Oordelen of nieuwsgierig zijn?

Geplaatst op 5 augustus, 2009 

Ik zat op het terras in de schaduw van een flinke parasol een lekkere cappuccino te drinken. Het was warm, erg warm. De fontein op het marktplein draaide op volle toeren. Het leuke van die fontein is dat er geen waterbak omheen is gebouwd en dat het water als het ware gewoon op het plein neerklettert. Nu trekt die fontein altijd wel de aandacht maar die dag ging die aandacht een stukje verder dan dicht bij de waterstralen komen zonder nat te worden.

Kinderen speelden een spel wie het dichtst bij de waterstralen durfde komen. Bijzonder vermakelijk om te zien hoe ze de grenzen van ‘nat worden’ steeds een stukje verder oprekten. Eerst een arm nat, daarna een stukje van het T-shirt nat, vervolgens een natte broekspijp. De groepsdynamiek deed z’n werk want iedereen van de groep deed mee om maar niet buiten de groep te vallen.

Tot één van de jongens het spel drastisch veranderde en dwars door de waterstralen heenliep. Zeiknat natuurlijk! Er leek wat twijfel in de groep: is deze jongen populair en moeten we zijn voorbeeld volgen? Of is hij niet populair en moeten we hem uitlachen? De jongen liep nog een paar keer door de waterstralen heen alsof het hem niks kon schelen wat de anderen ervan dachten. Zijn ogenschijnlijk zelfverzekerde optreden was voor de rest van de groep het teken om zijn voorbeeld te volgen. Iedereen de fontein in en iedereen zeikna. En een plezier dat ze hadden!

Ik zag het vanachter een cappuccino gebeuren en vroeg me af hoe die ouders zouden reageren als ze zoon of dochter kletsnat thuis zien komen. Ik zou er nog een cappuccino om verwedden dat die ouders boos zouden zijn. Wellicht eerst schrik dat er iets ernstigs is gebeurd. En als ze er dan te horen krijgen dat hun kind in de fontein heeft gespeeld waarschijnlijk boosheid. Ik denk dat ik ook zo zou reageren als ik niet had gezien hoeveel plezier ze in die fontein hadden met z’n allen. Nu ik ook het plezier van die kinderen had gezien, zou ik als ouder, misschien na de eerste schrik, graag in staat zijn te vragen: ‘En, heb je plezier gehad?’

Hoe nieuwsgierig kun je als ouder zijn naar het verhaal van je kind zonder eerst in de oordelen te schieten?

Misschien krijg ik mijn kans nog als mijn dochter wat ouder is. Neem je dan wel een handdoek mee schat?

Bewaard onder vaderschap

Tags: , ,

Reacties

Een Reactie to “Oordelen of nieuwsgierig zijn?”

  1. Sonja on augustus 6th, 2009 16:26

    Leuk verhaal. En herkenbaar!

    Boos zijn op je kind omdat het in jouw ogen iets niet goed doet. Een glas omstoten. Verf aan de handen want ergens op straat een emmer met latex er in gevonden (gebeurde onze zoon van 5 pas).

    Waarom word je boos? Omdat het ‘overlast’ bezorgt?

    Ik volg op het moment http://kinderenlerendoorspelen.blogspot.com. Wat ik er van opsteek is dat kinderen echt alleen kunnen leren (en zelf nadenken!) door ze heeeeeeel veel zelf te laten doen. En er zelf naast te staan en er van te genieten (of op je tanden bijten ;-)).

    Groetjes,

    Sonja

Laat je reactie achter!