Een lesje in machteloosheid

Geplaatst op 18 maart, 2011 

Deze blog is voor jou. Ja, jou. Nee, niet wegkijken maar lezen…

Jij die op twitter de situatie in Japan zit te bekritiseren, alle goede bedoelingen en pogingen er nog iets van te maken belachelijk maakt. Jij die deze ramp had zien aankomen in je glazen bol. Jij die denkt te weten wat er moet gebeuren om de Japanners te helpen en om de wereld te redden.

Voor jou is deze blog bedoeld want ik heb jou ook wat te vertellen.

Telkens als ik je tweets lees voel ik een diepgaande irritatie, een irritatie die zich zo diep en pijnlijk laat voelen dat een wortelkanaalbehandeling er in vergelijking een lolletje bij is.

En toch ben ik dankbaar dat je die tweets schreef.

Want ik heb ontdekt dat telkens als ik ze lees, ik mezelf onbewust, en naar ik aanneem doelbewust, machteloos maak. Ik ben me er dankzij jouw tweets van bewust geworden hoe ik mijn beleving van machteloosheid zelf creëer en in stand hou. Bijvoorbeeld door steeds weer opnieuw jouw tweets te lezen terwijl ik weet wat het met me doet. En dat is waar ik die grenzeloze irritatie over voel: dat ik mezelf dit aandoe.

Dank je wel voor deze waardevolle les.

We kunnen gewoon vrienden blijven maar als je dit leest heb ik je op twitter al ontvolgd.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 8 Comments

Tags:

Japangevoel

Geplaatst op 15 maart, 2011 

Nee, deze blog gaat niet over hoe erg het is wat er in Japan is gebeurd. Deze blog gaat ook niet over hoe we de Japanners kunnen helpen. Deze blog gaat al helemaal niet over de diepere of hogere betekenis van deze ramp.

Nee, deze blog gaat er ook niet over dat het allemaal al in de sterren stond geschreven wat er in Japan is gebeurd. Deze blog gaat ook niet over welke lessen we hieruit moeten leren. Deze blog gaat al helemaal niet over de wereld die gewoon door draait.

Ik had deze blog willen schrijven over God die nu echt te ver is gegaan met zijn kosmische plan maar ik doe het niet. Ik had iets willen zeggen over het drama infuus dat twitter is geworden na de ramp maar ik zwijg. Ik zou een sarcastisch  stukje kunnen schrijven over al die pijnlichamen die zich te goed doen aan de beelden van de ramp maar dat is me te gemakkelijk. En stil zijn wil ik ook niet want daarvan heb ik na de oproep tot een twitterstilte mijn buik al vol.

Ik wil eigenlijk alleen zeggen hoe ik me voel: machteloos en kwetsbaar.

Bewaard onder Actualiteit | 3 Comments

Tags: , ,

Een blog als kampvuur

Geplaatst op 30 november, 2010 

Vorige week vrijdagochtend had ik via Twitter een leuke uitwisseling met @Raaphorst, @metkcom, @MeerAdvies en @StanLenssen.  Aanleiding was de discussie die was ontstaan na de aankondiging dat de organisatie van de Dutch Bloggies ermee stopt. Die discussie ging vooral over het waarom want overal doken berichten op dat bloggen dood is en dat bloggen niet meer hip is.

Het doet me niks of bloggen hip is of niet. Ik hou van the Beatles omdat ik die muziek mooi vind. Hip kan ik ze niet noemen nu ze al veertig jaar niet meer bestaan. Bloggen was nooit bedoeld om hip te zijn, wel om verhalen te vertellen. Verhalen vertellen doen we over veertig jaar nog, net als naar de muziek van the Beatles luisteren. Sommige dingen zijn tijdloos, hip of niet hip.

God/Liefde/Universum is ook een verhalenverteller en ieder mens op aarde draagt unieke stukjes van de verhalen uit de Bron met zich mee. Het enige dat God/Liefde/Universum wil, is dat wij die verschillende verhalen, die verschillende stukjes, met elkaar delen en uitwisselen. Hoe meer we dat doen, hoe meer stukjes van de Bron we samenvoegen, hoe meer we ons herinneren wie we werkelijk zijn, hoe meer we ons herinneren dat we liefdevol en geliefd zijn.

Vroeger vertelden we onze verhalen rondom het kampvuur. Tegenwoordig hebben we blogs waar we ons aan kunnen warmen en waar we in kunnen staren, net zo lang tot de woorden als vanzelf beginnen te stromen. Vanuit ons hart.

Bewaard onder Actualiteit, Bloggen, spiritualiteit | 15 Comments

Tags: , , ,

De schreeuw om erkenning – deel 3

Geplaatst op 29 november, 2010 

Het derde deel over de schreeuw om cultuur: hoe zit het met de behoeften van de beslissers?

De beslissers, de politici, hebben natuurlijk ook allerlei behoeften. Dezelfde menselijke behoeften als jou en mij, dezelfde behoeften als die 20.000 deelnemers aan die manifestatie in Amsterdam. Alleen vervullen zij hun behoeften misschien op andere manieren, hebben zij andere strategieën.

Behalve dat politici menselijke behoeften hebben, maken ze ook deel uit van een organisatie en die organisaties hebben ook behoeften:

In de nieuwsbrief NVC Quick Connect (July 2008) schreef Marie Miyashiro-Collins hierover:

‘Bridging the human and organizational needs can lead to organizations that are more alive and in alignment with the universal life energy in all of us and the world around us.’

Een mooi voorbeeld van iemand die z’n best deed om hieraan te werken was een projectmanager die ik een paar jaar geleden interviewde. Hij gaf leiding een aan groot bouwproject en maakte daarbij gebruik van het gedachtegoed van geweldloze communicatie. Één van de bijzondere dingen die hij deed, was veel, heel veel erkenning geven voor de zorgen die leefden bij allerlei partijen. Sommige zorgen werden daarmee weggenomen, anderen niet. Sommige zorgen waren onoplosbaar maar dat sprak hij dan ook expliciet uit en gaf dan erkenning voor wat het betekende dat die zorg bleef bestaan.

Wat hij deed kunnen politici ook. In plaats van kunst en cultuur een linkse hobby noemen,  erkenning geven voor wat kunst en cultuur voor veel mensen betekent. Niet oordelen maar afstemmen op de behoeften.

Zodra de communicatie zich verplaatst van de inhoud (de bezuinigingen) naar het proces (Geweldloze Communicatie wordt ook wel een op behoeften gebaseerd proces genoemd voor interpersoonlijke verbinding), kan gewerkt worden aan een win-win situatie waarin ruimte is voor de vervulling van ieders behoeften. De aanname waarmee dit proces werkt, is dat als er op procesniveau verbinding is, de oplossing op inhoudsniveau vanzelf komt.

Communiceren is een kunst. Dat er op kunst wordt bezuinigd wil niet zeggen dat er op communicatie bezuinigd moet worden. Juist niet.

Lees ook:

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 10 Comments

Tags: , ,

De schreeuw om erkenning – deel 2

Geplaatst op 26 november, 2010 

In de vorige blogpost ging het over der schreeuw om cultuur en dat die schreeuw allerlei behoeften communiceert zoals erkenning en autonomie. Behoeften die de liefhebbers van kunst en cultuur liefst vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

Maar wat nou als dat geld er niet is?

Zoals ik al schreef ziet Geweldloze Communicatie kunst en cultuur niet als behoefte en wel als een manier (strategie) om
behoeften te vervullen. Stel nou dat je deze strategie (kunst en cultuur) als gevolg van een politieke beslissing niet meer kunt toepassen, wat betekent dit dan voor de behoeften die je er altijd mee vervulde? Hoe pijnlijk het misschien ook klinkt: in zo’n geval is het nodig dat je op zoek gaat naar andere manieren (strategieën) om die behoefte te vervullen. Hoe meer manieren je kent om je behoeften te vervullen, hoe meer keuze je hebt.

Geweldloze Communicatie zegt dat als je behoefte hebt aan bijvoorbeeld ontspanning (behoefte) en de stamkroeg (strategie) waar je graag samen met vrienden ontspant is gesloten, dat je een andere manier bedenkt om te ontspannen. Bijvoorbeeld naar de sauna gaan of een strandwandeling maken. Hoe je uiterlijke omstandigheden ook zijn, of politici nu wel of geen voldoende geld beschikbaar stellen voor kunst en cultuur, iedereen is altijd zelf verantwoordelijk voor zijn/haar behoeften.

Een andere strategie voor erkenning

Als je behoefte hebt aan erkenning voor wat kunst en cultuur voor jou betekent en de geldkraan gaat dicht, hoe kun je dan voor je behoefte aan erkenning zorgen? Je kunt bijvoorbeeld een manifestatie organiseren waar duizenden mensen op af komen en die allemaal de mening hebben dat kunst en cultuur zo belangrijk is. Van zoveel mensen horen over het belang van kunst en cultuur kan bijdragen aan de erkenning.

Een andere strategie voor autonomie

Als het dichtdraaien van de geldkraan je raakt in je behoefte aan autonomie doordat bijvoorbeeld je baantje in dat theatergezelschap of orkest verdwijnt, hoe kun je dan voor je behoefte aan autonomie zorgen? Je zou een ander baantje kunnen zoeken en als dat een baantje is dat niets met kunst en cultuur te maken heeft, zou je het geld dat je ermee verdient kunnen gebruiken om in je vrije tijd in een theatergezelschap of orkest te spelen.

Ontdekken wat je nodig hebt

Geweldloze Communicatie is maar één van de vele manieren om naar het onderwerp te kijken en er iets mee te doen.  Geweldloze Communicatie kan helpen om te ontdekken wat je nodig hebt en om op zoek te gaan naar manieren om dat te krijgen.

Mogelijk dat je eerst nog met een andere behoefte te maken krijgt die om vervulling vraagt: rouwen. Rouwen om het verlies van je baantje bij dat theatergezelschap of orkest bijvoorbeeld.

Lees ook: De schreeuw om erkenning

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 3 Comments

Tags: ,

De schreeuw om erkenning

Geplaatst op 25 november, 2010 

Innerlijke leefwereld

Mensen hebben een rijke innerlijke leefwereld bestaande uit gevoelens, behoeften, gedachten, herinneringen, dromen, verlangens en overtuigingen.

Uitdrukking geven aan wat er in ons leeft doet iedereen op zijn/haar eigen manier. Communicatie speelt daarbij een wezenlijke rol. We communiceren onze innerlijke leefwereld niet alleen met woorden maar ook met wat we doen, met waar we voor staan, met wat we scheppen en vernietigen. Met alles wat we doen en niet doen, communiceren we onze innerlijke leefwereld. Zo zie ik het vanuit mijn innerlijke leefwereld.

Nederland schreeuwt om cultuur

Afgelopen zaterdag deden meer dan 100.000 mensen mee aan de landelijke manifestatie Nederland schreeuwt om cultuur. Blogger, journalist en audiovisueel programmamaker Michael Minneboo maakte de volgende sfeerimpressie van de manifestatie in Amsterdam waar 20.000 mensen aan meededen:

Daily Webhead: Schreeuw om cultuur from Michael Minneboo

Later hadden Michael en ik een interessante uitwisseling over de vraag: wat communiceren al deze mensen eigenlijk?

Communicatie op inhoud

Het meest voor de hand liggende antwoord is natuurlijk dat deze mensen hun ongenoegen communiceren over de aangekondigde bezuinigingen op kunst en cultuur. Op inhoudsniveau van de communicatie is dit waar. Luisteren naar het inhoudsniveau van de communicatie is wat we meestal doen. Als we alleen op inhoudsniveau luisteren, kunnen gemakkelijk conflicten ontstaan. In het voorbeeld van de manifestatie kunnen mensen zeggen dat ze het juist goed vinden dat er op cultuur wordt bezuinigd. Zo ontstaan voor- en tegenstanders die met allerlei argumenten hun punt inhoudelijk duidelijk maken.

Communicatie vanuit de innerlijke leefwereld

Op het niveau van de innerlijke leefwereld van deze mensen, kunnen we iets anders horen en zien dan wat ze letterlijk van zich af schreeuwen. Bijvoorbeeld hoe ze zich voelen en welke behoeften ze communiceren.

De mensen voelden zich bijvoorbeeld boos en bezorgd, gevoelens getriggerd door het idee dat er bezuinigd wordt op kunst en cultuur en wat dit mogelijk voor hun toekomst en die van Nederland betekent.

De mensen die meededen aan de manifestatie hadden ook behoeften, sommige bevredigd, andere onbevredigd. Meedoen aan de manifestatie was voor sommigen een manier (strategie) om voor hun behoefte aan zelfexpressie en creativiteit te zorgen. Maar de mensen hadden ook onbevredigde behoeften zoals de behoefte aan erkenning, erkenning voor wat kunst en cultuur voor deze mensen betekent. Maar ook de behoefte aan autonomie. Mensen die voor hun broodwinning afhankelijk zijn van kunst en cultuur en die nu mogelijk hun baan verliezen als gevolg van de bezuinigingen, zien zich ineens geconfronteerd met hun onvervulde behoefte aan autonomie, de behoefte om zelf te kiezen, zelf te beslissen en zelf te doen.

Welke mening je ook hebt over die bezuinigingen, die gevoelens en behoeften zijn voor iedereen herkenbaar. Alle mensen op aarde hebben namelijk dezelfde gevoelens en behoeften, van de politici die de bezuinigingen hebben bedacht tot mensen aan de andere kant van de wereld die geen weet hebben van wat zich in Nederland afspeelt.

Behoeften en strategieën

Geweldloze communicatie maakt onderscheid tussen behoeften en strategieën. Creativiteit is bijvoorbeeld een behoefte en om die behoefte te vervullen, kun je bijvoorbeeld gaan tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven of toneelspelen. Tekenen, schilderen, muziek maken, schrijven en toneelspelen zijn voorbeelden van strategieën, dingen die je kunt doen om voor je behoefte aan creativiteit te zorgen. De behoefte aan creativiteit hebben we allemaal maar wat we doen om voor die behoefte te zorgen, is voor iedereen verschillend.

Geweldloze Communicatie ziet kunst en cultuur niet als behoefte maar als strategie, als een manier om voor één of meerdere behoeften te zorgen. Over die strategie hebben we allemaal meningen en oordelen. Voor de één is het bij wijze van spreken z’n lust en z’n leven en voor de ander is het elitaire geldverkwisting.

Kunst en cultuur kunnen bijvoorbeeld een strategie kan zijn voor de vervulling van de behoefte aan zelfexpressie, creativiteit, spelen en schoonheid. Zo kan de één kunst en cultuur inzetten om voor zijn/haar behoefte aan zelfexpressie te zorgen en zegt een ander: ‘Kunst en cultuur? Soft gedoe! Als ik behoefte heb aan zelfexpressie dan stap ik de boksring in om uiting te geven aan wat er in mij leeft.’ De strategie is verschillend, de behoefte hetzelfde.

Voorbij de woorden die gesproken worden, voorbij datgene wat al deze mensen op inhoudsniveau communiceren, bestaan 20.000 rijke innerlijke leefwerelden. Innerlijke leefwerelden die samen gekomen zijn om expressie te geven aan hun behoefte aan erkenning voor kunst en cultuur, erkenning voor wat kunst en cultuur betekent in deze innerlijke leefwerelden. Een behoefte die zij graag vervuld zien in de vorm van voldoende geld voor kunst en cultuur.

PS

Dat ik in de manifestatie vooral de behoefte aan erkenning en autonomie herken, zegt wat over mijn innerlijke leefwereld want daar spelen juist deze behoeften een wezenlijke rol. Ik ben benieuwd welke behoeften jij expliciet herkent in de manifestatie. Wil je erover delen?

Wordt vervolgd…

Credits: voor Michael Minneboo, voor de vragen die hij stelde over communicatie en zijn blogpost ‘Video: Amsterdam schreeuwt om cultuur’

Bewaard onder Actualiteit, Communicatie | 8 Comments

Tags: , , , ,

Claim je eigen macht

Geplaatst op 11 november, 2010 

Strategisch opgesteld bij de ingang van de supermarkt staat een rek met daarin een aantal kranten. Alleen als je naar binnen stapt met de bewuste intentie en het vurige verlangen om verschoond te blijven van allerlei bullshit, zie je één of meerdere krantenkoppen.

‘DE MACHTIGSTE MAN’ blèrde een krant. Onder de kop stond een foto van de Chinese president Hu Jintao die sinds een week machtiger is dan Obama en daarmee de machtigste man ter wereld is.

Ik kan niet zoveel met dat concept van machtigste man. Ik bedoel: is die man dan zo machtig dat hij voor wereldvrede heeft gezorgd, dat iedereen op deze planeet genoeg en gezond te eten en te drinken heeft, dat ons milieu ‘spic and span’ is? Zo machtig is hij dus ook weer niet.

Weet je hoe het zit met macht? Macht is wat we met bakken tegelijk weggeven aan anderen. Aan kerkleiders, aan politici, aan artsen, aan leraren, aan therapeuten en aan allerlei andere goeroes. Oh ja, en aan geld, we geven ook heel veel macht weg aan geld.

De machtigste man ter wereld is de man aan wie de meeste mensen hun eigen macht uit handen geven.

Machthebbers bestaan alleen omdat er zoveel machtgevers zijn. Als iedereen z’n eigen macht claimt, zijn er een dikke zes miljard Hu Jintao’s op aarde in plaats van maar eentje. Dat is niet alleen beter maar vooral ook veiliger.

Rage against the machine: take the power back

Bewaard onder Actualiteit, Mening, Muziek | 6 Comments

Tags:

Verslaving

Geplaatst op 22 oktober, 2010 

Er zijn zo van die onderwerpen waar iedereen een mening over heeft. Yuri van Gelder was/is zo’n onderwerp.

Een toevallige voorbijgangster die voor de camera werd gevraagd te reageren zei: ‘Er is niets menselijker dan een verslaving.’

Dat is de enige mening die ik me over Yuri wil blijven herinneren.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 4 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →