Naald en draad

Geplaatst op 13 mei, 2016 

Naald en draad, een combinatie waar iemand die er goed mee overweg kan prachtige dingen mee kan doen.

Ik ben niet zo iemand en daarom vraag ik altijd om die EHBO setjes voor spijkerbroeken waarmee je met een strijkijzer scheuren in je spijkerboek kunt repareren.

Vroeger, ja vroeger, toen ontstonden die scheuren vanzelf nadat je vijf jaar in dezelfde broek had gewoond. Nu koop je ze kant en klaar met onder elke knie een scheurtje, beide scheurtjes even lang, even breed en even nep en je betaalt nog extra ook voor je ‘instant scheuren’.

Heel vervelend voor jou maar niet voor de fabrikant, is dat je broek al na een jaar aan vervanging toe is. Dan komen er gaten op plekken waar je ze juist niet wilt hebben: bij de één in het kruis en bij de ander op de reet.

Dan heb je naald en draad nodig, of, voor liefhebbers van de shortcut zoals ik, zo’n stukje spijkerstof dat je met een strijkijzer in of op je broek kunt plakken.

Steeds meer kleding draagt na het wassen bij aan de plastic soep, plastic dat in onze oceanen drijft  en dat inmiddels is doorgedrongen tot in onze voedselketen. Dat gebeurt in hoeveelheden die ons voorstellingsvermogen doet schokken. Gelukkig kunnen we elkaar eraan herinneren: raap één stukje werfafval op per dag en vraag een ander dit ook te doen. Door elke dag iets kleins te doen pakken we een enorm groot probleem aan.

Van spijkerbroeken, naar scheuren, naar plastic soep en naar elke dag een zwerfie rapen. Ik had dit allemaal kunnen verzinnen maar het gebeurde echt toen ik in de naald en draad winkel om die strijkbare lapjes vroeg.

Een gesprek ligt overal op je te wachten, meestal wonderlijk eenvoudig er eentje op gang te brengen.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

Communicatievermaak

Geplaatst op 1 maart, 2016 

Een aflevering van het kookprogramma Masterchef…

Estafette koken in teams van twee personen. Terwijl de één kookt mag de ander helpen door aanwijzingen te geven en na enkele minuten worden de rollen omgedraaid. De teamgenoten moeten samen één gerecht klaar maken.

Twee deelnemers coachen elkaar om beurten bijna volgens het boekje. Bij twee andere deelnemers is het bijna constant vloeken en tieren op elkaar. Was het een wedstrijd communiceren geweest, dan had het eerste team glansrijk gewonnen. Maar het was geen communicatiewedstrijd, het was een kookwedstrijd.

Dan gaat de jury proeven en keuren. Het eerste team dat zo lekker met elkaar communiceerde en zo harmonieus samenwerkte had een bord bagger gekookt en het tweede team waarvan de twee vechters elkaar niet konden uitstaan had de jury een heerlijk gerecht voorgezet.

Bewaard onder Communicatie | 6 Comments

Tags:

Mijn Kerstwens

Geplaatst op 24 december, 2015 

Mijn Kerstwens? Dat we eerlijker, oprechter, kwetsbaarder en meer open met elkaar communiceren?

Ja dat zou wat zijn maar niet op deze manier. De enige die naar alle waarschijnlijkheid nog een aardige avond beleeft is ‘I want to disconnect myself from all this emotion with alcohol‘.

Mijn Kerstwens: twee dagen dat niemand, helemaal niemand, sterft door geweld of honger. En dat dit retegoed bevalt.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 2 Comments

Tags: ,

Een goed gesprek

Geplaatst op 9 september, 2015 

Ik vertel haar waar ik voor bel, dat we op 26 september in de buurt iets leuks willen organiseren ter gelegenheid van de landelijke burendag en dat me is geadviseerd eventueel benodigde vergunningen te checken.

Wat een leuk initiatief, hoe kan ik u daarbij helpen?

En vervolgens hadden we een goed gesprek, althans, dat had gekund want het gesprek liep iets anders.

Ik vertel haar waar ik voor bel, dat we op 26 september in de buurt iets leuks willen organiseren ter gelegenheid van de landelijke burendag en dat me is geadviseerd eventueel benodigde vergunningen te checken.

Daar bent u te laat mee.

Bewaard onder Communicatie | 8 Comments

Tags:

Een kaarsje voor Marshall Rosenberg

Geplaatst op 12 februari, 2015 

Gisteren kreeg ik het bericht op dat Marshall Rosenberg afgelopen zaterdag was overleden.

Marshall Rosenberg is de grondlegger van het model van Geweldloze Communicatie, een manier van communiceren, misschien wel een manier van leven, waar ik een dikke tien jaar geleden mee in aanraking ben gekomen.

Ik volgde de ene training na de andere en wilde er alles van weten. Dat wat nog het gemakkelijkste gedeelte. Er daarna in het dagelijks leven mee aan de slag gaan, mijn god, wat dat dat vaak frustrerend. En niet alleen voor mij, ook voor degenen met wie ik ineens zonodig volgens ‘het boekje’ wilde communiceren. Ik zal je dit openbaren: als je pas een training geweldloze communicatie hebt gevolgd word je eerst een tijdje onuitstaanbaar.

Maar terug naar Marshall. In mijn top tien van belangrijke dingen die ik in mijn leven heb geleerd staan er een aantal die ik heb geleerd dankzij hem zoals deze: dat er zoiets bestaat als behoeften en dat gevoelens een functie hebben bij het signaleren van bevredigde en onbevredigde behoeften.

Nu ik het schrijf klinkt het zo simpel en voor de hand liggend. Op het moment dat ik me realiseerde wat dit betekende werd ik boos en blij tegelijk. Boos omdat zoiets wezenlijks me nooit eerder geleerd was. Wat doen we al die jaren op school als we de dingen die er echt toe doen niet leren? En blij omdat het mijn leven kon veranderen (wat het ook heeft gedaan).

Hoewel ik al geruime tijd niet meer over Geweldloze Communicatie blog en ik me er ook wel eens cynisch over heb uitgelaten, raakt de dood van Marshall me wel. Ik heb echt veel aan hem te danken.

Kaarsje voor jou Marshall.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Maar ik had wel respect

Geplaatst op 5 november, 2014 

Hij sloeg me wel eens maar ik had wel respect voor mijn vader en nu nog….

Ach, je vangt wel eens wat op in de trein. En dan ga ik vertalen: Hij sloeg me wel eens en ik was bang voor mijn vader en nu nog…

Je kunt angst gemakkelijk uit de weg gaan door het anders te noemen. Dan noem je het gewoon respect of zo. Met andere gevoelens kun je ook taalspelletjes spelen om ze uit de weg te gaan. Dan vang ik in de trein zo’n zinnetje op en denk: Daar zit iemand zich emotioneel aardig voor de gek te houden. En als ik dat maar lang genoeg blijf denken heb ik niet eens in de gaten dat ik me eigenlijk verdrietig voel om wat ik heb gehoord.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , , , ,

Het leeft niet…

Geplaatst op 11 september, 2014 

Heb je het over een belangrijke maatschappelijke ontwikkeling, zeg maar gerust een fundamentele en cruciale maatschappelijke omwenteling, zegt iemand daarover: ‘Het leeft niet….‘

Dan kun je in discussie gaan en argumenten aanvoeren waarom het wel leeft. En misschien moet je dat gewoon doen, niet met het idee de ander te overtuigen maar om uiting te geven aan wat er IN jou leeft.

Want dit is het punt: ‘Het leeft niet‘ betekent ‘Het leeft niet in mij‘ En als iets niet in je leeft, zie je het betreffende onderwerp ook nauwelijks om je heen opduiken. Leeft het daarentegen wel in je, dan zie je dat onderwerp overal.

Het zou zoveel eerlijker en gemakkelijker zijn als mensen in plaats van ‘het leeft niet‘ zouden zeggen ‘het leeft niet in mij‘. Die twee laatste woorden moet je er dan maar zelf bij denken. Scheelt een hoop strijd en conflict.

Bewaard onder Communicatie | 4 Comments

Tags:

Een bijenveld als katalysator voor communicatie vanuit het hart

Geplaatst op 2 augustus, 2014 

Stel dat in april de gemeente Oosterhout dat bijenveld naast activiteitencentrum de Bunthoef had aangelegd. Dan was er een opdracht naar de afdeling groenbeheer gegaan en was daar een paar man met machines en zaaigoed uitgerukt om, laten we zeggen in een halve dag, dat bijenveld aan te leggen. Dat bijenveld zou misschien wel mooier zijn geweest dan het veld dat al die vrijwilligers hebben aan gelegd en in ieder geval in minder tijd.

De wijk heeft geen afdeling groenbeheer
Eerlijk is die vergelijking niet. In de wijk hebben we geen afdeling groenbeheer waar we even de opdracht ‘bijenveld aanleggen’ kunnen wegleggen. Als de wijk mensen, machines en geld nodig heeft, moeten die eerst gevonden worden. De wijk moet als het ware de afdeling groenbeheer eerst zelf oprichten en dat betekent vooral vrijwilligers zoeken.

Vrijwilligers zoeken
En zo is dat met het bijenveld naast de Bunthoef ook gebeurd. ‘Oosterhout samen voor de BIJ’, zo heette het project, met het bijenveld naast de Bunthoef als uithangbord en inspiratiebron om door heel Oosterhout een bijenlint te vormen.

En zo begonnen we met het zoeken naar vrijwilligers. Social media, de wijkblog, YouTube, allerlei Oosterhoutse nieuwssites, weekblad Oosterhout en posters werden ingezet om zoveel mogelijk mensen te informeren en enthousiast te maken over ‘Oosterhout samen voor de BIJ’.

In de Bunthoef werd een avond georganiseerd. Er werd een documentaire vertoond ‘BIJvoorbeeld’ en er werd zaaigoed uitgedeeld zodat iedereen zelf voor een stukje bijenlint kon zorgen. Onder de aanwezigen werden vrijwilligers gevonden die mee wilden doen met het kroonstuk van het bijenlint: het veld naast de Bunthoef.

Er werd nog meer zaaigoed gekocht en er werd contact gezocht met deskundigen van de gemeente en !GO over de aanpak van het veld.

Op 26 april 2014 was het eindelijk zover: in totaal 13 mensen stonden die dag op het veld om met hard werken een bijenveld aan te leggen. Dankzij regen en zon stond het nauwelijks twee maanden later al in volle bloei en het werd elke week mooier en mooier.

Wat heeft het gekost?
Ik kan redelijk nauwkeurig nagaan wat er aan geld en vrijwilligersuren nodig zijn geweest voor dit project.

Aan zaaigoed en drukwerk voor de posters werd EUR 234,18 betaald.

Aan alle PR (Social media, bloggen, YouTube filmpjes maken, persberichten schrijven, publiceren op allerlei Oosterhoutse nieuwssites en in weekblad Oosterhout, posters ontwerpen) werd 16 uur besteed.

Aan besprekingen met professionals (de uren van de professionals niet meegerekend) werd 4,5 uur besteed.

In de thema-avond zaten in totaal 60 uren (inclusief de uren van de bezoekers).

Aan het aanleggen van het bijenveld, de uren van de professionals van !GO niet meegerekend, werd 40 uur besteed.

Alles bij elkaar, en ik druk me voorzichtig uit, gaat dit om een project van EUR 234,18 + 120,5 uur vrijwilligerswerk.

Werken aan de samenleving van de toekomst.
Om zoveel uren vrijwilligerswerk bij elkaar te brengen is een goed verhaal nodig. Als je geen geld te bieden hebt zul je met een extra goed verhaal moeten komen met als essentie: jouw inbreng, hoe klein dan ook, doet ertoe. Het doet ertoe voor de bijen en voor de wijk en misschien wel voor heel Oosterhout en ver daarbuiten. Het doet er zelfs toe voor de toekomstige generaties.

Tientallen mensen kwamen erdoor met elkaar in contact en droegen bij aan ‘Oosterhout samen voor de BIJ’ en aan het fundament van de samenleving van morgen, een samenleving waarin mensen weer eigenaarschap ervaren en uitoefenen over hun eigen straat, buurt en wijk. Waarin mensen samen zeggen: deze straat, buurt en wijk gaat ons aan het hart, wij dragen er zorg voor dat het voor iedereen hier goed leven is.

Die EUR 234,18 en 120,5 vrijwilligersuren zijn dan ook bijzonder goed besteed.

En dan wordt ons bijenveld per ongeluk gemaaid.
En dan komt het moment dat ons bijenveld per ongeluk wordt gemaaid. Zodra ik ervan hoorde heb ik contact gezocht met de gemeente Oosterhout en geadviseerd om met een verklaring te komen in de media over wat er is gebeurd. Het zou eeuwig zonde zijn als door een domme vergissing, van wie dan ook, schade wordt toegebracht aan al die mooie bewonersinitiatieven. Want, zo was mijn aanname, dit verhaal gaat via social media een eigen leven leiden.

Die verklaring in de media kwam er gelukkig en wel via BN DeStem. Die verklaring kwam op mij nogal lauw en afstandelijk over. Shit happens en dat een veld meer of minder voor de bijen niet uitmaakt…… Ja, en dat de gemeente het ook heel erg vindt wat er is gebeurd. Verklaringen van mensen die geen enkele stap in het bijenveld hebben gezet.

Passie, emoties en communicatie
Hoe anders zou het zijn geweest als de gemeente iemand het woord had laten voeren die zelf aan het bijenveld heeft meegewerkt?

De gemeente Oosterhout heeft met de drie geweldige buurtbeheerders goud in handen. De buurtbeheerders kennen de wijken en de mensen, weten wat daar leeft en speelt en, het belangrijkste, kennen de passie en emoties die spelen. Want bewonersinitiatieven zijn beladen met een vracht aan passie en emoties.

Woordvoerders die deze passie en emoties niet kennen, praten vanuit hun hoofd. Wat we in de wijk nodig hebben is een gemeente die vanuit het hart praat, een taal die aansluit op de emotionele en gepassioneerde beleving die in de wijk leeft. De buurtbeheerders kennen deze deze taal.

Dus beste gemeente Oosterhout, als het om bewonersinitiatieven gaat, communiceer vanuit het hart. De buurtbeheerders kunnen dit als geen ander. Geef hen alsjeblieft de ruimte zich via de media te uiten.

Ik weet, het is nieuw. Het is nieuw dat mensen in de wijk allerlei initiatieven nemen en het is nieuw voor de gemeente daarmee om te gaan. Communiceren vanuit het hart in plaats vanuit het hoofd is de omschakeling die de gemeente nu aan het maken is.

Ik hoop, vertrouw en weet dat de gemeente dit aan het leren is en daarin aan het veranderen is. Het bijenveld is daarin geen drama maar een katalysator.

Met zo’n gemeente en dan vooral de buurtbeheerders, ben ik enorm blij.

En wat de wijken aan het leren zijn? Een heleboel maar vooral doordouwen.

Lees ook: Wijkziek en wijkpijn

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Volgende pagina →