Jezelf herkalibreren
Geplaatst op 6 augustus, 2012
De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden. Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.
Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.
Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.
Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.
Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.
Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.
Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.
Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.
In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:
‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel
Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.
Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt, een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.
Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:
‘To choose, to learn to choose to enjoy?’
Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.
Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.
Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.
Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen. Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.
Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.
Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.
Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: angst, emotionele wond, Julia Cameron, kindertijd, motorvakantie, Petra Maartense, pijn, vreugde, vriendschap
Reacties
21 Reacties to “Jezelf herkalibreren”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Prachtig verslag van je dag, Peter! Fijn dat je van Aken zo genoten hebt, vind ik ook een heerlijke stad.
Wat betreft het ‘leren’, dat woordje kan je eigenlijk ook wel vervangen door ‘ervaren’, maar leuk dat die opmerking je daar te binnen schoot! Ik vraag tegenwoordig ook wel eens aan mensen: Mag je van jezelf genieten? Mag het goed gaan? Mag… vul maar in…?
Misschien is het diezelfde kerkelijke macht, die ons (via de genen, cultuur, opvoeding, collectief bewustzijn) opgezadeld heeft met al dat lijden, schuld en niet-mogen-genieten, om het nog maar niet te hebben over alle ingepeperde angst… daar mogen we wel eens mee afrekenen.
Zeg, wordt die reis van jou geen boek?
@Petra: Leuk idee, een boek. Heb ik wel nog wat meer materiaal nodig en dat vraagt om een nieuwe motorvakantie 🙂 Het woord ervaren klinkt voor mij ok fijner dan leren. Wat betreft afrekenen met al dat lijden zag ik on;angs nog een nieuw filmpje van Steve Rother waarin Dee Wallace wordt geïnterviewed. Zij zegt hierin op het einde van het gesprek precies hetzelfde. Link naar het interview: http://youtu.be/VTvOT5KTklw
Mooi verslag,waarin duidelijk is dat je op zoek bent naar jezelf.
Weten wie je bent en wat jij fijn vindt.
Wat je vroeger gemist hebt kun je jezelf inderdaad geven m.n. door op een speelse manier met jezelf en het leven om te gaan.
@Alice: Dank je wel. Ik las laast een mooie quote die zei dat we hier niet zijn om onszelf te vinden maar om onszelf te creëren.
Natuurlijk wil ik je je motortochtjesgenot niet afnemen, maar even meedenkend over je boek: je kunt dan nav die actuele beleving in je leven terugblikken en ik vermoed dat het verhaal dan ook compleet zal zijn. Voor een boek is een tocht wel genoeg en er zit nu al verhaal in. En een verhaal achter….. 😉
Dee Wallace ken ik niet, zal eens kijken. Mar ben het er nu al mee eens natuurlijk 😉
@Petra: klinkt spannend omdat het dan wel flink de diepte in gaat en ik op bijzonder kwetsbare laagjes kom. Misschien is dat juist een reden het inderdaad te doen. Bedankt voor het meedenken.
Door het besef van hoe het komt dat je bent,’wie’ je nu bent kun je je gedachten bijstellen.
Heb zojuist een blog geschreven over de waarde van jeugdherinneringen , inclusief de pijn.
Je schrijft mooi,open en boeiend.
@Alice: ik wil meestal ook wel graag op onderzoek wat er vooraf is gegaan aan wie ik nu ben. Beter gezegd: die inzichten dienen zichzelf meestal aan, vooral tijdens vakantie als ik ruimte biedt aan nieuwe inzichten. Ik ga meteen je blog even opzoeken.
Mooi verhaal Peter!
Zie mijn reactie op jouw comment.(Blog)
Dank je!
@Alice: Fijn die wederzijdse herkenning. Ik zie op jouw blog nergens een RSS knop en kan de RSS feed niet vinden. Weet jij via welke url ik me op de RSS feed kan abonneren?
De RSS knop is bij dit blog (gratis) niet in actie.
Wanneer mensen reageren,vaak via chat, krijgen zij mijn reactie op ‘die’ manier.
In ieder geval rageer ik altijd op de reacties,want ik weet mensen dan toch wel te bereiken. Groet.
@Alice: ik gebruik RSS niet om de comments te volgen maar om alle nieuwe nieuwe artikelen van blogs die ik graag lees samen te laten komen in mijn RSS reader en ze van daaruit te lezen. Zo weet ik automatisch dat er nieuwe artikelen zijn.
Ik zal het eens aan een digitale kenner vragen hoe dit allemaal werkt.
Mocht er helderheid komen dan laat ik het je weten.
Jouw blog over Aken vind ik boeiend.
Dit gevoel vast te houden plus de goede voornemens is hard werken, totdat het je spontaan eigen wordt.
Dit vraagt enige tijd en als we er voor openstaan gebeurt het.
@Alice: Het vasthouden of zelfs uitbouwen van de beleving zou best wel eens kunnen slagen door steeds één dag tegelijk te leven. Dat brengt zoveel rust en ruimte dat er misschien wel nog mooiere avonturen uit voortkomen. Wordt vervolgd.
Ik geniet van je vakantie verhalen en ben zo ook een beetje in het buitenland.Ik zat me al lezende (zonder de reacties te hebben gelezen ) zou er nou nooit een een kranten of tijdschrift figuur zijn die denkt zo iemand hebben we nodig voor een regelmatig en betalende blog. Je ben het waard Peter
@Els: Dank je wel, dat doet me goed.
Zie mijn comment op jouw reactie,waarvoor dank.
http://www.bloggers.nl/zoekende
Hoi Peter,volgens een kenner is de URL mijn website.
Groetjes
@Alice: Google reader (waar ik mee werk) kan op de URL van je site geen RSS feed ontdekken. Voorbeeld: mijn site staat op http://www.peterdekock.nl maar de RSS feed op http://www.peterdekock.nl/feed Ik wil het onderwerp nu laten rusten. Voor jou ok?
@Alice: heb als laatste poging snel even een mailtje gestuurd naar de helpdesk van bloggers.nl . Als het wat oplevert laat ik het je weten.