Schrijven in een zwart gat

Geplaatst op 6 januari, 2010 

Sinds de hele andere kijk op schrijven van Mark David Gerson wilde ik zijn manier van schrijven wel eens uitproberen.   Tijdens de kerstvakantie opende ik enthousiast en nieuwsgierig een leeg document op mijn computer: laat maar komen dat verhaal, laat het zichzelf maar vertellen.

Mark David Gerson zegt dat je vrienden moet worden met het verhaal door er tegen te praten. Dat praten deed ik  schrijvende, alsof ik aan het chatten was. Dat ging in het begin best leuk:  ik schreef een vraag op en ook het antwoord, ik speelde de rol van vragensteller en beantwoorder. Deze manier van schrijven voelde vertrouwd omdat ik op dezelfde manier wel eens in mijn dagboek schrijf.

Het voelde me wat te vertrouwd, het was niet het grote loslaten waar Mark David Gerson het over had.  Ik stelde teveel vragen en  probeerde daarmee de boel onder controle te houden. Door vragen te stellen wilde ik de richting van het verhaal bepalen.

Sinds een paar dagen stel ik geen vragen meer of alleen een open vraag aan het begin als: wat heb je te vertellen? En dan schrijf ik op wat er in me opkomt. Ik begin nu te ervaren wat Mark David Gerson bedoelt met het verhaal de touwtjes in handen geven. Ik vind het doodeng, alsof ik een zwart gat in ga. Het zwarte gat van de creativiteit. Het zwarte gat dat begint waar controle ophoudt.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 12 Comments

Tags: , ,

Gehechtheid

Geplaatst op 10 december, 2009 

Elke dag zijn er wel momenten van confrontatie als het gaat om gehechtheid. Het opruimen van een kledingkast bijvoorbeeld.

Ik wilde kleding sorteren om naar het kringloopcentrum te brengen. De keuzes zijn snel gemaakt omdat ik precies weet wat ik al lange tijd niet heb gedragen en wat ik nooit meer zal aantrekken omdat ik me er niet meer prettig in voel. De kleren zijn nog in goede staat, hebben een tijdje bij me gepast maar doen dat nu niet met. Logisch om ze dan naar het kringloopcentrum te brengen zodat iemand anders er nog plezier aan kan beleven. Tevens een manier om de overvloed te laten stromen: weggeven wat je zelf niet meer nodig hebt.

Het stapeltje voor het kringloopcentrum ligt klaar. Maar dan gebeurt het: ik pak elk kledingstuk nog eens in mijn handen en vraag me af of het echt wel zeker is dat ik dat kledingstuk nooit meer aantrek.  Misschien dit shirtje nog maar bewaren want dat stond toch altijd zo leuk op die zwarte broek. En dat andere shirtje is misschien handig voor het geval dat…  En zo komt er bij elke kledingstuk dat door mijn handen gaat een verhaaltje.

Die verhaaltjes over ‘toch maar bewaren voor het geval dat…’ kloppen niet, het zijn echo’s van mijn gehechtheid aan die kleren. Gehechtheid kent geen logica want ook al zou ik die kleren bewaren, ik trek ze nooit meer aan.  Gehechtheid maakt loslaten ook zo moeilijk.

De kleren liggen ondertussen bij het kringloopcentrum. Ik hoop dat ze snel een nieuwe eigenaar vinden.

Ook een alledaagse indicator voor gehechtheid is boodschappen doen in de supermarkt met in je hoofd dat ene gerecht dat je graag wilt klaarmaken. Moet je opletten wat er in je gebeurt als één of meerdere ingrediënten zijn uitverkocht. Op het moment dat je ontdekt dat je dat ene gerecht niet kunt klaarmaken, laat de gehechtheid zich voelen. Ook aan een idee of plan kun je gehecht zijn.

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Proceswoorden

Geplaatst op 9 juni, 2009 

Onze taal kent allerlei soorten woorden zoals zelfstandige naamwoorden en werkwoorden. Er zijn woorden die ik mooi vind en woorden die ik minder mooi vind.  Er zijn ook woorden waar ik me aan erger zoals het werkwoord loslaten. Wat vind ik het vreselijk als ik iemand hoor zeggen: ‘Laat het toch los’. In spirituele kringen is loslaten het toverwoord en ik raak er niet door betoverd. Integendeel. Hoe komt dat?

Loslaten in de zin van ‘laat het toch los’ klinkt voor mij als iets wat ik kan doen met een begin en een einde. Als ik het werkwoord fietsen gebruik en ik zeg dat ik ga fietsen, dan is er een duidelijk beginpunt waar ik begin met fietsen en een eindpunt waar ik klaar ben met fietsen. Met loslaten werkt dit niet zo.

Als ik bezig ben iets los te laten dan ben ik er nooit mee klaar, ik ben eigenlijk altijd wel bezig met loslaten. Loslaten verloopt in fasen, net zoals rouwen. Loslaten en rouwen hebben voor mij vaak dezelfde betekenis.

Loslaten is wat ik noem een proceswoord. Een proceswoord is voor mij een woord dat een proces weergeeft. Loslaten is een proces. Een proces drukt voor mij een beweging uit, een ontwikkeling. Loslaten is afwikkelen. Loslaten is afpellen zoals de schillen van een ui. Telkens als ik een laagje heb afgepeld is er weer een ander laagje.

Ik kan daarom gerust zeggen dat ik nog helemaal niks heb losgelaten in de zin van dat ik klaar ben met loslaten. En ik kan ook zeggen dat ik voortdurend bezig ben alles los te laten.

Zelfs ontkenning en boosheid zijn onderdeel van het proces van loslaten. Dus als ik me ergens boos over voel hoeft niemand me te zeggen ‘laat het los’ want daar ben ik op dat moment juist mee bezig!

Een ander voorbeeld van een proceswoord is voor mij het woord authenticiteit. Authenticiteit is voor mij een proces. Ik ben er altijd mee bezig en nooit mee klaar.

Onze taal zit namelijk hier en daar nogal gammel in elkaar. Onze taal is net een trechter waar de rijke werkelijkheid doorheen geperst moet worden om in woorden te kunnen uitdrukken. En dan gaat er wel eens wat verloren.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 3 Comments

Tags: , ,

Rijp voor het begrip

Geplaatst op 8 juni, 2009 

Iets begrijpen, daar krijg ik een kick van. Ik bedoel iets begrijpen wat al langere tijd om aandacht vraagt, iets wat al langere tijd speelt. Iets dat bezig is mijn bewustzijn op te rekken en te verruimen. Een op het eerste gezicht chaotische stamppot van gevoelens, gedachten, vragen en dromen en dat alles overgoten met een dikke saus van de boel willen forceren.

Jawel, ik wil iets leren waar de tijd nog niet rijp voor is. Heb dan niet het geduld om even te wachten. Heb dan niet het vertrouwen dat de les, het inzicht, het begrijpen met de tijd zal komen. Nee, ik wil het inzicht NU. En waarom wil ik dat? Om van het ongemak af te zijn. Een les die als het ware dicht tegen de oppervlakte van het begrijpen ligt voelt ongemakkelijk.

Dan wil ik het weten, dan wil ik weten wat er te weten valt om van dat ongemak af te zijn. En het effect is dat ik mezelf onder druk zet om nu iets te weten dat bij wijze van spreken morgen  pas aan de beurt is om te leren.

Vaak is er eerst nog wat meer tijd nodig om het leerproces waar ik dan middenin zit ten volle te ervaren, met alle ongemakken van dien. Net als een zwangerschap waarbij het kind pas na negen maanden klaar is voor de geboorte. Niet eerder, ook niet later.

Als ik me erbij kan neerleggen dat de tijd nog niet rijp is en dat het inzicht en begrip zal komen, dan komt het. Ineens en onverwachts! En dan kom ik tot een nieuw inzicht dat zo simpel is dat ik me niet kan voorstellen dat ik daar zo mee heb geworsteld.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Vergeven, mededogen en loslaten

Geplaatst op 23 maart, 2009 

Ik sprak laatst iemand over vergeven, mededogen en loslaten. Er was wat verwarring: wat is nou eigenlijk wat?

Vergeven is voor mij een ‘kerk-woord’ en alleen daarom al beladen met oordelen. Je vraagt God om vergeving voor je zonden en dan maar hopen (veel bidden) dat God die dag een goed humeur heeft en er de humor wel van inziet dat je iets vraagt wat je zelf ook niet helemaal snapt. Maar dat terzijde.

In het woord vergeven klinkt voor mij een oordeel door. Als ik iemand vergeef dan zeg ik daarmee impliciet dat die ander een ‘zonde’ heeft begaan, een ‘fout’ heeft gemaakt. Vergeven is dan eigenlijk een vorm van oordelen. Vergeven heeft voor mij ook iets definitiefs. Door iemand te vergeven ontneem ik mijzelf de ruimte om daarna nog mijn pijn en verdriet te voelen die het gevolg zijn van het gedrag van de ander. Immers, ik heb die ander toch vergeven? Dan moet het toch klaar zijn? Voor mij werkt dit niet.

Ik heb meer iets met mededogen. Mededogen naar een ander en mededogen naar mezelf. Mededogen is iets van het moment, het moment waarop mijn gevoelens aangeven dat ik mededogen nodig heb. En die behoefte kan er telkens opnieuw zijn. Door steeds vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken heel ik het steeds een stukje. Zo vaak en zo lang als nodig. Meer een proces dus. En het werkt ook de andere kant op, naar een ander toe.

Door vanuit mededogen te communiceren, met mezelf en/of met een ander, tap ik letterlijk en figuurlijk uit een ander vaatje dan wanneer ik vergeef.

En loslaten dan? Misschien is loslaten wel wat er gebeurt door steeds weer vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken. De pijn en verdriet lossen steeds een stukje verder op, ik laat er steeds een stukje van los. Net zo lang als nodig.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 6 Comments

Tags: , , ,

← Vorige pagina