Laat jezelf zien (2)

Geplaatst op 13 september, 2010 

Op zijn blog ‘Mijns Inziens‘ vroeg Edwin Mijnsbergen welk blog of welke blogpost ooit impact op je heeft gehad en waarom. Hier mijn antwoord:

Een website/blog die mij rond 2002 bij de keel heeft gegrepen en dat sindsdien nog regelmatig doet, is http://www.joy2meu.com/ van Robert Burney.

Wat deze man mij heeft geleerd is dat, wil je een boodschap overbrengen, het nodig is om jezelf als boodschapper tot diep in je ziel te laten zien. Er zijn veel boodschappers met een mooie boodschap maar een boodschap doet pas wat met je als de boodschapper laat zien wie hij is. En dan bedoel ik niet de sterke en succesvolle kanten (die laten we allemaal maar al te graag zien) maar de emotionele en kwetsbare kanten. En juist die kanten maken een boodschapper geloofwaardig.

Een ander voorbeeld ter onderbouwing van mijn betoog. Ik zag laatst de documentaire ‘It might get loud’ met Jimmy Page, The Edge en Jack White. Wat mij daarin het meeste raakte was dat deze topgitaristen de guts hebben om te erkennen dat ook zij soms het gevoel hebben geen pepernoot te kunnen spelen, dat niks ze lukt op de gitaar. Zo’n opmerking brengt het gitaar spelen meteen down to earth. En zoiets doet Robert Burney met zijn manier van werken ook.

Lees ook: Laat jezelf zien

Bewaard onder Bloggen, Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

In je kracht staan

Geplaatst op 10 maart, 2009 

Ik lees nogal eens een boek waar de lezer toch vooral wordt geadviseerd om in zijn/haar kracht te gaan staan. Dan lees ik zoiets en denk: ‘Klinkt goed, laat ik dat dan maar doen’. En wat ik dan wil is een soort van superman power, alles overzien wat er op deze planeet gebeurt en als een soort Tarzan uitschreeuwen: ‘Ik sta in mijn kraaaaaaaaaaaaacht !’

Maar zo werkt het niet met kracht. Misschien werkt het wel zo in stripverhaaltjes maar niet in het echte leven. Niet voor mij in ieder geval. Kracht is niet alles aankunnen. Kracht is niet onkwetsbaar zijn. Om in je kracht te staan hoef je geen superman te zijn.

Door kracht in te vullen als een vorm van alles aankunnen en onkwetsbaarheid ontneem ik mijzelf juist mijn kracht zo heb ik gemerkt. Want er zijn altijd situaties waarbij ik me kwetsbaar voel. Er zijn ook altijd situaties die ik op dat moment even niet kan accepteren of waarbij ik even wat tijd nodig heb om te komen tot een gepaste respons. En door kracht in te vullen als een vorm van alles aankunnen en onkwetsbaarheid voed ik de oordelen over mijn kracht. Of anders gezegd: voed ik de oordelen over het niet in mijn kracht staan.

Het is een bekende valkuil: iets nieuws aanleren (in mijn kracht staan) en er dan een zodanige vorm of interpretatie aan geven dat de prestatielat op een onmogelijke hoogte komt te liggen. En de oordelen verheugen zich al op het moment dat die lat niet wordt gehaald.

Het is ook nog eens disfunctioneel om kracht in te vullen als een vorm van onkwetsbaarheid of alles aankunnen. Het gaat voorbij aan het feit dat mens zijn nu eenmaal kwetsbaarheid met zich meebrengt. En dat er dingen gebeuren waar we op het moment zelf niet de gewenste respons op kunnen geven.

Kwetsbaar durven zijn en kwetsbaarheid kunnen accepteren, is juist kracht. Kracht is ook even tijd nemen om tot een gewenste respons te komen als het op het moment zelf even niet lukt. Kracht is accepteren wat er is en werken met wat er is. En als dat niet kan, als er iets gebeurt wat je op dat moment niet kunt accepteren, dan is kracht het accepteren dat je iets niet kunt accepteren.

Kracht is het hele spectrum aan gevoelens durven voelen. De angst, pijn en verdriet net zozeer als de vreugde en blijdschap. Kracht is na het vallen weer opstaan en leren van wat er gebeurd is.

Bewaard onder Codependency, Mening | 8 Comments

Tags: , , ,

Doen wat werkt

Geplaatst op 17 mei, 2008 

Begin dit jaar volgde ik bij de NOAM een training oplossingsgericht werken . Naast de trainingen in oplossingsgericht werken geeft de NOAM ook trainingen in oplossingsgericht coachen.

Onlangs heb ik tijdens een training oplossingsgericht coachen gefungeerd als ‘live cliënt’ zodat de deelnemers aan de training het oplossingsgericht coachen in de praktijk konden oefenen. Na een aantal oplossingsgerichte gesprekken was ik werkelijk blij verrast over wat er tijdens een dergelijk gesprek gebeurt.

De energie tijdens een oplossingsgericht coachingsgesprek heb ik ervaren als gelanceerd worden. Werkelijk gelanceerd worden in de richting van de gewenste situatie. De rol van de coach is daarbij zeer ondersteunend door oplossingsgerichte vragen te stellen en door op de juiste momenten even samen te vatten in de woorden van de cliënt.

De oplossingsgerichte vragen dragen bij aan de beleving van gelanceerd worden. Na elke vraag werd ik steeds meer nieuwsgierig, onderzoekend, vitaal en energiek. Door het samenvatten heb ik de bevestiging te worden gehoord en voel ik me veilig, geaccepteerd en erkend. Dit  helpt mezelf tijdens het gesprek kwetsbaar op te stellen waardoor ik verder en dieper durf te gaan.

Het was behulpzaam om mezelf hardop te horen denken want dit ondersteunde het proces van verheldering. Verhelderen van wat het precies is wat ik wil, hoe dat er uitziet, hoe het zal zijn als de gewenste situatie zich voordoet. Verhelderen ook van welke successen er al zijn geboekt en hoe ik datgene wat voor mij werkt vaker kan toepassen.

Dat wat ik hardop dacht leek soms wel een onsamenhangende brij. Tegelijkertijd was het alsof een ander proces in mij die brei aan het observeren was om er de nuttige en bruikbare inzichten uit naar boven te halen.

Ik ontdekte een belangrijke metafoor, namelijk die van het motorrijden. Als ik ga motorrijden dan weet ik dat daar risico’s aan zijn verbonden. Ik bereid me goed voor door beschermende kleding te dragen, mijn motor goed te onderhouden en voor het rijden de belangrijkste functies van mijn motor te controleren. Als ik rij dan doe ik dat met aandacht. En hoewel dit geen garanties biedt ben ik vol vertrouwen dat als ik op de motor van A naar B wil, dat ik veilig in B arriveer.

Deze metafoor was bijzonder krachtig omdat deze mij vertrouwen geeft in een avontuur dat ik aan het ondernemen ben: doen wat ik leuk vind en erop vertrouwen dat dit voldoende geld oplevert om comfortabel van te leven. Deze metafoor gaf me nieuwe moed want als ik bij het motorrijden (waar de risico’s groter zijn) het vertrouwen heb dat ik bij mijn doel arriveer, dan lukt het ook bij het doen wat ik leuk vind en daar geld mee verdienen.

Wil je meer weten over het werk van de NOAM, over oplossingsgericht werken of oplossingsgericht coachen, bezoek dan de volgende sites eens; ze bieden een overvloed aan inspirerende artikelen over deze onderwerpen:

Of lees het boek ‘Doen wat werkt’ van Coert Visser.

Bewaard onder Boeken, Oplossingsgericht werken | Reageer

Tags: , , ,

Verjaardagsfeestjes en de angst voor uitsluiting

Geplaatst op 2 mei, 2008 

Ik heb wat verjaardagsfeestjes aan me voorbij laten gaan. Soms zijn uitnodigingen minder vrijblijvend dan het woord doet vermoeden. Als je er geen gebruik van maakt dan moet je er in ieder geval een goede en acceptabele verklaring voor kunnen geven. Zonder zo’n verklaring bestaat de kans dat je de volgende keer niet wordt uitgenodigd ‘want hij komt toch niet’. Ja, we zijn kwetsbare wezens.

Kwestbaar zijn we als we mensen uitnodigen. Als ze  ‘nee’ zeggen kunnen we dat als een persoonlijke afwijzing ervaren, we hebben immers behoefte aan acceptatie. Kwetsbaar zijn we als we uitgenodigd worden. Als we ‘nee’ zeggen kunnen we bang zijn voor de consequenties van ons ‘nee’ en kunnen we ons bang voelen om te worden uitgesloten. Ook de genodigden hebben behoefte aan acceptatie.

Ikzelf zat in de laatste categorie: bang voor de consequenties van mijn ‘nee’, bang er niet meer bij te horen. Ik verwonderde me erover hoe graag wij mensen geaccepteerd willen worden en wat we al niet uit de kast halen om die behoefte aan acceptatie te vervullen. We zeggen ‘ja’ als we eigenlijk ‘nee’ willen zeggen en andersom. Ik noem dat zelfverloochening en betrap me daar vaker op dan ik graag wil.

Die behoefte aan acceptatie werd me vanochtend ineens een stuk duidelijker toen ik in het magzine ‘Happinez‘ (nummer 3 2008) het artikel ‘Gevangen in geheimen’ las. In het artikel wordt onder het kopje ‘Angst voor  uitsluiting’ Wilfried Nelles aangehaald, schrijver van het boek ‘De helende kracht van de werkelijkheid’. Deze angst voor uitsluiting verwijst naar heel lang geleden toen we voor ons overleven letterlijk en figuurlijk afhankelijk waren van de groep waarin we leefden. Zonder die groep waren we ten dode opgeschreven.

Hoe anders is de tijd nu waarin we onafhankelijk zijn. Wilfried Nelles stelt dat we de oerbehoefte om erbij te horen met ons meedragen in elke cel van ons lichaam. Deze behoefte zo schrijft hij, ervaren wij als geweten.  Via ons geweten weten we of er er nog bij horen of niet.

Zo kan het dus gebeuren dat als je ‘nee’ zegt tegen een feestje of als je ‘nee’ te horen krijgt op een uitnodging, een erfenis uit een ver verleden opspeelt. Ken je trouwens het nummer ‘Verjaardagsfeest’ van Frank Boeijen?

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

← Vorige pagina