Misvattingen over volwassenheid

Geplaatst op 19 december, 2011 

Deze week las via Brene Brown de volgende quote van Madeleine L’Engle :

‘When we were children, we used to think that when we were grown-up we would no longer be vulnerable. But to grow up is to accept vulnerability. To be alive is to be vulnerable.’

Ik had als kind ook een aantal misvattingen over volwassen zijn.

Ik dacht dat volwassen zijn betekende nooit problemen hebben en dat als een volwassene wel problemen had, ze de ‘schuld’ van iemand anders waren.

Ik dacht dat volwassen zijn betekent dat je klaar bent met leren en jezelf ontwikkelen, dat je er dan ‘bent’.

Ik dacht dat volwassen zijn vreselijk saai was en dat je als volwassene alleen maar werkt of zorgt.

Ik dacht dat volwassenen zijn betekent dat je andere mensen kunt zeggen wat ze moeten doen terwijl je zelf ook niet doet wat je anderen zegt te doen.

Wat zat ik er gelukkig ver naast.

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Opkrabbelmuziek (2)

Geplaatst op 16 december, 2011 

Muziek kan wel eens net dat vonkje brengen dat nodig is om jezelf weer een stukje verder uit de shit te werken, om jezelf net als Baron von Münchhausen bij de lusjes aan je schoenen of laarzen vast te pakken en jezelf letterlijk omhoog te trekken. Opkrabbelen is best zwaar werk en men neme dus pittige opkrabbelmuziek.

We’ ve all been sorry, we’ve all been hurt
But how we survive is what makes us who we are

Rise against – Survive

Karin Ramaker, schrijfster van het boek ‘Opkrabbelen nadat je op je bek bent gegaan’, schreef hierover ook een blogpost: Waarom liedjes helpen bij het Opkrabbelen.

Lees ook: Opkrabbelmuziek

Bewaard onder Boeken, Muziek | Reageer

Tags: ,

Angst

Geplaatst op 15 december, 2011 

Angst
Angst voor de angst
Angst voor de angst voor de angst

Genoeg van de angst voor de angst voor de angst
Genoeg van de angst voor de angst
Genoeg van de angst

Genoeg

Bewaard onder Persoonlijk | 14 Comments

Tags:

Prettige feestdagen

Geplaatst op 13 december, 2011 

Ze komen weer dichterbij: de feestdagen.

Dit is mijn definitie van de feestdagen: dagen waarop onze verwachtingen van onszelf, van anderen en van het leven, zo gigantisch afwijken van hoe we werkelijk zijn, hoe anderen werkelijk zijn en hoe het leven werkelijk is, dat je gerust kunt spreken van het toppunt van disfunctionaliteit.

En dat toppunt, dat moet gevierd worden. Prettige feestdagen allemaal.

Bewaard onder Mening | 12 Comments

Tags:

Waar je je aandacht op richt, groeit

Geplaatst op 12 december, 2011 

Het is voor mij een beetje een slogan aan het worden zoals die van het halfvolle en halflege glas.

In eerste instantie brengt het een nieuw perspectief om naar de dingen te kijken en om je leven te leven op een manier die je graag wilt. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren en doet zich de vraag voor of het wel waar is en of het altijd waar is. Is het altijd waar dat waar je je aandacht op richt, groeit?

Ik wil het even hebben over de vergeten en meest onderschatte levenskwaliteit: rouwen.

Rouwen begint voor mij met herkennen en erkennen wat ons is overkomen.  Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie ziet rouwen als een behoefte en noemt het soms ook wel het vieren van verlies. Hoe vreemd dat soms ook klinkt, het maakt wel duidelijk dat rouwen gaat over verlies zoals het verlies van een baan, het verlies van een vriendschap of het verlies van een relatie.

Maar we mogen in onze emotioneel disfunctionele cultuur niet rouwen. Ja, twee dagen mogen we rouwen als we daarna maar gewoon weer aan het werk gaan en niemand tot last zijn met wat we voelen en wat we hebben verloren.

Tegen iemand die rouwt zeg je niet dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Tegen iemand die rouwt zeg je ook niet dat waar je je aandacht op richt, groeit. Wat je er dan eigenlijk mee zegt, is dat er geen ruimte mag zijn voor het verdriet en de pijn.

Rouwen is een transformatieproces van loslaten en accepteren. Het herkennen en erkennen van ons verhaal, van wat er is gebeurd en van het verdriet en de pijn, is daarvan een wezenlijk onderdeel.

Het niet herkennen en erkennen van het verdriet en de pijn onder het mom van het halfvolle glas of onder het mom dat het verdriet en de pijn juist groeit als je er aandacht aan besteedt, is emotioneel disfunctioneel.

Misschien is het wel waar dat het glas halfvol is maar soms is het nodig naar het halflege glas te kijken om daarna weer met volle teugen te kunnen genieten van het halfvolle glas.

Misschien is het wel waar dat waar je je aandacht op richt, groeit. Maar soms is het nodig je aandacht te richten op iets dat raakt in pijn en verdriet zodat je de emotionele wond van het verlies kunt helen om daarna weer met volle van het leven te genieten.

Het gaat er niet om wat waar is, wat telt is wat werkt.

Bewaard onder Mening | 9 Comments

Tags: , , , ,

Loslaten van je persoonlijk drama

Geplaatst op 9 december, 2011 

Dramatisch of niet, het was een paar jaar geleden de uitdaging van het leerjaar geweldloze communicatie. Een heel jaar lang werken aan het herkennen en erkennen van je persoonlijk drama om het dan met behulp van een ritueel tijdens de laatste les los te laten.

We mochten allemaal een voorwerp meenemen dat symbool stond voor ons persoonlijk drama. Mijn persoonlijk drama heeft had met zichtbaarheid te maken en daarom nam ik mijn zwarte zonnebril mee.

Tijdens de les mocht iedereen afscheid nemen van het symbool dat hij/zij had meegebracht om het daarna in te leveren bij de trainster. Die symbolen kregen we na de les niet terug. Dit was het serieuze loslaatwerk en ik was mijn zwarte zonnebril definitief kwijt.

Heeft het geholpen? Een jaar na die laatste les ben ik gaan bloggen. Ik denk wel dat het geholpen heeft ja.

Ik heb natuurlijk wel een nieuwe zwarte zonnebril gekocht. Volgens mij heb ik er zelfs twee.

 

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Bedienen we het wapen of het instrument?

Geplaatst op 8 december, 2011 

Er zijn van die dagen dat het doodsimpel is om een keuze te maken waarover te bloggen. De sterfdag van John Lennon is zo’n dag.

Ik hield als kind een Beatles plakboek bij en kon slechts heel af en toe een nieuw artikeltje bijplakken dat ik vond in een krant of tijdschrift. Dat veranderde op 8 december 1980, mijn plakboek stroomde vol.

In eerste instantie was Ringo Starr mijn favoriete Beatle. Ik denk dat dit komt omdat Ringo de meest onzichtbare Beatle was. Onzichtbaarheid trok me toen aan, een vaardigheid die ik mezelf ook meester maakte om een beetje weg te kunnen blijven van de emotionele vulkaan die bij ons in huis woonde.

Later werd John Lennon mijn favoriet. Het raakte me dat een icoon die stond voor liefde, waarheid, vrede en kunst, zinloos werd vermoord door een paar stomme kogels. Als zelfs John Lennon de aardse krankzinnigheid niet kan overleven, wie dan wel?

Wat helaas wel heeft overleefd is de mindset van oorlog voeren en de mindset van grenzeloze zelfverrijking en uitbuiting.

Onze mindset is tegelijk een gevaarlijk wapen en een prachtig instrument. Kiezen of we het wapen bedienen of het instrument, dat is waar het om draait.

Love is the answer and you know that for sure
Love is a flower you got to let it grow

John Lennon – Mindgames

Heel wat jaren later ben ik blij wat minder Ringo te zijn en wat meer John, wat minder onzichtbaar en wat meer zichtbaar. Eng is het soms nog wel. John is immers dood en Ringo leeft nog steeds…

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Opkrabbelmuziek

Geplaatst op 5 december, 2011 

Met het verschijnen van Karin Ramaker’s boek ‘Opkrabbelen nadat je op je bek bent gegaan’ denk ik ineens aan opkrabbelmuziek, muziek die tot steun is na het op je bek gaan, muziek die herinnert aan het opkrabbelen.

Dan denk ik aan The Sound: Winning

Het is een nummer met twee verschillende gezichten. Het eerste is dat van de tekst, een tekst over opkrabbelen. Het tweede is dat van de muziek, muziek die meer een sfeer neerzet van ‘When you’re on the bottom’ dan van ‘Crawl back to the top’.

Het is misschien juist daarom dat ik ‘Winning’ zo mooi vind. Niet allen brengt het herinneringen naar boven, ook maakt het weer helder dat als het opkrabbelen begint, het verdriet niet ineens voorbij is. Meestal begint het dan pas.

Bewaard onder Boeken, Muziek | 2 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →