Angst voor verlies – deel 2

Geplaatst op 9 februari, 2010 

Na de cliffhanger waarmee ‘Angst voor verlies – deel 1‘ gisteren afsloot, volgt hier de ontknoping.

Ik dacht terug aan die muts. Het had me verbaasd hoe graag ik hem terug wilde hebben en wat het verlies ervan met me deed. Ik was bereid geweest 15 kilometer extra te fietsen om die muts terug te vinden. Het was toch maar een muts en toch……  Ik was iets verloren en dat deed wat met me.

Faalangst, zelfsabotage, weerstand en meer van dat soort ‘duistere innerlijke subroutines’ zullen best een rol spelen bij het schrijfproces, maar wat hier nog dieper onder ligt, is de angst voor verlies. Angst voor verlies levert de brandstof voor zelfsabotage en weerstand en kan er  aan de buitenkant uitzien als faalangst. Het is vaak niet de angst om te falen maar de angst  iets te verliezen die de boel blokkeert.

Als je langere tijd een plan hebt, een verlangen, een droom, dan bouw je daar een heel verhaal omheen zoals ideeën en beelden over hoe het er in werkelijkheid uit zou zien. Met zo’n verhaal bouw je als het ware een relatie op: je staat ermee op en gaat ermee naar bed 🙂

Je gaat aan de slag om je plan, verlangen of droom te laten uitkomen. Dat gaat een tijdje voorspoedig tot het op een gegeven moment serieus wordt en het plan, verlangen of droom daadwerkelijk op weg is naar realisatie. Dat is zo’n beetje het punt waarop een raket de aantrekkingskracht van de aarde nog voelt maar ook de gewichtloosheid van de ruimte. De raket kan twee kanten op: terug naar aarde vallen of nog wat extra kracht gebruiken om aan de aantrekkingskracht van de aarde te ontsnappen en te zweven in de gewichtloosheid.

Op dat cruciale punt van bijna-realisatie beginnen sabotage en weerstand harder te duwen en te trekken. Ik heb me lange tijd afgevraagd wat daarvan het nut is, ervan uitgaande dat alle gedrag, hoe zinloos het er ook uitziet, een bedoeling heeft.

Sabotage en weerstand hebben een beschermende functie, ze beschermen tegen de angst voor verlies. Het verlies dat zou ontstaan als het plan, verlangen of droom werkelijkheid wordt. Eenmaal werkelijkheid is er het verlies. Het verlies van het plan dat niet langer een plan is. Het verlies van het verlangen dat niet langer een verlangen is. Het verlies van de droom  die niet langer een droom is. Het verlies van het verhaal, de ideeën en beelden  Het verlies van de relatie met het verhaal.

En natuurlijk komt er voor dat verlies van alles in de plaats. Er komen ook weer nieuwe plannen, verlangens en dromen. Maar die relatie met dat ene plan, verlangen of droom is weg, voor altijd.

Alles verandert, alles is tijdelijk. En als je een leven lang van alles hebt verloren mag je aan het eind van de rit ook je eigen leven verliezen.

Leven is leren omgaan met verlies. Wij hebben in onze westerse cultuur niet de ceremonieën om op een emotioneel gezonde manier verliezen te vieren. We nemen er ook niet de tijd voor,  ‘mogen’ een dag, hooguit een week rouwen en ‘moeten’ dan weer overgaan tot de orde van de dag. We stapelen verlies op verlies zonder echt te voelen en te verwerken.

En daarom kan het minste of geringste verlies de angst voor verlies triggeren.

Wat betekent dit voor mijn schrijfproces?

‘When you want something, the whole Universe conspires to help you realize your desire’ (Paulo Coelho).

Het hele universum helpt om verder te schrijven. Door me mijn muts te laten verliezen, door me vragen te stellen via een blogvriendin en door me aan nieuwe inzichten te helpen.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Angst voor verlies – deel 1

Geplaatst op 8 februari, 2010 

Nadat ik het interview met Mark David Gerson had gezien, was ik begonnen met schrijven in een zwart gat: controle loslaten en schrijven maar, de touwtjes in handen geven van dat wat verteld en geschreven wil worden.

Ik zit nog in de fase van dialoogvoering met het betreffende verhaal maar de sfeer is een beetje grimmiger geworden. Zo van: best leuk en aardig hoor zo’n uitwisseling maar wanneer wordt het nou eens concreet, waar blijft dat verhaal met een begin, een midden en een eind, met een thema en verhaallijn?

En dan krijg ik als antwoord dat ik geduld moet hebben, dat er eerst nog wat aan onze relatie moet worden gewerkt. Het verhaal waarmee ik aan het communiceren ben heeft zo waar enkele vrouwelijke eigenschappen 🙂

Een blogvriendin vroeg me vorige week per e-mail met welke schrijfprojecten ik bezig was. Ik schreef haar onder andere over mijn project ‘verhaal vertelt’, het verhaal dat zichzelf aan mij vertelt. Ik schreef haar dat ik al een tijdje het idee heb dat er een verhaal op mijn deur klopt en dat ik via de methode van Mark David Gerson het verhaal zichzelf wil laten vertellen.

De dag na ons e-mail contact fietste ik ’s middags naar huis. Onderweg had ik mijn wintermuts in mijn jaszak gestopt omdat ik het warm had. Toen ik thuis van mijn fiets afstapte, merkte ik meteen dat mijn jaszak leeg was: ik was mijn muts verloren. Het was nog licht buiten en ik reed terug om mijn muts te zoeken.  Ik zou hem onderweg vast en zeker ergens langs de kant van de weg zien liggen. Ik fietste verder en verder en zag geen muts. Ik gaf de zoektocht op en hoopte dat mijn muts nu in het bezit was van iemand die dringend een warme muts nodig had. Hoewel ik de zoektocht had opgegeven, merkte ik dat ik terug op weg naar huis toch bleef kijken of ik niet toevallig mijn zwarte muts ergens zag liggen.

’s Avonds had ik in mijn mailbox weer een berichtje van mijn blogvriendin. Ze stelde me een vraag over mijn schrijfproces:

…if the story is knocking (on your door), what do you think keeps you from opening the door? what are you afraid of?….. By keeping your story at bay, what are you protecting yourself from?

Het zal wel faalangst zijn dacht ik en wilde er verder geen aandacht aan besteden. Maar haar vraag had al iets getriggerd, iets dieper en wezenlijker dan faalangst.

Na deze ‘cliffhanger’ morgen deel 2 van ‘Angst voor verlies’.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 11 Comments

Tags: , ,

Centrale deurvergrendeling

Geplaatst op 2 februari, 2010 

Centrale deurvergrendeling? Waar gaat dit nou weer over? Als je in de toekomst kon kijken,  zou je zien dat ‘Centrale deurvergrendeling’ de naam is van nieuwe wetgeving die later dit jaar een eind maakt aan onze nationale hulpeloosheid.

Want wat zijn we toch een hulpeloos clubje geworden zeg. Ik bedoel de media berichtgeving over de winter. Wist jij dat de winter zo gevaarlijk kon zijn? Nou, ik niet en elke dag hoor en lees ik erover. En daarom grijpen de wetgevers later dit jaar hard in met de wet ‘Centrale deurvergrendeling’.

Je kent dat systeem vast wel van je auto: je drukt op een knopje van de afstandsbediening en alle deuren van je auto gaan automatisch op slot.

Alle huizen in Nederland krijgen later dit jaar een elektrisch deurslot dat is aangesloten op een landelijk systeem. Het knopje waarmee dit landelijk systeem kan worden bediend, bevindt zich bij het KNMI. Als het KNMI denkt dat het gevaarlijk weer wordt (regen, sneeuw, ijs, kou, warmte, wind), dan kan het met één druk op de knop alle voordeuren in Nederland vergrendelen. Alle voordeuren op slot zodat we met z’n allen veilig binnen moeten blijven.

Er zullen kamervragen komen waarom de put pas wordt gedempt als het kalf verdronken is. Er zullen aanvullende maatregelen worden geëist zoals goed gevulde dekenkisten bij elke praatpaal en verplichte survival training op de Noordpool als onderdeel van het inburgeringstraject. En er zal een denktank komen die gaat studeren op het overkappen van heel Nederland.

Vandaag ga ik er op de fiets weer doorheen, door de sneeuw en gladheid, automobilisten trotserend die geen rekening houden met fietsers. Hopelijk kom ik vanavond veilig thuis. Heeft het lot andere plannen met mij, dan wil ik op mijn grafsteen het weerbericht van vandaag gegraveerd. Ter herinnering aan hoe wreed het weer kan zijn. Zie het maar als nationale waarschuwing.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 6 Comments

Tags: ,

Waarom problemen lekker zijn

Geplaatst op 8 januari, 2010 

Problemen zijn lekker, geef het maar toe. Waarom heb je er anders zoveel?

Ik heb massa’s problemen. Kreeg ik voor elk probleem een Euro, dan was ik nu miljonair. Maar zou ik al mijn problemen wel willen verkopen voor een Euro per stuk? Ik ben daar niet zo zeker van want mijn problemen zijn me bijzonder dierbaar.

Stel je voor dat er in de kleedkamer van Feyenoord spelers zijn die voor en na de trainingen de hele tijd over Ajax praten, over dat Ajax betere spelers heeft, meer scorend vermogen en een beter positiespel. Hoe lang denk je dat het duurt voordat Mario Been die spelers het Feyenoord stadion uittrapt?

En bizar voorbeeld nietwaar? Spelers van Feyenoord praten niet de hele tijd over hoe goed Ajax is. En toch gebeurt het: niet in het Feyenoord stadion maar wel in bedrijven, bedrijven waar wat de concurrent wel en niet doet het sfeerbeeld bepaalt.

Ik had laatst een ervaring met zo’n bedrijf en vroeg me af wat maakt dat mensen problemen creëren en de problemen die ze hebben groter maken dan ze al zijn. Waarom doen mensen dat toch?

Waarom richten mensen zich op wat Stephen Covey noemt de cirkel van betrokkenheid  en niet op de cirkel van invloed? Waarom richten mensen zich op wat ze niet kunnen veranderen (anderen) in plaats van wat ze wel kunnen veranderen (zichzelf)?

Als ik zo zit te reflecteren op wat anderen doen, gaat het uiteindelijk vaak over mezelf. Ik erger me als ik merk dat mensen zichzelf regelrecht de machteloosheid in manoeuvreren door zich te richten op de cirkel van betrokkenheid en op die dingen zie ze niet kunnen veranderen.

Ik erger me daaraan omdat ik het zelf ook doe. Bij wat ik doe, bedenk ik steeds hoe iemand anders daar beter in is. Hou ik me met Geweldloze Communicatie bezig, dan heb ik Marshall Rosenberg op mijn netvlies. Hou ik me met progressiegericht werken bezig, dan is het Coert Visser. Schrijf ik, dan is het ineens Paulo Coelho waar ik me mee vergelijk. En als ik gitaar speel is het bijvoorbeeld Jerry Cantrell die ik als maatlat gebruik. Waarom doe ik dat?

Ik kan maar één reden bedenken en dat is dat Marianne Williamson gelijk heeft:

‘Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.’

Het is die angst die maakt dat we, corrigeer: dat ik, me focus op de cirkel van betrokkenheid in plaats van de cirkel van invloed en dat ik probeer die dingen te veranderen die ik niet kan veranderen.

Het is allemaal de ‘schuld’ van het gelijk van Marianne Williamson 🙂

En daarom zijn problemen zo lekker, omdat ze ons, corrigeer: omdat ze mij, weghouden van die kracht. Liever een massa problemen dan de angst voor die kracht.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Ministerie van angst

Geplaatst op 24 december, 2009 

Angstige landgenoten,

2009 was een uitzonderlijk succesvol jaar. Vol trots kunnen wij terugkijken op een jaar dat op de eerste plaats is geëindigd in de angst top 1000 aller tijden. En daarvoor willen wij u bedanken want zonder u was dit nooit gelukt. Samen hebben we hard gewerkt aan dit succes. Wij met onze angstpropaganda en u door onze propaganda te geloven en te verspreiden door erover te praten, te schrijven, te denken en ernaar te handelen waar u maar kon. 24/7 was u bezig ons product te maken tot wat het nu is geworden: een angst pandemie die zijn gelijke in onze toch al duistere geschiedenis niet kent.

Maar ondanks dit prachtige resultaat willen wij niet zelfgenoegzaam achterover leunen. Nee, ook in 2010 willen wij er samen met u weer stevig tegenaan gaan. Wij beloven u ook in het nieuwe jaar weer veel angst. Wij gaan ons in 2010  meer nog dan het afgelopen jaar, focussen op doodsangst. Uit een marketing onderzoek is gebleken dat wij in het assortiment angstproducten nog te weinig vertegenwoordigd zijn in de topcategorie doodsangst. Daar zetten wij in het nieuwe jaar zwaar op in.

En ook daar hebben wij u hard bij nodig. Word dus vooral weer bang. Doodsbang. En besmet zoveel mogelijk andere mensen in uw omgeving met doodsangst. Ga niet om met moedige mensen die hun schouders ophalen voor angst maar sluit u aan bij bange mensen, patriotten die bereid zijn hun schouders onder de angst te zetten. Ga niet zelf op zoek naar informatie maar geloof wat wij u voorschotelen. Samen met u zal het ons lukken 2010 nog succesvoller te laten zijn dan 2009.

Wij hebben er het volste vertrouwen in dat uw angst in 2010 tot nog grotere hoogte zal stijgen.

Met hatelijke groet,

Uw minister van angst.

PS: om u alvast een handje te helpen met uw doodsangst hebben wij een gepatenteerde meetmethode ontwikkeld waarmee wij op afstand en zonder uw toestemming, uw angst kunnen meten. Iedereen die in 2010 lager scoort dan 80% op onze schaal, zal begin 2011 preventief worden geruimd. ReTweet dit bericht zo vaak u kunt want daarmee scoort u bonuspunten en die zult u hard nodig hebben.

Bewaard onder Actualiteit, Verhaaltjes | Reageer

Tags:

Het gevaar van veiligheid

Geplaatst op 9 november, 2009 

Steve en Erin Pavlina. Misschien zeggen deze namen je niets. Ik kende ze een jaar geleden ook niet tot ik hun blogs ontdekte op Internet. Steve blogt op www.stevepavlina.com over ‘Personal development for smart people’ en Erin blogt op www.erinpavlina.com over ‘Spiritual Wisdom for Conscious People’.

Steven en Erin zijn wat je kunt noemen een ‘blogpaar’. Bloggen zullen ze hopelijk nog heel lang blijven doen maar niet meer als ‘paar’: ze gaan scheiden. Niet bepaald opmerkelijk nieuws want scheidingen komen in de beste families voor.

Maar wat het nieuws van hun scheiding wel opmerkelijk maakte, was dat Steven en Erin er allebei over schreven op hun blog. Steve schreef erover in ‘Separation’ en Erin in ‘Our separation’. De openheid, helderheid en respect waarmee Steve en Erin over hun scheiding schrijven heb ik nog niet eerder gezien.

Steve schrijft dat hij en Erin genoeg van elkaar houden om te zien dat ze elkaar de vrijheid moeten geven zodat ze ieder hun eigen persoonlijke dromen kunnen realiseren.

Erin schrijft dat hun wensen en verlangens in de loop der jaren steeds minder met elkaar te verenigen waren en dat ze op een gegeven moment voortdurend compromissen aan het sluiten waren omwille van het geluk van de ander.

De grote vraag die Erin haar lezers stelt is deze: moet jij je sterkste wensen en verlangens onderdrukken om samen te zijn met je partner?

Niet alleen relaties maar ook bijvoorbeeld de vaste baan, verzekeringen, vakbonden en religie, vinden naar mijn idee hun oorsprong in een haast onverzadigbare behoefte om het leven steeds veiliger te maken. En als je dan de bijsluiter van zo’n veilig leventje leest, dan staat daar met kleine lettertjes: ‘heeft een sterk verdovende werking op elke vorm van avontuur tot de dood erop volgt’.

Het is niet toevallig dat veel methodes op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en zelfrealisatie, met oefeningen werken die als doel hebben je te helpen om bewust de comfort zone te verlaten en om de twilight zone van angst en onzekerheid te betreden.

Terug naar de vraag van Erin Pavlina. Ik vrees dat ik wel een aantal verlangens al een tijdje op een laag pitje heb gezet terwijl ze het liefst op groot vuur tot realisatie komen. In de zomer eens een maand op de motor door Europa toeren bijvoorbeeld. Of ergens in hartje Parijs op een plein gitaar spelen lijkt me ook wel kicken.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , , , ,

In zee zwemmen

Geplaatst op 8 september, 2009 

Vakantie, lekker naar zee! Heerlijk zonnig weer en een aangenaam windje. Er staat een leuke golfslag. Zee zo strak als een biljartlaken is niet leuk en hoge golven zijn wel leuk maar niet om in te zwemmen. Nee, om lekker in zee te zwemmen en helemaal de beleving te hebben iets avontuurlijks te doen moet er een beetje golfslag staan. En die staat er die dag.

Eerst zover mogelijk de zee inlopen, dan een stukje zwemmen richting zee en daarna met de golfslag mee terug naar het strand zwemmen. Leuk zo met die golven.

Totdat ik tussen twee golven terecht kom en ik voor me een golf zie. Even zie ik het strand niet meer en zie ik alleen water om me heen. Ik weet welke richting het strand is en ik weet dat het vlakbij is en dat mijn voeten elk moment weer vaste grond kunnen voelen. En toch is het moment dat ik geen strand zie maar alleen water even griezelig.

Mijn zintuigen geven alarmprikkels af aan mijn lichaam: even geen strand zien maar alleen water en geen vaste grond voelen is genoeg voor mijn lichaam om te reageren met schrik. Ook al weet ik dat er niets aan de hand is, dat ik niet midden op de oceaan ben maar op een paar meter afstand van het strand.

Ik hou deze herinnering aan zwemmen in zee graag levend voor het geval ik weer in een veranderingsproces terecht kom. Want midden in een verandering zie ik ook niet waar ik naar toe ga, heb ik ook geen vaste grond onder de voeten en reageer ik ook met angst. Maar het idee dat ik slechts tussen twee golven in zit en er een nieuwe golf achter me in aantocht is die me zal optillen zodat ik weer overzicht heb, stelt me dan gerust. En de vaste grond zal ik elk moment weer voelen.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Andere kijk op veiligheid

Geplaatst op 11 augustus, 2009 

‘Every time we choose safety, we reinforce fear.’

Cheri Huber

‘It is risky to be safe.’

Seth Godin

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →