De laatste brokstukken
Geplaatst op 8 november, 2011
Hier liggen ze dan: de laatste brokstukken van het plein waar ik lang geleden woonde. Ik heb het plein de afgelopen jaren regelmatig bezocht om foto’s te maken, het als het ware een beetje begeleid tijdens het sterfteproces.
Toen ik er afgelopen vrijdag was, vloog er tijdens het fotograferen net een duif voorbij. Misschien was het de incarnatie van de ziel van dat plein. Die ziel is vrij. De mijne ook. Nog even en ook de brokstukken zijn opgeruimd. De mijne ook.
Lees ook:
Bewaard onder Persoonlijk
Reacties
6 Reacties to “De laatste brokstukken”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Niets mooier dan een plein, ook al is het opgeruimd, ook al gaat het om brokstukken, ook al gaat het om een idee, ook al gaat het om een herinnering… 😉 ook al gaat het om niets meer dat we ons kunnen voorstellen…
@Huub: Pleinen zijn toch een soort van ontmoetingsplaatsen. Het plein waar ik gewoond heb wat dat in ieder geval wel. We speelden er voetbal met een fietsenrek als doel. Ik herinner me dat er ook nog een telefooncel stond met telefoonboeken erin. Er stond ook een supermarkt met een knaloranje bord boven de winkel maar ik geloof dat ik je daar al eens over heb verteld 🙂
datzelfde heb ik met oude huizen. alsof er iets blijft zitten in de muren.
@Karin: klopt, alsof energie en herinneringen in de muren kruipen. Toen ik verhuisde uit een ander huis na een periode van op mijn bek gaan en weer opkrabbelen, heb ik een soort visualisatie uitgevoerd in het lege huis om het als het ware energetisch te reinigen. Wel zo fijn voor de volgende bewoners en ook een soort van respect voor het huis.
Mooi, dat doet me denken aan “mijn”pleintje voor ons huis vroeger. Ook al lang weg en mijn ouders zijn vorig jaar verkast naar een andere woning. Dat vind ik nog steeds raar, het huis waar ik opgegroeid ben is niet meer “ons” huis.
Toch hebben mijn ouders het erg gezellig gemaakt en voelik me daar ook wel thuis, nu als volwassene.
@Hanneke: Pleintjes zijn bijzonder. Het trekt mensen aan, het zijn soms net ‘drinkplaatsen voor dieren’ 🙂