Mijn therapeut

Geplaatst op 14 november, 2011 

Mijn therapeut:

Over het belang van je verhalen vertellen, schrijven Dan Heath en Chip Heath in hun boek ‘De Plakfactor’ het volgende:

‘Onderzoek wijst uit dat je je beter redt uit een situatie, als je deze in je hoofd reeds hebt doorlopen. Luisteren naar verhalen is een soort vluchtsimulatie, waardoor je sneller en doeltreffender kunt reageren’

En daarom, zo schrijven ze, wisselen brandweerlieden na een brand ervaringen uit.

Om diezelfde reden schrijf en blog ik en heb er mijn ideale therapeut aan te danken: mijn dagboek. Verhalen vertellen, schrijven en delen, verandert alles.

Credits: ik kreeg het boek ‘De Plakfactor’ als cadeautje van Jos Peschen

Bewaard onder Boeken, Citaten, Schrijven | 4 Comments

Tags:

Om mezelf lachen

Geplaatst op 11 november, 2011 

Wat ik donderdagochtend met een stuk roggebrood deed, zou een rijke aanvulling zijn op de 25 gekke, mooie, idiote, stomme dingen die ik heb gedaan .

Hoe het zo ontstaan is, weet ik niet maar sinds een paar weken ontbijt ik met roggebrood met pindakaas erop. En dat roggebrood mag niet vers uit het pak zijn maar het moet een beetje stevig zijn, een beetje taai zelfs. Je kunt een stuk roggebrood verschrikkelijk lang laten uitdrogen en dan krijgt het vanzelf de structuur waar ik van hou maar dat duurt me te lang en daarom gebruik ik de broodrooster om dat proces te versnellen.

Voordat roggebrood die stevige ietwat taaie structuur krijgt, wordt het tijdens het roosteren eerst slap en zacht. Het roggebrood heeft dan de neiging om in de broodrooster in elkaar te zakken en in stukken uiteen te vallen. Ik koop altijd van die  kleine plakjes roggebrood die, doordat de plakjes zo klein zijn, net niet onder hun eigen gewicht bezwijken  tijdens het roosteren.  Deze plakjes komen perfect, stevig en taai, uit de broodrooster.

Helaas was dit roggebrood uitverkocht en kocht ik roggebrood van een ander merk. Tijdens het roosteren ontdekte ik dat deze plakjes groter waren en zachter van structuur waardoor zo’n plakje in de broodrooster in elkaar zakt en uit elkaar valt. Ik zat te puzzelen hoe dat op te lossen toen ik ineens een briljant idee kreeg: de broodrooster horizontaal leggen. Als de broodrooster met daarin het roggebrood horizontaal ligt, zakt het roggebrood niet in elkaar en blijft het heel. Een oplossing die een patent waard is.

Dus ik plaats voorzichtig het roggebrood in de broodrooster, kantel de  broodrooster en leg deze horizontaal op het aanrecht. Terwijl het roggebrood perfect geroosterd wordt, ga ik ondertussen brood smeren om mee te nemen voor de lunch. Ik ben daar lekker mee bezig en ruik de geur van verwarmd roggebrood.

Totdat de thermostaat van de broodrooster het ineens welletjes vindt en de veer in werking stelt waarmee het brood uit de broodrooster wordt geëjaculeerd en het, door de horizontale positie van de broodrooster, via een paraboolvormige baan op de keukenvloer belandt. Afgelegde afstand: toch zeker een halve meter.

De oplossing was creatief, de uitvoering hilarisch. Volgende keer toch maar weer het roggebrood van dat andere merk kopen.

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Verhaaltjes | 11 Comments

Tags:

Creatief op je bek gaan

Geplaatst op 10 november, 2011 

Deze week verscheen het tweede promofilmpje voor het boek ‘Opkrabbelen – nadat je op je bek bent gegaan‘ van Karin Ramaker. Het filmpje gaat over hoe creativiteit kan helpen als je wilt opkrabbelen.

Ik vroeg me na het bekijken van het filmpje zomaar voor de grap af of creativiteit ook een rol speelt bij het op je bek gaan.

Lang geleden was ik op de fiets onderweg naar het wekelijkse zondagmiddagafspraakje met wat vrienden. Onderweg kwam ik haar tegen. We stopten en maakten een praatje en ik werd al snel overdonderd toen ik merkte dat ze precies die dingen leuk vond die ik ook leuk vond. Maar als zij alles leuk vond wat ik leuk vond, dan vond ik dus alles leuk wat zij leuk vond. En dat betekende dat zij mij leuk vond en ik haar…

Toen ik een half uur later dan afgesproken op het vriendenafspraakje arriveerde, zei ik dat ik onderweg een ontmoeting had gehad die mijn leven zou veranderen.

Die ontmoeting heeft mijn leven inderdaad veranderd en, achteraf gezien, precies in de richting die ik wilde. Maar ook precies op de manier die ik niet wilde. Een jaar na dat gesprekje was ik emotioneel bont en blauw en kon ik aan de slag. Met mezelf wel te verstaan.

Misschien is alles op één of andere manier een expressie van creativiteit. Dus ook het op je bek gaan. Het is een ander scenario dan het scenario van weer opkrabbelen maar beide scenario’s staan werkelijk strak van de creativiteit. Alleen kun je dat meestal later pas zien, heel veel later.

Opkrabbelen gesprek (1) from Marco Raaphorst on Vimeo.

Credits: het promofilmpje is gemaakt door Marco Raaphorst.  De gesprekleidster is Karin Ramaker andere twee meeschrijvers uit de video zijn Marieke Sweens en Katja Linders.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

De laatste brokstukken

Geplaatst op 8 november, 2011 

Hier liggen ze dan: de laatste brokstukken van het plein waar ik lang geleden woonde. Ik heb het plein de afgelopen jaren regelmatig bezocht om foto’s te maken, het als het ware een beetje begeleid tijdens het sterfteproces.

Toen ik er afgelopen vrijdag was, vloog er tijdens het fotograferen net een duif voorbij. Misschien was het de incarnatie van de ziel van dat plein. Die ziel is vrij. De mijne ook. Nog even en ook de brokstukken zijn opgeruimd. De mijne ook.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Druk alles uit in kosten voor een betere wereld

Geplaatst op 4 november, 2011 

Onze taal is, hoe rijk die ook lijkt en hoeveel woorden we ook hebben, een beperkt instrument om onze werkelijkheid  volledig mee uit te drukken. En als we dan een paar woorden vinden die onze werkelijkheid van het moment precies weergeven, dan blijken die woorden voor een ander ineens een andere betekenis te hebben. Lastig gevalletje die taal.

Economen en boekhouders hebben daar iets op gevonden: druk de werkelijkheid niet uit in woorden maar in kosten. Dat is veel gemakkelijker en een kostprijs van bijvoorbeeld 100 Euro betekent voor iedereen 100 Euro. Nooit meer  misverstanden en miscommunicatie.

En het is ook veel gemakkelijker om aan te leren. In plaats van een haast oneindige verzameling woorden en hun betekenis en allerlei ingewikkelde grammaticale regels, hoef je alleen nog maar tien cijfers te kennen en een rekenmachine kunnen bedienen.

Taal is een hulpmiddel ons met elkaar te verbinden. Roept verbinding met een ander angst op? Druk dan alles uit in kosten en geniet van de vervreemding.

Lees ook: Factuur van moeder aarde

Bewaard onder Mening | 7 Comments

Tags: , ,

De blik van perfecte ouders trotseren

Geplaatst op 3 november, 2011 

Als vader maak je wel eens van die kleine confrontaties mee waarvan je op het moment dat je er middenin zit, weet dat het om iets groters gaat.

Samen met zijn dochter, ik schat dat ze een jaar of vier was, stond hij bij de kassa van de supermarkt. Het was er vrij druk en het meisje vroeg of ze in het kinderhoekje nog even televisie mocht kijken.‘Prima’ zei haar vader, ‘dan roep ik je wel als ik klaar ben met afrekenen’.

Toen vader aan de beurt was om af te rekenen, hoorde hij gehuil. Het was het gehuil dat elke vader meteen herkent: het gehuil van zijn eigen dochter. Vier, vijf omstanders wezen de vader op zijn huilende dochter en de huilende dochter op haar vader.

De vader keek naar zijn dochter. Het meisje was in tranen. Haar beleving van tijd had haar gealarmeerd dat haar vader nog steeds niet had geroepen en ze had haar plekje bij de televisie verlaten en was zelf op zoek gegaan.

De vader keek nu ook naar de omstanders. Hij zag zich omringd door perfecte ouders die hun kind nooit uit het oog zouden verliezen, perfecte ouders die zoiets nooit zou overkomen. Niemand zei iets. Hij voelde zich klein worden.

Hij had nu luid en duidelijk kunnen zeggen: ‘We hadden toch afgesproken dat ik je zou roepen als ik klaar was met afrekenen?’. Alle omstanders zouden het horen en hij zou er zijn gezicht mee redden. De omstanders zouden hem en zijn dochter wellicht nakijken en weten dat het niet aan hem had gelegen maar aan zijn dochter die niet had geluisterd. Het zou voor hem hebben gewerkt maar wel ten koste van zijn dochter.

En toen was daar dat moment.

Wat hij deed was naar zijn dochter toestappen, haar een hand geven en vragen: ‘Kom maar hier lieve schat, was je me kwijt?’. Snikkend liep het kind samen het haar vader naar een bankje dat iets verderop stond. Daar gaf vader zijn dochter alle aandacht en begrip die ze op dat moment nodig had.

Het verdriet was snel voorbij. ‘Papa, ik wil bij de Marskramer nog even naar het speelgoed kijken’. ‘Doen we’ zei papa. ‘En als je me weer eens kwijt bent schat, dan helpt het als je blijft wachten op de plek die we hebben afgesproken’.

Hij had het eerder kunnen zeggen zodat alle omstanders het zouden horen. Maar deze vader wist dat zijn dochter hem  nodig had in plaats van dat hij de omstanders nodig had.

Vader – ego: 1 – 0.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: ,

Uitnodiging tot menselijkheid

Geplaatst op 1 november, 2011 

Afgaand op de tweets waarin het woord ‘menselijkheid’ voor komt, is er een chronisch gebrek aan menselijkheid in ons land. In de meeste van die tweets worden andere mensen, vooral politici, opgeroepen om meer menselijkheid te tonen.

Het lijkt mij een recept voor frustratie: iemand ervaart gebrek aan menselijkheid en vindt dat een ander dat gebrek moet opvullen. En doet die ander dat?

Natuurlijk kunnen we meer menselijkheid goed gebruiken maar als je ergens een gebrek aan menselijkheid ervaart, is dat een uitnodiging om zelf meer menselijkheid te brengen. Het gebrek aan menselijkheid zie ik als een overvloed aan uitnodigingen om zelf meer menselijkheid te brengen.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags:

← Vorige pagina