Eens waren wij nomaden en vrij

Geplaatst op 4 augustus, 2009 

Als ik met de motor op vakantie ga neem ik altijd een boek van Paulo Coelho mee. Ruimte is schaars in de motorbagage maar een boek neem ik altijd mee, al moet ik het bovenop m’n helm vastbinden. Het volgende verhaaltje is geïnspireerd door het boek ‘De Zahir’ van Paulo Coelho en een aantal dagen van motorrijden-eten-drinken-lezen-slapen.

Onze nomadenvrijheid

Onze nomadenvrijheid hebben we ons lang geleden laten afnemen door mensen die ons wijs maakten dat het beter was dat we op één plek zouden blijven. Maar alles wat stilstaat gaat dood en leven is bewegen en dus moeten we onze nomadenoorsprong, onze vrijheid, op de één of andere manier zien te herstellen. We moeten net als de nomaden die we waren weer gaan reizen: het leven als een reis te beleven en elke dag weer anders laten zijn dan de vorige.

Vroeger, toen we nog als nomaden rondtrokken, vertelden we elkaar bij het kampvuur verhalen. Het vertellen van verhalen vervulde allerlei functies zoals het doorgeven van kennis, ervaringen en beschouwingen over het leven, de aarde, cultuur en onze essentie. En, dat moeten we als nomaden ongetwijfeld hebben geweten, door de verhalen te vertellen kwam er ruimte vrij voor nieuwe verhalen en bleef niets bij het oude en was alles voortdurend in beweging. Niet alleen onze fysieke plek was steeds in beweging maar ook de verhalen waar we mee rondliepen waren steeds in beweging. Door elkaar verhalen te vertellen en ruimte te maken voor nieuwe verhalen stroomde het leven en waren we vrij.

Rondreizen

Afgezien van de paar weken dat we erop uit trekken tijdens vakantie is onze fysieke plek steeds dezelfde. Misschien dat de één wat vaker verhuist dan de ander maar van een fysiek nomadenbestaan is al lang geen sprake meer. We vallen elke avond op dezelfde plek in slaap en worden elke ochtend op dezelfde plek weer wakker. Rondreizen is voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we door rond te reizen ontdekken dat landsgrenzen niet bestaan, dat we allemaal gelijk en uniek zijn en dat we allemaal met elkaar verbonden zijn.

Kampvuren

Kampvuren maken doen we ook niet meer. We hebben het vuur als het ware gedomesticeerd in de vorm van een open haard of barbecue. En dan liefst gas in plaats van hout en houtskool. Probeer in de straat waar je woont maar eens een kampvuur op te richten samen met de buurtbewoners en binnen no time is de straat verlicht door zwaailichten. Openbare vuren zijn voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat het vuur ons herinnert aan onze eigen kracht, ons eigen licht en onze eigen magie.

Verhalen vertellen

Maar ook al reizen we niet meer rond als de nomaden die we waren, ook al maken we geen kampvuren meer, we kunnen elkaar nog wel verhalen vertellen en dat doen we gelukkig ook. .

Internet is ons digitale kampvuur geworden waar we elkaar ontmoeten. Blogs en alle andere vormen van sociale media zijn de verhalen van weleer geworden die we elkaar vertellen. Zo hebben we onze eigen gatherings gevormd rondom de kracht van het vuur en de magie van het verhaal. En zo vertellen we elkaar onze verhalen zodat er ruimte komt voor nieuwe verhalen en waardoor elke dag toch steeds weer een beetje anders is dan de vorige. Omdat de verhalen anders zijn geworden want een verhaal dat verteld is maakt ruimte voor een nieuw verhaal.

Maar ook dit vinden sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we hun verhalen (die steeds hetzelfde zijn) niet meer nodig hebben omdat het leven een ander verhaal heeft gekregen, het verhaal van ’the many’ in plaats van ’the few’. Het verhaal van onze nieuwe nomaden vrijheid.

Sommige mensen

Wie zijn toch die ‘sommige mensen’ die bang zijn voor rondreizen, bang voor kampvuren, bang voor verhalen? Wie zijn deze cipiers die willen voorkomen dat we onze vrijheid claimen? Het zijn onze politici, ambtenaren, werkgevers, kerkleiders, onderwijzers, wetenschappers en onze ouders…

Nee hoor, allemaal bullshit ! Ik ben het zelf (behalve als ik motorrij, behalve als ik blog, behalve als ik fikkie stook  en behalve als ik slaap).

Bewaard onder Boeken, Mening

Tags: , , , ,

Reacties

Een Reactie to “Eens waren wij nomaden en vrij”

  1. Gertrud Althausen on augustus 6th, 2009 14:27

    Temidden van bergen afwas, was, luiers, rondslingerend speelgoed en andere malaise als je jong van jaren bent,riep ik altijd:”Later als jullie groot zijn en ik oud, krijgen jullie van mij alleen nog aansichtkaarten want oma gaat op reis!” Ik wil een 4×4 of een camper en dan rondtrekken, slapen waar ik wil of het net uitkomt, de wereld verkennen en onderweg werken voor de kost – een droom.
    Vuurtje stook ik regelmatig, mijn kinderen noemen dat moeders creamatorium want ik verbrand op belangrijke data of als weer een stap genomen is, de spullen die onderdeel van het verleden zijn en er niet meer bij horen. Heerlijk. Wij hebben ook mangels vuurwerk ooit een groot vuur aan de gang gebracht. Lachen. Binnen de kortste keren had iedereen in de straat een vuur voor zijn deur op de stoep, dat was een leuke silvester.
    Nomaden – ik ben er eentje geweest in vele levens – zou het graag weer willen zijn al was het maar van zomer- naar winterkwartier.

Laat je reactie achter!