De kloof
Geplaatst op 27 november, 2014
Ik was best dol op Marianne Williamson. Pittige uitspraken, desnoods recht in iemands gezicht, eerlijk zonder kwetsend te zijn. Maar toen ging ze de politiek in en dan maak je het mij wel heel erg moeilijk om nog dol op je te zijn.
Veel van haar niet-politieke uitspreken mag ik nog steeds zoals deze:
The gap between how beautiful life can be and how ugly the world can be is profoundly heartbreaking. The purpose of life is to close the gap
Die kloof ja, die was de laatste dagen veel groter dan ik kan verdragen.
Eigenlijk is dit allemaal blogtaal voor dit: wat ben ik het soms beu.
Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 6 Comments
Tags: leven, Marianne Williamson
Propvol mensenleven
Geplaatst op 3 september, 2014
De film duurt drie uur en laat je het leven van Mason zien. De film begint als Mason zes jaar is en eindigt als hij achttien is. In drie uur tijd zie je dus twaalf jaren van zijn leven voorbijkomen:
Dit is wat me raakte: dat een mensenleven, en twaalf jaar is nog lang geen heel mensenleven, propvol zit.
Er gebeurt zo ontzettend veel en snel en tegelijk in een mensenleven, dat je het niet eens kunt beseffen. Een mensenleven is een verhaal zonder komma’s of spaties, alles zit aan elkaar vast en pauzeren is onmogelijk. En ondertussen verandert het je en daardoor verandert wat er gebeurt en dat verandert jou dan weer en dat gaat maar door en dat gaat maar door. En ondertussen sleep je alles wat er gebeurd is met je mee, in welke vorm dan ook.
You don’t want the bumpers, life doesn’t give you bumpers…. Dat zegt de vader van Mason tegen zijn zoon. Alsof een propvol leven nog niet genoeg is.
Maar hey, en dat raakte ook flink, we kunnen dat!
Tags: leven
Het leven is elke dag een stukje naar het zuiden fietsen
Geplaatst op 18 juni, 2014
Morgen komt een delegatie van de gemeente Oosterhout naar Kindcentrum de Ontdekking om naar de buurtmoestuin te kijken en het verhaal daarover te horen om, zo laat de gemeente weten, te laten zien wat er allemaal kan als je als overheid ‘de touwtjes loslaat’.
Wat ik ze ga vertellen is vrijwel hetzelfde verhaal wat ik groep 5, 6, 7 en 8 van de Ontdekking een paar weken geleden vertelde: het verhaal van de filosofie van de buurtmoestuin. Het is geïnspireerd door het boek ‘De filosofie van de heuvel‘ van Ilja Leonard Pfeiffer.
Samen met zijn Russische vriendin Geyla vertrekt hij op een dag uit Leiden voor een fietstocht van 41 dagen en 2600 kilometer naar Rome. Elke gedachte aan Rome is dan volslagen belachelijk zegt hij erover, Rome haal je niet als je onderweg bent. En zo wordt het enige doel elke dag, 41 dagen lang, een stukje naar het zuiden fietsen. En wat dat met je doet…..
Een overheid die de touwtjes loslaat is voor mij een overheid die begint met het loslaten van doelstellingen en targets. Elke gedachte aan het bereiken daarvan is (dank je wel Ilja) volslagen belachelijk. Big reminder to self.
Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments
Tags: buurtbeheer, doelen, leven, loslaten, overheid
Vandaag nemen we afscheid
Geplaatst op 25 november, 2013
Vandaag nemen we afscheid. De laatste keer dat ik je zag vroeg ik of je nog terug naar de aarde wilt komen. Je zei toen dat je graag naar een planeet gaat waar de mensen aardiger tegen elkaar zijn. Het zal mij niet verbazen als dat toch weer de aarde wordt want er is hier veel aan het veranderen.
Je verzoek om tijdens het afscheid vooral kleurige kleding te dragen zegt veel want als er een boodschap is die je hebt nagelaten, dan is het deze: ‘Leef! Geniet!’.
Bedankt, het ga je goed.
Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments
Jezelf uitnodigen voor je eigen feestje
Geplaatst op 30 oktober, 2013
Op de fiets naar huis. Iets meer dan een half uur en met die harde wind in de rug waarschijnlijk minder. Onderweg al plannen wat ik thuis als eerste ga doen en hoeveel tijd ik daar voor heb voordat we aan tafel gaan.
Dan ineens een idee: in plaats van de kortste weg naar huis omrijden, dwars door het bos. Het idee duurde een fractie van een seconde maar omdat het zo afweek van wat ik van plan was, viel het op. Doen dus.
Rij ik even later door dat bos. Geen mooi verhard fietspad maar hotseknotse over paadjes met veel takken (door de storm lagen er flinke exemplaren), bladeren, stenen en zand en modder.
Ik zou hier zomaar kunnen vallen…
Ik zou hier een lekke band kunnen rijden…
Ik zou hier ook vies kunnen worden…
En als ik thuis kom kan ik niet meer doen wat ik van plan was te doen…
So what!
Dit is mijn feestje!
Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments
Levenskracht
Geplaatst op 25 oktober, 2013
Gemaaid bermgroen, voor dood achtergelaten langs de kant van de weg. Dood?
Het deed me denken aan die plantjes die je dwars door stenen en dwars door asfalt omhoog ziet groeien als je bijvoorbeeld in Vlissingen vanaf het NS station langs de kust naar het centrum loopt. Het leven heeft een kracht waar de dood niet tegenop is gewassen.
Bewaard onder Fotobloggen | Reageer
Tags: dood, Fotobloggen, leven
Voordat je iets nog eens een resource noemt…
Geplaatst op 11 oktober, 2013
Je hebt het dus wel over je familie. Je hebt het over een deel van jezelf.
Bewaard onder Inspiratie | 4 Comments
Als je vertraagt heb je altijd tijd over
Geplaatst op 5 augustus, 2013
Onderweg naar Aken stuur ik hem een sms’je hoe hij me kan herkennen want hij kent me immers alleen in motorpak. Een korte beschrijving van mijn persoonlijke hitteplan levert voldoende herkenningspunten op want hij stapt meteen op me af. Vanaf het station wandelen we naar het centrum van de stad die we allebei zo prachtig vinden.
We wandelen door de stad, zonder plan. Als we verdwalen gaan we dat erg leuk vinden. Op een terrasje drinken we wat terwijl we de toeristen observeren die op en neer lopen tussen het raadhuis en de Dom. Voor wie weinig tijd heeft en even snel een ansichtkaartervaring van Aken wil opdoen kan in slechts een paar minuten van het raadhuis naar de Dom lopen en doen alsof Aken te hebben gezien.
Op een ander terras eten we pizza en maken daarna in de hoop alsnog te verdwalen nog een wandeling door de stad. Vlakbij het station begint het ineens flink te regenen terwijl de zon stevig blijft doen wat ze al zo’n vier en een half miljard jaar doet. Het samenzijn eindigt hier. Een trein brengt hem naar huis en ik neem mijn geliefde buslijn 50 die Vaals aan twee andere werelden knoopt: die van Aken en Maastricht.
Ik zou nu al tevreden kunnen zijn over deze blogpost want terwijl ik het schrijf zie ik de bijbehorende beelden en ben ik weer even in Aken, ben ik ook weer even terug in het samenzijn.
Op het pizzaterras zitten we onder een geel zonnescherm wat maakt alsof we alles door een gele zonnebril zien. Aan de kleur geel worden nogal wat eigenschappen toegekend zoals succes aantrekken, negativiteit uitbannen en wijsheid. Het is ook de kleur van het derde chakra dat onder andere betrekking heeft op persoonlijke kracht en zelfacceptatie.
Of het door onze gele wereld komt of door wat anders weet ik niet maar het onderwerp emotionele wonden valt op tafel, wonden die je als kind oploopt in een disfunctioneel gezin, wonden die je als kind emotioneel helpen overleven maar waar je later maar al te graag vanaf wilt. Een dat je zelf mag ontdekken hoe je dat gaat doen en dat dit het meest liefdevolle en moedige is wat een mens voor zichzelf kan doen.
Als ik ’s avonds terug in Vaals mijn dagboekschrift vul met de ervaringen van die dag, herinner ik me wat hij in Aken vertelde over kunst. Dat mensen er steeds minder aandacht voor hebben, dat iedereen steeds sneller steeds meer wil en dat er zo weinig besef is van de kunstenaar achter de kunst, van de mens. En dat kunstenaars daardoor minder hun best doen iets echt moois te maken van wat ze doen.
Neem nou een foto. Mensen vinden het heel normaal 0,1 seconde naar een foto te kijken en meteen weer verder te klikken of, erger nog, de foto zelf te gebruiken zonder ervoor te betalen en zonder de naam van de fotograaf te vermelden. Maar die fotograaf maakte misschien wel een reis die foto te kunnen maken, vond een mooie locatie en installeerde zich daar met zijn apparatuur om geduldig te wachten op het ideale moment voor de foto. Die foto kan het resultaat zijn geweest van een dag werk, een dag uit het leven van een fotograaf, van een mens.
Terwijl ik het allemaal opschrijf hoop ik dat ik later, als ik erover ga bloggen, mijn eigen handschrift kan lezen. Als ik veel schrijf wordt het snel slordig omdat ik probeer mijn gedachten bij te houden met een pen. En dat raakt aan wat ik dan herken als de essentie van zijn woorden over kunst. Vertraag je leven en vertraag daarna nog meer. Net als een Tai Chi oefening: als je denkt dat je de oefening langzaam doet, doe de oefening dan nog langzamer.
Als je vertraagt heb je altijd tijd over. Wat geel zoals niet losmaakt.
Bewaard onder Persoonlijk | Reageer
Tags: aandacht, emotionele wond, kindertijd, kunst, leven, motorvakantie
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.