Je spoken onder ogen zien

Geplaatst op 17 augustus, 2012 

Nog een mooi ‘nakomertje’ van de blogpost van gisteren over Rick Belden:

Meer video’s van Rick vind je hier: http://www.youtube.com/user/rickbeldenpoet

Lees ook: Eerlijkheid is het nieuwe goud

Bewaard onder Inspiratie | Reageer

Tags: , ,

Eerlijkheid is het nieuwe goud

Geplaatst op 16 augustus, 2012 

Tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met Amerika’s belangrijkste ‘exportproduct’: het werk van mensen als Robert Burney en Melody Beattie.

Mensen die, vaak vanuit een diepe persoonlijke crisis, hun leven over een compleet andere boeg gooien. Hoewel ik onmogelijk een definitie van ze kan geven, herken je ze meteen als je ermee in contact komt. Ze zijn eerlijk, ontzettend eerlijk. Eerlijk in de zin van emotioneel eerlijk, kwetsbaar eerlijk en liefdevol eerlijk. Ze zijn ook ontwapenend eerlijk, als je met ze in contact bent voel je je uitgenodigd meer van jezelf te ontdekken en te laten zien.

Er zijn meer dan genoeg mensen die ons allemaal graag willen leren hoe we de kwaliteit van ons leven kunnen verbeteren, hoe we onze emotionele wonden kunnen helen en hoe we ons op persoonlijk en spiritueel niveau kunnen ontwikkelen. Ze laten zichzelf volledig buiten schot zodat het soms net is alsof ze van een andere planeet komen waar de problemen wij mee worstelen niet bestaan. Voor mij werkt dit niet.

Er zijn er echter maar weinig die daarin zichzelf laten zien, die in hun lessen hun eigen wonden, pijn en kwetsbaarheid laten zien. Mensen zoals Robert Burney en Melody Beattie waren voor mij tien jaar geleden de eersten die ik dit zag doen en ik voelde me door hun voorbeeld uitgenodigd een compleet nieuwe wereld binnen te stappen, een wereld die voor mij wel werkt.

Vorig jaar leerde ik via de Twitter hashtag #malewishlist Rick Belden kennen. Op zijn visitekaartje schrijft hij:

men’s issues and masculine psychology
poetry, dreams, and the body

Rick is ook schrijver van het boek ‘Iron Man Family Outing – poems about transition into a more conscious manhood’.

Toen ik zijn boek in handen kreeg was het lang geleden dat ik poëzie had gelezen en was misschien daarom niet helemaal voorbereid op wat poëzie over iemands diepste wonden en pijn met je doet. Het was zoiets als naar het zwembad gaan met de bedoeling eerst alleen even met je voeten in het water te zitten om rustig te wennen aan het water maar dan ineens tot de ontdekking komen dat je van de hoge duikplank bent gesprongen en in het diepe plonst.

Met Rick’s poëzie ga je samen met hem kopje onder in een wereld die een regelrechte confrontatie is met je eigen wonden en pijn. Ik zou kunnen zeggen: daar moet je tegen kunnen, daar moet je klaar voor zijn. Maar ik denk dat het beter klinkt en er ook meer waarheid in leg als ik zeg dat het een kwestie is van genoeg van jezelf houden om dit boek te lezen, te voelen en te ervaren. Het in contact komen met je eigen wonden en pijn is het mooiste emotionele cadeau dat je jezelf kunt geven omdat het helend werkt.

Het werk van Rick behoort voor mij net zoals dat van Robert Burney en Melody Beattie tot Amerika’s belangrijkste exportproduct. Zij hebben iets dat je nergens kunt kopen, al ben je miljardair: eerlijkheid.

Eerlijkheid is het nieuwe goud zeg ik wel eens en ik denk dat het waar is.

Wil je meer weten over Rick Belden en over zijn werk, je vindt hem hier:

Je kunt ‘Iron Man Family Outing – poems about transition into a more conscious manhood’ bestellen via Ricks website of via Amazon.com.

Enkele artikelen van Rick Belden:

Bewaard onder Boeken | 9 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Dit was motorvakantie 2012

Geplaatst op 14 augustus, 2012 

Het zit er alweer op. Niet alleen de motorvakantie maar ook het bloggen erover. Door erover te bloggen heb ik de vakantiebeleving lekker lang bij me kunnen houden maar nu is het tijd om verder te gaan en om verder te zwerven, verrijkt door de oogst van een weekje motorvakantie:

Ingrid: bedankt voor al het extra werk dat je hebt gedaan en dat mij in staat stelde mezelf te herkalibreren.

‘The perfect man?  A poet on a motorcycle‘  – Lucinda Williams

Hmmmm 🙂

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Leef één dag tegelijk

Geplaatst op 13 augustus, 2012 

De laatste dag van de motorvakantie, het is gelukkig droog weer en ik ga op de motor naar Kerkrade voor een afspraak met een goede blogvriend. Misschien komt het doordat ik er op een zondagmiddag zit maar ik vind de Markt van Kerkrade ongezellig.

Gisteravond heeft het in Vaals verschrikkelijk hard geregend. Ik kan me niet herinneren dat ik zoiets al eens eerder heb gezien. Gelukkig zat ik op het moment dat het noodweer losbarstte wat te eten in een restaurant. Ik was aanvankelijk buiten gaan zitten omdat ik het heerlijk vind om buiten te eten. Terwijl ik daar zat te wachten op mijn bord, hoorde ik het harde gekletter van de regen al. Het wat op dat moment nog droog en aan de bewolking te zien kon het met het weer nog alle kanten op. Ik wilde buiten blijven zitten maar hoorde alweer het harde gekletter van de regen en besloot naar binnen te verhuizen. Niet veel later barstte los wat ik al had gehoord.

Mijn eerste gedachte gaat op zo’n moment uit naar mijn tent, dat ik hoop dat alles heel blijft en droog maar ik kan er op dat moment niks aan doen. Zelf ben ik veilig, dat is het belangrijkst. Het onweert ook, het hangt precies boven de stad. Honderd meter van waar ik zit was net een open lucht muziekfestival begonnen. Ik hoor geen muziek meer, waarschijnlijk heeft iedereen zichzelf in veiligheid gebracht.

Als het eten op is en het langzaam droog wordt, verhuis ik naar een terrasje schuin tegenover het festival. Ik heb ook een kaartje maar besluit niet te gaan. Ik hoor dat de muziek erg hard staat en daar heb ik nu even geen zin in. Vorig jaar was ik wel op dat festival en voelde me toen alsof ik op een schoolreünie was van een klas die niet mijn klas was. Heel vreemd.

Als ik langzaam terug richting camping wil lopen, zie ik Frank Hamers op het terras zitten. Frank heb ik vorig jaar op hetzelfde terras ontmoet en ik vind het leuk hem terug te zien. Ik hou het kort want ik wil weg uit die festivalherrie. Ik zeg dat ik richting camping ga en onderweg nog even op een ander terrasje ga zitten waar het wat rustiger is.

Op dat andere terrasje is het inderdaad rustig. Binnen zitten vier klanten, buiten zit niemand. Ik ga lekker buiten zitten. Niet lang daarna krijg ik gezelschap van één van de gasten die eerst binnen zat. Hij en zijn vrouw blijken ook motor te rijden. Hij biedt me aan samen een tochtje te maken. Ik zeg hem dat ik voor zondag al een afspraak heb en dat ik maandag alweer naar huis ga. We spreken af dat ik hem volgend jaar bel als ik weer op motorvakantie ga zodat we samen een mooie tocht kunnen maken. Hij is helemaal enthousiast over de Belgische Ardennen en belooft me een tocht waar ik na afloop van zal zeggen dat ik mijn ogen heb uitgekeken, zo mooi. Ik ben blij met een motorgids door de Ardennen, zelf mijd ik de Ardennen het liefst vanwege de kwaliteit van de wegen die in de Duitse Eifel toch stukken beter is.

Niet veel later komt ook Frank erbij zitten, en het wordt heel gezellig en toch nog laat. Fijn dat ik hier door de jaren heen wat mensen heb leren kennen en ik heb er weer een nieuwe motorvriend bij.

Maar ik zit nu dus in Kerkrade wat een overdonderend contrast is met de sfeer van de binnenstad van Aken. Hier in Kerkrade lijkt het centrum te zijn ontworpen met een liniaal, alles ziet er recht en hoekig uit. Voor frivoliteit is hier weinig ruimte.

Als mijn blogvriend ineens naast me staat wordt het gelukkig toch snel gezellig. Niet door de architectuur om ons heen maar door het gesprek. We hebben het onder andere over geld verdienen met wat je werkelijk leuk vindt en dat de economie en haar spelregels niet per definitie beloont wat werkelijk van waarde is, dat het soms zelfs precies andersom lijkt te zijn. In onze economie zijn geld en waarde twee heel verschillende dingen.

Na het afscheid maak ik nog een tochtje langs de mooiste plekjes van Zuid-Limburg. Morgen is het alweer tijd om naar huis te gaan. ’s Avonds eet ik nog één keer bij Sjaak en Thea, bij Bellissima. Daarna ga ik mijn terrasadresjes af om afscheid te nemen.

Het zit erop, het is klaar. Ik voel me rijker dan een week geleden toen ik hierheen ging,

De volgende dag ben ik vroeg wakker. Het is gelukkig droog weer zodat ik mijn tent niet in de regen hoef af te breken en in te pakken. Afbreken en inpakken is alles bij elkaar ongeveer een uurtje werk. Ik betaal de rekening en neem afscheid van de camping. Ik rijd nog één keer door Vaals en zeg in gedachten ‘bedankt’ tegen alle plekjes die deze week zoveel voor me betekenden. Dan nog een half uurtje toeristisch rijden door het Zuid-Limburgse heuvellandschap en dan de snelweg op. Over ongeveer een uur en drie kwartier zal ik thuis zijn.

Ik heb zin mijn geliefden weer te zien en alle verhalen te delen. Ik heb vanavond kookbeurt, dat wordt wennen na een weekje uit eten. Ook vandaag, ook thuis, en ook morgen en overmorgen en volgende week, volgende maand en volgend jaar, wil ik één dag tegelijk leven. Misschien is dat wel dat bekende vakantiegevoel: vandaag telt alleen vandaag.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

Weer verliefd op een oude liefde

Geplaatst op 8 augustus, 2012 

Over de vierde, vijfde en zesde dag van mijn motorvakantie kan ik kort zijn: ik ben in Aken geweest en Aken was in mij. Als je verliefd bent wil je elkaar graag zien en dat had ik dus met Aken. Vanwege de warmte maakte ik ’s morgens een paar mooie motortochtjes door Zuid Limburg en door de Duitse Eifel. ’s Middags pakte ik dan de bus naar Aken.

Aken herinnert me eraan om één dag tegelijk te leven, de dag van vandaag, en om gisteren achter me te laten en morgen voor me. Wat brengt dat een rust. Ik hoef even niks meer met plannen en ambities waar ik nu toch niks mee kan en met de teleurstellingen over dingen die zo anders zijn gelopen dan gehoopt hoef ik nu ook niks.

Ik denk aan mijn schooltijd en dat ik daar wel eens over klaag er alleen maar zinloze dingen te hebben geleerd. Maar ik ben blij dat ik me hier met mijn middelbare school Duits verstaanbaar kan maken en dat ik anderen kan verstaan en teksten kan lezen. Ik hoef niet de lompe toerist te zijn die in een kapel waar duidelijk staat aangegeven dat het voor gebed en stilte is en niet voor bezichtiging, luidruchtig om zich heen fotografeert omdat hij geen Duits kan lezen.

Uren loop ik door de stad, door het centrum dat gedomineerd wordt door de toeristen, door het winkelgebied dat net zo goed de Kalverstraat kan zijn door en het gebied daarbuiten waar kleine vage pakjes en geld snel van eigenaar wisselen en waar grote flessen bier worden gedronken.

Bij de Dom staat een straatmuzikant te spelen. Ik ga er even voor zitten en hoor hoe hij ‘Like a Hurricane’ speelt van Neil Young, ‘Message in a Bottle’ van the Police en ‘Imagine’ van John Lennon. Zijn gitaarspel is niet bijzonder en zijn zang ook niet maar hij valt op: hij zingt en speelt vanuit zijn hart. Hem geef je met plezier, een bedelaar vanuit schuld.

Een moment stel ik me voor hoe het op die mooie pleinen bij de Dom en het stadhuis was tijdens de tweede wereldoorlog. Doodeng. Ik druk de beelden snel weg.

Op het terras kennen ze me al. Ik drink er een Pott Kaffee, soms twee. Ik lees en schrijf er en kijk veel om me heen.  Het is op dit terras dat ik de titel voor deze blogpost bedenk: weer verliefd op een oude liefde. Dat zal vast veel lezers trekken 🙂 Maar het is waar: met oude liefde bedoel ik het leven. Motorvakantie is voor mij weer verliefd worden op het leven, er weer vertrouwen in hebben en ervan genieten. Steeds één dag tegelijk.

In mijn Twitter bio staat dat ik bloggend door het alledaagse zwerf om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken. Ruzie heb ik gemaakt, nu is het weer tijd voor vriendschap.

Ik lees er veel in het boek dat ik van Henny Bos heb gekregen over het helen van trauma en begin te begrijpen waarom dankbaarheid soms niet werkt, waarom het soms zelfs ongepast is. Dankbaar zijn voor bijvoorbeeld het trauma van je kindertijd is verraad tegen je innerlijke kind, het nog een trap na geven. Passender is dan dankbaar zijn voor alle gereedschappen die je hebt te helen.

Als het tijd is om afscheid te nemen van Aken, doe ik nog een laatste rondje en nog één en nog één. Ik kan hier niet weg. Als het de laatste dag van de vakantie regent ga ik weer naar Aken, is het droog dan zoek ik een blogvriend op in Kerkrade. De droefheid van afscheid nemen laat zich voelen. Hoe zal het verder gaan met alles wat ik hier heb gevoeld en ervaren, hoe gaat het verder met alle nieuwe inzichten? De antwoorden liggen in mij en ik ben klaar voor ze te leren kennen. Aken heeft me er klaar voor gemaakt, steeds één dag tegelijk. Zo werkt Aken. Zo werkt de liefde.

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , , , , , , ,

Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Doe eens gek

Geplaatst op 5 augustus, 2012 

Doe eens gek en rij vanaf het zuidelijkste stukje van Nederland helemaal naar Doetinchem. Waarom? Omdat het kan, omdat het motorvakantie is.

Een paar jaar geleden heb ik het nog bonter gemaakt. Ik had dat jaar deelgenomen aan een indiaanse zweethutceremonie en was onder de indruk geraakt van de rol die stenen daarbij spelen. Op motorvakantie besloot ik dat ik graag een hunebed wilde aanraken. Dus ik op de motor vanuit Vaals helemaal richting Assen naar Borger waar het grootste hunebed van Nederland ligt. Een rit van meer dan drie uur. Ter hoogte van Nijmegen krijg ik me een partij regen over me heen dat ik twijfel over omkeren of doorrijden. Terwijl ik lekker aan het twijfelen was, reed ik steeds verder en verder en dan is de keuze op een gegeven moment vanzelf gemaakt: doorrijden dus.

Ik kom bij dat hunebed aan en zie dat het is afgezet met een rood/wit gekleurd lint. Het hunebed is afgesloten vanwege filmopnamen. Ja hallo zeg, daarvoor kom ik niet helemaal vanuit Vaals. Ik stap over het lint heen, loop naar dat hunebed en leg mijn hand erop. Wat ik toen zachtjes tegen die steen heb gezegd weet ik nu niet meer maar het zal een bedankje of zo zijn geweest. En toen was het goed. Even koffie drinken op een terrasje en terug naar Vaals.

Op de tweede dag van de motorvakantie reed ik dus naar Doetinchem naar Henny Bos. Het was verder dan ik dacht en als mijn spieren zich laten voelen van de lange rit lijkt Nederland ineens een stuk groter.

Het weerzien met Henny en het gesprek deden me goed. Het werkt normaliserend als je bij een goede vriend je verhaal over angst even kwijt kunt en dat daar met aandacht en begrip naar wordt geluisterd. Als verrassing kreeg ik van Henny twee boeken. Dat wordt nog een hele klus die op het eind van de vakantie mee naar huis te nemen want mijn bagagetas zat al helemaal volgepropt.

Samen met Henny vind ik een alternatieve route naar huis, door Duitsland. Hiermee omzeil ik mooi een flinke file ter hoogte van Arnhem. Automobilisten denken dat een file voor een motorrijder geen enkel probleem is en dat het juist leuk is tussen de file door te rijden terwijl de auto’s stil staan. Neem van mij aan dat filerijden op de motor helemaal niet zo leuk is. Het vraagt uiterste concentratie en is op een warme dag zoals vandaag een flinke fysieke inspanning.

De rit door Duitsland verloopt lekker rustig en is prachtig. Ik voel me al een stuk zekerder en besef me dat ik zo’n motorvakantie beter rustig kan opbouwen en niet meteen op dag twee een groot avontuur aangaan. Dat kan ik beter doen als ik al wat meer kilometers heb gemaakt en tochtjes zoals deze.

’s Avonds op het terras blader ik door één van de boeken die ik van Henny heb gekregen: Healing Trauma Through Self-Parenting – The Codependency Connection. Ik lees dingen die me raken en een belangrijke vraag dient zich aan. Misschien was ik gisteravond niet eens zozeer bang voor het avontuur van een lange motortocht maar voor de pijn van de vreugde. Ja, vreugde kan pijn doen net zoals liefde pijn kan doen als het je herinnert aan wat je lang tekort bent gekomen.

Wat moet ik hier met zo’n inzicht? Op dit moment helemaal niks behalve weer lekker lang buiten blijven zitten en morgen gewoon iets leuks gaan doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

De kick van de eerste keer

Geplaatst op 4 augustus, 2012 

Na aankomst op de camping, het opzetten van de tent en inrichten van mijn slaapplek voor de komende week, rijd ik eerst altijd de Mergelland route. Dat doe ik om weer een beetje gevoel te krijgen voor het motorrijden en om te wennen aan het rijden door een heuvellandschap. Toen ik mijn motor pas had reed ik elke week, 13.000 km het eerste jaar en allemaal pleziertochtjes. Dat is de laatste jaren wel flink minder geworden. Misschien doordat ik ben gaan bloggen, ook zo’n tijdslurper 🙂

Ik heb die Mergelland route al vaak gereden, meer dan tien keer. En elke keer als ik deze route rij, word ik geraakt door de schoonheid van het Zuid-Limburgse landschap. Niet alleen door de schoonheid maar ook door wat ik de energie noem, het voelt als helemaal vrij zijn.

Maar ook denk ik met nostalgie terug aan die enorme kick van de eerste keer. Die eerste keer toen er achter elke bocht en achter elke heuvel weer een nieuwe verrassing op me lag te wachten. Ik mis die kick.

’s Avonds als ik lekker buiten zit te eten, schrijf ik erover in mijn dagboek en geef mezelf als advies mee om meer dingen voor de eerste keer te doen, nieuwe dingen dus. Meteen pak ik de kaart en begin een avontuurlijke route uit te zoeken voor de volgende dag.

Al snel voel ik een onaangename spanning opbouwen. Ik denk aan de motortochten die ik heb gemaakt en aan andere avonturen die ik heb beleefd maar het effect blijft hetzelfde: ik durf niet. Ik weet dat ik het kan en ik weet dat ik het durf maar morgen durf ik het even niet. Wat is dit? Hoe blijf ik onder de radar van mijn reptielenbrein?

Ik heb behoefte hier met iemand over te praten, iemand die dit herkent en begrijpt. Voor de tweede vakantiedag plan ik daarom een ander tochtje, een tochtje dat wel goed voelt. Ik besluit helemaal naar Doetinchem te rijden en op bezoek te gaan bij mijn goede vriend Henny Bos.

Ideeën over een verhaal met als titel ‘Bange man’ overrompelen mijn geest. Angst als drijfveer er een verhaal over te schrijven, dan heeft het toch nog iets positiefs. Ik blijf nog lang buiten zitten tot het verhaal is uitgeraasd. De angst is dan ook verdwenen.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →