De genialiteit van een absurd idee uitvoeren
Geplaatst op 27 december, 2010
Seth Godin heeft het in zijn boek ‘Linchpin’ over het reptielenbrein. In mijn woorden is het reptielenbrein een fabriek binnenin ons brein die zich voedt met wat het zelf produceert: ANGST. Een soort perpetuum mobile dus.
Een film die me aan het reptielenbrein deed denken is ‘Be Kind Rewind’. Ik zag deze film een paar weken geleden en was onder de indruk van het verhaal dat deze film vertelt, van waar twee mensen toe in staat zijn als ze geen last hebben van, of niet luisteren naar, hun reptielenbrein.
Lees voor de details van deze film het artikel op Wikipedia en/of bekijk de trailer:
Wat me raakte is de oplossing die de hoofdspersonen Mike en Jerry niet alleen bedenken maar ook uitvoeren als ze ontdekken dat alle videobanden in de videotheek waar Mike tijdelijk het beheer over heeft, zijn gewist. Ze besluiten om samen de gewiste films na te spelen en op te nemen en deze in de videotheek ter verhuur aan te bieden.
De oplossing is absurd. Absurd is wat een reptielenbrein van hun idee zou zeggen.
Ze noemen hun zelfgemaakte films sweded versies en het duurt niet lang of de klanten staan in de rij om een sweded film te huren.
De oplossing is geniaal. Beter gezegd: wat geniaal is, is dat ze hun absurde idee uitvoeren, ze doen het gewoon.
Als het reptielenbrein iets absurd vindt, onhaalbaar, onrealistisch of onmogelijk, dan heb je misschien jouw succesversie van de sweded films te pakken.
Ik schrijf deze vorige zin in de ‘je-vorm’ maar heb het natuurlijk vooral tegen mezelf 🙂
Bewaard onder Films | 6 Comments
Tags: angst, linchpin, reptielenbrein, Seth Godin, succes
Tien verrassende ontmoetingen
Geplaatst op 4 oktober, 2010
- Een filmmaakster die films maakt van inspirerende mensen.
- Een ex-miljonair die de wereld rondreist om samen te komen, te delen, te ontmoeten en uit te wisselen.
- Een natuurkundige met een wetenschappelijke kijk op het begrip energie.
- Een rechter die de meeste voldoening beleeft als mensen hun problemen onderling oplossen.
- Twee zielen die elkaars tweelingziel zijn.
- Een politica met een visie op een eigentijdse grondwet.
- Een gepassioneerd dierencommunicator die tolkt tussen mens en dier.
- Een tv-programmamaakster met een passie voor mensen en hun verhalen.
- Een superhandige alleskunner die het hart en ziel van een machine begrijpt.
- Een Macedonische die haar eigen weg vindt in Nederland.
Het zouden de tien verrassingen van een hele week kunnen zijn en het zou een rijke week zijn. Maar dat waren het niet, het waren de verrassingen van één dag, van één verjaardagsfeestje van iemand die ik maar één keer eerder had ontmoet.
En dat ik daar was, was ook een verrassing. Niet in de laatste plaats voor mijzelf. Toen ik de uitnodiging kreeg zei mijn intuïtie meteen: wat leuk, gaan. En mijn reptielenbrein riep nog harder: belachelijk, je kent haar niet eens.
Onderweg naar het feestje had ik de intentie uitgesproken om een leuke middag te hebben met creatieve mensen en inspirerende gesprekken. Nou, dat heb ik geweten. Ik kwam ogen en oren tekort.
Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments
Tags: intentie, ontmoetingen, reptielenbrein, verrassingen
Mensenwerk
Geplaatst op 9 augustus, 2010
Op de laatste avond van mijn motorvakantie loop ik langs het pizza restaurant. Sjaak staat buiten en vraagt of ik nog even een biertje kom drinken. De verleiding is groot maar ik bedank. Morgen wil ik vroeg opstaan en fris weer naar huis rijden en ik wil nog afscheid nemen van een paar andere mensen. ‘We houden contact!’ roepen we. De eerste zinnen voor een aantal blogs denderen dan al door mijn gedachten. Iets over oude en nieuwe glorie en passie.
Ik loop in de richting van waar de zon bezig is met ondergaan en stap nog even binnen bij taverne ‘Chalet’ om afscheid te nemen van Jo en Veronique.
In de horeca werken twee soorten mensen. De ene soort vraagt wat je wilt bestellen en of het heeft gesmaakt. Ook al kom je vaker op bezoek, ze beperken zich tot de standaard Horeca zinnetjes: beleefd maar inhoudsloos. Tot een gesprek komt het niet. De andere soort zal je vragen of je op vakantie bent en of je het naar je zin hebt, het begin van een leuk gesprek.
De eerste soort is vervangbaar. Je kunt ze vervangen zonder dat je een verschil merkt want ze gebruiken dezelfde beleefdheden. Ze brengen je bord en/of glas en behandelen je als klant. Dit zijn wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ de cogs noemt, de tandwielen. Als je in een machine een tandwiel vervangt, merk je er ook niets van.
De tweede soort is onmisbaar. Als zo iemand verdwijnt of vervangen wordt, merk je het meteen. Seth Godin noemt dit de Linchpins, zij die de kunst van het mens-zijn verstaan en mensenwerk doen. Zij brengen je bord en/of glas en behandelen je niet als klant maar als mens en dat doen ze door zelf mens te zijn. En dat is precies wat Jo en Veronique deden als ik er ’s avonds nog even op bezoek ging voordat ik mijn tentje opzocht.
De eerste keer dat ik er kwam vroeg Jo me of ik op vakantie was en sindsdien vertelde ik hem ‘s avonds altijd even over mijn motortocht en avonturen van die dag.
Jo en Veronique verstaan de taal van het mens-zijn die voor sommigen zo moeilijk te leren is. Ik denk dat iedereen in staat is die taal te spreken maar of je het ook doet, wordt bepaald door in welke mate je in de ban bent van je reptielenbrein. Het reptielenbrein is het deel van het brein waar de angst leeft en dat bang is om fouten te maken. Het deel van het brein dat zegt dat niemand zit te wachten op het mens-zijn en dat je er toch niks aan hebt. Niks is minder waar want in de horeca kom je graag nog eens terug voor mensen als Jo en Veronique.
Taverne ‘Chalet’ vind je in Vaals aan de Vaalserhaagweg 5 (een zijstraat van de Maastrichterlaan). Website: http://tavernechalet.nl/
Lees ook: de taal van het reptielenbrein
Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 12 Comments
Tags: linchpin, menselijkheid, motorvakantie, reptielenbrein, Seth Godin
Boek uit
Geplaatst op 3 mei, 2010
Het boek is uit. Ik heb het over ‘Linchpin’ van Seth Godin, een boek dat ik wil toevoegen aan mijn lijstje boeken die mijn denken veranderden.
Het laat ook wel een soort van leegte achter nu het boek uit is. Op het tafeltje naast de bank waar Linchpin altijd op me lag te wachten, ligt alweer een ander boek klaar. Maar voordat ik daarmee begin eerst nog een paar woorden over Linchpin want Seth Godin’s boodschap is te groot en te belangrijk om er verder niets meer mee te doen.
Het is trouwens onmogelijk om er niets mee te doen want ik ben het reptielenbrein gaan herkennen, ik zie het regelmatig in actie bij mezelf en anderen. En wat dat op termijn aan verandering brengt, daarnaar ben ik enorm nieuwsgierig want vanuit de kwantumfysica is bekend dat alleen al het observeren van iets een verandering teweeg brengt in datgene dat geobserveerd wordt. Dus laat ik daar maar mee beginnen: het observeren van het reptielenbrein.
Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 6 Comments
Tags: linchpin, reptielenbrein, Seth Godin
Codependency en het reptielenbrein: partners in crime
Geplaatst op 29 april, 2010
Verhaaltje vooraf
Toen ik ergens in november vorig jaar mijn motor uit de garagebox wilde ophalen, ontdekte ik dat een aantal stratenmakers bezig waren alle vakken van het aangrenzende parkeerterrein opnieuw in te delen en te bestraten.
Helaas was er ineens ook een parkeerplaats precies voor de ingang/uitgang van garagebox. Het parkeervak voor de ingang/uitgang en dat altijd met een groot wit kruis was gemarkeerd, was er nog maar nu zonder het witte kruis. En de grote betonnen paal die altijd in het midden van dat witte kruis had gestaan, was verwijderd en lag in de bosjes.
Ik zag de bui al hangen: als ik nu zou gaan motorrijden, zou ik bij terugkomst wellicht een geblokkeerde garagebox aantreffen. Gelukkig waren de stratenmakers nog aanwezig, ze zaten net in hun busje een boterham te eten. Ik vertelde ze over de garagebox en dat die betonnen paal toch echt terug in de grond moet om te voorkomen dat er een auto parkeert precies voor de ingang/uitgang. Er was begrip en ik had genoeg vertrouwen in de goede afloop om op de motor te stappen.
Bij terugkomst een paar uur later lag de betonnen paal nog steeds in de bosjes. Ik wilde de stratenmakers herinneren aan ons gesprek eerder die middag maar dit keer was er geen begrip en ze wezen naar elkaar.
Uiteindelijk verwezen ze me naar de machinist van een graafmachine maar ook die wilde de paal niet terug in de grond zetten. Hij en zijn collega’s hadden alles volgens tekening van de gemeente uitgevoerd en voor die betonnen paal moest ik maar bij de gemeente zijn.
Ik belde de gemeente en kreeg een antwoordapparaat te horen. Het was vrijdagmiddag en er was niemand meer bereikbaar. Ik besloot de woningcorporatie te bellen die de garagebox in eigendom heeft maar ook daar was het vrijdagmiddag en niemand meer op kantoor.
Werken volgens het systeem
Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voordat de betonnen paal weer terug in de grond stond en daar waren aardig wat telefoontjes en e-mailtjes voor nodig met de aannemer, woningcorporatie en gemeente.
Als op die bewuste vrijdag dat ik met de stratenmakers en de machinist sprak, één vent was geweest die bereid was even een paar straatstenen uit de bestrating te halen, een paar scheppen zand verwijderen en die betonnen paal in de grond zetten, was alles binnen een uur opgelost.
Maar die ene vent was er niet. Waarom? Omdat het systeem zegt dat er strikt volgens tekening wordt gewerkt. Da’s wel zo handig want als er dan iets niet klopt kan de vinger richting gemeente wijzen. Maar er moet toch bij iemand een belletje zijn gaan rinkelen toen die betonnen paal uit de grond werd gehaald? Er moet toch een tweede belletje zijn gaan rinkelen toen dat witte kruis werd verwijderd?
Het maakt niet uit hoeveel belletjes er zijn gaan rinkelen want als er op tekening geen betonnen paal staat, dan komt er geen betonnen paal. De aannemer die de klus had aangenomen wilde de stratenmakers ook geen toestemming geven om de paal terug te plaatsen want het systeem zegt dat de opdrachtgever (de gemeente) daarover beslist. En de gemeente? Hun systeem zegt dat eerst moet worden onderzocht waarom zij niet wisten dat er een garagebox was en of de woningcorporatie daar wel een uitritvergunning voor had, dat vervolgens de tekening moet worden aangepast en dat pas daarna de uitvoerder en misschien wel diezelfde machinist van de graafmachine, de betonnen paal in de grond mag plaatsen.
Het systeem is er niet om snel en slagvaardig te handelen. Het systeem is er om te worden gevoed en gediend. In plaats van dat één man, de machinist bijvoorbeeld, de klus in een uurtje klaarde op diezelfde vrijdagmiddag, waren er nu minstens een handvol mensen een maand bezig met diezelfde klus. En als het op papier allemaal klopt en de facturen voor meerwerk maar worden betaald, is iedereen tevreden.
Uiteindelijk was het niet eens aan het systeem te danken dat het probleem is opgelost. Dit was te danken aan een linchpin bij de woningcorporatie, iemand die bereid was zich eigenaar van het probleem te maken nadat de woningcorporatie in eerste instantie had laten weten hierin geen partij te zijn.
Bureaucratie, codependency en het reptielenbrein
Wat er gebeurde was bureaucratisch. Maar bureaucratie is niet het hele verhaal. Als mensen zo hun best doen om alle regels te volgen, ook al leidt dat tot een langere levertijd, hogere kosten en een ontevreden klant, dan zijn ze bezig het systeem te pleasen en maken ze zich ervan afhankelijk. Waarom doen ze dat? Omdat het ze zekerheid geeft want het systeem is bekend en vertrouwd. Als ze volgens het systeem werken, zijn ze altijd gedekt en krijgen ze salaris
Behalve dat dit een codependent relatie is met het systeem, is het ook het terrein van het reptielenbrein om zo volgens het systeem te werken. Codependency en het reptielenbrein hebben aardig wat met elkaar gemeen. Ze versterken en voeden elkaar. Het zijn dikke maatjes, partners in crime. Samen de architecten van heel wat systemen tot aan de hele maatschappij toe.
De pijnlijke vraag die overblijft is waarom ik die paal zelf niet terug in de grond heb gezet. Zou jij het gedaan hebben?
Bewaard onder Codependency, Mening, Persoonlijk | 2 Comments
Tags: codependency, linchpin, maatschappij, reptielenbrein
De taal van het reptielenbrein
Geplaatst op 6 april, 2010
In zijn nieuwste boek ‘Linchpin’ schrijft Seth Godin onder andere over het reptielenbrein, een stukje van onze hersenen dat ons saboteert. De sabotage activiteiten van het reptielenbrein zijn te herkennen aan de taal die het gebruikt zoals:
- Ik heb er geen talent voor
- Ik ben er te oud voor
- Ik heb er geen tijd voor
- Ik heb niks te vertellen
- Ik ben daar niet goed in
- Ik heb er geen zin in
- Ik kan het niet
- Ik ben er niet klaar voor
- Ik ben te onervaren
- Het is onmogelijk
- Het is niet realistisch
- Dat is voor mij niet weggelegd
Of allerlei varianten. Een bekende is zeggen dat je eerst x, y en z moet doen voordat je kunt doen wat je graag wilt. Als je graag wilt schilderen heb je niet eerst een compleet ingericht atelier nodig. Als je wilt schrijven heb je niet eerst een computer nodig.
Soms klinkt het reptielenbrein ronduit stoer zoals mensen die zeggen: ‘Motorrijden is niks voor mij want dan rij ik me echt helemaal dood’. Alsof ze de moed hebben om überhaupt motor te rijden. Maar die moed hebben ze niet. Het is het reptielenbrein dat praat en dat doodsbang is om zelfs maar rijlessen te nemen.
Ook oneliners uit de zwarte pedagogie zoals ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ en ‘Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje’ behoren tot de taal van het reptielenbrein.
Telkens als je deze taal gebruikt, breng je een stukje van je eigen genie om zeep of het genie van een ander. We zijn getraind en gehersenspoeld om dit te doen zodat we beter in het systeem zouden passen omdat dit gediend is met vervangbare (middelmatige) mensen in plaats van met onmisbare (geniale) mensen.
Telkens als je deze taal gebruikt, dien je een systeem dat dood is. Als je goed luistert naar de berichten in de media kun je er de overlijdensadvertenties van het systeem in herkennen.
Lees ook:
Bewaard onder Boeken, Communicatie, Mening | 9 Comments
Tags: angst, linchpin, reptielenbrein, Seth Godin, taal
Seth Godin in Antwerpen
Geplaatst op 5 april, 2010
Voorbeschouwing
De inspiratie voor de blogpost over het kruis als relatiesymboliek en het belang van een gezonde relatie met jezelf, kreeg ik donderdag 1 april toen ik in de trein zat op weg naar het praatje van Seth Godin in Antwerpen.
Ik bedoel het woord praatje niet als kleinerend maar ik vind het woord spreekbeurt zo schools klinken en een toespraak of lezing was het ook weer niet dus daarom maar het woord praatje. Het woord praatje klinkt ook als gelijkwaardigheid tussen de spreker en de luisteraar en die gelijkwaardigheid was er zeker want hoewel groot van naam en faam stond er op het podium een gewoon bijzonder mens.
Ik was de week voorafgaand aan het praatje van Seth Godin bezig geweest mezelf wat kwijt te raken in, om de kruissymboliek van Wendy Palmer te gebruiken, horizontale relaties. Het is gemakkelijk om verdwaald te raken in relaties met anderen, in hun problemen en uitdagingen, en telkens als het gebeurt, is dat een wake-up call om de focus te verleggen naar de relatie met jezelf en om daarin te investeren.
Naar Seth Godin was voor mij back to basics: investeren in de relatie met mezelf. Er helemaal tussenuit en me te laten inspireren door een goed verhaal, door de stad Antwerpen en door de aanwezigheid van inspirerende en creatieve mensen, linchpins zoals Seth Godin ze noemt.
De kracht van een verhaal
Hoewel ik veel van het werk van Seth Godin ken via zijn blog, boeken en video’s, was ik na afloop aardig onder de indruk. Zijn boodschap klonk zo vanzelfsprekend en logisch dat als Seth er niet mee was gekomen, iemand anders het wel had gedaan. Jij bijvoorbeeld.
Daarmee wil ik geen afbreuk doen aan zijn verhaal, integendeel. Het was juist de kracht ervan want iedereen kon zich tot in zijn/haar tenen inleven in zijn verhaal. Een goed verteld verhaal doet wonderen, het brengt mensen samen, het inspireert en het doet mensen sprankelen. Seth vertelde een goed verhaal.
Het zware gevoel op mijn maag dat ik voor aanvang had en dat was veroorzaakt door Vlaamse friet die zeker niet goedgekeurd was door de cholesterol commissie maar die wel erg goed smaakte, was op slag verdwenen en maakte plaats voor het gevoel zo licht te zijn als een veertje.
Linchpin / samenvatting
Zijn verhaal was het verhaal dat hij vertelt in zijn laatste boek ‘Linchpin’, in het Nederlands vertaald als ‘Onmisbaar’. Hier een korte samenvatting:
- Je bent geen tandwiel meer in de machine van het kapitalisme. Je hebt nu een keuze.
- Op het werk zijn management en werknemers lange tijd de enige twee partijen geweest. Er komt nu een derde partij bij: de linchpins.
- Linchpins zijn mensen die een verschil kunnen maken, die leiden en verbinden.
- De fabriek is dood en het hele systeem waar we onze levens op hebben gebouwd, staat nu op z’n kop. Dit is een grote uitdaging of een grote bedreiging, het is een revolutie.
- De keuze is om mee te gaan in de angst en met het systeem, of om zelf de kaart en route voor jouw eigen pad te bedenken. Niemand anders kan die kaart en route voor jou bedenken, het is jouw taak dat uit te puzzelen.
- Alles was we op school en via de media hebben geleerd was een mythe en een fabeltje, uitgevonden om ervoor te zorgen dat we in het systeem van de fabrieken zouden meedraaien.
- Een linchpin is een individu dat de chaos instapt en orde schept, iemand die kan uitvinden, verbinden, creëren, dingen kan laten gebeuren. Linchpins zijn genieën, artiesten en brengers van geschenken. Ze brengen menselijkheid naar het werk.
- Waarom is dat zo moeilijk? Dat komt door een deel van onze hersenen dat het reptielenbrein heet. Het reptielenbrein wil alles saboteren dat bedreigend, riskant of goedgeefs is. Je kunt het reptielenbrein herkennen als weerstand.
- Kunst is een geschenk, een echt geschenk en geen onderdeel van een deal. Begrijpen hoe de cultuur van geschenken geven mensen samenbrengt, is een kritische stap om onmisbaar te worden.
- Onmisbare linchpins wachten niet op instructies, in plaats daarvan zoeken ze zelf uit wat te doen.
- Het besluit je angst voor leiden en verbinden te overwinnen, is een keuze.
- Je persoonlijkheid en attitude zijn belangrijker dan het werk dat je doet of product dat je creëert omdat onmisbaar werk verbonden is met anderen.
- Vandaag is een keerpunt. We hebben de kans een krachtige visie voor de toekomst te creëren en deze visie werkelijkheid laten worden.
- Deze droom gaat niet over gehoorzaamheid maar over visie en commitment.
Hier een video impressie van Seth Godin in Antwerpen:
Valse beloften zijn dood
Als ik terugkijk naar het praatje van Seth, dan worden een aantal dingen duidelijk. Zoals dat veel Westerse systemen en structuren gebaseerd zijn op het krijgen van een beloning als je de regels volgt en straf als je dat niet doet. Gehoorzaamheid wordt beloond en ongehoorzaamheid bestraft.
School: volg de regels en je krijgt een diploma en werk. Werk: volg de regels en je krijgt salaris, een carrière en aan het eind van de rit pensioen. Kerk: volg de regels en je krijgt het eeuwige leven in de hemel
Deze valse beloften zijn uitgewerkt en dood. Wat nu?
Niemand die het weet en dat is geweldig nieuws. De revolutie heeft het nu voor het zeggen. Het niet weten is nu het kompas op weg naar werkelijk uniek zijn.
Bewaard onder Boeken, Ondernemen, Persoonlijk | 12 Comments
Tags: linchpin, reptielenbrein, Seth Godin, veranderen
Het werkt als je weet dat je niet alles weet
Geplaatst op 22 maart, 2010
Wat een plezier heb ik te weten dat ik niet alles weet.
Een prachtig voorbeeld daarvan is het gesprek dat Michael Minneboo, Jooper en ik vorige week hadden over luisteren naar je partner. Geen van drieën had alle antwoorden of wist precies hoe je naar je partner moet luisteren. We hadden wel zo onze eigen ervaringen en door daarover uit te wisselen hadden we niet alleen een leuk gesprek (ja, we hebben ook gelachen), maar hebben we ook van elkaar geleerd.
En na dat gesprek hadden we nog steeds niet alle antwoorden. Ik besloot er een blogje over te schrijven en guess what? De blog trok een heleboel reacties aan van ervaringsdeskundigen, mannen en vrouwen, die ieder hun eigen inzichten en ervaringen deelden over het onderwerp. Van het resultaat zou ik zo een korte handleiding kunnen schrijven of een e-book.
Het grote voordeel van weten dat je niet alles weet, is dat het drempelverlagend werkt om erover te schrijven of anderen om hun input te vragen, het is veel productiever. En het grote voordeel daarvan is weer dat het resultaat (ik schrijf hier resultaat in plaats van eindresultaat omdat het resultaat van zo’n proces nooit ten einde is) zo enorm rijk en gekleurd is en dat het zo snel tot stand komt.
Als ik dat vergelijk met hoe er in veel bedrijven nog gewerkt wordt (eerst alles onderzoeken, analyseren en rapporteren, daarna uitgebreid vergaderen over het rapport en pas daarna en veel later een slap aftreksel van het oorspronkelijke idee ten uitvoer brengen), dan denk ik: WOW, wat gaan de dingen toch veel sneller en veel leuker als je begint te roeien met de riemen die je al hebt, dat wat je wel weet, ook al is het nog zo weinig.
Weten dat je niet alles weet is echt een zegen. Hoe meer je denkt te weten, hoe langzamer het leer- en groeiproces zich ontwikkelt. Dat is ook één van de redenen waarom jonge kinderen zo snel nieuwe dingen leren.
Ik ben blij met wat ik weet maar nog blijer dat ik weet dat ik niet alles weet. Door te weten dat ik niet alles weet houdt het reptielenbrein zich ook eerder koest.
Iedereen die heeft bijgedragen aan het artikel ‘Hoe luister jij naar je partner?’ : dank jullie wel.
Lees over het reptielenbrein ook:
Bewaard onder Mening, Ondernemen, Oplossingsgericht werken | Reageer
Tags: leren, Michael Minneboo, reptielenbrein
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.