Codependency en het reptielenbrein: partners in crime

Geplaatst op 29 april, 2010 

Verhaaltje vooraf

Toen ik ergens in november vorig jaar mijn motor uit de garagebox wilde ophalen, ontdekte ik dat een aantal stratenmakers bezig waren alle vakken van het aangrenzende parkeerterrein opnieuw in te delen en te bestraten.

Helaas was er ineens ook een parkeerplaats precies voor de ingang/uitgang van garagebox. Het parkeervak voor de ingang/uitgang en dat altijd met een groot wit kruis was gemarkeerd, was er nog maar nu zonder het witte kruis. En de grote betonnen paal die altijd in het midden van dat witte kruis had gestaan, was verwijderd en lag in de bosjes.

Ik zag de bui al hangen: als ik nu zou gaan motorrijden, zou ik bij terugkomst wellicht een geblokkeerde garagebox  aantreffen. Gelukkig waren de stratenmakers nog aanwezig, ze zaten net in hun busje een boterham te eten. Ik vertelde ze over de garagebox en dat die betonnen paal toch echt terug in de grond moet om te voorkomen dat er een auto parkeert precies voor de ingang/uitgang. Er was begrip en ik had genoeg vertrouwen in de goede afloop om op de motor te stappen.

Bij terugkomst een paar uur later lag de betonnen paal nog steeds in de bosjes. Ik wilde de stratenmakers herinneren aan ons gesprek eerder die middag maar dit keer was er geen begrip en ze wezen naar elkaar.

Uiteindelijk verwezen ze me naar de machinist van een graafmachine maar ook die wilde de paal niet terug in de grond zetten. Hij en zijn collega’s hadden alles volgens tekening van de gemeente uitgevoerd en voor die betonnen paal moest ik maar bij de gemeente zijn.

Ik belde de gemeente en kreeg een antwoordapparaat te horen. Het was vrijdagmiddag en er was niemand meer bereikbaar. Ik besloot de woningcorporatie te bellen die de garagebox in eigendom heeft maar ook daar was het vrijdagmiddag en niemand meer op kantoor.

Werken volgens het systeem

Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voordat de betonnen paal weer terug in de grond stond en daar waren aardig wat telefoontjes en e-mailtjes voor nodig met de aannemer, woningcorporatie en gemeente.

Als op die bewuste vrijdag dat ik met de stratenmakers en de machinist sprak, één vent was geweest die bereid was even een paar straatstenen uit de bestrating te halen, een paar scheppen zand verwijderen en die betonnen paal in de grond zetten, was alles binnen een uur opgelost.

Maar die ene vent was er niet. Waarom? Omdat het systeem zegt dat er strikt volgens tekening wordt gewerkt. Da’s wel zo handig want als er dan iets niet klopt kan de vinger richting gemeente wijzen. Maar er moet toch bij iemand een belletje zijn gaan rinkelen toen die betonnen paal uit de grond werd gehaald? Er moet toch een tweede belletje zijn gaan rinkelen toen dat witte kruis werd verwijderd?

Het maakt niet uit hoeveel belletjes er zijn gaan rinkelen want als er op tekening geen betonnen paal staat, dan komt er geen betonnen paal. De aannemer die de klus had aangenomen wilde de stratenmakers ook geen toestemming geven om de paal terug te plaatsen want het systeem zegt dat de opdrachtgever (de gemeente) daarover beslist. En de gemeente? Hun systeem zegt dat eerst moet worden onderzocht waarom zij niet wisten dat er een garagebox was en of de woningcorporatie daar wel een uitritvergunning voor had, dat vervolgens de tekening moet worden aangepast en dat pas daarna de uitvoerder en misschien wel diezelfde machinist van de graafmachine, de betonnen paal in de grond mag plaatsen.

Het systeem is er niet om snel en slagvaardig te handelen. Het systeem is er om te worden gevoed en gediend. In plaats van dat één man, de machinist bijvoorbeeld, de klus in een uurtje klaarde op diezelfde vrijdagmiddag, waren er nu minstens een handvol mensen een maand bezig met diezelfde klus. En als het op papier allemaal klopt en de facturen voor meerwerk maar worden betaald, is iedereen tevreden.

Uiteindelijk was het niet eens aan het systeem te danken dat het probleem is opgelost. Dit was te danken aan een linchpin bij de woningcorporatie, iemand die bereid was zich eigenaar van het probleem te maken nadat de woningcorporatie in eerste instantie had laten weten hierin geen partij te zijn.

Bureaucratie, codependency en het reptielenbrein

Wat er gebeurde was bureaucratisch. Maar bureaucratie is niet het hele verhaal. Als mensen zo hun best doen om alle regels te volgen, ook al leidt dat tot een langere levertijd, hogere kosten en een ontevreden klant, dan zijn ze bezig het systeem te pleasen en maken ze zich ervan afhankelijk. Waarom doen ze dat? Omdat het ze zekerheid geeft want het systeem is bekend en vertrouwd. Als ze volgens het systeem werken, zijn ze altijd gedekt en krijgen ze salaris

Behalve dat dit een codependent relatie is met het systeem, is het ook het terrein van het reptielenbrein om zo volgens het systeem te werken. Codependency en het reptielenbrein hebben aardig wat met elkaar gemeen. Ze versterken en voeden elkaar. Het zijn dikke maatjes, partners in crime. Samen de architecten van heel wat systemen tot aan de hele maatschappij toe.

De pijnlijke vraag die overblijft is waarom ik die paal zelf niet terug in de grond heb gezet. Zou jij het gedaan hebben?

Bewaard onder Codependency, Mening, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Waar zou ik wel eens over willen bloggen?

Geplaatst op 27 april, 2010 

Ik zou wel eens uitgebreid willen bloggen over de invloed van de politiek op maatschappelijke veranderingen. Ik zou willen bloggen dat het eigenlijk geen bal uitmaakt wie er gekozen worden en wie er in het kabinet komen want dat de invloed daarvan op maatschappelijke veranderingen zeer, zeer, zeer marginaal is.

Ik zou met historische voorbeelden komen van verschillende kabinetten en met leuke plaatjes en filmpjes laten zien dat elk kabinet vrijwel hetzelfde deed als het vorige kabinet. Ik zou ex-politici interviewen en vragen waarom ze nooit eens met leuke verfrissende ideeën voor de dag zijn gekomen zoals voor elke nieuwe wet, twee of drie bestaande wetten afschaffen.

Ik zou laten zien dat politici zo druk bezig zijn met details en de details van de details en de details van de details van de details, met de bedoeling om te camoufleren dat er nauwelijks wezenlijke verschillen bestaan tussen de politici en politieke partijen.

Ik zou willen bloggen over dat de politiek nooit echt wezenlijke dingen tot stand zal brengen zoals een geldloze maatschappij of wereldvrede of huisartsen die meer verdienen naarmate hun klanten gezonder zijn in plaats van zieker.

Ik zou een metafoor uit de kast willen halen van de microscoop. Dat als je maar ver genoeg inzoomt op iets kleins, je steeds meer details gaat zien. Zoveel details zelfs dat je niet eens meer weet waar je naar kijkt. En als je dan weer met het blote oog kijkt, je alleen maar een klein onbetekenend zwart stipje op een voorwerpglaasje ziet. En dat de politiek de microscoop hanteert maar dat wij, de burgers, zodra we weer met ons eigen blote oog leren kijken in plaats van door de microscoop van de politiek, dat wij dan zullen zien dat alle politieke partijen precies hetzelfde zwarte stipje zijn.

Ik zou willen concluderen dat politiek een systeem is geworden waar politici, zodra ze erin stappen, aan het systeeminfuus gaan. En dat mensen die de politiek ingaan omdat ze het systeem van binnenuit willen veranderen of omdat ze de samenleving willen veranderen, de kracht onderschatten van de drug die door hun aderen stroomt zodra ze aan dat infuus liggen. En ik zou afsluiten met te zeggen dat het niet uitmaakt op wie je stemt, want dat de meneer of mevrouw er alleen op uit is het systeem in stand te houden.

Ik zou ook plannen hebben voor een aantal vervolgblogs. Over dat je voor verandering juist niet in de politiek moet zijn maar bij jezelf.

Daar zou ik wel eens over willen bloggen. En jij, waar zou jij wel eens over willen bloggen?

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 11 Comments

Tags: , ,

De schreeuw om menselijkheid

Geplaatst op 23 april, 2010 

Ik ga steeds beter begrijpen wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ cogs noemt. Een cog is een tandwiel, een radertje in het systeem: het fabriekssysteem waar mensen werken die zijn gehersenspoeld om te doen wat ze gezegd wordt zodat ze  vervangbare productie eenheden zijn.

Deze week was ik op het stadhuis en zat te wachten. Het afroepen tot je aan de beurt bent is volledig geautomatiseerd. Bij de ingang staat een computer waar je via een menu kiest wat je komt doen waarna de computer een bonnetje print met daarop een nummer. In de wachtruimte hangen grote displays die laten zien welk nummer er aan de beurt is en bij welke balie.

Tijdens het wachten observeerde ik de baliemedewerkers en hoe ze de burgers ‘afwerkten’. Wat de burger vertelt, vertaalt de baliemedewerker naar taal die de computer begrijpt. En wat de computer daarna op het scherm laat zien, geeft de baliemedewerker in gesproken of geprinte vorm door aan de burger.

Dit proces kan zich afhankelijk van de complexiteit van waar de burger mee komt een aantal malen herhalen. Al die tijd zit de baliemedewerker vrij uitdrukkingsloos te kijken van burger naar computer en van computer naar burger. Als de baliemedewerker begint te praten klinkt dat monotoon. De baliemedewerker is een randapparaat van de computer geworden. Nee, de baliemedewerker is DE computer geworden. De software van het fabriekssysteem heeft zich als een virus geüpload naar de baliemedewerkers.

Nee, geen linchpins hier. Hoewel?

Als mijn dochter en ik naar buiten lopen (heb ik al verteld dat ik samen met mijn dochter was? Nee? Nou, we waren dus samen), passeren we een tafel. Achter de tafel zit een oudere vrouw. ‘Koekje’ glimlacht ze in gebrekkig maar warm Nederlands terwijl ze naar mijn dochter kijkt. Ik glimlach terug. Het werkt: eindelijk verbinding met iemand. Iemand zonder computer. Zij is zonder het te weten een linchpin.

Op Seth  Godin’s blog las ik ‘Sad Tim’ met een soortgelijke strekking: de roep, de schreeuw om menselijkheid op de werkvloer. Emotioneel werk noemt Seth Godin het. Moeilijk is het niet, vraag het de koekjesmevrouw op het stadhuis maar.

Mijn tandarts is ook een linchpin. Hij komt na elke behandeling persoonlijk de wachtkamer ingelopen en roept de volgende cliënt bij voor- en achternaam.  Zijn stem klinkt warm en levendig. Zo anders dan mijn vorige tandarts die een harde zoemer gebruikte met een vreselijk door-merg-en-been-geluid om de volgende cliënt bij zich te roepen. Hij was een cog.

Als je erop gaat letten herken je ze overal: de linchpins en de cogs, de menselijkheid en het fabriekssysteem. Wie gaat overleven denk je?

Bewaard onder Boeken, Mening, Ondernemen, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , ,

De dinosaurussen van deze tijd

Geplaatst op 9 april, 2010 

Ik probeer me voor te stellen wat er miljoenen jaren geleden omging in de dinosaurussen toen ze met bosjes het bijltje erbij neerlegden. Ik bedoel, op een gegeven moment ging er eentje dood en nog eentje, het werden er tien, honderd, duizend, honderdduizend en het ging maar door tot de laatste aan toe. Wat hebben de nog levende dinosaurussen gedacht en gedaan toen ze steeds meer dode soortgenoten zagen en een enorme lijklucht de atmosfeer vulde? Dat moet ze toch zijn opgevallen?

Dachten ze dat het probleem wel zou overwaaien? Klaagden en mopperden ze? Gaven ze andere diersoorten de schuld? Probeerden ze de boel in de doofpot te stoppen, met camouflagekleurige bodybags bijvoorbeeld zodat niemand de lijken zag? Richtten ze onderzoekscommissies op?

Ik denk dat de dinosaurus van toen zijn lot moedig heeft aanvaard zo van: ‘OK, we hebben miljoenen jaren geleefd en we hadden het goed. Aan alles komt een eind, let it be.’

De meest gangbare theorie over het uitsterven van de dinosaurussen is dat een meteorietinslag de oorzaak is geweest. Niet alleen de dinosaurussen maar alle landdieren zwaarder dan 5kg legden het loodje

Wat is precies de meteorietinslag geweest die de dinosaurussen van nu aan het wankelen brengt? Is de financiële crisis de meteoriet of zijn de financiële systemen de dinosaurus zelf? En welke zware landdieren zijn er nog meer aan het wankelen? Kerk, bedrijfsleven, politiek, onderwijs, media? Feit is dat de dinosaurussen van nu zijn heel wat minder moedig zijn dan de dinosaurussen van toen. Waardig sterven is een kunst.

De meeste dinosaurussen van toen wogen net zoveel als één of twee olifanten maar een stevige Argentinosaurus kwam overeen met het gewicht van maar liefst dertien olifanten. Afslanken tot 5kg had ze het leven kunnen redden maar zoveel jaren evolutie om dit voor elkaar te krijgen, had deze soort niet.

Maar er is goed nieuws voor de zwaargewichten van nu, de dinosaurussen van deze tijd. Door heel snel heel veel lichter te worden, kunnen ze het redden. Lichter worden door alles wat gebaseerd is op macht, manipulatie, leugens, uitbuiting en geweld los te laten.

Zo niet: bye bye dino’s.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 6 Comments

Tags: ,

Onzichtbare Barbapapa’s

Geplaatst op 14 januari, 2010 

Wie heeft er als kind niet gedroomd dat je kon vliegen of dat je andere superkrachten had? Mijn droom was dat ik mezelf onzichtbaar kon maken. Er ging dan ook een wereld voor me open toen ik ontdekte dat onzichtbaarheid bestaat en dat je het kunt leren.

Het geheim van jezelf onzichtbaar maken is dat je jezelf zoveel mogelijk aanpast aan anderen: het kameleon effect. Hilarisch dat militairen denken dat ze daar camouflagepakken voor nodig hebben maar je gedrag aanpassen is veel effectiever om jezelf onzichtbaar te maken en je hebt er geen dure pakken voor nodig.

Om jezelf aan te passen aan anderen moet je een soort van Barbapapa of Barbamama worden. Huub Huub Barbatruc en je past jezelf aan: je vormt je naar je ouders, je collega’s, je vrienden en naar wat allerlei instanties zoals onderwijs, kerk, media en politiek je willen doen geloven. Als je op een gegeven moment voor de spiegel staat en jezelf afvraagt ‘wie ben ik nou eigenlijk?’, dan ben je echt een super Barbapapa geworden.

Dat je hiervoor echt geen bijzondere talenten of gaven hoeft te hebben, bewijst onze samenleving: het is één groot Barbapapa-gebeuren geworden, iedereen kan het.

Organizations thrive on their ability to allow individuals to remain faceless. It permits them to act badly, not in the interest of their customers.

Seth Godin in ‘Put a name on it‘.

Zoek je nog een stageplek voor je opleiding tot Barbapapa? Dan weet je nou waar je moet zijn.

Bewaard onder Codependency, Mening | Reageer

Tags: , ,

Waarom ik me geen zorgen maak over individualisering

Geplaatst op 7 januari, 2010 

Individualisering, het zou een bedreiging zijn voor onze solidariteit, onze compassie en onze samenleving. Koningin Beatrix sprak er over tijdens haar kersttoespraak.

Ik herken de individualisering wel en zie het niet als een bedreiging. Ik zie het eerder als een gevolg van het andere uiterste: dat van jezelf uitverkopen aan de collectieve waarden en normen van een maatschappij waarin iedereen, omwille van de instandhouding van het systeem, binnen nauwe marges hetzelfde moet zijn.

Harmonie en balans komen vaak tot stand door het heen en weer slingeren tussen uitersten. Het ene uiterste hebben we gehad, dat van de collectieve dwangbuis. Het andere uiterste is zich nu aan het manifesteren. Individualisering is voor mij een fase in die slingerbeweging en een teken dat de slinger in beweging is, op weg naar het midden.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | Reageer

Tags: ,

De krabbenmand der Nederlanden

Geplaatst op 23 december, 2009 

Nee, ik ga niet inhoudelijk in op wat er met en rondom Laura Dekker gebeurt. Alle meningen over deze zaak mogen er zijn maar de manier waarop die meningen worden gecommuniceerd op forums en Twitter heeft me geschokt en geraakt in mijn beleving van beschaving.

Tijdens de middeleeuwen gebruikte men de schandpaal om iemand publiekelijk te bespotten en te bekogelen met van alles en nog wat. Internet heeft de functie van schandpaal overgenomen, dat is mij gisteren wel duidelijk geworden.

Het was in de middeleeuwen niet veilig er afwijkende ideeën of inzichten op na te houden. En als deze ideeën en inzichten zich vertaalden in afwijkend gedrag, dan kon dat een enkele reis brandstapel opleveren. Dacht je anders en deed je anders? Hup, de fik erin.

Wat mij ook duidelijk is geworden, is dat de brandstapel ook nog steeds bestaat. Het oerwoud van wetten, regelgeving, toezichthoudende en controlerende instanties, inspecties, ambtenaren die precies denken te weten wat goed is voor een ander en weet ik veel wat voor overheidsorganen we nog meer rijk zijn, hebben zo’n beetje dezelfde uitwerking als de brandstapel vroeger: als je er terecht komt, kom je er niet meer vanaf.

Nederland is één grote krabbenmand geworden. Elke krab die probeert uit de mand te klimmen wordt terug in de mand getrokken door de andere krabben want ‘Gij zult de krabbenmand der Nederlanden niet verlaten’. Probeert een krab dat toch, dan is er de moderne versie van de schandpaal en de wetgevende brandstapel.

We zijn de middeleeuwen nog niet ontgroeid. We zitten er nog middenin.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 2 Comments

Tags:

Dit smaakt naar meer

Geplaatst op 22 december, 2009 

Luister en kijk eerst hier even naar:

Herkend? Rage Against The Machine ‘Killing in the name’. Dit nummer uit 1992 staat dit jaar op nummer 1 van de Engelse Kerst-hitlijst. Een enorme lacher en dat was ook de bedoeling van Jon Morter die via Facebook een campagne startte om Rage Against The Machine op nummer 1 te krijgen. Sinds 2005 werd de nummer 1 positie van de Engelse Kerst-hitlijst steeds ingenomen door een ster uit de stal van het programma X-factor en Jon Morter wilde dat dit jaar anders. Een leuk verslag van hoe dit kon gebeuren lees je op Alternative.blog.nl.

Wat me intrigeert is het effect van de campagne die via internet is gevoerd om Rage Against The Machine op 1 te krijgen. Misschien denk je ‘who cares’ wie of wat er op 1 staat maar in Engeland is de nummer 1 positie met Kerst heel  belangrijk (gemaakt).

Als het lukt om via Internet ‘Killing in the name of’ op 1 te krijgen, wat is er dan nog meer mogelijk via Internet?

Op dit moment al een heleboel. Een mooi voorbeeld van wat er al kan was eerder dit jaar de succesvolle Twitterveiling, georganiseerd door @kaatmossel. Een ander voorbeeld zijn dit jaar de protesten geweest tegen de plannen van Buma Stemra om heffingen op te leggen op YouTube filmpjes op blogs.

Misschien is de Rage-Against-The-Machine-Kerst-campagne nog maar het begin en werkt het als aanmoediging meer in eigen hand te nemen. Wat dan?  Alles. De Tweede Kamer verkiezingen lijkt me wel een mooie target. Maar ook massaal  bepalen met welke bedrijven we wel of geen zaken meer doen, bij welke winkels we kopen en bij welke niet. Welke leugens geloven we niet meer en aan welke manipulaties doen we niet meer mee?

De macht komt dan eindelijk toch te liggen bij het volk.

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →