Als de zon onder gaat

Geplaatst op 20 oktober, 2015 

Het is alweer even geleden dat ik deze beauty onder zag gaan:

De mengeling van dankbaarheid, verwondering, schoonheid, verbinding, vreugde en kwetsbaarheid, a.k.a. vakantiegevoel, kan ik me nog goed voor de geest halen, een gevoel dat ik graag vaker zou willen voelen.

Als de zon onder gaat is het maar de vraag of ie de volgende dag weer opkomt. Als ik de zon was zou ik wel eens denken: hallo aarde, zoek het vandaag lekker zelf uit.

Maar zo zit de zon gelukkig niet in elkaar. Wij mensen gelukkig ook niet, wij staan ook elke dag weer opnieuw op om er het beste van te maken, ook al staat heel de wereld in de fik…..volgens de sociale media dan.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

Leef één dag tegelijk

Geplaatst op 13 augustus, 2012 

De laatste dag van de motorvakantie, het is gelukkig droog weer en ik ga op de motor naar Kerkrade voor een afspraak met een goede blogvriend. Misschien komt het doordat ik er op een zondagmiddag zit maar ik vind de Markt van Kerkrade ongezellig.

Gisteravond heeft het in Vaals verschrikkelijk hard geregend. Ik kan me niet herinneren dat ik zoiets al eens eerder heb gezien. Gelukkig zat ik op het moment dat het noodweer losbarstte wat te eten in een restaurant. Ik was aanvankelijk buiten gaan zitten omdat ik het heerlijk vind om buiten te eten. Terwijl ik daar zat te wachten op mijn bord, hoorde ik het harde gekletter van de regen al. Het wat op dat moment nog droog en aan de bewolking te zien kon het met het weer nog alle kanten op. Ik wilde buiten blijven zitten maar hoorde alweer het harde gekletter van de regen en besloot naar binnen te verhuizen. Niet veel later barstte los wat ik al had gehoord.

Mijn eerste gedachte gaat op zo’n moment uit naar mijn tent, dat ik hoop dat alles heel blijft en droog maar ik kan er op dat moment niks aan doen. Zelf ben ik veilig, dat is het belangrijkst. Het onweert ook, het hangt precies boven de stad. Honderd meter van waar ik zit was net een open lucht muziekfestival begonnen. Ik hoor geen muziek meer, waarschijnlijk heeft iedereen zichzelf in veiligheid gebracht.

Als het eten op is en het langzaam droog wordt, verhuis ik naar een terrasje schuin tegenover het festival. Ik heb ook een kaartje maar besluit niet te gaan. Ik hoor dat de muziek erg hard staat en daar heb ik nu even geen zin in. Vorig jaar was ik wel op dat festival en voelde me toen alsof ik op een schoolreünie was van een klas die niet mijn klas was. Heel vreemd.

Als ik langzaam terug richting camping wil lopen, zie ik Frank Hamers op het terras zitten. Frank heb ik vorig jaar op hetzelfde terras ontmoet en ik vind het leuk hem terug te zien. Ik hou het kort want ik wil weg uit die festivalherrie. Ik zeg dat ik richting camping ga en onderweg nog even op een ander terrasje ga zitten waar het wat rustiger is.

Op dat andere terrasje is het inderdaad rustig. Binnen zitten vier klanten, buiten zit niemand. Ik ga lekker buiten zitten. Niet lang daarna krijg ik gezelschap van één van de gasten die eerst binnen zat. Hij en zijn vrouw blijken ook motor te rijden. Hij biedt me aan samen een tochtje te maken. Ik zeg hem dat ik voor zondag al een afspraak heb en dat ik maandag alweer naar huis ga. We spreken af dat ik hem volgend jaar bel als ik weer op motorvakantie ga zodat we samen een mooie tocht kunnen maken. Hij is helemaal enthousiast over de Belgische Ardennen en belooft me een tocht waar ik na afloop van zal zeggen dat ik mijn ogen heb uitgekeken, zo mooi. Ik ben blij met een motorgids door de Ardennen, zelf mijd ik de Ardennen het liefst vanwege de kwaliteit van de wegen die in de Duitse Eifel toch stukken beter is.

Niet veel later komt ook Frank erbij zitten, en het wordt heel gezellig en toch nog laat. Fijn dat ik hier door de jaren heen wat mensen heb leren kennen en ik heb er weer een nieuwe motorvriend bij.

Maar ik zit nu dus in Kerkrade wat een overdonderend contrast is met de sfeer van de binnenstad van Aken. Hier in Kerkrade lijkt het centrum te zijn ontworpen met een liniaal, alles ziet er recht en hoekig uit. Voor frivoliteit is hier weinig ruimte.

Als mijn blogvriend ineens naast me staat wordt het gelukkig toch snel gezellig. Niet door de architectuur om ons heen maar door het gesprek. We hebben het onder andere over geld verdienen met wat je werkelijk leuk vindt en dat de economie en haar spelregels niet per definitie beloont wat werkelijk van waarde is, dat het soms zelfs precies andersom lijkt te zijn. In onze economie zijn geld en waarde twee heel verschillende dingen.

Na het afscheid maak ik nog een tochtje langs de mooiste plekjes van Zuid-Limburg. Morgen is het alweer tijd om naar huis te gaan. ’s Avonds eet ik nog één keer bij Sjaak en Thea, bij Bellissima. Daarna ga ik mijn terrasadresjes af om afscheid te nemen.

Het zit erop, het is klaar. Ik voel me rijker dan een week geleden toen ik hierheen ging,

De volgende dag ben ik vroeg wakker. Het is gelukkig droog weer zodat ik mijn tent niet in de regen hoef af te breken en in te pakken. Afbreken en inpakken is alles bij elkaar ongeveer een uurtje werk. Ik betaal de rekening en neem afscheid van de camping. Ik rijd nog één keer door Vaals en zeg in gedachten ‘bedankt’ tegen alle plekjes die deze week zoveel voor me betekenden. Dan nog een half uurtje toeristisch rijden door het Zuid-Limburgse heuvellandschap en dan de snelweg op. Over ongeveer een uur en drie kwartier zal ik thuis zijn.

Ik heb zin mijn geliefden weer te zien en alle verhalen te delen. Ik heb vanavond kookbeurt, dat wordt wennen na een weekje uit eten. Ook vandaag, ook thuis, en ook morgen en overmorgen en volgende week, volgende maand en volgend jaar, wil ik één dag tegelijk leven. Misschien is dat wel dat bekende vakantiegevoel: vandaag telt alleen vandaag.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

Herfst in Zeeland

Geplaatst op 28 oktober, 2011 

Er heel even tussenuit geweest voor een kort herfstverblijf in Zeeland. Woensdag de koffer gepakt met in gedachten nog een uitwisseling op Twitter over menselijkheid, over het visualiseren van een enorme wolk boordevol menselijkheid waar de menselijkheid met bakken tegelijk uitstroomt en iedereen helemaal doordrenkt. Eenmaal in Zeeland was het hoofd leeg. Geen tweets, geen blogs, geen to do’s, helemaal niks. Misschien dat het daardoor  leek alsof de tijd stil stond.

Op dit moment raast de tijd weer voorbij. Ik denk dat dit begonnen is toen ik het AAN-knopje van de computer indrukte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Het vakantiegevoel van een weekje niks moeten

Geplaatst op 27 juni, 2011 

Een heerlijk weekje ‘niks moeten’ vorige week, een weekje zee, wind en  zand in Domburg. Elke avond na het eten naar zee wandelen, daar op een bankje zitten en alleen maar staren.

Geen boek lezen om iets van te leren maar lezen omwille van het plezier van het lezen:  ‘Jongensjaren’ van Martin Bril. Een week geen Internet en het ook niet missen. Me geen zorgen maken over het weer van morgen maar het gewoon nemen zoals het komt. Me niet ergeren aan inspirerend bedoelde citaten maar wel aan volwassenen die zo nodig ook in de ballenbak moeten. Niet nadenken over nieuwe blogposts maar wandelingen maken en nieuwe weggetjes en paadjes ontdekken.

En bij thuiskomst meer dan 1.000 ongelezen artikelen in mijn RSS reader aantreffen en na een half uur tot de ontdekking komen dat er slechts een stuk of 25 de moeite van het lezen waard zijn. Me voornemen om onbelangrijke dingen niet belangrijker te maken dan ze zijn en om mijn vakantiegevoel van vrijheid, ruimte en schoonheid vast te houden………. en weten dat dit niet gaat lukken.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 14 Comments

Tags:

Vakantiegevoel

Geplaatst op 28 juli, 2010 

Als de vakantie helaas weer voorbij is, neemt iedereen zich voor het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden.

Met datzelfde voornemen stapte ik deze week van mijn motor na een weekje motorvakantie. Wat doet dat goed, een weekje er tussenuit met motor, tentje en slaapzak.

Maar na elke vakantie komt dat moment dat de computer weer aan gaat. Ik had dit jaar op de motor mobiel Internet op zak maar heb het alleen gebruikt om het weer te controleren. Ik heb Internet geen moment gemist.

Als de computer eenmaal aan staat merk ik dat alle nieuws, e-mails en berichten op sociale netwerken me maar weinig boeien. Ik probeer me er toch op te concentreren maar het lukt niet, het is alsof ik een maaltijd probeer te eten die gewoon niet smaakt. Dan kun je gaan proppen maar dan doe je je lichaam geweld aan met de kans dat je maag het er later weer uitgooit.

Ik probeer nog een laatste hapje Internet en open mijn RSS reader. Oh mijn god! Bijna 900 ongelezen items in bijna een week tijd. Belachelijk gewoon. Niet dat er zoveel items in staan maar dat ik zoveel volg. Normaal gesproken check ik elke dag mijn RSS reader en valt de hoeveelheid me niet zo op. Maar nu het zich een weekje heeft opgestapeld, schrik ik van de hoeveelheid. Waarop prop ik me dagelijks zo vol informatie?

En dat is precies waar het vakantiegevoel over gaat: over ruimte. Vakantiegevoel is voor mij de beleving van ruimte hebben.

En na de vakantie komen de voornemens om het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden al na een paar dagen in de verdrukking door een overvloed aan van alles en nog wat dat totaal onbelangrijk is maar dat we wel graag belangrijk maken. Zoals 900 ongelezen RSS items. Binnen een half uur had ik een schifting aangebracht en het aantal items dat ik echt wil lezen teruggebracht tot een stuk of 30. De rest, meer dan 850 items, ongelezen gemarkeerd als gelezen. De RSS abonnementen op die blogs kan ik net zo goed opzeggen.

Als we onze eigen ruimte dichttimmeren en laten dichtslibben door informatie, door ‘moetjes’ en door zorgen, dan maakt het vakantiegevoel geen schijn van kans. Zelfs tijdens de vakantie niet.

Van die honderden RSS items waren er een aantal over het probleem van de informatie overvloed. Daar kan ik zo om lachen. Informatie overvloed is helemaal geen probleem. Het gaat om het beheer van je eigen ruimte. Het is zoiets als wanneer je geen persoonlijke grenzen stelt en toestaat dat allerlei mensen je grenzen overschrijden en dan je beklag doen dat mensen misbruik van je maken. Als je nooit nee zegt, zeg je steeds ja.

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , ,