Wat je kunt leren van je motor

Geplaatst op 15 juli, 2016 

Motorvakantie 2016 begon heel anders dan de tien voorgaande edities namelijk met een motor die geen enkele kik gaf. Ik had mijn motor natuurlijk ook eerder uit de stalling moeten halen dan een dag voor mijn geplande vertrek maar aan die wijsheid had ik op dat moment helemaal niks.

De accu bleek overleden. Opladen, reanimeren, het hielp allemaal niks. Er moest een nieuwe accu komen en die kwam er dankzij fantastische hulp van Motoport uit Breda.

Een dag later dan gepland stond ik op de camping, klaar voor de 2016 editie van wat motorvakantie is gaan heten. Diezelfde avond op het terras begreep ik het al: mijn eigen accu was niet zozeer overleden maar wel dringend toe aan een flinke oplaadbeurt.  Zoals ik mijn motor had toevertrouwd aan de deskundige handen van Motorport Breda, was het nu aan mij om zorg te dragen voor mijn eigen accu.

Een motor kun je in december een winterbeurt geven en daarna aan de druppellader hangen maar dat is niet voldoende. Alles heeft zorg en aandacht nodig, een motor maar ook zijn berijder.

En wat helpt deze berijder dan beter dan een weekje motorvakantie? Het kwam als geroepen!

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Ontmoeten doe je in de Huiskamer

Geplaatst op 29 juni, 2016 

Begin dit jaar had ik ook zo’n periode, eentje die me steeds weer doet denken aan zo’n geleide meditatie die ik eens heb uitgeprobeerd.

De Huiskamer (1)

Wat doet die foto hier? Lees verder…

Dat je visualiseert dat je langs het strand loopt, het is vloed en alles wat je nodig hebt is er voor je: de vloed van overvloed. Je voelt je heerlijk, rijk en helemaal verbonden met het leven. Maar dan…. Het wordt eb en alles waar je van genoot lijkt ineens weg te trekken.

Waar net nog water was, zie je nu op het strand van alles en nog wat liggen, dingen die eerst door het water aan je oog waren onttrokken. Wat je ziet is niet bepaald hiep hiep hosanna maar precies datgene wat je het liefst wegstopt, negeert of ontkent, aspecten van jezelf die je nu mag zien, accepteren en integreren. Volgens de geleerden is zoiets helend maar zo voelt het absoluut niet: weg met dat vervloekte eb en laat komen die vloed!

Begin dit jaar had ik dus ook zo’n periode die meestal, net zoals in de meditatie, volgt op een periode van drukte waarin van alles en nog wat gebeurt. Ontmoetingen, samenwerking en wijkinitiatieven die weer leiden tot inspirerende verhalen daarover zie op hun beurt weer nieuwe ontmoetingen, samenwerking en wijkinitiatieven doen ontsteken.

Maar dan wordt het eb en lijkt al dat moois ineens verdwenen. Afspraken gaan om tal van redenen ineens niet door,  e-mails worden niet meer beantwoord of worden helemaal verkeerd begrepen en wijkinitiatieven zitten ineens vast of snakken naar een nieuwe richting die nog verborgen is in een dikke mist.

En dat is nog niet het ergste maar dan ga je twijfelen aan jezelf: misschien heb ik iets verkeerd gedaan, misschien moet ik harder werken, of misschien toch overal mee stoppen en iets heel anders gaan doen maar wat dan?

Ik herken dit soort perioden inmiddels wel want ze doen zich regelmatig voor, net zoals eb en vloed elkaar voortdurend afwisselen en de natuur niet permanent in de zomerstand verkeert maar ook herfst, winter en lente kent.

Een remedie of shortcut om zo’n periode even versneld door te spoelen ken ik niet, is er ook niet. Op dit moment heb ik hier zelfs extreem veel vrede mee want live, terwijl ik dit blog, zit ik in ‘de Huiskamer’ op Zuiderhout in mijn wijk Oosterheide.

De Huiskamer (2)

Live bloggen in de Huiskamer

Om mij heen bijzonder goed gezelschap. Leo de Jager die ook blogt maar geen laptop bij zich heeft om even een blogje te tikken maar ondertussen wel geweldige foto’s maakt. Walther Ligtvoet die sinds een half jaar blogt en zichzelf daarmee als een raket gelanceerd heeft als blogger van verhalen, gedichten en podcasts. Oosterheide promotor Eugene Springer die vast nog wel eens t-shirts gaat verkopen met het opschrift ‘Oosterheide rocks’.  En Annemiek Eggermont die ook een blog heeft maar hier heel authentiek lekker met een schetsblok zit in plaats van een laptop.

De ‘Huiskamer’ dus, de plek om even te zijn als je gezelschap nodig hebt, bijvoorbeeld omdat het leven aanvoelt als eb. De plek om even niks te hoeven van jezelf of van een ander, een gezellige plek ook, precies de plek die we in Oosterheide nog niet hadden en nu al niet meer kunnen missen.

Deze blog gaat niet over meditaties, eb en vloed, ups en downs of vallen en opstaan. Deze blog gaat over het wezenlijke belang van ontmoetingsplaatsen in de wijk, plekken waar mensen elkaar toevallig of met opzet kunnen ontmoeten.

Zonder ontmoetingen wordt ons lijf ziek, zonder ontmoetingsplekken wordt onze wijk ziek. Ontmoetingen hebben enorme helende power en voor heling is een plek nodig: een ontmoetingsplek.

De andere blogjes die vanochtend in de Huiskamer zijn ontstaan lees je hier:

Een impressie van ‘de Huiskamer’ waar dit allemaal is ontstaan vind je op het wijkblog Oosterheide: Zuiderhout is een gezellige huiskamer rijker

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , , , , ,

Kwetsbaar dagje

Geplaatst op 3 juni, 2016 

We hadden afgesproken in Dordrecht, Huub vanuit Rotterdam en ik vanuit Oosterhout. Ik had er echt zin in want het was alweer even geleden dat we elkaar hadden gezien.

Met nog een half uurtje voordat mijn bus naar Breda zou vertrekken had ik tijd over om in de nieuwe Huiskamer die mijn wijk rijk is koffie te drinken en een broodje te eten.

Gezellig, zoiets maakt een afspraak extra leuk, overal lekker de tijd voor nemen.

Op het station in Breda kak. Ik kon nog wel naar Dordrecht maar Huub kon niet weg uit Rotterdam omdat de politie daar de hele boel had ontruimd en alle treinverkeer stilgelegd. Een verwarde man en dreiging van een explosief was genoeg om een heleboel afspraken zoals die tussen Huub en mij naar de sodeju te helpen. Later bleek dat er helemaal geen explosief was maar toen was ik alweer op weg naar huis.

Iemand in verwarring die wat roept en de hele dag anders.

Terug thuis miste ik iets: mijn mooie siergrassen. Op de plek waar ’s morgens nog twee mooie bossen siergras stonden waren nu slechts gemillimeterde stompjes te zien. Kapot gemaaid tijdens een grootscheepse aanval-op-het-groen-actie waarbij stoepen machinaal zijn geborsteld.

Die siergrassen heb ik vorig jaar samen met mijn dochter geplant. Twee halve stoeptegels uit de stoep gehaald en siergrassen ervoor in de plaats. Gewoon omdat ik het leuk en belangrijk vind om mijn woonomgeving mooier te maken. Met alle winkels, verkeer en drukte is dat al lastig genoeg maar met eenvoudige middelen kun je toch wat voor elkaar krijgen. Zelf je straat een klein beetje mooier maken kan ertoe bijdragen dat mensen er minder snel zwerfafval op straat gooien of dat ze bijvoorbeeld hun hond niet zo snel op de stoep laten poepen. Zo komt van het een het ander.

Net toen we vorig met deze siergrassen bezig waren kwam één van de wethouders voorbij gelopen. Ik vertelde hem precies wat we aan het doen waren. Zegt ie: dat zouden meer mensen moeten doen.

Maar goed, de siergrassen zijn kapot gemaaid en dat kwam harder dan waar ik op was voorbereid. De restanten van het gras lagen op straat waar ze later door een veegmachine zijn opgezogen. Dat gras groeit wel weer aan maar toch…

Ik had aan die grassen zorg besteed, had er een verhaal over hoe de straat een beetje mooier maken voor verandering kan zorgen. En dan het idee dat wat voor mij mooi maken is, zorg dragen voor de plek waar ik woon, voor een ander iets is dat vernietigd moet worden. Ik vond die kloof best groot vanmiddag.

Maar zo kwetsbaar is het allemaal. Er is niet veel voor nodig om een mooie afspraak kapot te verwarren of om mooi groen kapot te maaien. Andersom is ook waar: er is niet veel voor nodig om een nieuwe afspraak te maken of om gras weer te laten groeien.

Mooi weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , ,

Toekomstbestendig

Geplaatst op 27 mei, 2016 

Na acht en een half jaar bloggen hoef ik geen oude blogjes terug te lezen om te weten dat toekomstbestendigheid niet bestaat.

Veel blogjes zijn al lang achterhaald door nieuwe inzichten en ervaringen. Een aantal spartelt nog maar ook die zullen verliezen van wat in normale mensentaal ontwikkeling heet.

Ja, als mens ontwikkelen we ons, in de breedte en in de diepte. Sommig oude interesses boeien me nog maar amper en op andere interesses is alweer zoveel nieuws gestapeld dat ik me soms zelf verbaas over wat ik er vroeger over schreef.

Dat proces gaat maar door en maar door en maar door. Volgens jaar zal alles weer anders zijn en het jaar daarna weer. Bloggen helpt je daar aan te herinneren. Niet dat dit droevig is of zo, integendeel. Het is eigenlijk een soort feestje. Kijk, daar stond ik toen, nu sta ik hier. Jeu, wat is er veel gebeurd….

Dus nee, ik heb nog geen enkele toekomstbestendige blog geschreven. Nou ja, wat ik blog over het opruimen van zwerfafval, dat is toch wel toekomstbestendig? Nee, ook dat is niet toekomstbestendig . want ooit is alles weer schoon met of zonder ons als mensheid.

Toekomstbestendig vind ik een raar woord. Het klinkt een beetje alsof de toekomst iets is waartegen we bestand moeten zijn, alsof het over een vijand gaat, We kunnen meeveren met de toekomst en er het beste van maken maar de constante is steeds deze: verandering. We zijn er niet tegen bestand en dat is juist mooi.

Maar goed, geloof jij wel in toekomstbestendigheid? Voorspel me dan de komende vijf minuten…

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , ,

Naald en draad

Geplaatst op 13 mei, 2016 

Naald en draad, een combinatie waar iemand die er goed mee overweg kan prachtige dingen mee kan doen.

Ik ben niet zo iemand en daarom vraag ik altijd om die EHBO setjes voor spijkerbroeken waarmee je met een strijkijzer scheuren in je spijkerboek kunt repareren.

Vroeger, ja vroeger, toen ontstonden die scheuren vanzelf nadat je vijf jaar in dezelfde broek had gewoond. Nu koop je ze kant en klaar met onder elke knie een scheurtje, beide scheurtjes even lang, even breed en even nep en je betaalt nog extra ook voor je ‘instant scheuren’.

Heel vervelend voor jou maar niet voor de fabrikant, is dat je broek al na een jaar aan vervanging toe is. Dan komen er gaten op plekken waar je ze juist niet wilt hebben: bij de één in het kruis en bij de ander op de reet.

Dan heb je naald en draad nodig, of, voor liefhebbers van de shortcut zoals ik, zo’n stukje spijkerstof dat je met een strijkijzer in of op je broek kunt plakken.

Steeds meer kleding draagt na het wassen bij aan de plastic soep, plastic dat in onze oceanen drijft  en dat inmiddels is doorgedrongen tot in onze voedselketen. Dat gebeurt in hoeveelheden die ons voorstellingsvermogen doet schokken. Gelukkig kunnen we elkaar eraan herinneren: raap één stukje werfafval op per dag en vraag een ander dit ook te doen. Door elke dag iets kleins te doen pakken we een enorm groot probleem aan.

Van spijkerbroeken, naar scheuren, naar plastic soep en naar elke dag een zwerfie rapen. Ik had dit allemaal kunnen verzinnen maar het gebeurde echt toen ik in de naald en draad winkel om die strijkbare lapjes vroeg.

Een gesprek ligt overal op je te wachten, meestal wonderlijk eenvoudig er eentje op gang te brengen.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

De vakantiehuisjetheorie

Geplaatst op 7 mei, 2016 

Het zware werk zat er net op: de boomspiegel, een flinke van ca. 3 x 3m, was omgespit en klaar om te worden ingezaaid met bloemen.

Bijzonder leuk om te doen in je eigen straat. Dat vond ook een aardige mevrouw die passeerde. Of ik dat werk namens het winkelcentrum deed? Nee, ik doe dat omdat ik mijn straat graag mooier wil maken.

Ze vertelde over haar vakantiehuisje. Dat ze ervoor zorgt dat het daar schoon en netjes is en dat ze nog nooit bewoners heeft meegemaakt die na gebruik van het vakantiehuisje een bende achterlieten. Is het schoon, dan blijft het schoon.

Ik denk dat ze gelijk heeft. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Het systeem zieken

Geplaatst op 25 februari, 2016 

Waarom mensen met zesjesmentaliteit succesvoller zijn… Dit blogje las ik net en moest automatisch terugdenken aan biologieles lang geleden. Biologie interesseerde me nog minder dan militaire dienst maar had er nog een jaar mee te dealen voor ik dit vak kon laten vallen.

Biologie was eigenlijk doodeenvoudig, het was alleen een kwestie van de boel in je kop stampen en klaar! Inzicht? Niet nodig. Weten waar het over gaat? Niet nodig. Stampen en tijdens het proefwerk reproduceren, that’s all.

Ze gaf ons drie proefwerken per trimester. Bij de eerste twee deed ik waar ik toen goed in was: stampen en reproduceren. En dan ging ik berekenen wat ik voor het derde proefwerk nodig had om uit te komen op een zes. Uitkomst: ga maar heerlijk achterover leunen.

Na het tweede trimester had ze mijn strategie in de gaten. Ze vond het niet leuk en zei er wat van maar niet overtuigend genoeg om van strategie te veranderen.

Biologie kan werkelijk interessant zijn, dat is wat ik er nu van vind, maar in een systeem en cultuur waar niet de interesse of nieuwsgierigheid telt maar het cijfer ga je cijfermatig te werk. En dat deed ik en wel perfect al zeg ik het zelf.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

Januari, son of a bitch

Geplaatst op 28 januari, 2016 

Dagen die voelen als anderhalve dagen,
nachten die voelen als halve nachten.

Maand waar maar geen einde aan komt. Hoe lang geleden was het Nieuwjaarsdag? 7 weken, 8 weken? Ik geloof het meteen.

Januari, son of a bitch. Maandag ben je dood.

 

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →