Oordelen of nieuwsgierig zijn?

Geplaatst op 5 augustus, 2009 

Ik zat op het terras in de schaduw van een flinke parasol een lekkere cappuccino te drinken. Het was warm, erg warm. De fontein op het marktplein draaide op volle toeren. Het leuke van die fontein is dat er geen waterbak omheen is gebouwd en dat het water als het ware gewoon op het plein neerklettert. Nu trekt die fontein altijd wel de aandacht maar die dag ging die aandacht een stukje verder dan dicht bij de waterstralen komen zonder nat te worden.

Kinderen speelden een spel wie het dichtst bij de waterstralen durfde komen. Bijzonder vermakelijk om te zien hoe ze de grenzen van ‘nat worden’ steeds een stukje verder oprekten. Eerst een arm nat, daarna een stukje van het T-shirt nat, vervolgens een natte broekspijp. De groepsdynamiek deed z’n werk want iedereen van de groep deed mee om maar niet buiten de groep te vallen.

Tot één van de jongens het spel drastisch veranderde en dwars door de waterstralen heenliep. Zeiknat natuurlijk! Er leek wat twijfel in de groep: is deze jongen populair en moeten we zijn voorbeeld volgen? Of is hij niet populair en moeten we hem uitlachen? De jongen liep nog een paar keer door de waterstralen heen alsof het hem niks kon schelen wat de anderen ervan dachten. Zijn ogenschijnlijk zelfverzekerde optreden was voor de rest van de groep het teken om zijn voorbeeld te volgen. Iedereen de fontein in en iedereen zeikna. En een plezier dat ze hadden!

Ik zag het vanachter een cappuccino gebeuren en vroeg me af hoe die ouders zouden reageren als ze zoon of dochter kletsnat thuis zien komen. Ik zou er nog een cappuccino om verwedden dat die ouders boos zouden zijn. Wellicht eerst schrik dat er iets ernstigs is gebeurd. En als ze er dan te horen krijgen dat hun kind in de fontein heeft gespeeld waarschijnlijk boosheid. Ik denk dat ik ook zo zou reageren als ik niet had gezien hoeveel plezier ze in die fontein hadden met z’n allen. Nu ik ook het plezier van die kinderen had gezien, zou ik als ouder, misschien na de eerste schrik, graag in staat zijn te vragen: ‘En, heb je plezier gehad?’

Hoe nieuwsgierig kun je als ouder zijn naar het verhaal van je kind zonder eerst in de oordelen te schieten?

Misschien krijg ik mijn kans nog als mijn dochter wat ouder is. Neem je dan wel een handdoek mee schat?

Bewaard onder vaderschap | 1 Comment

Tags: , ,

Een ‘goede’ ouder

Geplaatst op 4 juni, 2009 

Incidentally, I often tell people, “If you want to know my definition of hell, it’s having children and thinking there is such a thing as a good parent.” You’ll spend a good deal of your life being depressed, because it’s a hard job. It’s an important job, and repeatedly we’re going to do things we wish we hadn’t done.

Marshall Rosenberg (NVC Quick Connect June 2009)

Bewaard onder Citaten, vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Even onbewust

Geplaatst op 23 april, 2009 

Elke week krijg ik per e-mail een ‘Compassionate Parenting Tip‘. Die van deze week luidde als volgt:

Whatever comes up at any given moment, you can handle it!

That is the power you have if you can determine what you need, what your child needs, and if you can hold both you and your child’s needs with equal importance.

This week, practice holding you and your child’s needs with equal care. Then, problem-solve with your child to find ways of meeting both.

‘Oh ja, logisch, vanzelfsprekend’. Dat is wat ik dacht toen ik de tip las. Mijn behoeften en die van mijn dochter zijn even belangrijk. Die van mij zijn niet belangrijker dan die van haar en die van haar zijn niet belangrijker dan de mijne.

Een paar uur later zat ik op de bank, laptop op schoot, mijn aandacht op het Internet.  Mijn dochter kwam naast me staan, leunend tegen de bank zodat ze met haar vingertjes bij de toetsen van mijn laptop kan.  Ik pak mijn laptop en zet die op de armleuning, die is wat hoger. Ze ziet wat er gebeurt en schuifelt stapje voor stapje naar de zijkant van de bank. Weer probeert ze of ze bij de toetsen kan. Snel verhuis ik de laptop weer terug naar mijn schoot. En zo gaat het een paar keer op en neer en steeds volgt ze de laptop. Ik kan me niet meer concentreren op wat ik aan het doen ben en voel me geïrriteerd. Ik heb rust en ruimte nodig om even ongestoord te kunnen werken.

Pas uren later werd ik me bewust dat ik in die situatie volledig voorbij was gegaan aan de behoeften van mijn dochter. Wellicht wilde ze spelen, contact, verbinding.  Ik had mijn behoeften belangrijker gemaakt dan die van haar.

Dat vond ik dus best pijnlijk. Weten hoe ik iets wil doen, zoals de tip van Compassionate Parenting beschrijft, en het dan ik de praktijk ook meteen herkennen en toepassen, dat zijn toch echt twee verschillende dingen. Door erover te schrijven anker ik het hopelijk wat steviger in mijn bewustzijn. Want dat is wat er gebeurde op de bank: ik was even onbewust van de situatie.

Gelukkig schreef Gertrud Althausen onlangs op haar blog in het artikel ‘Apple Pie’ dat zelfs God moeite had zijn kinderen op te voeden. Dus: ‘what makes you think it would be a piece of cake for you?’.  Zucht! Wat een opluchting, het hoeft allemaal niet perfect te zijn. Volgende keer gewoon beter.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 4 Comments

Tags: , ,

Goed/fout

Geplaatst op 31 maart, 2009 

Mijn dochter kreeg vandaag een nieuw speelgoedje: ‘huisje boompje beestje’ heet het, van Nijntje. Met ‘huisje boompje beestje’ kan ze dieren, cijfers, vormen en kleuren leren ontdekken en daarover allerlei vragen beantwoorden door op de knopjes en vormpjes te drukken. Ze had er veel plezier in en was vanmiddag al flink bezig om alle knoppen en geluidjes uit te testen.

Maar die lieve Nijntje ! De arme drommel denkt en spreekt al aardig in termen van goed/fout. ‘Dat is niet goed!’ zegt ze als het kind op een andere knop drukt dan op de knop die hoort bij het antwoord dat Nijntje graag wil horen.

Hoe zou Nijntje dit anders kunnen zeggen? Nijntje zou kunnen zeggen dat ze zelf een ander antwoord heeft op de vraag en dat ze benieuwd is naar hoe het kind aan het antwoord is gekomen.

Er komt een dag dat mijn dochter vraagt: ‘Papa, wat betekent goed en fout?’. En dan schrijf ik Nijntje een brief of zij het kan toelichten. Want mijn antwoord, dat goed en fout bedacht is door mensen die andere mensen wilden controleren en manipuleren’ lijkt mij wat zwaar op de maag te liggen van een kinderzieltje. Het ligt ook best zwaar op mijn eigen maag.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: ,

De eerste stapjes

Geplaatst op 17 maart, 2009 

Vandaag zette mijn dochter haar eerste stapjes met haar loopwagentje. Halleluja, wat is dat machtig mooi om te zien en wat had ze een vette lol in wat ze deed. Hulp om haar te ondersteunen weerde ze met haar armpje af want ze wilde het alleen doen, zelf lopen. Haar succes en haar plezier.Ik werd er even stil van, geraakt en ontroerd door hoe zij zich ontwikkelt. Ik trap een open deur open als ik zeg dat het allemaal zo snel gaat.

Ik moest er ineens aan denken hoe anders onze ontwikkeling verloopt naarmate we ouder worden. Het lijkt wel of we ergens in ons leven stoppen met leren en groeien. Natuurlijk, nergens staat geschreven dat onze ontwikkeling een leven lang lineair moet verlopen. Maar er staat ook nergens dat als we volwassen zijn onze ontwikkeling moet afvlakken tot een soort van flatliner.

Ergens lijkt onze ontwikkeling op te houden. Of dat nou gebeurt op het moment dat we naar school gaan of vanaf het moment dat we gaan werken, ergens houden we op ons te ontwikkelen. Of misschien gebeurt het wel op het moment dat we de patronen en beperkende overtuigingen van onze omgeving overnemen.

Ik geloof dat we ook als volwassenen nog steeds het vermogen hebben om flinke stappen te zetten in onze ontwikkeling. Kijk bijvoorbeeld naar mensen die een flinke crisis doormaken en daar als heel andere mensen weer uit weten te komen.

We hebben allemaal het vermogen om ons steeds verder te ontwikkelen, om steeds weer nieuwe dingen te leren en om dingen te doen op nieuwe manieren. De één heeft er een crisis voor nodig om dit te ontdekken en de ander komt er misschien op een andere manier achter. Voor mijn dochter is het op dit moment vanzelfsprekend. En dat maakt het zo mooi om daar dagelijks getuige van te zijn.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Workshop in het hier en nu zijn

Geplaatst op 18 februari, 2009 

Ik ben aan het leren om in het hier en nu te zijn. Ik  volg een workshop bij mijn eigen dochter die me laat zien hoe het is om in het hier en nu te zijn. De workshop is eigenlijk heel eenvoudig, moeilijke literatuur of oefeningen komen er niet aan te pas. Ik hoef alleen maar te observeren wat mijn dochter doet en daarbij al mijn zintuigen open zetten.

Ik zie haar dan met iets bezig en ben me dan bewust dat zij werkelijk volledig in het hier en nu bezig is met wat zij aan het doen is.  Alleen daar gaat haar aandacht naar toe en daarom heeft ze ook zoveel plezier in wat ze doet. De dag van gisteren of die van morgen bestaan voor haar gewoon niet. De verhalen over de wereldwijde crisis bestaan voor haar ook niet. Wat ze vanavond zal eten, wat ze nog wil leren en hoe ze dat zal aanpakken en of ze het wel kan, onzekerheid over haar plaats in deze wereld, wat voor werk ze graag wil doen, al deze dingen bestaan voor haar helemaal niet.

Wat wil ik dat ook graag kunnen, in het hier en nu zijn. Oh ja, dat zou ik haast nog vergeten te vertellen: mijn dochter is één jaar. Ooit hebben jij en ik dit ook gekund maar op weg naar de volwassenheid leren we zoveel dat we het meest wezenlijke afleren: in het hier en nu zijn.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Complimenteren

Geplaatst op 28 januari, 2009 

Meteen na de geboorte drukken alle ervaren ouders je op het hart om van elk moment te genieten omdat het allemaal zo snel gaat. En het is een vreselijke open deur maar het is waar.

Groei en bloei is een wonderlijk proces om van dichtbij mee te maken, elke dag weer nieuwe dingen ontdekken. Kleine stapjes. En als ik dan een jaar terugkijk dan lijkt het wel een quantum leap want vele kleine stapjes vormen samen een enorme sprong in de ontwikkeling.

Een thema dat me meer en meer bezig houdt is dat van belonen, bijvoorbeeld door het geven van complimenten. Op de blog van Coert Visser kwam ik een toepasselijk filmpje tegen van Alfie Kohn.

Alfie Kohn on positive reinforcement:

Kijk ook even naar het filmpje Alfie Kohn on punishment:
 

Tip: lees ook de volgende artikelen van Coert Visser over complimenteren:

Nuttig materiaal voor iedereen die met mensen werkt en in het bijzonder voor mensen die met kinderen werken. Het eerste stapje is gemakkelijk gezet: in de plaats van zeggen “Dat heb je goed gedaan” vraag je “Hoe heb je dat gedaan?”.

Als ouder werkt het ook om eens gewoon in stilte te genieten van iets wat je kind doet: lekker kijken, waarnemen en genieten. Stil en in verwondering zijn. Applaus en ‘Goed zo!’ kan best eens achterwege blijven, hoe trots je je als ouder ook voelt.

Bewaard onder Communicatie, vaderschap | 1 Comment

Tags: , ,

Leren van binnenuit

Geplaatst op 17 december, 2008 

Wat maakt dat na de conceptie een vrucht uitgroeit tot een mensje? Er komt geen leraar, geen priester, geen politicus en geen chef, baas of manager aan te pas. Dit proces van leren, groeien en ontwikkelen, zet zich na de geboorte voort. Het kind ontwikkelt zich in een verbazingwekkend tempo.

En dan, na een paar jaar, gaat het naar school en komen er in het leven van het kind steeds meer mensen die het kind van alles willen leren.

De ontwikkeling die het kind dan nog doormaakt is slechts een schijntje in vergelijking met de ontwikkeling die het na de conceptie heeft meegemaakt. Is dat toeval? Ik denk het niet. Leren is veel meer een van binnenuit gestuurd proces dan van buitenaf gestuurd. Het kind leert de volwassenen leren.

Bewaard onder vaderschap | 1 Comment

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →