Burgerberaad in Oosterhout

Geplaatst op 16 juli, 2022 

Nee, er komt geen burgerberaad in Oosterhout, niet nu in ieder geval. In de toekomst misschien ook niet maar aan wie dat in ieder geval niet zal liggen is Eva Rovers, schrijfster van het boek Nu is het aan ons – Oproep tot echte democratie.

Een boek over het burgerberaad waarin ze beargumenteert dat we politiek niet teveel aan politici moeten overlaten omdat onze problemen daarvoor te complex zijn en waarom burgers cruciaal zijn voor het oplossen van de grootste uitdagingen van deze tijd.

Dinsdag 5 juli vertelde ze erover in de raadzaal van de gemeente Oosterhout.

Na een heldere en voor iedereen gemakkelijk te begrijpen uiteenzetting van de tekortkomingen van de democratie zoals we die de dag van vandaag kennen, biedt ze met het burgerberaad een uitweg aan.

Een uitweg, niet de uitweg want wat haar vertelling zo toegankelijk maakte, zelfs voor de grootste lokale sceptici, was een zekere mate van ingetogenheid waarmee ze vertelde.

Ik hou van deze manier van vertellen die ook iets van kwetsbaarheid uitdraagt want ook al heeft ze gedegen onderzoek gedaan naar het burgerberaad, het gaat over iets nieuws, over een verandering.

Nieuwe dingen en veranderingen zijn nou meestal niet bepaald de dingen waar we voor op tafel gaan staan dansen, liever duiken we ervoor weg, onder de tafel.

Het meest indrukwekkende voorbeeld van een geslaagd burgerberaad wat ook in haar boek uitvoerig aan bod komt, is dat van het burgerberaad in Ierland over de abortuswetgeving. Polarisatie alom, politiek en maatschappelijk, tot een groep burgers de politiek een handje gaat helpen. Dat handje werd een burgerberaad. En het werkte.

De presentatie van Eva Rovers redde die avond mijn week, gaf het nieuwe energie en vertrouwen. Niet dat Oosterhout met het burgerberaad aan de slag gaat want dat zie ik net als EVR het deze week in zijn artikel ‘In Oosterhout een burgerraad? in weekblad Oosterhout schreef, zo 1,2,3 niet gebeuren.

Maar wat doet het er ook toe. Wat er toe doet is de nieuwe energie, de  nieuwe vibratie die ons wereldwijd op alle gebieden een stroom aan nieuwe mogelijkheden brengt.

Een paar dagen later had ik met een andere bezoeker aan deze burgerberaad avond een gesprek over afgehaakt Nederland, groepen mensen die het gevoel gevoel hebben dat zij er niet toe doen voor de politiek en daarom democratisch afhaken. Oosterhout doet hier volgens de kaart van afgehaakt Nederland ook flink aan mee.

Ik ben niet afgehaakt zo vertrouwde hij mij toe, ik ben gewoon ergens anders aangehaakt.

Ik denk dat het burgerberaad zo’n ander haakje kan zijn.

Meer weten? Kijk eens bij

Of bestel het boek van Eva Rovers: https://kiosk.decorrespondent.nl/products/nu-is-het-aan-ons-eva-rovers

Griffie van de gemeente Oosterhout: dank jullie wel voor het organiseren van deze burgerberaad avond met Eva Rovers. Nu is het aan ons.

Bewaard onder Boeken, Mening | Reageer

Tags: , , , ,

Het burgemeestersfeest

Geplaatst op 11 mei, 2015 

Ik weet niet of dit nou zo’n verstandig moment is om te bloggen want mijn god, wat hebben we flink gefeest vanmiddag.

Want ze is gekozen, jawel. De eerste van Nederland nog wel: Oosterhout heeft de primeur. Het waren een paar geweldige maanden. Toen we haar blog een paar jaar geleden ontdekten zijn we haar blijven volgen. Ze heeft nogal wat meegemaakt zeg! De verhalen over haar thuisland en wat een wonden de situatie daar heeft achtergelaten en hoe ze daar mee om is gegaan. Kijk, dan weet je meteen dat je met een MENS te maken hebt. En dat ze geen lid is van een politieke partij was de kers op de taart. Natuurlijk heeft ze een geweldig programma en heeft ze dat in de wijken op straat voortreffelijk gepresenteerd. Ze kwam zelfs bij de mensen thuis.

Wat een verschil met zes jaar geleden. Toen werd de burgemeester gewoon herbenoemd en daar kwam geen stem aan te pas. Zelfs de raadsvergadering over de herbenoeming vond plaats achter gesloten deuren. Dat werd toen nog democratie genoemd. Om je te bescheuren toch?

Kom, we drinken er nog eentje op haar en op de democratie. Wat een vrouw!

Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , , ,

Draagvlak gemeente vs draagvlak burgerinitiatief

Geplaatst op 3 april, 2015 

Een praktijkcase in mijn eigen stad.

De gemeente ruimt 9ha heesters om te besparen op onderhoud. In mijn wijk willen we op een aantal van die plekken waar de heesters verdwijnen bloemenmengsel inzaaien om zo bij te dragen aan het zogenaamde bijenlint, een lint van bloemen dat ervoor zorgt dat de bijen, die het toch al moeilijk hebben, aan voedsel kunnen komen. Dat bijenlint kost de gemeente helemaal niets want we doen al het werk en onderhoud met wijkbewoners en zorgen zelf voor het bloemenzaad, onder andere via sponsoring.

Leuk idee toch? Ik denk dan aan gejuich op het gemeentehuis.

De gemeente is echter bang dat omwonenden gaan klagen over die bloemenmengsels en keurt onze verzoekjes om bloemenmengsels in te zaaien af. Tenzij we zorgen voor voldoende draagvlak bij de omwonenden.

En dat vind ik nou zo interessant: draagvlak.

Kijk, ik snap best dat het niet de bedoeling is dat een eenling of een klein groepje actieve wijkbewoners gaat bepalen wat er in een wijk gebeurt. Maar wat is het risico hier? We willen geen schietbaan aanleggen, we willen alleen maar voor bloemen zorgen. Er is geen risico, alleen de mogelijkheid tot discussie over mooi en lelijk.

Laat hier de teugels vieren gemeente. De openbare ruimte is voor burgers een makkelijke instapgelegenheid voor wat jullie burgerparticipatie noemen. Maak de drempel om in te stappen hier zo laag mogelijk, kunnen die burgers ervaren hoe leuk het is om samen zorg te dragen voor de eigen leefomgeving en bestaat de kans dat ze later grotere burgerinitiatieven nemen.

Maar terug naar het draagvlak. Hoe zouden we dat kunnen doen? Bij omwonenden aanbellen en ze vertellen wat we van plan zijn en vragen wat ze ervan vinden. Of een bewonersbrief schrijven met informatie en dat huis aan huis bezorgen. En natuurlijk kijken of er reacties komen.

Maar nu jullie gemeente, wanneer hebben jullie ergens draagvlak voor? De gemeenteraad bestaat uit 31 leden. Dat betekent dat als 16 leden ergens voor zijn, een voorstel wordt aangenomen dat impact kan hebben op de pakweg 55.000 inwoners van de stad.

Met 16 op 55.000 hebben jullie voldoende draagvlak, dat is 0,29‰. In mijn wijk wonen globaal 9.000 inwoners. 0,29‰ daarvan is 2,6 inwoners. En dat draagvlak hebben we ruimschoots zonder dat we daarvoor langs de deuren hoeven.

Nu hoor ik jullie denken dat die 31 gemeenteraadsleden gekozen zijn en samen die 55.000 vertegenwoordigen. We weten allemaal dat dit niet klopt. Ik heb een jaar gleden op iemand gestemd die me nooit vraagt wat ik ergens van vindt of wat ik wil dus hoe kan zo iemand mij vertegenwoordigen?

Dus: ofwel heeft de gemeente met 16 mensen voldoende draagvlak en wij in de wijk met 2,6 inwoners. Ofwel wij hebben geen draagvlak en dan de gemeente ook niet, zelfs niet met 31 raadsleden.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , , , ,

Buurtdemocratie: omdat we elkaar heel hard nodig gaan hebben

Geplaatst op 31 maart, 2015 

Democratie is ook in mijn stad een actueel onderwerp. Zo wordt hier gesproken over het ‘radicaliseren’  van de democratie vanuit het verlangen meer mensen bij de democratie te betrekken zodat ze actief gaan meedoen.

Waarom doen niet meer mensen mee? Ik hoor het de laatste tijd ook over mijn eigen wijk: zijn mensen eigenlijk wel betrokken bij de wijk, geven ze er wel om?

Eerst wat misverstanden wegruimen over apathie:

 

Buurtdemocratie is onbegrijpelijk in de zin van dat het onbegrijpelijk is dat het niet bestaat. Waarom zou democratie ophouden op het gemeentehuis? Weten die gemeenteraadsleden wat er in jouw en mijn wijk gebeurt? Nee maar ze beslissen er wel over.

Democratie mag het gemeentehuis niet als eindpunt hebben maar moet verder de wijken, buurten en straten in: buurtdemocratie. Als we dat in mijn stad onder radicalisering van de democratie verstaan, dan ben ik voor.

We hebben deze radicalisering hard nodig en daarvoor ga ik even terug naar het boek ‘Requiem for a Species – Why we resist the truth about climate change‘ van Clive Hamilton. Het is al weer even geleden dat ik het heb gelezen maar het lag nog even op me te wachten om deze blog te schrijven.

Het boek bevat een uitermate ernstige, ja zelfs angstaanjagende boodschap over wat ons op aarde te wachten staat als gevolg van de klimaatveranderingen. Zijn er lichtpuntjes? Herlees de titel van het boek…

Wat we kunnen doen is beginnen met ons voor te bereiden om de klimaatveranderingen en de wereldwijde gevolgen daarvan:

(….) not by self-protection but by vigorous political engagement aimed at collectively building democracies that can ensure the best defences against a more hostile climate, ones that do not abandon the poor and vulnerable to their fate while those who are able to buy their way out of the crisis do so for as long as they can. – Clive Hamilton.

Hij betoogt verder dat als de machthebbers de dramatische implicaties van de klimaatveranderingen eenmaal in de gaten krijgen en de bedreiging ervan inzien voor henzelf en hun kinderen,  ze, tenzij ze worden tegengehouden, hun eigen oplossingen aan ons opleggen, oplossingen die alleen hun eigen belangen dienen. Daarbij wordt de ongelijke toegang tot wat we nodig hebben om te overleven verergerd en worden de zwakken aan hun lot overgelaten.

Clive’s conclusie: We must democratise survivability.

Mijn conclusie: Omdat we elkaar nog heel hard nodig gaan hebben.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Democratie zonder politiek

Geplaatst op 16 mei, 2011 

Gisteren las ik dat de meeste Nederlanders vinden dat Nederland geen financiële steun meer moet verlenen aan Griekenland. Of de politiek wel of niet besluit tot verdere financiële steun weet ik niet maar ik denk dat dit vraagstuk in een democratie eenvoudig oplosbaar is.

De mensen die Griekenland financieel willen steunen, boeken gewoon een vakantie in Griekenland en laten daar het geld lekker rollen. Ze steunen de Grieken ermee en hebben meteen een leuke vakantie. De mensen die Griekenland niet willen steunen, blijven lekker in eigen land of gaan op vakantie naar een andere bestemming. Geen debat en geen politiek nodig en voor de Grieken meteen een leuke uitdaging om hun land zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor vakantiegangers.

Democratie is eigenlijk heel simpel als je het niet-politiek oplost.

Ik zou niet in Griekenland op vakantie gaan. Van die paar honderd Euro die de politiek namens mij heeft uitgeleend aan Griekenland, ga ik liever een paar keer uit eten bij de Griek in eigen land.

Bewaard onder Actualiteit | 2 Comments

Tags: , ,