Uit het eigen nest gepest

Geplaatst op 16 september, 2011 

Of het waar is of niet weet ik niet maar ik vind de metafoor mooi passen bij Duwen + trekken = groeien.

Het verhaal is dat er een vogelsoort bestaat waarbij het volwassen dier de jonge vogeltjes stimuleert om uit te vliegen en het nest te verlaten door het eigen nest te vervuilen en onleefbaar te maken.

In mijn vorige blogpost noem ik dat de ‘duwers’.

Ik heb eens afscheid genomen van zo’n duwer. Voorafgaand aan het afscheid had hij flink zijn best gedaan het nest  onleefbaar te maken. Het had op mij een uitwerking die er aan heeft bijgedragen dat ik minder ben gaan werken en dat ik ben gaan bloggen. Ik was dus eigenlijk best dankbaar en schreef hem een afscheidsbrief met daarin de metafoor van de vogel die het eigen nest vervuilt. Hij vond het niet leuk. Hij vond het helemaal niet leuk. En ik vond het niet leuk dat hij het niet leuk vond. Zelfs bij het afscheid speelde hij zijn rol van ‘duwer’ voortreffelijk. Een echte vakman.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Duwen + trekken = groeien

Geplaatst op 15 september, 2011 

Groeien voelt niet altijd fijn en de prikkels die me ertoe aan zetten zijn meestal ook niet echt een feestje waard.

Een groeifase begint voor mij meestal met prikkels die me wegduwen van waar ik ben. Een situatie, omgeving of relatie wordt ineens steeds ondraaglijker en duwt me weg.  Maar waarheen?

Als ik geluk heb merk ik al snel andere prikkels op, prikkels die aan me trekken. Nieuwe kansen, mogelijkheden, plannen en ideetjes die me als een magneet langzaam naar zich toe trekken.

De acteurs die de rol van ‘duwers’ spelen, vervullen een zeer ondankbare rol. Het zijn als het ware de ‘bad guys’ om het maar eens in filmtermen uit te drukken. De acteurs die de rol van ’trekkers’ spelen, zijn natuurlijk de ‘good guys’.

Zowel het duwen als het trekken lanceert angst. Angst voor het nieuwe en onbekende. Angst om te falen, het niet te kunnen. Angst dat mijn verhalen over mijzelf niet kloppen. Dat die verhalen niet kloppen weet ik, maar nog erger vind ik het als dat in de praktijk bewezen wordt 🙂

Als ik zou kunnen, zou ik meteen terug mijn comfort zone induiken maar helaas…. De ‘bad guys’ spelen hun rol meestal zo goed dat ik daar niet meer heen wil, ze maken het oude en vertrouwde zo ondraaglijk dat ik er nauwelijks adem kan halen.

Dus wat dan? Onderweg zijn dan maar. En daar ben ik vandaag. Er wordt geduwd en getrokken, steeds harder en harder en ik ga steeds sneller en sneller.

Bewaard onder Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , ,

Een pijnlijke les in autonomie

Geplaatst op 13 september, 2011 

Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.

Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.

We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.

Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’

Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd.  Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.

De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.

Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.

Lees ook:

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , ,

Wat is een wonder?

Geplaatst op 12 september, 2011 

‘Wat is een wonder?’ vroeg Michael Minneboo vrijdag tijdens een gezellige koffiedate in Breda. Aanleiding voor zijn vraag was de mislukking van mijn project dankbaarheid, een project waarbij dagelijks oefenen in dankbaarheid leidt tot wonderen.

Melody Beattie schreef er een boek over: Make Miracles in Forty Days. De subtitel van het boek is eigenlijk nog veel interessanter: Turning what you haye into what you want. Toen ik het bestaan van haar boek ontdekte klonk het mij als alchemie in de oren en startte ik project dankbaarheid.

Ik had niet zo 1,2,3 een antwoord op Michael’s vraag. Ja, voorbeelden dan wonderen die had ik wel, zoals ineens tien miljoen op mijn bankrekening. Legaal en belastingvrij uiteraard.

Maar wat is een wonder? Melody Beattie begint haar boek met de volgende definitie:

A miracle is when something happens that we couldn’t control, create, conceive or do on our own – whether by using willpower, strength, spirituality, skills, money, or any and all resources available to us.

Miracles aren’t supernatural. They’re how life responds when we practice universal laws, the unwritten rules governing nature, the human psyche, people, spirituality and the world.  

(….)

The only qualification for it to be a miracle is that the problem or situation we want changed is beyond our ability to control or fix on our own.  

De wonderen die ik op mijn doelenlijst had gezet voordat ik aan project dankbaarheid begon, zijn niet bereikt. Maar welke problemen of situaties  zijn er in mijn leven veranderd sinds ik met project dankbaarheid begon en die ik zelf niet kan veranderen? Alweer een vraag waar ik geen antwoord op heb.

Misschien is het wonder wel dat er een wonder is gebeurd en dat ik niet weet welk wonder. Misschien staat het wonder net als Chinese bamboe na vijf jaar wortels kweken op het punt zichzelf te onthullen.

Bewaard onder Boeken, Citaten, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Kweek eerst wortels

Geplaatst op 9 september, 2011 

‘Zonder al te veel interesse las ik een artikel over Chinese bamboe. Is het zaadje in de grond gestopt, dan is er ongeveer vijf jaar niets te zien behalve een minuscule loot. Alle groei voltrekt zich ondergronds: er vormt zich een complexe wortelstructuur, zowel verticaal als horizontaal. Aan het eind van het vijfde jaar loopt het Chinees bamboe in ijltempo uit, tot het een hoogte heeft bereikt van vijfentwintig meter. ‘  

Paulo Coelho in zijn nieuwste boek ‘Aleph’

Al op de eerste bladzijden was ik flink geraakt door dit nieuwe boek. Zo herkenbaar, die spirituele impasse, alsof niks meer werkt, vol twijfels zitten.

Het versterkt mijn pleidooi om niet alleen successen te delen maar zeker ook de worstelingen. Ik heb soms meer steun aan het geworstel van een ander dan aan een succesverhaal. Of laat het geworstel dan in ieder geval deel uit maken van het succesverhaal.

Bewaard onder Boeken, Citaten | 8 Comments

Tags: , ,

Elkaar trakteren op een vraag

Geplaatst op 8 september, 2011 

In plaats van onze verhalen over elkaar te vertellen (niet doen, niet doen, niet doen), kunnen we elkaar (of onszelf) beter trakteren op een vraag.

Thi-Thanh-Tâm Nguyen deelde op haar blog ‘Mijn Transparantie’ laatst zo’n traktatie uit: Wat doe jij in het dagelijks leven? Mijn antwoord: Ik zwerf bloggend door het alledaagse. Ik geloof dat ik dat doe om vriendschap te sluiten met het leven.

Helemaal compleet was mijn antwoord niet en ik wil er iets aan toevoegen:  Ik geloof dat ik dat doe om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken.

Maar ook dat hoort bij een echte vriendschap: het vermogen om af en toe een beetje ruzie met elkaar te maken.

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Onze verhalen over elkaar

Geplaatst op 6 september, 2011 

Ik had een afspraak met iemand waar ik een verhaal over had. We hadden elkaar nog nooit ontmoet maar dat maakt de innerlijke verhalenverteller niks uit om toch een verhaal te verzinnen. Die ander bleek ook een verhaal over mij te hebben.

Onze verhalen over elkaar bleken totaal niet te kloppen.

Ik vraag me zo af: waarom zijn die verhalen er eigenlijk, wat is het nut ervan? Ik kan maar één reden bedenken: de leegte opvullen.

Misschien is er nog een tweede reden: die verhalen zijn bedoeld om onze nieuwsgierigheid te prikkelen, om op onderzoek uit te gaan en elkaar te ontmoeten.

Want stel je voor dat onze verhalen over elkaar wel altijd waar zouden zijn. Zouden we nog uit bed komen?

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , ,

Spiritualiteit alweer passé?

Geplaatst op 5 september, 2011 

Bewaard onder spiritualiteit | 7 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →