trainingen Geweldloze Communicatie:
Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.
Vraag beantwoord.
Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 15 Comments
Tags: behoeften, geweldloze communicatie, mislukking, succes
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.