Brief aan de toekomst

Geplaatst op 6 augustus, 2009 

Beste bewoners van planeet aarde,

ik schrijf deze brief om jullie te vertellen hoe het komt dat de beschaving waarin ik leef, is uitgestorven op het moment dat jullie deze brief lezen.

Als jullie opgravingen gaan doen naar de overblijfselen van mijn beschaving, dan zullen jullie geen Machu Picchu vinden. Jullie zullen ook geen pyramides vinden. En ook geen hunnebedden om maar wat dichter bij huis te blijven.
Nee, wat jullie zullen opgraven zijn kantoorgebouwen. Heel veel kantoorgebouwen.

In deze kantoorgebouwen, zo moeten jullie weten, creëren wij in mijn tijd het leven. Jawel, in deze kantoorgebouwen vinden wij het leven uit. Kunstmatig leven wel te verstaan in de vorm van wetten en regels over hoe wij het leven moeten leven. Misschien denken jullie nu:  hoe kan leven nou kunstmatig zijn, een boom is toch een boom, wat is daar nou kunstmatig aan? Nou, kunstmatige bomen kennen wij ook hoor: van plastic. Maar dat is een ander verhaal.

Het zit zo, in mijn tijd is iedereen doodsbang voor het leven. En dat komt omdat iedereen eigenlijk doodsbang is voor zichzelf. We zijn doodsbang voor onze scheppende kracht en we zijn doodsbang voor onze vernietigende kracht. We kunnen alles scheppen en alles vernietigen wat we maar willen en daarom zijn we doodsbang voor onszelf.

En om die angsten een beetje te beteugelen vinden we zoveel mogelijk wetten en regels uit.

En daar hebben we in mijn tijd al die kantoorgebouwen voor. In die gebouwen bedenken we wetten en regels die voorschrijven hoe we het leven moeten zien en hoe we het moeten leven. En in die kantoorgebouwen doen we aan de verspreiding van die wetten en regels en zien we toe op de naleving ervan. Want als we ons niet aan die zelfbedachte wetten en regels houden, dan volgt straf.

We leven gewoon het door onszelf uitgevonden leven zoals dat in de wetten en regels staat in plaats van het echte leven.

En hoewel dit een tijdlang heeft gewerkt, gaat mijn beschaving daar aan ten onder en bestaat deze niet meer op  het moment dat jullie dit lezen. We gaan ten onder omdat het leven zoals wij willen dat het is, voor geen meter meer aansluit bij het leven zoals het werkelijk is.

Ik denk dat het voor jullie wel handig is om dit te weten voordat jullie die belachelijke kantoorgebouwen opgraven. Die kantoorgebouwen geven wij verschillende namen zoals Binnenhof, Provinciehuis, Gemeentehuis of Belastingdienst. Oh ja, sommige van die kantoorgebouwen noemen we in mijn tijd bedrijven, scholen of kerken. Ze zien er aan de buitenkant iets anders uit maar de functie is hetzelfde.

Veel plezier met opgraven. Of, als ik jullie een tip mag geven: graaf maar niet en laat alles maar liggen want opgeruimd staat netjes.

Cheers, Peter.

PS:  Vandaag las ik een artikel over een nieuw uitgevonden regel: staand een biertje drinken op een terras mag niet meer. Ik denk dat we nu wel snel ten onder zullen gaan.

Bewaard onder Verhaaltjes | 3 Comments

Tags: ,

Eens waren wij nomaden en vrij

Geplaatst op 4 augustus, 2009 

Als ik met de motor op vakantie ga neem ik altijd een boek van Paulo Coelho mee. Ruimte is schaars in de motorbagage maar een boek neem ik altijd mee, al moet ik het bovenop m’n helm vastbinden. Het volgende verhaaltje is geïnspireerd door het boek ‘De Zahir’ van Paulo Coelho en een aantal dagen van motorrijden-eten-drinken-lezen-slapen.

Onze nomadenvrijheid

Onze nomadenvrijheid hebben we ons lang geleden laten afnemen door mensen die ons wijs maakten dat het beter was dat we op één plek zouden blijven. Maar alles wat stilstaat gaat dood en leven is bewegen en dus moeten we onze nomadenoorsprong, onze vrijheid, op de één of andere manier zien te herstellen. We moeten net als de nomaden die we waren weer gaan reizen: het leven als een reis te beleven en elke dag weer anders laten zijn dan de vorige.

Vroeger, toen we nog als nomaden rondtrokken, vertelden we elkaar bij het kampvuur verhalen. Het vertellen van verhalen vervulde allerlei functies zoals het doorgeven van kennis, ervaringen en beschouwingen over het leven, de aarde, cultuur en onze essentie. En, dat moeten we als nomaden ongetwijfeld hebben geweten, door de verhalen te vertellen kwam er ruimte vrij voor nieuwe verhalen en bleef niets bij het oude en was alles voortdurend in beweging. Niet alleen onze fysieke plek was steeds in beweging maar ook de verhalen waar we mee rondliepen waren steeds in beweging. Door elkaar verhalen te vertellen en ruimte te maken voor nieuwe verhalen stroomde het leven en waren we vrij.

Rondreizen

Afgezien van de paar weken dat we erop uit trekken tijdens vakantie is onze fysieke plek steeds dezelfde. Misschien dat de één wat vaker verhuist dan de ander maar van een fysiek nomadenbestaan is al lang geen sprake meer. We vallen elke avond op dezelfde plek in slaap en worden elke ochtend op dezelfde plek weer wakker. Rondreizen is voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we door rond te reizen ontdekken dat landsgrenzen niet bestaan, dat we allemaal gelijk en uniek zijn en dat we allemaal met elkaar verbonden zijn.

Kampvuren

Kampvuren maken doen we ook niet meer. We hebben het vuur als het ware gedomesticeerd in de vorm van een open haard of barbecue. En dan liefst gas in plaats van hout en houtskool. Probeer in de straat waar je woont maar eens een kampvuur op te richten samen met de buurtbewoners en binnen no time is de straat verlicht door zwaailichten. Openbare vuren zijn voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat het vuur ons herinnert aan onze eigen kracht, ons eigen licht en onze eigen magie.

Verhalen vertellen

Maar ook al reizen we niet meer rond als de nomaden die we waren, ook al maken we geen kampvuren meer, we kunnen elkaar nog wel verhalen vertellen en dat doen we gelukkig ook. .

Internet is ons digitale kampvuur geworden waar we elkaar ontmoeten. Blogs en alle andere vormen van sociale media zijn de verhalen van weleer geworden die we elkaar vertellen. Zo hebben we onze eigen gatherings gevormd rondom de kracht van het vuur en de magie van het verhaal. En zo vertellen we elkaar onze verhalen zodat er ruimte komt voor nieuwe verhalen en waardoor elke dag toch steeds weer een beetje anders is dan de vorige. Omdat de verhalen anders zijn geworden want een verhaal dat verteld is maakt ruimte voor een nieuw verhaal.

Maar ook dit vinden sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we hun verhalen (die steeds hetzelfde zijn) niet meer nodig hebben omdat het leven een ander verhaal heeft gekregen, het verhaal van ’the many’ in plaats van ’the few’. Het verhaal van onze nieuwe nomaden vrijheid.

Sommige mensen

Wie zijn toch die ‘sommige mensen’ die bang zijn voor rondreizen, bang voor kampvuren, bang voor verhalen? Wie zijn deze cipiers die willen voorkomen dat we onze vrijheid claimen? Het zijn onze politici, ambtenaren, werkgevers, kerkleiders, onderwijzers, wetenschappers en onze ouders…

Nee hoor, allemaal bullshit ! Ik ben het zelf (behalve als ik motorrij, behalve als ik blog, behalve als ik fikkie stook  en behalve als ik slaap).

Bewaard onder Boeken, Mening | 1 Comment

Tags: , , , ,

Eerherstel voor de angst

Geplaatst op 18 mei, 2009 

In zijn boek ‘De Creatiespiraal’ beschrijft Marinus Knoope de weg van wens naar werkelijkheid, de natuurlijke weg waarlangs de mens zijn eigen wensen realiseert:

Ik vind het een bijzonder inspirerend boek, praktisch en magisch tegelijk. Zie voor meer informatie over de creatiespiraal en over Marinus Knoope de website: www.decreatiespiraal.nl

Een detail dat ik in de spotlight wil zetten is angst.

Iedere onaangename emotie, zo schrijft Marinus Knoope, draagt in zichzelf een schat. De emoties nodigen uit de schatten te ontdekken. Als voorbeeld noemt hij een aantal van die schatten:

Aan boosheid koppelt hij kracht en zelfrespect, aan angst koppelt hij het verlangen naar avontuur, aan verveling de behoefte aan stilte en inkeer, aan machteloosheid de kwaliteit van overgave, aan vermoeidheid koppelt hij ontspanning en aan verdriet koppelt hij lust.

De emotie die mij het meest intrigeert is die van angst omdat angst naar mijn idee één van de meest ondergewaardeerde emoties is. Angst ‘mag’ er vaak niet zijn. Angst draagt het etiket ‘negatief’. En dan is er nog de angst voor de angst. En daarom bestrijden en bevechten we de angst en gaan we voorbij aan de kwaliteit erachter.

Daarom ben ik blij dat Marinus Knoope aan angst de specifieke kwaliteit van verlangen naar avontuur koppelt: eerherstel voor de angst.

Over angst schreef ik onder andere:

Bewaard onder Boeken | 5 Comments

Tags: , ,

Liefde en angst

Geplaatst op 16 mei, 2009 

Waar liefde is kan geen angst zijn. Je handelt uit liefde of uit angst. Liefde is angst laten varen.

Je kent ze vast wel, dit soort statements over liefde en angst. Het Internet en allerlei Self-Help boeken staan er vol mee. Liefde en angst worden vaak neergezet als tegenpolen: angst = ego = negatief, liefde = hogere Zelf = positief.

Het klinkt voor mij nogal zwart/wit. Het klinkt of  je handelt vanuit 100% angst en 0% liefde OF 100% liefde en 0% angst. Alsof daar tussenin een groot vacuüm bestaat.

Maar het vacuüm is niet leeg (onder andere Nassim Haramein – Unified Field Theory) en ook de ruimte tussen liefde en angst is niet leeg. Het is niet OF het ene OF het andere. Liefde en angst zijn met elkaar verbonden. Als bondgenoten, niet als vijanden.

Een batterij heeft een pluspool en een minpool om de elektriciteit te laten stromen. De pluspool en minpool van de batterij zijn verschillend en gelijkwaardig, de ene pool is niet beter of slechter dan de andere. Beide polen zijn nodig.

Naar analogie van de batterij heeft angst een functie om de liefde te laten stromen. Angst is als het ware de uitnodiging voor de liefde die zegt: ‘Liefde, kom gauw hier naar toe want hier ben ik, angst!’. Angst verdrijft de liefde niet. Angst verwelkomt de liefde, nodigt de liefde uit.

Angst bestrijden is net zo zinloos als de minpool van een batterij elimineren want dan is er geen stroom meer.

Liefde is geen angst laten varen. Liefde is angst accepteren zodat de liefde kan stromen.

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 3 Comments

Tags: , ,

Angst, angst, angst

Geplaatst op 29 april, 2009 

Oh boy, wat is er toch veel angst. Niet een beetje angst zoals angst voor de tandarts (al is dat voor sommigen meer dan een beetje angst) maar angst voor het leven zelf. Het lijkt wel of het leven zich tegen ons keert in de vorm gebeurtenissen die de hele planeet in de greep van de angst brengen.

Een paar jaar geleden mochten we de angst voor terreur onder ogen zien. Sinds vorig jaar is daar de angst voor de instorting van de economie en financiële wereld bijgekomen. En nu mogen we als toetje ook nog de angst voor een pandemie begroeten. Om gek van te worden, gek van de angst.

Dat er angst is lijkt me heel normaal, we zijn mensen niet waar? Angst maakt deel uit van onze fysieke wereld. Een wezenlijk deel zelfs. Maar wat op het ene niveau aanvoelt als angst kan op het andere niveau een geschenk zijn.

Soms helpt het om gebeurtenissen die angst veroorzaken een andere betekenis te geven. Welke betekenis kan ik terreur, kredietcrisis en pandemie geven?

Ik kan ze beschouwen als signalen van een veranderende wereld. Signalen van een wereld die instabiel is geworden en hoognodig aan vernieuwing toe is. De zekerheid en veiligheid van ons bekende wereldje verliezen is beangstigend. Maar waarom zou dat wat we ervoor in de plaats terugkrijgen niet nog veel mooier en beter zijn dan wat we nu hebben? We staan aan de vooravond van een nieuwe wereld, een wereld van harmonie, balans, vrede, liefde en verbinding.

Ik kan ze beschouwen als lessen, lessen die me iets waardevols willen leren. Bijvoorbeeld om in het hier en nu te leven. In de toekomst leven en speculeren over alle mogelijke rampen die kunnen gebeuren is de werkelijke bron van de angst. Angst is een geheugensteuntje dat ons wil helpen door te zeggen: ‘Leef in het hier en nu’. Angst herinnert ons eraan dat ons verblijf in deze fysieke wereld tijdelijk is. En dat het de bedoeling is om elke dag ten volle te leven. Alsof het de laatste dag van ons verblijf hier op aarde kan zijn.

Lang leve de angst. Hoera, ik voel me bang.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 3 Comments

Tags: , , ,

Het creatieve genie

Geplaatst op 28 maart, 2009 

Als ik een stuk heb geschreven en de laatste punt heb gezet dan denk ik ook echt klaar te zijn. Klaar met het onderwerp, klaar met het thema, over en uit. What’s next?

Zo dacht ik klaar te zijn met wat ik eerder schreef in ‘Overvloed en beperking‘. Tot ik via Twitter van @hemelwandelaar een tip kreeg om de TED video ‘A different way tot think about creative genius’ van Elisabeth Gilbert eens te bekijken.

Wat ik schreef in ‘Overvloed en beperking’ is ineens niet klaar meer. Het is weer helemaal open, het is een schakeltje geworden in een groter geheel dat het creatieve proces heet.

Een creatief proces is voor mij soms net een bevalling. Alleen weet ik niet waarvan en wanneer ik ga bevallen, misschien is het wel loos alarm. Weet ook niet of ik even moet wachten of juist moet persen. Bang voor een miskraam of voor een dood geboren kindje. Bang de bevalling niet aan te kunnen. Bang voor de pijn van de persweeën.

En dat maakt een creatief proces soms tot gekmakende ervaring. Als zich een nieuw idee aandient denk ik ‘Oh nee, daar gaan we weer…’.

Elisabeth Gilbert zegt over het creatieve proces dat de mens niet het creatieve genie IS maar dat de mens een creatief genie HEEFT. Het creatieve genie is een soort van magische Goddelijke entiteit buiten de kunstenaar die hem helpt met zijn werk. De kunstenaar werkt als het ware samen met het creatieve genie maar is dat genie niet zelf.

Deze visie schept een psychologische afstand tussen de kunstenaar en de uitkomsten en resultaten van zijn werk. De kunstenaar moet wel zijn deel doen zoals blijven schrijven, schilderen, beeldhouwen of muziek maken, maar wordt daarbij geholpen door het creatieve genie. De kunstenaar deelt de successen en mislukkingen met het creatieve genie, de kunstenaar slaagt of faalt niet alleen maar samen met zijn creatieve genie.

Twee prachtige stukjes in de TED Talk zijn het voorbeeld van Tom Waits op 12:30 minuut waarin Elisabeth vertelt over hoe Tom Waits zijn creatief genie aansprak. En op 14:27 waarin Elisabeth vertelt over hoe ze tegen haar eigen creatieve genie sprak.

Bewaard onder Inspiratie, Schrijven | 2 Comments

Tags: , , ,

FEAR and LOVE

Geplaatst op 28 februari, 2009 

Vandaag de dag scoort FEAR in Google 207.000.000 hits en LOVE scoort er 1.650.000.000. Conclusie: love rules.

Lenny Kravitz ‘Let love rule’

Bewaard onder Actualiteit, Muziek | Reageer

Tags: ,

Word Power

Geplaatst op 24 februari, 2009 

Woorden hebben kracht. Woorden kunnen dragers zijn van liefde en ook van angst. Woorden kunnen creëren en ook vernietigen. Woorden kunnen voeden en ook vergiftigen.

Ik heb twee verschillende wordclouds gemaakt met behulp van Wordle. Bekijk ze één voor één en voel bij elke wordcloud even wat de woorden bij je doen. Klik op de afbeelding om deze vergroot weer te geven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voel je het verschil? Denk hier eens aan terug bij wat je zegt of schrijft. Want jij hebt Word Power.

Bewaard onder Communicatie, Schrijven | 4 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →