Tegelijkertijd verschillende gevoelens en behoeften
Geplaatst op 23 november, 2009
Ik reed op de fiets op weg naar huis en voelde me moe. In plaats van fietsen wilde ik liever even op de bank of op bed liggen om uit te rusten. Maar met dat verlangen kon ik midden in de polder weinig doen en trapte daarom rustig door.
Toen ik nog eens goed voelde merkte ik dat ik me helemaal niet moe voelde. Dat wil zeggen: mijn hoofd en ogen voelden moe aan, de rest van mijn lichaam voelde energiek en vond het juist heerlijk even in beweging te zijn in de frisse buitenlucht.
Mijn hoofd en ogen wilden graag rusten, even op de bank of op bed liggen met de ogen dicht. De rest van mijn lichaam wilde na een paar uur achter een bureau zitten, juist graag even bewegen.
Ik had nog nooit eerder zo duidelijk ervaren dat verschillende delen van mijn lichaam zo hun eigen gevoelens en behoeften kunnen hebben. Amazing.
Bewaard onder Persoonlijk | Reageer
Tags: behoeften, gevoelens, geweldloze communicatie
Mexicaanse griepprik ja of nee?
Geplaatst op 13 november, 2009
Een vraag die veel mensen bezig houdt: een Mexicaanse griepprik ja of nee? Van wat ik op Internet lees en in mijn directe omgeving hoor, zijn er drie groepen: de groep die met zekerheid een prik wil, de groep die met zekerheid geen prik wil en de groep die twijfelt.
Wat me opvalt is dat mensen uit de ene groep mensen uit de andere groep wil overtuigen. De ja-prikkers bewerken de niet-prikkers om toch maar te laten prikken en andersom. En de twijfelaars worden door beide andere groepen bewerkt.
Nou gaat het me niet om de inhoudelijke kant van de discussie want daar staat het Internet al vol van. Gevolg van al die overvloed aan informatie is dat niemand meer weet wat de waarheid is. Wat kun je nog geloven en wat niet? Iedereen wordt op zichzelf teruggeworpen om dat zelf te beslissen. En dat is soms best eng, bang om de ‘verkeerde’ beslissing te nemen. En elkaar overtuigen, wakkert die angst naar mijn idee nog verder aan.
Deze week was ik tijdens een etentje zelf getuige van zo’n ja-prik / nee-prik discussie en ik schok ervan. Maar naarmate de discussie vorderde hoorde ik de beide ‘kampen’ eigenlijk hetzelfde zeggen, namelijk dat de keuze voortkomt uit de behoefte aan bescherming van de gezondheid. Iemand kiest voor niet-prikken omdat hij/zij gezond wil zijn. En iemand anders kiest voor wel-prikken omdat hij/zij gezond wil zijn.
Iedereen wil hetzelfde: gezond zijn. Alleen de strategie, de invulling ervan, is anders. En dat maakt dat mensen die hetzelfde willen met elkaar de strijd aangaan. En daar kun je volgens mij ook ziek van worden.
Bewaard onder Actualiteit, Mening | 4 Comments
Tags: behoeften, gezondheid, griep, verschillen
Geweldloze Communicatie: kritieken
Geplaatst op 27 juli, 2009
Op de website van de ‘NLP Kring Nederland’ las ik een artikel waarin enkele bezwaren worden geuit aan het adres van Geweldloze Communicatie. Bezwaren en kritieken zijn bijzonder nuttig omdat ze bijdragen aan reflectie op het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie en omdat bezwaren en kritieken kunnen bijdragen aan het dynamische karakter van het gedachtegoed.
Ik vind het daarom interessant om in dit artikel naar die bezwaren te kijken. Ik koppel de bezwaren los van de vergelijking van Geweldloze Communicatie met NLP omdat het me alleen gaat om het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie en niet om NLP.
Bezwaar 1: Geweldloze Communicatie beperkt de communicatiemogelijkheden.
Ik ben het gedeeltelijk met de schrijver eens dat je bij communicatie alle mogelijkheden die communicatie biedt moet leren benutten. Ik vertaal dit graag naar: doe wat werkt! De vraag is alleen: waartoe zet je al die mogelijkheden in, wat is je doel? Als je bij de bakker een brood bestelt communiceer je anders dan wanneer je solliciteert naar een nieuwe baan. Je sluit bij je communicatie niets uit maar kiest de communicatie die werkt in een specifieke situatie. Als ik in Engeland ben spreek in Engels en als ik in Nederland ben spreek ik Nederlands omdat dat werkt.
Het doel van de communicatie bepaalt de middelen, de vaardigheden om die middelen te hanteren dragen bij aan het resultaat van de communicatie. En de ander loopt daar als een rode draad doorheen want communiceren doe je niet alleen.
Over het doel van Geweldloze Communicatie zegt de website www.cnvc.org het volgende:
Nonviolent Communication (NVC) is sometimes referred to as compassionate communication. Its purpose is to:
- create human connections that empower compassionate giving and receiving
- create governmental and corporate structures that support compassionate giving and receiving.
NVC involves both communication skills that foster compassionate relating and consciousness of the interdependence of our well being and using power with others to work together to meet the needs of all concerned.
Als je wilt communiceren vanuit deze doelstelling, dan kies je de middelen die je helpen dit doel te realiseren. Het door Marshall Rosenberg ontwikkelde model van Geweldloze Communicatie kan daarbij een nuttig hulpmiddel zijn.
Wil je en kun je dit doel bereiken door andere hulpmiddelen in te zetten dan het model van Geweldloze Communicatie, dan is dit prima! Ik zou het toejuichen als over deze middelen wordt gepubliceerd zodat iedereen die ervoor open staat ervan kan leren.
Wil je communiceren vanuit een andere doelstelling, kies dan de middelen die je helpen die andere doelstelling te realiseren. Misschien laat je het model van Geweldloze Communicatie dan links liggen zoals wanneer je bij de bakker een brood bestelt.
Het draait om keuzes en om de consequenties van die keuzes. Als je van balsport houdt en je werkt graag met je voeten, dan ga je voetballen. De consequentie is dat je bij het voetballen je handen niet gebruikt. Hou je van balsport en werk je graag met je handen, dan ga je handballen. De consequentie is dat je bij het handballen je voeten niet gebruikt.
Maar om dan voetbal een balsport te noemen met een beperking omdat je je handen niet gebruikt…..? Of om handbal een balsport te noemen met een beperking omdat je je voeten niet gebruikt….? Nee, daar ga ik niet in mee.
En wat betreft de communicatieve efficiëntie waar de schrijver het over heeft: als je bij het voetballen toch je handen gebruikt, dan ben je juist niet efficiënt omdat het spel wordt stilgelegd voor een vrije trap. Ga je bij het handballen toch je voeten gebruiken, dan ben je juist niet efficiënt omdat het spel wordt stilgelegd voor een vrije worp. Ben je bij de bakker en vertel je hoe je je voelt, wat je nodig hebt en doe je de bakker een verzoek jou een brood te verkopen, dan ben je minder efficiënt qua tijdsbesteding. Ben je op een sollicitatiegesprek en zeg je: ‘Die baan graag’, dan ben je minder efficiënt qua kansen op die baan.
Effectief in communicatie ben je naar mijn idee als je:
- Je doel kiest.
- De middelen kiest die bijdragen aan dat doel.
- De vaardigheden ontwikkelt om die middelen in te zetten.
Terug naar de vraag: beperkt geweldloze communicatie de communicatiemogelijkheden? Nee, Geweldloze Communicatie is gewoon één van de vele mogelijkheden waaruit je kunt kiezen. Die keuze maak je aan de hand van het doel dat je wilt bereiken.
Bezwaar 2: de term Geweldloze Communicatie is inconsistent
Daar ben ik het mee eens. Maar om de inconsistentie van de benaming aan te grijpen om tegen Geweldloze Communicatie te zijn is voor mij net zoiets om tegen voetbal te zijn omdat het woord voetbal impliceert dat je het alleen met je voeten speelt terwijl je bij het voetbalspel je hele lichaam mag gebruikten behalve je armen en handen.
Het is naar mijn idee een misverstand te denken dat geweldloze communicatie betekent communiceren zonder te oordelen. Oordelen zijn een gegeven. Of we ze nou wel of niet uitspreken, oordelen doen we allemaal. Wat Geweldloze Communicatie doet is de oordelen herkennen en vertalen naar behoeften. Geweldloze Communicatie oordeelt niet over een oordeel en benut juist het oordeel door de onderliggende behoefte op te sporen.
In het voorbeeld van de schrijver waarbij iemand claimt geweldloos te communiceren kan ik deels meegaan omdat ik denk dat geweldloos communiceren als zodanig niet bestaat. Zie het artikel ‘Geweldloze Communicatie bestaat niet‘. Wat geweld is, is een persoonlijke perceptie. Geweld als zodanig bestaat niet, het bestaat alleen in iemands persoonlijke beleving. En dat is afhankelijk van de persoon en de situatie. Zo kun je een stomp in iemands maag als gewelddadig ervaren maar die zelfde stomp in een boksring is ineens sport. Iemand kan van zichzelf de beleving hebben geweldloos te communiceren en tegelijkertijd kan de ander die bij de communicatie is betrokken dezelfde communicatie als geweld ervaren.
De term Geweldloze Communicatie wil niet zeggen dat je geweldloos kunt communiceren, wel dat je kunt communiceren volgens het model van Geweldloze Communicatie. En hoe je dit ervaart of hoe de ander dat ervaart is een persoonlijke perceptie.
Terug naar de vraag: is de term geweldloze communicatie inconsistent? Ja, en wat dan nog?
Bezwaar 3: Geweldloze Communicatie is een model en modellen hebben ongezonde neveneffecten.
Geweldloze communicatie is geen model maar een proces. Wat de schrijver bedoelt is het model van Geweldloze Communicatie dat een hulpmiddel is bij het proces. Het model van Geweldloze Communicatie is inderdaad een model. Een model dat bedoeld is als hulpmiddel en dat kan bijdragen aan het doel van Geweldloze Communicatie.
Onze taal is ook gebaseerd op een model: het alfabet. Met dit alfabet kunnen we woorden maken en elkaar de prachtigste en de verschrikkelijkste dingen zeggen. Maar om dan het alfabet af te wijzen omdat het ongezonde neveneffecten kan hebben? Nee, daar ga ik niet in mee.
Het model is één ding en hoe je het inzet en toepast is een ander ding.
Terug naar de vraag: kan het model van Geweldloze Communicatie ongezonde neveneffecten hebben? 1. Nee, het model op zich niet omdat het model het model is, gewoon een paar hulpmiddeltjes op papier. 2. Ja, hoe iemand het model toepast kan ongewenste neveneffecten hebben als het bijvoorbeeld wordt gebruikt als een op zichzelf staand trucje in plaats van dat het in dienst staat van de doelstelling van Geweldloze Communicatie.
Slot
Kies de communicatie die voor jou werkt. Als dat Geweldloze Communicatie is: prima! Is dat een andere manier van communiceren: ook prima! Doe wat werkt.
Bewaard onder Communicatie, Mening | Reageer
Tags: behoeften, geweldloze communicatie, oordelen, taal
Bewust vragen beantwoorden
Geplaatst op 10 juli, 2009
Vragen stellen doen we allemaal. Antwoorden geven doen we ook allemaal. Iemand vraagt iets en een ander die het antwoord weet geeft antwoord. Simpel toch?
Rondom vragen stellen en vragen beantwoorden bestaan een aantal patronen. Het helpt je daar bewust van te zijn om te voorkomen dat je jezelf geweld aan doet als je een vraag van een ander beantwoordt. In dit artikel noem ik een aantal van die patronen, waarom sommige vragen wel leuk zijn te beantwoorden, waarom andere vragen niet leuk zijn om te beantwoorden en wat dan te doen.
Observatie
Een jaar of wat geleden stond ik te wachten op de Interliner toen een voor mij onbekende man mij vroeg waar ik heen ging. Zonder er bij na te denken gaf ik hem antwoord. En daar schrok ik van, dat ik iemand die ik totaal niet kende zomaar vertelde waar ik heen ging. Ik wist niet eens waarom hij dit wilde weten. De reden van zijn vraag bleek pas daarna toen hij mij voorstelde gebruik te maken van een kortingsregeling door zogenaamd samen te reizen. Maar op het moment dat ik hem vertelde waar ik heen ging wist ik de reden van zijn vraag niet. Ik wist eigenlijk ook niet waarom ik hem antwoord gaf. Automatische piloot dacht ik.
Reflectie
Het was inderdaad een automatische piloot, een patroon dat zegt dat het onbeleefd is om een vraag niet te beantwoorden en dat het onbeleefd is een wedervraag te stellen. Vertaald naar behoeften: een vraag beantwoorden om te worden geaccepteerd. Het effect van dat patroon is dat ik een antwoord geef om een vraag waarbij ik geen enkel idee heb van het hoe en waarom van die vraag. Het patroon is dan: een vraag MOET beantwoord worden omdat het onbeleefd is dit niet te doen en omdat je anders niet geaccepteerd wordt. Zo’n patroon komt ergens vandaan.
Oorzaken
Over vragen stellen en vragen beantwoorden leren we als kind een dubbele boodschap:
- Wees niet zo nieuwsgierig en stel niet zoveel vragen! Dat is wat veel ouders zeggen als ze de vragen van hun kind niet willen of kunnen beantwoorden.
- Wees niet zo onbeleefd en geef antwoord! Stel geen wedervragen! Dat is wat veel ouders zeggen als ze hun kind een vraag stellen en het kind deze niet wil of kan beantwoorden. Of als het kind een vraag beantwoordt met: waarom?
Een dubbele boodschap: stel zelf geen vragen maar beantwoordt wel de vragen van een ander.
Gevolgen
Later, als we eenmaal zelf volwassen zijn weten we vaak niet eens dat we een patroon ontwikkeld hebben. Zo’n patroon kan allerlei gevolgen hebben:
- Dat we niet om hulp vragen terwijl we die wel nodig hebben. We saboteren onze eigen hulpbehoefte.
- Dat we een vraag van een ander beantwoorden zonder dat we weten waarom we dit doen. We geven zomaar onze tijd, energie en aandacht weg.
- Dat we onze natuurlijke nieuwsgierigheid onderdrukken. We leren en ontdekken geen nieuwe dingen, onze groei stagneert of komt zelfs tot stilstand.
Als het leuk is een vraag te beantwoorden.
Het kan hartstikke leuk zijn om een vraag te beantwoorden. Een vraag kan een uitnodiging zijn om te delen over iets waar je blij van wordt. Als iemand je vraagt hoe je vakantie is geweest wil je misschien heel graag vertellen hoe leuk die vakantie wel niet was.
Uit een vraag kan ook meteen duidelijk zijn waar je iemand mee helpt als je de vraag beantwoordt. Als iemand je de weg vraagt is duidelijk waar je mee helpt als je de vraag beantwoordt: je helpt de vragensteller op zijn bestemming te arriveren.
Door een vraag te beantwoorden kun je met jouw kennis en ervaring een ander een stukje verder helpen en dat kan leuk zijn.
Het kan leuk zijn een vraag te beantwoorden als je helder hebt waar je aan bijdraagt met het beantwoorden ervan. Als je helder hebt aan welke behoefte je bijdraagt, de behoefte van jezelf en/of die van de ander.
Als het niet leuk is een vraag te beantwoorden.
Sommige vragen zijn helemaal niet leuk om te beantwoorden. Sommige vragen zijn geen vraag maar een oordeel in de vorm van een vraag. Een vraag als ‘Waarom heb je dat zo onhandig aangepakt’ bevat een oordeel (onhandig) over hoe je iets hebt aangepakt. Als je het oordeel hoort, bewust of onbewust, dan sta je waarschijnlijk niet te popelen om die vraag te beantwoorden.
Sommige vragen zijn geen vraag maar een opdracht tot het geven van het gewenste antwoord. Iemand vraagt of je iets wil doen en je zegt ‘nee’. Als daarna dan vragen volgen over het hoe en waarom van jouw ‘nee’, dan was de vraag van de vragensteller misschien geen vraag maar een opdracht iets te doen. Had je op de vraag om iets te doen ‘ja’ geantwoord dan had de vragensteller waarschijnlijk niet gevraagd naar het hoe en waarom van jouw ‘ja’.
En dan zijn er vragen die tijd, energie en aandacht vragen om te beantwoorden en terwijl je ermee bezig bent merk je weerstand. Dit is een moment om alert te zijn want de kans bestaat dat je jezelf ruimte aan het ontnemen bent, dat je jezelf geweld aandoet, dat je iets aan het doen bent wat je eigenlijk niet wilt doen. Weerstand is een belangrijke indicator om even pas op de plaats te maken en je af te vragen wat er in je leeft en speelt, jezelf af te vragen hoe je je voelt en wat je behoefte is.
De vragensteller zet met zijn vraag jou aan het werk en je hebt geen idee waar je met al dat werk aan bijdraagt. Het gebeurt vaak dat de vragensteller zijn eigen huiswerk niet heeft gemaakt voordat hij jou aan het werk zet met het beantwoorden van een vraag.
Mijn aanname is dat een vragensteller weet waarom hij wat vraagt. En als hij dat niet weet, dan is het de taak van de vragensteller dit eerst voor zichzelf helder te maken. Als het hoe en waarom van de vraag duidelijk is en ook wordt gecommuniceerd, dan is het voor de ander die de vraag moet beantwoorden, duidelijk waar hij met zijn of haar antwoord aan bijdraagt. Het is dan voor de beantwoorder van de vraag veel gemakkelijker te kiezen of hij/zij die bijdrage wil leveren, of hij/zij die vraag wil beantwoorden of niet.
Voorbeeld
Een simpel voorbeeld is dat iemand je vraagt of je even tijd hebt. Als je dan ‘ja’ zegt heb je geen idee om hoeveel tijd het gaat en je hebt ook geen idee wat er met die tijd gaat gebeuren.
Als iemand je vraagt of je een kwartiertje hebt om even te overleggen over het verjaardagsfeestje van je beste vriend of vriendin, dan weet je wel om hoeveel tijd het gaat en wat je met die tijd gaat doen.
Nu zal niet iedereen bij het stellen van een vraag zo concreet zijn als in dit voorbeeld. Maar jij als degene die gevraagd wordt of je even tijd hebt, kan wel naar die concreetheid vragen: om hoeveel tijd gaat het ongeveer en waar gaat het over? Of: ‘Waar draag ik aan bij met mijn tijd?’
Slot
Voor de vragensteller: het is prima om vragen te stellen en het is gezond om nieuwsgierig te zijn. Check het hoe en waarom van je eigen vraag voordat je de ander aan het werk zet en communiceer dit.
Voor de beantwoorder: het is prima om vragen te beantwoorden als je het leuk vindt dat te doen. En het is net zo prima om geen vragen te beantwoorden als je daar geen zin in hebt of niet weet waar je met jouw antwoord aan bijdraagt. Weerstand is daarbij een nuttige indicator. Het is prima om de vragensteller een wedervraag te stellen naar het hoe en waarom van zijn vraag en om te vragen concreet en specifiek te zijn. Of: ‘Waar draag ik aan bij met mijn antwoord?’ En als iemand je een vraag stelt en je weet het antwoord niet, dan is ‘Dat weet ik nu niet’ ook een antwoord.
Bewaard onder Communicatie | 2 Comments
Tags: behoeften, Bewustzijn, Communicatie, oordelen, patronen
Wel-vaart en Wel-zijn
Geplaatst op 6 juli, 2009
Als ik welvaart hoor, dan hoor ik wel-VAART. Het woord ‘vaart’ klinkt voor mij als een beweging met een bepaalde snelheid. Vertaald naar de hedendaagse samenleving: een beweging met een liefst zo hoog mogelijke snelheid naar meer, nog meer en veel meer. Nog meer geld en nog meer materiële dingen.
Vanuit deze perceptie kan ik me het idee van schaarste, het idee dat de behoeften groter zijn dan de middelen, wel voorstellen. Materie als behoeftebevrediging klinkt voor mij als een eenzijdige manier om behoeften te bevredigen. Of je nou behoefte hebt aan acceptatie, erkenning, zorg, warmte, contact, verbinding of wat dan ook: koop meer spullen!
Dat werkt toch niet?
De vaart van de wel-vaart is zo hoog geworden dat de wel-vaart haar eigen benen niet meer kon bijhouden en is gestruikeld. Doodmoe en uitgeput. Game over.
Als ik welzijn hoor, dan hoor ik wel-ZIJN. Het woord ‘zijn’ klinkt voor mij als iets dat nu is, als iets dat er al is. Welzijn is wel-zijn met dat wat er is: de zon op je huid, de wind door je haren, de lach van een kind, de groet van een vriend of vriendin. Geen vaart naar meer, nog meer en veel meer, maar wel-zijn met de overvloed van dat wat er nu is.
Wel-zijn is er altijd, of er nou wel-vaart is of niet. De economie kan krimpen en de wel-vaart dalen, maar als je jezelf openstelt om te genieten van de zon, de wind, een lach of een groet, of van al die andere ontelbare immateriële dingen, hoe meer momenten van wel-zijn je ervaart.
Wel-zijn is volgens mij hetzelfde als gelukkig zijn. En je hoeft er geen planeet voor te vernietigen.
Bewaard onder Actualiteit, Mening | 5 Comments
Behoeften herkennen en erkennen
Geplaatst op 1 juli, 2009
Ken je dat, dat je je moe voelt, behoefte hebt aan rust, en dat je toch door blijft gaan met wat je aan het doen bent? Ik had vandaag een dag met een aantal van die momenten. Het lichaam zei: moe, rust nu! En het hoofd zei: doorwerken, rust straks!
Wat in zo’n geval te doen? Ik zou zeggen: luister naar je gevoel en zorg voor je behoefte aan rust. Kans dat even rust nemen ook de kwaliteit van het werk daarna ten goede komt.
Nou volg ik mijn eigen goede raad niet altijd op. Is dat stom? Is dat een vorm van innerlijk geweld? Toen ik mezelf deze vragen stelde (Let op: oordelen in de vorm van een vraag!) trok ik maar even flink aan de rem. Natuurlijk had het geholpen als ik even rust had genomen. Maar ik deed het niet.
Elk gedrag, hoe onbegrijpelijk het er aan de buitenkant misschien uitziet, elk gedrag vervult een behoefte. Zinloos gedrag bestaat niet. Maar waarom dan doorwerken terwijl het lichaam om rust vraagt? Omdat doorwerken ook weer een behoefte vervult. De behoefte aan erkenning bijvoorbeeld. Of de behoefte aan ruimte (iets af willen ronden).
En door er zo naar te kijken hoef ik niet te oordelen over mijn keuze. Die oordelen zijn er nog wel even, maar klinken al een stuk zachter en milder. Ze doven uit. Waar behoeften herkend en erkend zijn, verdwijnen de oordelen.
Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment
Tags: behoeften, keuzes, oordelen
Geweldloze Communicatie bestaat niet
Geplaatst op 10 juni, 2009
Breaking news voor al diegenen op wie de term ‘Geweldloze Communicatie’ werkt als een rode lap op een stier: Geweldloze Communicatie bestaat niet!
In de term Geweldloze communicatie’ klinkt een ontkenning door: geweldloos = zonder geweld. En het menselijk brein kan maar moeilijk uit de voeten met ontkenningen. Denk maar aan het voorbeeld dat iemand je vraagt om niet aan een roze olifant de denken. Guess what?…..je denkt aan een roze olifant.
Geweldloze Communicatie, zo lees en hoor ik regelmatig, is communicatie vrij van oordelen. En ik zeg dat communicatie zonder oordelen niet bestaat. We hebben oordelen over onszelf en oordelen over de ander. We hebben oordelen over van alles en nog wat ook al doen we nog zo ons best.
En nu nog meer breaking news: dat is prima! Het doel van Geweldloze Communicatie is niet om vrij te zijn van oordelen. Geweldloze Communicatie is een prima hulpmiddel om oordelen, die van onszelf en/of van de ander, te vertalen naar behoeften. Oordelen zijn vaak expressies van onvervulde behoeften. Als ik op de fiets rijd en ik moet keihard in de remmen omdat een automobilist mij niet ziet, dan schrik ik en roep of denk ik misschien ‘klootzak!’. Het oordeel ‘klootzak’ wijst op mijn behoefte aan veiligheid.
Onze taal zit vol geweld. Misschien omdat onze taal is uitgevonden door mensen vol innerlijk geweld. Geweldloze Communicatie is niet geweldloos maar helpt eigen verantwoordelijkheid te nemen voor de beleving van geweld bij jezelf en de ander. En wat je dan ter beschikking staat is het model van Geweldloze Communicatie. Want dat bestaat wel.
Bewaard onder Communicatie, Mening | 1 Comment
Tags: behoeften, geweldloze communicatie, oordelen, taal
Gelijkwaardigheid en verschillen
Geplaatst op 6 juni, 2009
Mensen zijn gelijkwaardig en verschillend.
Vanuit het perspectief van Geweldloze Communicatie hebben alle mensen op aarde dezelfde behoeften. Alle mensen!
Mannen en vrouwen hebben dezelfde behoeften. Kinderen en volwassenen hebben dezelfde behoeften. Rijke en arme mensen hebben dezelfde behoeften. Mensen met verschillende huidskleuren hebben dezelfde behoeften. Mensen uit verschillende culturen hebben allemaal dezelfde behoeften.
Vanuit deze behoeften kunnen we elkaar herkennen en erkennen, vanuit onze behoeften zijn we allemaal gelijkwaardig.
Waar we in verschillen is hoe we die behoeften bevredigen. Dat wat we doen om voor een behoefte te zorgen noemen we in Geweldloze Communicatie een strategie.
Zo hebben we bijvoorbeeld allemaal de behoefte aan ontspanning. Als ik graag even motor ga rijden om voor mijn behoefte aan ontspanning te zorgen, dan kan een ander een oordeel hebben over de strategie ‘motor rijden’. Bijvoorbeeld: motorrijden is gevaarlijk. Als een ander graag naar een soap serie kijkt om voor haar behoefte aan ontspanning te zorgen, dan kan ik een oordeel hebben over de strategie ‘soap serie kijken’. Bijvoorbeeld: naar een soap serie kijken is stom.
Als we over elkaar oordelen gaat het vaak over de strategieën die we toepassen om voor onze behoeften te zorgen. Als we voorbij de strategieën kijken naar de achterliggende behoeften, dan kunnen we onze verschillen gemakkelijker accepteren en ons gemakkelijker verbinden met elkaar.
Al zien iemands keuzes er nog zo onhandig uit, elk gedrag heeft nut in de zin van dat het gericht is op de bevrediging van een behoefte.
In de nieuwsbrief ‘NVC Quick Connect’ van Juni 2009 staat een toepasselijk voorbeeld van een moeder die tegen haar kind had staan schreeuwen. Deze moeder oordeelde over zichzelf (Wat is er toch verkeerd met mij?) omdat ze dat had gedaan. Uiteindelijk blijkt, na wat doorvragen, dat haar gedrag tegen haar kind schreeuwen, voortkwam uit haar behoefte om het welzijn van haar kind te beschermen. En die behoefte zal iedereen herkennen.
Bewaard onder Communicatie, Mening | 4 Comments
Tags: behoeften, geweldloze communicatie, oordelen, verschillen
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.