Waarom wil je weten wat je wilt weten?
Geplaatst op 20 november, 2013
We zijn getraind om antwoord te geven. Iemand stelt een vraag en hop, aan het werk om antwoord te geven. Soms kennen we die persoon niet eens. Maakt niet uit. Vaak weten we niet eens waarom die persoon ons die vraag stelt. Maakt niet uit.
Vraag = antwoord geven. Dat is beleefd, zo hoort het. Denken we.
En zo laten we ons door de vragensteller aan het werk zetten want we zullen en moeten antwoorden. Volgt er op ons antwoord een andere vraag? Gaan we gewoon nog meer aan het werk want we zullen en moeten antwoorden.
De wedervraag = verlossing.
Stel een wedervraag. Is je wijs gemaakt dat dat onbeleefd is? Dat is je dan vast en zeker verteld door vragenstellers die er plezier aan beleven anderen voor ze te laten werken. Er is niks onbeleefd aan een wedervraag.
Ik had een trainster Geweldloze Communicatie en die zei dat als iemand iets wil weten, hij/zij ook weet waarom. Meestal wil de ander dan iets leren, de vraag is wat? Dus laat die vragensteller eerst zelf even zijn/haar eigen huiswerk maken en jou vertellen wat hij/zij via jouw antwoord wil leren. Kun je daarna alsnog bepalen of je het leuk vindt daaraan bij te dragen met jouw antwoord.
‘Omdat ik nieuwsgierig ben’ = terug naar af.
Met dat antwoord op jouw wedervraag neem je natuurlijk geen genoegen.
Bewaard onder Communicatie | 2 Comments
Tags: antwoorden, geweldloze communicatie, leren, vragen, wedervraag
Maak niks belangrijk
Geplaatst op 9 juli, 2013
Het woord ‘belangrijk’ werkt als de koplampen van een auto op een overstekend konijn.
De meeste konijnen kunnen zo’n ervaring niet navertellen. De konijnen die het wel overleven zullen je zeggen: maak niks belangrijk want het maakt je blind voor al het andere.
Bewaard onder Communicatie, Mening | Reageer
Woordfukken
Geplaatst op 17 juni, 2013
Woordfukken, zo noem ik het. Dat we ergens een woord voor verzinnen en dat dit woord alles overwoekert tot de waarheid helemaal onzichtbaar is geworden en we niet meer weten waar het werkelijk over gaat.
Een voorbeeldje: winkelcentrum.
Een winkelcentrum bestaat uit winkels waar mensen van alles en nog wat kopen. De winkeliers doen hun best zoveel mogelijk te verkopen want dat betekent brood op de plank. Die mensen komen te voet, met de fiets, met de bus en met de auto naar het winkelcentrum. Er rijden ook vrachtwagens af en aan om de winkels te bevoorraden.
Zet ik hiermee een enigszins realistisch beeld neer van een winkelcentrum?
Kijk even verder. Boven de winkels zijn huizen en daar wonen mensen. Behalve een winkelcentrum is het ook een woonwijk. Kijk nog verder en je ziet dat er ook kinderen spelen, dat er mensen wandelen om andere mensen te ontmoeten zodat ze een kletspraatje kunnen maken. Het winkelcentrum is ook een sociaal netwerk.
Meer iemand heeft bedacht het een winkelcentrum te noemen. Waarom? Omdat die winkeliers dat prettig vinden, omdat ze denken dat het klanten trekt. Op zich is daar allemaal niks mis mee totdat het woord winkelcentrum de andere functies zoals woonwijk en sociaal netwerk overwoekert.
Dat een winkelier door een bewoner wordt aangesproken op overlast die hij veroorzaakt en dan reageert met: maar dat weet je toch als je op een winkelcentrum gaat wonen? De bedoeling is dan dat de bewoner met z’n bek vol tanden blijft staan en dat de winkelier door kan gaan met waar hij mee bezig was.
Helemaal ongelijk heeft de winkelier natuurlijk niet. Als je op een winkelcentrum gaat wonen kun je bijvoorbeeld verwachten dat er, behalve op zondag, altijd mensen rondlopen en dat er auto’s af en aan rijden. Maar als gevolg van woordfukken is een ander deel van de waarheid onzichtbaar gemaakt, namelijk dat het winkelcentrum ook een woonwijk is en een sociaal netwerk.
Dus in plaats van met z’n bek vol tanden te blijven staan kan onze bewoner met evenveel recht als de winkelier tegen hem zeggen: maar dat weet je toch als je je in een woonwijk vestigt?
Bewaard onder Communicatie, Mening | 2 Comments
Iedereen moet geweldloze communicatie leren
Geplaatst op 10 juni, 2013
Ik moet altijd een beetje lachen om die dialogen in boeken over geweldloze communicatie.
Dan hebben er twee een conflict, bijvoorbeeld een vader en een zoon omdat de zoon met z’n studie wil stoppen en vader graag wil dat hij die studie afmaakt. Allebei zitten ze vol oordelen over elkaar en delen die via een aantal 1:1 gesprekken met een bemiddelaar die geweldloze communicatie toepast.
Vader zegt dat z’n zoon een ongelooflijke stomme lul is als hij z’n studie stopt omdat hij daarmee z’n toekomst door de plee spoelt en de zoon zegt dat z’n vader een zielig kleinburgerlijk mannetje is dat denkt dat je alleen gelukkig kunt worden door veel geld te verdienen.
De bemiddelaar vertaalt de oordelen van de vader naar gevoelens en behoeften en legt die voor aan de zoon: je vader zegt dat hij heel veel van je houdt en dat hij behoefte heeft aan vertrouwen dat jouw keuzes jou een mooie toekomst brengen.
Het hart van de zoon die dit soort woorden nog nooit uit de mond van zijn vader heeft gehoord, smelt meteen: oh, zegt mijn vader dat, wat geweldig, ik heb het altijd al geweten maar het hem nooit horen zeggen, wat heerlijk dat ie het nou eindelijk eens zegt. En jawel hoor, hij maakt zijn studie af.
Maar vader heeft helemaal niet gezegd dat hij van zijn zoon houdt en dat hij behoefte heeft aan vertrouwen dat zijn keuzes hem een mooie toekomst brengen. Wat vader heeft gezegd is dat z’n zoon een ongelooflijke stomme lul is als hij z’n studie stopt omdat hij daarmee z’n toekomst door de plee spoelt.
Maar het wordt nog leuker want mensen die zo’n boek lezen zijn daar vervolgens zo verrukt en extatisch over dat ze vinden dat iedereen geweldloze communicatie moet leren en dat het op school een verplicht vak moet zijn. Omdat ze denken dat ze dan iedereen een stomme lul kunnen vinden en toch hun zin kunnen krijgen. Weet dat ik van jullie hou mensen maar dat dit niet de woorden zijn waarmee ik het heb gezegd.
Bewaard onder Communicatie | 2 Comments
Tags: geweldloze communicatie
Iedereen zei ja tegen samen verantwoordelijkheid nemen
Geplaatst op 6 juni, 2013
Een jaar of tien geleden (zo lang alweer?) volgde ik een training geweldloze communicatie. Begint de trainster de eerste les meteen over het met z’n allen delen van de verantwoordelijkheden en of we daar allemaal aan bij willen dragen gedurende de training. Natuurlijk zei iedereen meteen ja.
Op een gegeven moment is het stapeltje papier op dat de trainster in ons midden had gelegd om aantekeningen te kunnen maken. Een deelneemster maakt er een punt van dat het papier maar niet wordt aangevuld.
Irritatie bij de deelneemster en smullen voor de trainster. Hup, een gratis case om live en geweldloos mee aan de slag te gaan. Ik weet niet meer precies hoe lang we over dat papier hebben gesproken maar het kan gemakkelijk een uur zijn geweest of nog langer. Maar daar ging het natuurlijk niet over, het ging over ons commitment aan het begin van de training.
We hadden allemaal ja gezegd maar wisten niet waartegen.
Ervaren als ze was, wist de trainster dat. Hadden we haar aan het begin van de eerste les gezegd dat we behoefte hadden aan helderheid en graag wilden afstemmen over die verantwoordelijkheden, hadden we haar gevraagd wat zij eronder verstaat en wat haar aannames en verwachtingen erover waren, dan hadden we die hele training meteen kunnen overslaan.
Ik herinnerde me dit voorval tijdens het lezen van de blogpost ‘Verantwoordelijk voor alles dat je publiceert’ (even lezen mensen) van Marco Raaphorst. Blogs lezen kan zelfs hersenverbindingen tot stand brengen.
Bewaard onder Communicatie | Reageer
Tags: commitment, eigen verantwoordelijkheid, geweldloze communicatie, Marco Raaphorst
Shitloze communicatie
Geplaatst op 11 december, 2012
Je kunt nog zo geweldloos communiceren maar als je de verschrikkelijke dood van een grensrechter twee dagen na zijn overlijden al gebruikt om reclame te maken voor je trainingen geweldloze communicatie, dan communiceer je bepaald niet shitloos.
Geef mij dan maar een minuut stilte, dat is pas geweldloos.
Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 1 Comment
Tags: geweldloze communicatie, stilte
Oordelen is een feest
Geplaatst op 4 december, 2012
Oordelen is een feest en om dat regelmatig te kunnen vieren hebben we daar in onze communicatie allerlei trucjes voor bedacht.
Stel je voor dat je met iemand samen bent en dat die ander ergens mee bezig is, bijvoorbeeld een boek lezen. Om dan vanuit het niets te gaan oordelen is een mogelijkheid maar dan zal die ander al snel denken dat je flink chagrijnig bent en zich terugtrekken.
Nee, dat kan subtieler: je vraagt die ander naar een mening. Mensen vinden het over het algemeen leuk om hun mening ergens over te geven, vooral als ze daartoe worden uitgenodigd met een vraag. Zodra die ander zijn/haar mening heeft gegeven grijp je je kans: oordelen, oordelen over die mening. Kun je lekker je feest vieren en het komt een stuk minder chagrijnig over.
Wat vind jij hier nou van? Geef gerust je zeer gewaardeerde mening, kan ik lekker feest vieren.
Lees ook: Nee is niet OK
Bewaard onder Communicatie | 6 Comments
Tags: Communicatie, oordelen
Nee is niet OK
Geplaatst op 26 november, 2012
Ga je mee een eindje fietsen?
Nee.
Waarom niet?
Ik heb geen zin om te fietsen
Hoe zo niet?
Ik wil afmaken waar ik nu mee bezig ben.
Waar ben je mee bezig dan?
Met een blogpost
Kan dat niet later?
Nee
Waarom niet?
En zo kan zo’n gesprek nog wel een uurtje duren met vooral heel veel vragen. En als je dan een wedervraag stelt zoals ‘waarom wil je dit allemaal weten?’, dan krijg je als antwoord ‘omdat ik het wil begrijpen’. Had je op de vraag om een eindje te gaan fietsen met ja geantwoord, dan was het vragenuurtje meteen afgelopen.
Een ‘nee’ begrijpen valt niet mee. Een ‘ja’ wel. Of hoeft niet te worden begrepen, als je maar lekker kunt fietsen.
Bewaard onder Communicatie | 8 Comments
Tags: vragen
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.