Het werkt als je weet dat je niet alles weet

Geplaatst op 22 maart, 2010 

Wat een plezier heb ik te weten dat ik niet alles weet.

Een prachtig voorbeeld daarvan is het gesprek dat Michael Minneboo, Jooper en ik vorige week hadden over luisteren naar je partner. Geen van drieën had alle antwoorden of wist precies hoe je naar je partner moet luisteren. We hadden wel zo onze eigen ervaringen en door daarover uit te wisselen hadden we niet alleen een leuk gesprek (ja, we hebben ook gelachen), maar hebben we ook van elkaar geleerd.

En na dat gesprek hadden we nog steeds niet alle antwoorden. Ik besloot er een blogje over te schrijven en guess what? De blog trok een heleboel reacties aan van ervaringsdeskundigen, mannen en vrouwen, die ieder hun eigen inzichten en ervaringen deelden over het onderwerp. Van het resultaat zou ik zo een korte handleiding kunnen schrijven of een e-book.

Het grote voordeel van weten dat je niet alles weet, is dat het drempelverlagend werkt om erover te schrijven of anderen om hun input te vragen, het is veel productiever. En het grote voordeel daarvan is weer dat het resultaat (ik schrijf hier resultaat in plaats van eindresultaat omdat het resultaat van zo’n proces nooit ten einde is) zo enorm rijk en gekleurd is en dat het zo snel tot stand komt.

Als ik dat vergelijk met hoe er in veel bedrijven nog gewerkt wordt (eerst alles onderzoeken, analyseren  en rapporteren, daarna uitgebreid vergaderen over het rapport en pas daarna en veel later een slap aftreksel van het oorspronkelijke idee ten uitvoer brengen), dan denk ik: WOW, wat gaan de dingen toch veel sneller en veel leuker als je begint te roeien met de riemen die je al hebt, dat wat je wel weet, ook al is het nog zo weinig.

Weten dat je niet alles weet is echt een zegen. Hoe meer je denkt te weten, hoe langzamer het leer- en groeiproces zich ontwikkelt. Dat is ook één van de redenen waarom jonge kinderen zo snel nieuwe dingen leren.

Ik ben blij met wat ik weet maar nog blijer dat ik weet dat ik niet alles weet. Door te weten dat ik niet alles weet houdt het reptielenbrein zich ook eerder koest.

Iedereen die heeft bijgedragen aan het artikel ‘Hoe luister jij naar je partner?’ : dank jullie wel.

Lees over het reptielenbrein ook:

 

Bewaard onder Mening, Ondernemen, Oplossingsgericht werken | Reageer

Tags: , ,

Hoe luister jij naar je partner?

Geplaatst op 19 maart, 2010 

Gisteren hadden Michael Minneboo, Jooper en ik een afspraak. We hebben via Internet regelmatig blog- en twittercontact en zaten gisteren voor het eerst face to face aan tafel. De tafel was rond en we zaten in het midden van het land: een soort van symbolische bulls-eye. Het gesprek was ook precies een schot in de roos: de tijd vloog voorbij en de onderwerpen  over tafel.

Waar hebben drie mannen het dan over? We hadden over voetbal kunnen praten of over de winter die eindelijk voorbij is. Nee, daar hadden we het niet over. Waar we het onder andere over hadden, is hoe je als man naar je partner luistert als zij aan het vertellen is over iets dat haar emotioneel heeft geraakt.

We kwamen er niet helemaal uit in de zin van dat we een kant en klare handleiding konden bedenken. Elke partner en elk gesprek is steeds is weer anders en wat de ene keer werkt kan de andere keer niet werken. We kwamen wel tot de conclusie dat je als man in ieder geval geen adviezen moet geven tenzij je het idee hebt dat je partner dat juist graag wil. In zo’n geval kun je vragen: wat wil je dat ik doe, advies geven of luisteren? (Bedankt voor deze tip Michael).

Een man geeft graag advies en een vrouw wil graag dat er naar haar geluisterd wordt, althans, dat zijn zo’n beetje de stereotype beelden. Ik vroeg het vanochtend mijn eigen partner: hoe wil jij graag dat er naar jou geluisterd wordt?

Wat ik van haar begreep is dat er tijdens het luisteren oogcontact nodig is en dat er echt aandacht is voor wat er wordt verteld. Vertaald naar mezelf/mannen: tijdens het luisteren niet af en toe naar de computer of tv kijken of ondertussen andere dingen doen.

Haar tweede punt was: laten merken dat er geluisterd wordt. Af en toe even ja of nee knikken, instemmend hummen, goh zeggen, dat soort dingen. Vertaald naar mezelf/mannen: niet de coach of therapeut gaan uithangen. Mijn partner heeft er een hekel aan als ik met oplossingsgerichte coach vragen aan kom zetten of met geweldloze communicatie omdat ze wil dat ik als partner luister.

Haar derde punt was: vragen stellen. En daar had ik even extra toelichting nodig: wat voor soort vragen? Vragen naar de inhoud (En toen? Waarom? Hoezo?) of vragen naar het proces (Hoe voelde dat voor je? Hoe was dat voor je?). Wat ik van haar begreep is dat dit voor een vrouw steeds verschillend is: de ene keer wil ze een vraag naar de inhoud en de andere keer juist niet. Vertaald naar mezelf/mannen: er bestaat geen formule voor. Dus: trial and error, probeer ervan te leren en te genieten.

Als ik de vraag omdraai naar hoe wil ik (als man) dat mijn partner naar mij luistert, dan kom ik toch aardig dicht in de buurt van hetzelfde lijstje als dat van mijn partner. Voor de waarom-vragen heb ik een allergie, die liever niet. Ik wil ook graag dat er aandacht is en dat ik gehoord wordt en vooral dat ik de ruimte heb om te uiten wat er op dat moment leeft en speelt, zonder dat daarover geoordeeld wordt.

Een valkuil waar ik wel eens intrap is dat ik tijdens het gesprek met mijn aandacht ergens anders naar toe ga. Vrouwen, zo is mijn aanname, merken dat en hebben dan het idee tegen een muur te praten. Het beste wat ik dan naar mijn idee kan doen is het haar zeggen: ‘Ik merk dat ik dit gesprek op dit moment niet de aandacht kan geven die ik wil. Hoe is het voor jou dit gesprek vanavond voort te zetten?’

Mijn partner begint wel eens tegen me te praten terwijl ik juist ergens mee bezig ben. Andersom doe ik dat ook wel: beginnen te praten terwijl mijn partner juist ergens me bezig is. Wat naar mijn idee dan helpt is even checken: heb je  aandacht om even naar me te luisteren?

Of je partner je echt helemaal hoort zoals je gehoord wil worden, daarover heb je geen controle, of je nou man of vrouw bent. Het belangrijkste van wat je zegt is volgens mij dat je het zegt voor jezelf.

En als je expliciet gehoord wilt worden kun je je partner vragen: wil je mij in eigen woorden vertellen wat je mij hebt horen zeggen? Deze vraag is niet bedoeld als overhoring maar als hulpmiddel om te checken of je boodschap is overgekomen zoals je deze hebt bedoeld.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 35 Comments

Tags: ,

In de spotlight: de meebloggers

Geplaatst op 11 februari, 2010 

Met deze blogpost wil ik een aantal meebloggers in de spotlight zetten. Meebloggers zijn voor mij de mensen die deze blog tot leven brengen met hun reacties. Reacties die de ene keer weer inspireren of ontroeren en de andere keer weer voor ondersteuning of plezier zorgen.

De volgende blog meebloggers wil ik graag bedanken:

Annelize van Dijk: annelizevandijk.nl

Debbie Gesthuizen

Els van Nispen

Gertrud Althausen

Hanneke Verhoeven

Huub Koch: zichtbarezaken.nl

Ingrid Greitemann: ingridgreitemann.wordpress.com

Irina Almgren: appropriateresponse.wordpress.com

Joep Oomen: oo-men.nl

Jooper: jooper.nl

karin Ramaker: met-k.com

Katinka Hesselink: overpeinzende.nl

Michael Minneboo: mikeswebs.blogspot.com

Nino Michielse: rustpunt.web-log.nl

Petra Maartense: devliegendeschildpad.blogspot.com

Sonja van Poortvliet: sonjavanpoortvliet.nl

En dan nu de kleine lettertjes: alleen mensen die meerdere reacties hebben geplaatst en waarvan een website of weblog bekend is, staan hier vermeld (in alfabetische volgorde). Ik zou al die anderen tekort doen als ik ook niet tegen hen zou zeggen: bedankt.

Bewaard onder Bloggen | 15 Comments

Tags: , , ,

Blog-Art: het verslag en zo

Geplaatst op 13 oktober, 2009 

Het weer had afgelopen vrijdag bijzonder goede voornemens met het eerste Blog-Art evenement want het was heerlijk zonnig herfstweer. Zonnetje, treintje, boekje, zo’n dag was het. Wel een jas mee want er stond een stevige wind.

De eerste Blog-Art gaat van start

Toen ik om kwart voor drie in Den Haag het Theater aan het Spui binnenstapte was het er nog rustig. In de foyer liepen al wat mensen rond: sommigen rustig (de bezoekers) en anderen wat meer gehaast (de organisatie). Tijd genoeg Karin Ramaker een hand te geven, haar te feliciteren met de eerste Blog-Art, om koffie te bestellen en een strategisch tafeltje op te zoeken. Omdat er tegelijkertijd een programma draaide in de foyer en in de kleine zaal stippelde ik ondertussen op het programmaboekje mijn route uit. Het werd langzaam drukker en al snel doken laptops, netbooks, smartphones en meer van dat moois op voor de eerste tweets over  Blog-Art.

Ik wist niet dat Den Haag ook een nachtburgemeester heeft maar kwam daar al snel achter toen Rene Bom , nachtburgemeester van Den Haag en master of ceremony van Blog-Art, de eerste woorden sprak. Hij gaf de microfoon snel door aan de wethouder van cultuur en financiën Marieke Bolle die zei blij te zijn met een evenement als Blog-Art in Den Haag.

Ik had ondertussen gezelschap gekregen van Arnoud de Jong. Arnoud blogt al acht jaar op zijn weblog Verbal Jam . Later bleek dat ik Arnoud al een tijdje via Twitter volg maar dat kwartje viel op dat moment niet. Als de online wereld elkaar ineens offline ontmoet kun je rare dingen verwachten. Een echt gezicht of een avatar kunnen twee heel verschillende dingen zijn. Ik moet mijn avatar trouwens ook maar eens updaten want die matcht niet meer helemaal met de stand van zaken nu.

Muziek maken met een stoel.

Na de opening was er muziek in de foyer. Matt Harris maakte muziek op de rocking chair van Harco Rutgers. Het Engelse woord rocking chair betekent schommelstoel maar de rocking chair van Harco was geen gewone schommelstoel maar een schommelbankje vol met electronica en geluidseffecten. Als je op de rocking chair tikt, klopt, slaat, bonkt, beukt of trommelt, kun je er muziek mee maken.

Nu hou ik meer van strakke-vierkwartsmaat-rockmuziek dus ik was meer geboeid door het verschijnsel rocking chair dan door de voor mij nogal science fiction achtige muziek die Matt Harris ermee maakte. Mijn dochter en ik trommelen na het eten wel eens op tafel en maken dan samen muziek. Daar heeft ze dan enorm plezier in. Misschien dat Harco Rutgers eens met de meubelindustrie moet gaan praten want ik denk dat er een interessante markt ligt te wachten om ook andere meubels (vooral tafels!) om te bouwen tot elektronische muziekinstrumenten.

Creatief ondernemen met de stichting Dollypop.

Na de laatste klanken van de rocking chair verhuisde ik naar de kleine zaal waar een op papier interessant onderdeel op het programma stond:een presentatie van de stichting Dollypop. De naam van de man die de presentatie gaf is langs me heen gegaan (tip: als je een presentatie geeft, laat ook altijd je eigen naam op de agenda of in het programmaboekje zetten).

De stichting Dollypop houdt zich bezig met creatief ondernemen. Een aanpak die me wel aansprak is het bedenken van oplossingsrichtingen door allerlei verschillende mensen bij elkaar te zetten. Een bedrijf, gemeente of organisatie heeft een probleem en in plaats van dat de probleemeigenaren en specialisten rond de tafel gaan om een oplossing te bedenken, komen er ook heel andere mensen aan tafel zoals een kunstenaar, een psycholoog, een filosoof.

Deze manier van werken levert een heel rijke output op met als nadeel dat er ook creatieve ideeën zijn waarvan het bedrijf, gemeente of organisatie zegt dat zij daar niets mee kunnen. Stichting Dollypop benadrukte daarom het belang van een goede probleemdefinitie of oplossingsvraag. Voorzichtig kwam hierover in de zaal, die voor de helft uit zelfstandige ondernemers en freelancers bestond, een dialoog op gang. Wat kun je als creatieveling, als kunstenaar, voor het bedrijfsleven betekenen? Hoe kun je als kunstenaar bijdragen leveren om maatschappelijke problemen op te lossen? Bijzonder interessante vragen maar de opzet en indeling van de presentatie bood helaas te weinig tijd en ruimte hier verder op in te gaan.

Vanuit mijn ervaring bedacht ik me dat kunstenaars in staat zijn om met een stukje van een idee, of als het idee nog erg vaag is, alvast aan de slag te gaan en van daaruit verder te werken. Geen enkele schrijver begint pas een boek te schrijven als hij het hele idee voor dat boek in zijn hoofd heeft zitten. Een schrijver begint al met schrijven als hij een paar zinnetjes heeft. Door op te schrijven wat hij al heeft borrelen er weer andere zinnen op die samen met de zinnen die er al zijn langzaam maar zeker het verhaal vormen. En tot verrassing van de schrijver gaat dat verhaal soms een eigen leven leiden, gaat het een eigen kant op en vertelt het verhaal zichzelf.

Veel bedrijven willen graag eerst de volledige oplossing van het probleem kennen voordat ze de oplossing uitvoeren. Het bedrijf mist dan de kansen die er zijn om alvast stukjes van het probleem op te lossen en om die alvast uit te voeren. Kunstenaars kunnen dat vaak wel en kunnen met deze manier van werken bedrijven zeker van dienst zijn.

Hoewel het onderwerp van de stichting Dollypop interessant was, vond ik dat de presentatie wel wat pittiger had kunnen zijn. Beetje sambal erin zeg maar. Met zo’n mooi onderwerp als creatief ondernemen had er naar mijn idee meer ingezeten.

En nog een wethouder.

Toen ik terug naar de foyer liep werd iedereen opgeroepen naar de kleine zaal te gaan voor een toespraak van Rabin Baldewsingh, wethouder van Den Haag op het gebied van onder andere burgerzaken, leefbaarheid en media.

Hij liet een prachtige kans liggen om op Blog-Art spijkers met koppen te slaan: de VOC mentaliteit zoals Balkenende dat wel noemt. Hij vertelde dat hij een online burgerplatform in Den Haag wel ziet zitten en voegde eraan toe dat hij hierover nog een beetje twijfel in zijn hart heeft. Hij riep de aanwezige bloggers op dat kleine beetje twijfel weg te nemen door zo’n burgerplatform te beginnen. Die bloggers vroegen Rabin Baldewsingh waarom hij er zelf niet mee begint. Daarop riep de wethouder met luide stem: ‘Ik daag U uit!’.

Op deze manier gaat dat platform er volgens mij niet komen. Had de wethouder de aanwezigen gevraagd wie hem wil helpen met zo’n platform, dan had hij ter plaatse het project online burgerplatform Den Haag kunnen starten. Als je de vraag naar een burgerplatform en de daarvoor benodigde financiële middelen (wethouder) in een ruimte hebt samen met creativiteit en expertise (de bloggers), dan moet het toch raar lopen wil je daar geen win-win situatie uit creëren.  Maar zo raar liep het wel. Of misschien had gewoon één van de bloggers moeten roepen: ‘Zullen we het samen doen?’.

Video kunst met Michael Minneboo.

Na het ik-daag-u-uit van wethouder Rabin Baldewsingh was de presentatie van Michael Minneboo een verademing. Michael vertelde over video-art en deed dat aan de hand van enkele filmpjes op zijn weblog.

Eerst liet hij zijn filmpje zien over de lamelos veiling. Dat filmpje vond ik vooral grappig. Van zijn volgende voorbeeld van wat video-art kan doen was ik onder de indruk. Het was het filmpje ‘Moments‘ van Will Hoffmann met muziek van de IJslandse band ‘Parachutes‘. Echt prachtig. Zo’n filmpje waarvan je na afloop zegt ‘Waar maak ik me toch druk om, ik ga leven!’. Michael vertelde over de compositie van dit filmpje en wat maakt dat het zo pakkend is.

Vanuit de zaal maakt Arnoud de Jong een interessante opmerking over wat er kan gebeuren als je in de openbare ruimte staat te filmen, dat mensen er agressief van kunnen worden. Zeker iets om rekening mee te houden als je in het openbaar gaat filmen.

De neplog van Stella de toiletjuffrouw.

In de foyer stond de neplogwedstrijd op het programma. Wat nou precies het wedstrijdelement was heb ik waarschijnlijk net gemist want toen ik in de foyer arriveerde begon Willem Claassen te vertellen over de neplog van Stella de toiletjuf.

Stelle de toiletjuffrouw is een bedacht personage die in werkelijkheid niet bestaat. Daarom is haar weblog een neplog. Het idee van zo’n neplog lijkt me wel grappig om vanuit een heel ander perspectief te schrijven.

Het Twittergedicht van Rutger de ex-superheld.

Daarna stapte Rutger de Quay het podium op in de foyer voor zijn Twittergedicht. Op zijn twitterprofiel schrijft Rutger over zichzelf: ‘In een vorig leven was ik een superheld. Nu ben ik gewoon dertien en een beetje gek.’ Rutger is dertien en twittert en blogt op de koekjesfabriek. Ik vond één twittergedicht wel een beetje kort, van mij had hij er wel wat meer mogen voordragen.

Blogpassie met Erwin Blom.

Na het eten ging mijn programmavoorkeur uit naar de presentatie van Erwin Blom over de kracht van weblogs. Met Erwin Blom had Blog-Art een echte ambassadeur van het webloggen in huis. Wat een enthousiasme en passie!

Erwin ging terug in de tijd naar de punkmuziek eind jaren 70. De essentie van het webloggen gaat terug naar de ‘do it yourself’ mentaliteit van de punkperiode, het zelf doen waar je in gelooft.

Waarom webloggen? 1. Om verhalen te vertellen. 2. Om kennis te delen 3. Voor PR. Bovenaan zijn lijstje met succesfactoren staat niet verwonderlijk passie gevolgd door deskundigheid, persoonlijkheid, open communicatie en regelmaat. Over wat het hem oplevert: een uitlaatklep, kennis, netwerk, werk en een Dutch bloggie .

De presentatie van Erwin liep uit en dat was ook niet verwonderlijk. Als hij dubbele spreektijd had gekregen had hij deze ook ruimschoots volgepraat. De winst van zijn presentatie zat niet zozeer in de inhoud (die voor de ervaren bloggers wel bekend was), maar in het plezier en de passie waarmee hij erover sprak.

Het teruggrijpen naar de punktijd vond ik zeer geslaagd. Nu het bloggen steeds professioneler wordt, steekt ook het gevaar de kop op om elkaar te kopiëren, om van elkaar af te kijken of om het bedenken van verdienmodellen belangrijker te maken dan het bloggen zelf. En dat zou jammer zijn dus back to basics: zelf doen waar je in gelooft.

Low battery power.

Na de presentatie van Erwin blom was er nog volop te doen op Blog-Art. Ik had graag nog ‘Teletekst is dood‘ gezien en ook de forumdiscussie over oude en nieuwe media. Ook de presentatie van Mindz.com over social networks leek me leuk. Vermoeid en met nog een aardige reis voor de boeg besloot ik naar huis te gaan. Onderweg in de trein las ik op Twitter nog wat leuke berichtjes over wat ik allemaal miste. Maar toen ging bij mij de accu uit. Niet van de telefoon maar van mij.

Ik was net op tijd thuis om de eerste beelden van Blog-Art te zien tijdens het late journaal:

Blog-Art op het NOS journaal van 9 oktober 2009 (22:50uur) from Marco Raaphorst on Vimeo.

Kortom…

Als netwerk evenement vond ik de eerste Blog-Art zeer geslaagd, het heeft me allerlei nieuwe en leuke en contacten opgeleverd die dankzij Twitter, LinkedIn en Mindz verder zijn versterkt. Ook de sfeer en organisatie waren prima. Wat betreft de inhoud viel het me een beetje tegen omdat ik graag ook nieuwe dingen en ontwikkelingen had willen horen. Misschien kunnen nieuwe ontwikkelingen op de agenda voor Blog-Art 2010 met als gevaar dat Blog-Art een soort van conferentie wordt in plaats van een kunst evenement. Andere suggesties voor Blog-Art 2010:

After party.

’s Zondags nog even nagenoten van Blog-Art met de sfeerimpressie van Madbello:

#blogart / @blog_art Preview: Blog Art 2009 from Mad Bello on Vimeo.

Bewaard onder Bloggen | Reageer

Tags: , , , , ,

← Vorige pagina