Herinneringen en de emotionele wond

Geplaatst op 18 november, 2010 

Soms heb ik tijdens het schrijven al in de gaten dat ik om de hete brij heen draai. Dan maak ik als het ware omtrekkende bewegingen om toch vooral maar niet te dicht in de buurt van het onderwerp te komen. Het resultaat is dan meestal een verhaal dat zo abstract is dat het niet landt.

Gisteren cirkelde ik als het ware vanuit vogelvlucht om het onderwerp ‘herinneringen’ heen en durfde niet te dicht in de buurt te komen. Ik schreef maar een dotje over dat je herinneringen kunt gebruiken om behoeften in het hier en nu te herkennen en erkennen. Ach, het zal wel maar dat doet geen mens.  Stel je voetbalcluppie doet het niet meer zo best en met heimwee kijk je terug naar die gloriejaren. Welke supporter zegt dan: ‘hé, ik heb heimwee naar het plezier dat ik toen in voetbal beleefde, laat ik eens kijken wat ik nu kan doen om voor mijn behoefte aan plezier te zorgen’.

Nee, waar ik het gisteren eigenlijk over wilde hebben zijn de herinneringen die een gevoelscocktail oproepen van melancholie en pijn. Je kent die cocktails vast wel, ze zijn te herkennen aan het filter dat ze ineens over je realiteit heen leggen. Alles wat er om je heen gebeurt komt ineens heel anders binnen.

Ik noem het de emotionele wond, de wond die is ontstaan door bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare, het verlies van een baan of het beëindigen van een relatie. Wat je ook doet, zo’n wond blijft altijd een gevoelig plekje. Als het even aangeraakt wordt via een herinnering is het weer AUW!.

Kan zo’n wond genezen en helen? Het goede nieuws is ja, dat kan. Het minder goede nieuws is dat het misschien een heel leven duurt of zelfs meerdere levens. Rouwen is een kwaliteit die we in onze emotioneel disfunctionele maatschappij maar nauwelijks kennen. Heb je een dierbare verloren? Geen probleem hoor als je over één, hooguit twee dagen, maar weer aan het werk bent want het leven gaat gewoon door hoor.

Rouwen is een kunst geworden en wie die kunst een beetje emotioneel gezond beoefent, heeft doorgaans ook het gelukkigste leven. Rouwen is een proces en met processen weet je nooit hoelang ze duren. Telkens als je voelt dat de emotionele wond is geraakt en nog pijn doet, weet je dat er nog wat te rouwen valt.

Sommige culturen hebben rituelen om transities te eren (rouwen en vieren). De transitie van jongen naar man, van meisje naar vrouw, de geboorte van een kind, de sterfte van een dierbare. Wij hebben die rituelen al lang niet meer omdat we dat in onze door linker hersenhelften gedomineerde maatschappij maar flauwekul vinden en primitief. En de culturen die nog wel rituelen hebben om transities te eren op manieren die emotioneel gezond zijn, die noemen wij nota bene primitief.

Wat volgens Eckhart Tolle werkt, is om de pijn van de emotionele wond, of van het pijnlichaam zoals hij het noemt, waar te nemen zonder erover te oordelen. Elke keer als je dat doet, heelt de wond een stukje en neem je iets van de kracht weg van het pijnlichaam.

Sommige traditionele rituelen zijn gelukkig ook hier in het Westen nog beschikbaar. Zo heb ik anderhalf jaar geleden meegedaan aan een traditionele zweethut ceremonie. Het werkt, het helpt. Wat ook helpt, is je eigen rituelen bedenken. Ik schrijf bijvoorbeeld graag briefjes als ik aan het rouwen ben en die briefjes gaan heerlijk knisperend in de fik op de vuurkorf. Soms begraaf ik ze of breng ze naar zee, het ligt er maar aan waar ik voor in de stemming ben.

Bij één van de trainingen geweldloze communicatie werd rouwen het vieren van verlies genoemd. Het woord rouwen klinkt op zich al niet fijn, rouw klinkt als rauw. Maar vieren van verlies….  Ach, het doet de pijn niet verdwijnen maar het klinkt net iets luchtiger dan rouwen.

Bij sommige stammen is het aanbrengen van littekens onderdeel van het ritueel van volwassen worden of is het een vorm van lichaamsversiering. Van rouwen kun je dus best mooi worden 🙂

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Ode aan de pijn

Geplaatst op 9 november, 2010 

De mooiste ode aan pijn heet gewoon ‘hurt’. Kies zelf maar welke versie jou het meeste raakt: die van Nine Inch Nails of Johnny Cash.

Bewaard onder Muziek | 2 Comments

Tags:

Verzet je niet tegen je pijn

Geplaatst op 22 juli, 2010 

Geef je over aan het verdriet, de wanhoop, angst, eenzaamheid of welke vorm het lijden ook aanneemt. Kijk ernaar zonder er mentaal een etiket op te plakken. Laat het er zijn. Omarm het.  Dan zul je zien hoe het wonder van de overgave het diepe lijden verandert in diepe vrede.

Eckhart Tolle

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: , , ,

Codependency vreet je hart en ziel op

Geplaatst op 28 juni, 2010 

In sommige songteksten kun je codependency issues herkennen. Het issue is dan verwoord in de vorm van een disfunctionele overtuiging over relaties en klinkt meestal als op en top romantisch  (bijvoorbeeld: I can’t Live. If living is without you) maar heeft als onderlaag een codependency issue. Zie Codependency in onze muziekcultuur.

Er zijn ook songteksten die de romantische verpakking van die issues compleet omver blazen en die de pijn die codependency veroorzaakt in al zijn rauwheid verwoorden. Als voorbeeld hiervan twee prachtige nummers van Linking Park: Crawling en Numb.


Codependency: het vreet je hart en ziel op. Hoezo romantisch?

Bewaard onder Codependency, Muziek | 4 Comments

Tags: , ,

Lijden

Geplaatst op 15 mei, 2009 

‘While pain might be inevitable, the suffering that comes from the pain is not.
Suffering is not a state of life, it is a state of mind.
Suffering is your response to an event.
Whether you suffer or not depends entirely on your reaction to that situation.’

Paramahamsa Nithyananda

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags:

Van verdriet en pijn kun je mooi worden

Geplaatst op 9 april, 2009 

Gisteren sprak ik iemand die zich verdrietig voelde. Het was niet zomaar verdriet, het was een diep verdriet. Verdriet waar een heleboel oude pijn aan vast zat. Na de tranen vertelde ze wat ze zojuist had ontdekt, dat ze er eigenlijk nooit echt voor zichzelf was geweest juist op die momenten dat ze dat het hardst nodig had.

Ik zag daar tegenover me iets wonderlijks gebeuren. Het was alsof uit de tranen, uit het verdriet en de pijn een nieuwe vrouw tevoorschijn kwam. Haar gezichtsuitdrukking werd zacht, haar ogen fonkelden en uit haar mond klonk mededogen. Ze zag er prachtig mooi uit. Om haar hoofd zag ik een stukje van een prachtige lichtkrans.

Het was alsof ze door haar verdriet en pijn te voelen deze had afgelegd als een oude huid.  Alsof ze uit haar pijnlichaam was gestapt en zei: ‘Hier ben ik, dit is wie ik ben’.

Van het volledig voelen van je pijn en verdriet kun je erg mooi worden. Niet zo leuk voor de cosmetische industrie.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Vergeven, mededogen en loslaten

Geplaatst op 23 maart, 2009 

Ik sprak laatst iemand over vergeven, mededogen en loslaten. Er was wat verwarring: wat is nou eigenlijk wat?

Vergeven is voor mij een ‘kerk-woord’ en alleen daarom al beladen met oordelen. Je vraagt God om vergeving voor je zonden en dan maar hopen (veel bidden) dat God die dag een goed humeur heeft en er de humor wel van inziet dat je iets vraagt wat je zelf ook niet helemaal snapt. Maar dat terzijde.

In het woord vergeven klinkt voor mij een oordeel door. Als ik iemand vergeef dan zeg ik daarmee impliciet dat die ander een ‘zonde’ heeft begaan, een ‘fout’ heeft gemaakt. Vergeven is dan eigenlijk een vorm van oordelen. Vergeven heeft voor mij ook iets definitiefs. Door iemand te vergeven ontneem ik mijzelf de ruimte om daarna nog mijn pijn en verdriet te voelen die het gevolg zijn van het gedrag van de ander. Immers, ik heb die ander toch vergeven? Dan moet het toch klaar zijn? Voor mij werkt dit niet.

Ik heb meer iets met mededogen. Mededogen naar een ander en mededogen naar mezelf. Mededogen is iets van het moment, het moment waarop mijn gevoelens aangeven dat ik mededogen nodig heb. En die behoefte kan er telkens opnieuw zijn. Door steeds vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken heel ik het steeds een stukje. Zo vaak en zo lang als nodig. Meer een proces dus. En het werkt ook de andere kant op, naar een ander toe.

Door vanuit mededogen te communiceren, met mezelf en/of met een ander, tap ik letterlijk en figuurlijk uit een ander vaatje dan wanneer ik vergeef.

En loslaten dan? Misschien is loslaten wel wat er gebeurt door steeds weer vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken. De pijn en verdriet lossen steeds een stukje verder op, ik laat er steeds een stukje van los. Net zo lang als nodig.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 6 Comments

Tags: , , ,

Je eigen weg vinden

Geplaatst op 14 maart, 2009 

Deze week las ik op de blog van Tim Brownson een guest post van Isabel Joely Black met de titel ‘Finding your own path’. Hierin schrijft zij:

“I’ve been working for a while with clients who are struggling to write what they really want to write……” “The most important thing for them is actually to find the confidence to write according to their own rules, rather than fitting in to somebody else’s – mine or not. It’s often more difficult than you’d think. We go to school and maybe college and university and we’re constantly told that there’s a certain way to do everything.”

Een tijdje geleden had ik wat materiaal van mijn blog verzameld en opgestuurd naar de organisatie van een schrijverscafé. Het leek me leuk om mee te doen aan een schrijverscafé en om voor te dragen voor een live publiek.

Een paar weken later kreeg ik een afwijzing. In de e-mail die ik kreeg stond één zin waar ik me door liet raken: als ik in het gezelschap van het schrijverscafé wilde passen zou ik mijn boodschappen anders moeten verpakken. Naast alle goed bedoelde feedback, de organisatie had er serieus aandacht aan besteed, was het deze ene zin die ik niet los kon laten.

Ik was geraakt in de pijn van alle keren dat ik mezelf heb verloochend om de acceptatie van anderen te ‘verdienen’. Keuzes gemaakt om er maar bij te horen want alles is beter dan de pijn van afwijzing. De behoefte aan acceptatie, althans de bevrediging ervan, kan een zelf-vernietigende uitwerking hebben als je de acceptatie steeds buiten jezelf zoekt. Daar deed die ene zin me aan denken, hier ligt nog een stukje heling panklaar op me te wachten.

Ik heb besloten de vorm waarin ik mijn boodschappen verpak niet aan te passen aan wie dan ook. De consequentie dat ik niet meedoe aan het schrijverscafé, accepteer ik. De consequentie is ook dat ik trouw ben aan mezelf. En daar deed het stukje uit de guest blog van Isabel Joely Black me aan denken. Lekker om de pijn met haar woorden te omhelzen.

Als je werk wordt afgewezen denk dan aan de naam ‘Dick Rowe‘, de man die ooit The Beatles afwees. Blijf je eigen ding doen op jouw manier.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | Reageer

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →