P-day 2012

Geplaatst op 31 oktober, 2012 

Afgelopen weekend was het weer P-day, het jaarlijkse weekendje ‘sterke verhalen vertellen’ met oude studievrienden, dit keer in Groningen.

Ik heb een hoofd barstensvol mooie herinneringen aan dat weekend maar een verhaal van Paul zette me het meest aan het denken.

Paul vertelde dat hem tijdens een teambuildingsessie werd gevraagd naar zijn allermooiste teamervaring. Dat bleek voor Paul uitgerekend onze samenwerking te zijn toen we lang geleden als bestuur van de studentenvereniging allerlei activiteiten organiseerden. Dat ging toen om grote verantwoordelijkheden en om veel geld maar vooral om veel plezier voor heel veel mensen.

Toen we daar middenin zaten had niemand van ons in de gaten dat het om een bijzondere samenwerking ging. Misschien hadden we het daar te druk voor want we werkten niet alleen hard aan het organiseren van de feesten, we waren we ook tijdens de feesten volop in touw en ook daarna nog om alles ’s nachts weer op te ruimen en schoon te maken. En dan de dag daarna weer gewoon college.

En dan denk ik: wat ontzettend jammer dat we toen niet beter in de gaten hadden hoe speciaal het was.

En dan denk ik ook: wat ontzettend fijn dat je te allen tijden met speciale dingen bezig kunt zijn, samen met speciale mensen, zonder dat je dat op het moment zelf in de gaten hebt. Dan hoef je op het moment zelf tenminste niet te twijfelen aan wat je doet want later komt het moment dat je zult zien dat het allemaal heel speciaal was. Erkenning en waardering hebben een eigen timing.

Lees ook: P-day

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , ,

Vriendschap verleer je niet

Geplaatst op 24 september, 2012 

Het was misschien wel precies 20 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst hadden gezien, maar na een snelle ontdekking dat het nog net zo klikte als vroeger, was het feest.

En dat we in 20 jaar tijd een aardige verzameling pijntjes en wondjes hebben verzameld, maakte het feest alleen maar indrukwekkender.

Vriendschap verleer je niet, dat is net als zwemmen: ook al heb je 20 jaar geen baantje meer gezwommen, als je in het water flikkert kun je het ineens, zonder nadenken.

Bedankt ‘walked in line’ vriend.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

Je leest op dit moment de verkeerde blogpost

Geplaatst op 18 september, 2012 

Je leest op dit moment de verkeerde blogpost. De blogpost die je namelijk in plaats van de mijne zou moeten lezen, is die van blogbroeder en vriend Jos Peschen: Engelen bestaan.

Lees  zijn blogpost en stuur terwijl je dat doet wat positieve energie naar Jos. Het doet wonderen. Thx.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

Filosofische bespiegelingen over twaalf huishoudelijke apparaten

Geplaatst op 23 augustus, 2012 

Het is alweer even geleden dat Michael Minneboo en ik in Middelburg op bezoek waren bij Edwin Mijnsbergen. Ik blogde er eerder over in ‘Passie is ook niet alles‘.

Michael maakt prachtige filmpjes. Zo heeft hij een serie filmpjes op zijn blog waarin hij andere bloggers interviewt. In Middelburg interviewde en filmde hij Edwin, je kunt het resultaat hier zien: Video: Blogger Edwin Mijnsbergen.

Toen we na afloop van een lang verblijf op het terras van Edwin’s stamhut een wandeling door de stad maakte, had ik niet in de gaten dat Michael nog steeds aan het filmen was.

Laat jezelf rondleiden door Middelburg en charmeren door stadsgids, stadsdichter en stadsblogger Edwin Mijnsbergen:

Eind dit jaar blog ik vijf jaar. Bloggen heeft me een heleboel opgeleverd om dankbaar voor te zijn maar in het bijzonder ben ik dankbaar voor mijn blogvrienden.

Bewaard onder Bloggen | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Doe eens gek

Geplaatst op 5 augustus, 2012 

Doe eens gek en rij vanaf het zuidelijkste stukje van Nederland helemaal naar Doetinchem. Waarom? Omdat het kan, omdat het motorvakantie is.

Een paar jaar geleden heb ik het nog bonter gemaakt. Ik had dat jaar deelgenomen aan een indiaanse zweethutceremonie en was onder de indruk geraakt van de rol die stenen daarbij spelen. Op motorvakantie besloot ik dat ik graag een hunebed wilde aanraken. Dus ik op de motor vanuit Vaals helemaal richting Assen naar Borger waar het grootste hunebed van Nederland ligt. Een rit van meer dan drie uur. Ter hoogte van Nijmegen krijg ik me een partij regen over me heen dat ik twijfel over omkeren of doorrijden. Terwijl ik lekker aan het twijfelen was, reed ik steeds verder en verder en dan is de keuze op een gegeven moment vanzelf gemaakt: doorrijden dus.

Ik kom bij dat hunebed aan en zie dat het is afgezet met een rood/wit gekleurd lint. Het hunebed is afgesloten vanwege filmopnamen. Ja hallo zeg, daarvoor kom ik niet helemaal vanuit Vaals. Ik stap over het lint heen, loop naar dat hunebed en leg mijn hand erop. Wat ik toen zachtjes tegen die steen heb gezegd weet ik nu niet meer maar het zal een bedankje of zo zijn geweest. En toen was het goed. Even koffie drinken op een terrasje en terug naar Vaals.

Op de tweede dag van de motorvakantie reed ik dus naar Doetinchem naar Henny Bos. Het was verder dan ik dacht en als mijn spieren zich laten voelen van de lange rit lijkt Nederland ineens een stuk groter.

Het weerzien met Henny en het gesprek deden me goed. Het werkt normaliserend als je bij een goede vriend je verhaal over angst even kwijt kunt en dat daar met aandacht en begrip naar wordt geluisterd. Als verrassing kreeg ik van Henny twee boeken. Dat wordt nog een hele klus die op het eind van de vakantie mee naar huis te nemen want mijn bagagetas zat al helemaal volgepropt.

Samen met Henny vind ik een alternatieve route naar huis, door Duitsland. Hiermee omzeil ik mooi een flinke file ter hoogte van Arnhem. Automobilisten denken dat een file voor een motorrijder geen enkel probleem is en dat het juist leuk is tussen de file door te rijden terwijl de auto’s stil staan. Neem van mij aan dat filerijden op de motor helemaal niet zo leuk is. Het vraagt uiterste concentratie en is op een warme dag zoals vandaag een flinke fysieke inspanning.

De rit door Duitsland verloopt lekker rustig en is prachtig. Ik voel me al een stuk zekerder en besef me dat ik zo’n motorvakantie beter rustig kan opbouwen en niet meteen op dag twee een groot avontuur aangaan. Dat kan ik beter doen als ik al wat meer kilometers heb gemaakt en tochtjes zoals deze.

’s Avonds op het terras blader ik door één van de boeken die ik van Henny heb gekregen: Healing Trauma Through Self-Parenting – The Codependency Connection. Ik lees dingen die me raken en een belangrijke vraag dient zich aan. Misschien was ik gisteravond niet eens zozeer bang voor het avontuur van een lange motortocht maar voor de pijn van de vreugde. Ja, vreugde kan pijn doen net zoals liefde pijn kan doen als het je herinnert aan wat je lang tekort bent gekomen.

Wat moet ik hier met zo’n inzicht? Op dit moment helemaal niks behalve weer lekker lang buiten blijven zitten en morgen gewoon iets leuks gaan doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Wie doet nou zoiets?

Geplaatst op 2 april, 2012 

Donderdagmiddag 16:53 uur bij de kassa van de Albert Heijn. Mijn telefoon gaat. Ik vind het weinig respectvol als mensen voor de neus van de cassière telefoneren dus ik neem niet op.

Terug thuis beluister ik mijn voicemail:

‘Ik wou even een klapje met je doen om het op z’n Vlaams te zeggen naar aanleiding van je laatste blog want volgens mij heb je even wat support nodig, dat hebben we op z’n tijd allemaal wel eens. Zou je me willen terugbellen? Heel veel liefs en een fijne dag.’

Dus ik bel terug.

Wat volgt is een gesprek dat me eraan herinnert dat je altijd kunt krijgen wat je als kind tekort bent gekomen. Aan de andere kant van de lijn neemt iemand me te laten weten dat afzien van expressie tot depressie leidt, dat hij mijn blogs graag leest en dat ze bijdragen aan de verrijking van zijn leven.

Wie doet nou zoiets?

A. Een echte vriend
B. Henny Bos
C. Henny Bos die een echte vriend is

Alle antwoorden zijn goed maar antwoord C is het meeste goed. Henny: bedankt vriend.

Je vindt Henny Bos onder andere hier:
Website/blog: http://hennybos.com/
Twitter: https://twitter.com/#!/lieveheersbeesj

 

Bewaard onder Persoonlijk | 20 Comments

Tags: ,

Elkaar trakteren op een vraag

Geplaatst op 8 september, 2011 

In plaats van onze verhalen over elkaar te vertellen (niet doen, niet doen, niet doen), kunnen we elkaar (of onszelf) beter trakteren op een vraag.

Thi-Thanh-Tâm Nguyen deelde op haar blog ‘Mijn Transparantie’ laatst zo’n traktatie uit: Wat doe jij in het dagelijks leven? Mijn antwoord: Ik zwerf bloggend door het alledaagse. Ik geloof dat ik dat doe om vriendschap te sluiten met het leven.

Helemaal compleet was mijn antwoord niet en ik wil er iets aan toevoegen:  Ik geloof dat ik dat doe om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken.

Maar ook dat hoort bij een echte vriendschap: het vermogen om af en toe een beetje ruzie met elkaar te maken.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →