Bestuur de verbinding

Geplaatst op 5 juni, 2015 

Woensdagavond reed ik met de fiets richting park waar afgelopen weekend nog het Parkfeest werd gehouden. Objectief ben ik daar niet over en dat hoeft ook niet: ondanks alle regen heb ik van een geweldige zondag genoten met muziek, kletspraat, in een hangmat schommelen, lachen, broodjes hamburger, biertjes en vooral goed gezelschap van mensen waar ik graag mee samen ben.  Dus ja, regen, wat moet je daar dan mee? Niks!

Voor de organisatie pakte de zondag minder gezellig uit want door de regen bleef de opkomst en daarmee de inkomsten, flink achter op wat nodig is om financieel gezond af te sluiten. De dag erna, op maandag, spoelde het berichten dat het zeer onzeker is of we volgend jaar nog een Parkfeest hebben.

En zo was woensdagavond het terras van restaurant ‘de Vrijheid’, aan het park waar een paar dagen daarvoor nog flink was gefeest, de plek om het verhaal van de organisatie te horen, om vragen te stellen, om olie op het vuur van de moed te kieperen en om te doneren.

Op de fiets moest ik denken aan een uitnodiging die ik de dag ervoor van de gemeente had ontvangen voor een bijeenkomst over verbindend bestuur. Een avond praten zonder dat er echt iets wezenlijks verandert trekt me niet. Van de andere kant is het wel weer een kans om wel iets te laten gebeuren.

En met een hoofd vol vooroordelen over verbindend bestuur zag ik precies voor mijn neus hoe zoiets  kan werken:

Een organisatie met een probleem.
Komt daarmee meteen naar buiten.
Roept iedereen op naar het park te komen voor het verhaal en om te helpen.
Houdt een eerlijke, duidelijke en korte toespraak vanaf een heftruck.   

Dan is kwetsbaarheid lef. En dan heb je mij.

De bloggers van Ook van Wosterhout maakten een kort beeldverslag:

Verbindend bestuur, het trekt me niet zo, het klinkt me zo ambtelijk. Nee, dan de organisatie van het Parkfeest, wat zij deden, dat was een mooi voorbeeld van verbindend bestuur. Nee, beter nog, want zij deden was vooral aan het besturen van de verbinding.

Na de degradatie van NAC, ook op diezelfde verregende zondag, schreef Sjoerd Mossou in zijn column dat hij nu nog meer van NAC houdt. Het Parkfeest krijgt hetzelfde voor elkaar: we houden nu nog meer van het Parkfeest.

Help je mee het Parkfeest te steunen? En laten we afspreken dat we elkaar volgend jaar rond deze tijd weer treffen voor een geweldige nieuwe editie van het Parkfeest.

Oh ja, toch nog even de gemeente met verbindend bestuur. Kom die raadzaal eens uit en organiseer eens een raadsvergadering buiten. Op de markt bijvoorbeeld of in het park. Ja, kans op slecht weer maar so what? Wel eens een optreden gezien van een band die voor een vrijwel lege zaal speelt en besluit er extra tegenaan te knallen om de mensen die er wel zijn iets onvergetelijks mee te geven?  Dan ga je nog meer van zo’n band houden.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , , , ,

Stemmen en invloed uitoefenen

Geplaatst op 1 april, 2015 

De opkomst voor de Provinciale Statenverkiezingen was niet best maar desondanks stond ik in de rij te wachten om mijn stem te kunnen uitbrengen.

Met mijn telefoon in de hand stond ik te wachten en zag hoe achter twee lange tafels een stuk of drie mensen zaten om een formuliertje in ontvangst te nemen, de data ervan te controleren, om een paspoort te vragen, de data daarvan weer controleren, ergens een vinkje zetten om aan het einde van deze handmatige lopende band een stemformulier te overhandigen. Aan de andere kant van het stemlokaal zat weer iemand anders om om erop toe te zien dat alles op de juiste manier in de stembus verdween.

Ik vond het contrast tussen dat stuk high-tech in mijn hand en wat er aan handelingen achter die tafels plaatsvond wel erg groot. Het voordeel van wachten is dat je dan over dingen gaat nadenken waar je misschien nooit aan denkt zoals over invloed uitoefenen.

Ik weet niet precies hoe lang ik daar in de rij heb gestaan maar terwijl ik daar stond kon ik met mijn telefoon invloed uitoefenen. Met een heleboel mensen kon ik delen wat ik wilde, ze om hulp vragen en/of samen met ze in actie komen of plannen daarvoor maken.

En dan sta je even later in het stemhokje met een rood potlood een vakje in te kleuren.

De toekomst van het uitoefenen van invloed ligt niet bij dat rode potlood maar bij het gebruik van dat stukje high-tech.  Zei ik toekomst? Sorry, foutje. Ik had er tijdens het wachten al meer invloed mee kunnen uitoefenen dan met dat potlood.

Bewaard onder Mening | 5 Comments

Tags: , , ,

Buurtdemocratie: omdat we elkaar heel hard nodig gaan hebben

Geplaatst op 31 maart, 2015 

Democratie is ook in mijn stad een actueel onderwerp. Zo wordt hier gesproken over het ‘radicaliseren’  van de democratie vanuit het verlangen meer mensen bij de democratie te betrekken zodat ze actief gaan meedoen.

Waarom doen niet meer mensen mee? Ik hoor het de laatste tijd ook over mijn eigen wijk: zijn mensen eigenlijk wel betrokken bij de wijk, geven ze er wel om?

Eerst wat misverstanden wegruimen over apathie:

 

Buurtdemocratie is onbegrijpelijk in de zin van dat het onbegrijpelijk is dat het niet bestaat. Waarom zou democratie ophouden op het gemeentehuis? Weten die gemeenteraadsleden wat er in jouw en mijn wijk gebeurt? Nee maar ze beslissen er wel over.

Democratie mag het gemeentehuis niet als eindpunt hebben maar moet verder de wijken, buurten en straten in: buurtdemocratie. Als we dat in mijn stad onder radicalisering van de democratie verstaan, dan ben ik voor.

We hebben deze radicalisering hard nodig en daarvoor ga ik even terug naar het boek ‘Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change‘ van Clive Hamilton. Het is al weer even geleden dat ik het heb gelezen maar het lag nog even op me te wachten om deze blog te schrijven.

Het boek bevat een uitermate ernstige, ja zelfs angstaanjagende boodschap over wat ons op aarde te wachten staat als gevolg van de klimaatveranderingen. Zijn er lichtpuntjes? Herlees de titel van het boek…

Wat we kunnen doen is beginnen met ons voor te bereiden om de klimaatveranderingen en de wereldwijde gevolgen daarvan:

(….) not by self-protection but by vigorous political engagement aimed at collectively building democracies that can ensure the best defences against a more hostile climate, ones that do not abandon the poor and vulnerable to their fate while those who are able to buy their way out of the crisis do so for as long as they can. – Clive Hamilton.

Hij betoogt verder dat als de machthebbers de dramatische implicaties van de klimaatveranderingen eenmaal in de gaten krijgen en de bedreiging ervan inzien voor henzelf en hun kinderen,  ze, tenzij ze worden tegengehouden, hun eigen oplossingen aan ons opleggen, oplossingen die alleen hun eigen belangen dienen. Daarbij wordt de ongelijke toegang tot wat we nodig hebben om te overleven verergerd en worden de zwakken aan hun lot overgelaten.

Clive’s conclusie: We must democratise survivability.

Mijn conclusie: Omdat we elkaar nog heel hard nodig gaan hebben.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Politiek IS de minderheid

Geplaatst op 31 januari, 2015 

In de politiek gaat het om het behalen van een politieke meerderheid om dingen gedaan te krijgen. Democratisch toch?

In 2010 waren op een bevolking van 16,6 miljoen mensen 308.000 mensen lid van een politieke partij. Dat is nog geen twee procent van de bevolking.

In de politiek gaat het om het behalen van een politieke meerderheid om dingen gedaan te krijgen. Politiek IS de minderheid.

Zomaar een ander cijfer: in 2012 had de KNVB meer dan 1,2 miljoen leden.

Laat die voetballers bepalen wat er in dit land gebeurt, dan is de democratie al bijna een factor vier verbeterd. Snap je waar ik naar toe wil…..

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags:

Met die liefde moet je wel wat doen

Geplaatst op 23 januari, 2015 

Afgelopen vrijdag mocht ik tijdens de nieuwjaarsreceptie van Groen Links in Oosterhout een groen lintje plus oorkonde in ontvangst nemen. Niet omdat ik lid ben van Groen Links of ook maar enige politieke ambitie heb maar, zoals ik het zie, omdat Groen Links graag waardering wil uiten voor wat onze wijk Oosterheide afgelopen jaar in beweging heeft gebracht.

Diezelfde vrijdag, ’s morgens tijdens het hardlopen, bedacht ik een dankwoord. Hier een fragment daarvan:

Het tegenovergestelde van liefde is niet haat maar onverschilligheid. Wij mensen zijn onuitputtelijke en oneindige bronnen van liefde, niemand uitgezonderd. Maar met die liefde moet je wel wat doen….

Gelukkig kent ons dagelijks leven een overvloed aan uitnodigingen om iets met die liefde te doen. Als voorbeeld iets dat letterlijk en figuurlijk voor het oprapen ligt: zwerfafval. Behalve een probleem van ongekende proporties, zijn al die plastic flesjes en blikjes op straat ook een uitnodiging om iets te gaan doen.

Probeer het maar eens uit en ruim eens een maand lang elke dag één stukje zwerfafval op, één stukje, meer is niet nodig. En ontdek, ervaar en voel hoe het je verandert tot in het diepste van je wezen. Dat is de liefde die aan het werk is.

Je kunt aan dat proces nog een katalysator toedienen met behulp van een verhaal. Mijn verhaal is een wijk waar mensen samen eigenaarschap uitoefenen over hun eigen wijk en dat in die wijk overvloed stroomt naar waar gebrek, schaarste en behoefte is.

Maak je verhaal groot want andere mensen doen graag mee aan iets groots. Vertel je verhaal zo vaak je maar kunt, niet met de bedoeling anderen te overtuigen maar omdat je elke keer als je je verhaal vertelt, je er zelf een stukje meer in gaat geloven.

Maar let op: er kunnen bijwerkingen optreden. Zo is het mogelijk dat je je uiterste best doet zover mogelijk uit de buurt van de politiek te blijven en dat je ineens op een nieuwjaarsreceptie van Groen Links staat of (gebeurde ter plekke) een arm van een wethouder van de SP om je heen krijgt…

Op 31 januari gaan we weer zwerfafval opruimen. Als je zin hebt: doe met ons mee. En als het je na afloop niets heeft gedaan, zeg het me dan: Peter, je verhaal is bullshit. Als het je wel wat heeft gedaan, zeg het me dan ook want dat helpt mij weer om in mijn eigen verzinsels te geloven.

Dank jullie wel voor de uitnodiging, de erkenning en de aanmoediging…..

Voor wie er bij was: de tekst zoals ik die heb uitgesproken kan best iets anders zijn geweest. Ik heb deze namelijk nooit opgeschreven.

Lees ook: Oorkonde voor de wijk

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , ,

Hulp of debat?

Geplaatst op 10 oktober, 2014 

Je hebt hulp nodig bij het schilderen van je huis. Dus wat doe je: je vraagt om hulp. Simpel.

Ook simpel: mensen die je om hulp vraag antwoorden met ‘Ja natuurlijk, wanneer?‘ of met ‘Nee helaas, ik kan niet want….‘

In de politiek gaat dat anders. Daar gaat het niet om helpen maar om het debat. Een vraag naar hulp bij het schilderen van je huis zou er zomaar beantwoord kunnen worden met:

Hoe weet je dat het nodig is je huis te schilderen?
Welke kleur en waarom?
Ik denk dat behangen een betere optie is.
Je hebt vijf jaar geleden ook al geschilderd.
Hoe ga je dat financieren?
En als je nou volgend jaar gaat verhuizen?
Ik heb alle stukken gelezen en vind de onderbouwing bijzonder zwak
Ik wil daar graag eerst een werkgroep op zetten want ik ben niet overtuigd.
Voorzitter, kunnen we even schorsen voor overleg met onze achterban?
Hoe ziet het plan van aanpak er dan uit?

Lees ook:

 

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Debat of samenwerken

Geplaatst op 14 september, 2014 

Politicus A zegt iets. Politicus B bestrijdt dat. Debat heet dat.

Politicus A zegt iets. Politicus B zegt ‘Hey, daar heb ik ook een idee over, hoe kan ik je helpen? Samenwerken heet dat.

Lees ook: ga toch samenwerken

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

Toeval kun je een handje helpen

Geplaatst op 18 mei, 2014 

Ze is zes jaar en zit hier op de Ontdekking in de klas bij juffrouw Anneleen.

Over twintig jaar zal ze op een dag vragen: papa vertel nog eens over Oosterheide. Alweer zeg ik dan, dat verhaal heb ik je al zo vaak verteld maar vooruit…

Weet je, zeg ik, vroeger lag Oosterheide te slapen. Ik ook. We dachten dat de gemeente en de politiek er wel voor zou zorgen dat het ons goed ging hier. Maar hoe goed de gemeente en politici hun best ook deden, het was nooit genoeg voor ons. Er werd dan ook veel geklaagd en gemopperd. Door mij ook. We waren boos en gefrustreerd.

Maar mijn god wat hebben we ons in die tijd vergist.

Ergens eind 2013, jij zat toen nog op de Ontdekking bij juffrouw Anneleen, begon dat langzaam te veranderen. Een klein groepje mensen uit de wijk begon zwerfafval op te ruimen. Zwerfafval papa? Ja, zwerfafval. Kun je je nog herinneren dat er vroeger op straat overal lege blikjes, plastic flesjes en verpakkingsafval lag? Mensen gooiden dat vroeger op straat.

Maar goed, daar werd in het begin vreemd tegenaan gekeken. Zo van: het afval van een ander opruimen, dat doe je toch niet? Maar deze mensen deden dat wel

En ze vonden het zo leuk zelf iets voor de buurt te kunnen doen, dat ze ook een bloemenveld gingen aanleggen voor de bijen. De bijen hadden het toen zwaar en hadden er heel veel steun van dat mensen zelf in actie kwamen door bloemen te zaaien voor de bijen. Ineens ontstonden overal in Oosterheide bloemenveldjes voor de bijen want steeds meer mensen gingen meedoen.

En toen, op 17 mei 2014, gebeurde het dat mensen uit de wijk met steun van grote en kleine bedrijven en van de gemeente, bij jou op school een grote buurtmoestuin gingen aanleggen. Het project was een paar maatjes te groot voor de mensen uit de wijk maar dankzij die steun is het toen gelukt. Herinner je die dag nog? Het was een feestdag in Oosterheide.

Wat er daarna gebeurde was toeval op toeval op toeval. Maar toeval kun je een beetje helpen door het uit te nodigen. Bijvoorbeeld door te dromen en tegelijkertijd de handen uit de mouwen te steken. En dat deden steeds meer mensen.

Men begon elkaar weer te kennen en daardoor gebeurde er iets nog veel mooiers. Overvloed ging weer stromen naar mensen die in schaarste leefden. Omdat mensen elkaar kenden hadden ze veel meer voor elkaar over. Als iemand ergens gebrek aan had, aan geld of aan gezelschap of hulp bij de huishouding, was er altijd wel iemand die daar overvloed aan had en die ging helpen. En zo kreeg iedereen het goed en de mensen werden er gelukkiger van.

En zo is het gekomen dat Oosterheide de dag vandaag die speciale plek is waar mensen graag wonen, werken en spelen, waar jong en oud, waar mensen uit allerlei culturen, zo heerlijk SAMEN LEVEN

Enorm bedankt allemaal voor jullie bijdrage hieraan.

Vandaag wordt Oosterheide een stukje van jullie een stukje van Oosterheide.

Deze tekst is, met enkele kleine aanpassingen, de tekst die ik heb gebruikt om de ledenraadsleden van Rabobank Amerstreek welkom te heten en te bedanken voor hun bijdrage aan het tot stand brengen van een buurtmoestuin. Meer over dit project lees je op de wijkblog via de tag buurtmoestuin

Bewaard onder Persoonlijk | 13 Comments

Tags: , , , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →