Reclame voor vrede

Geplaatst op 23 augustus, 2014 

Daar zit je dan ineens met bebloede kinderlijken in je gezicht. Het onderschrift wat zoiets als ‘gruwelijke beelden maar ik deel ze toch maar…‘  Social media heet dat. Na een weekje totally offline komt zoiets dan extra hard aan.

Vorige week was de documentaire over het John Lennon / Plastic Ono Band album op tv.

John Lennon sprak daarin over ‘advertisement for war’. Al die oorlogsbeelden op tv, in kranten en tijdschriften, noemde hij reclame voor oorlog. Voor hem en Yoko aanleiding voor de bed-ins for peace want, zo legde hij uit, we hebben reclame voor vrede nodig.

Dankzij social media hoeven wij niet eerst wereldberoemd te worden en in een dure hotelkamer in bed te gaan liggen om reclame voor vrede te maken. Onze enige ‘hindernis’ is de vraag waar we reclame voor willen maken: voor oorlog of voor vrede?

Bewaard onder Mening, Muziek | 12 Comments

Tags: , ,

Een avond

Geplaatst op 12 mei, 2014 

#ESF14.
No way.
Offline.
Telefoon thuis laten.
Mezz Breda.
Met zwaard –
strips –
tekenen –
bloggen –
goede muziek –
Daan.
Mezz.
New wave avond.
Herinneringen.
Flashbacks.
Biertje.
Dansje.
WTF.
Slappe praat.
Sexy brillen.
Bekenden.
Meer slappe praat.
Moe en blij.
Uitslapen.

Lees ook:

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Het gaat al mis tijdens de verkiezingen

Geplaatst op 7 maart, 2014 

Ik heb iemand gekend die in de verkoop werkte en tegen zijn collega’s op kantoor zei: ik verkoop bergen en jullie moeten daar heuveltjes van zien te maken.

In de politiek, althans mijn beeld ervan, werkt het ook zo. Tijdens de verkiezingen worden de bergen beloofd en na 19 maart worden die alsmaar kleiner. Er zijn ook partijen die daarin meteen duidelijkheid verschaffen, tijdens de verkiezingen al. Die laten je meteen al weten: als kiezer nemen we je niet serieus.

Dan bieden ze je hun flyer aan. Je zegt duidelijk NEE en loopt door. ‘Meneer, weet u dat wel heel zeker?‘

Ach ja, het NEE van de kiezer….

En nou heb ik zin in NoMeansNo. Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: ,

Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 2

Geplaatst op 19 september, 2013 

En dan is het zaterdag, tijd om kleur te bekennen, tijd om te kiezen. Of heel veel fietsen.

De ochtend begint met veel regen maar als de organisatie van Breda Barst via Twitter laat weten dat het vanaf drie uur droog is, besluit ik de middag te beginnen in Breda en het avondprogramma van Oosterhout Blues & Roots te volgen.

 

De paraplu gaat voor de zekerheid toch maar mee maar het is ’s middags inderdaad prima weer. Het festivalterrein in het Valkenberg park ligt er net als andere jaren weer prachtig bij. Een beetje Lowlands in het klein zeg ik altijd.

Ik vind het altijd weer leuk om kinderen te zien rondrennen op jacht naar lege drinkbekers die ze bij de info stand kunnen inruilen voor een zakje snoep of een consumptie bon. Sommige ‘handelaars’ staan al bij je op wacht als je beker nog halfvol is.

Van alle podia zijn de twee hoofdpodia, het Amstel podium en het Barst podium, en de Spaanse Kraag mijn favoriet. De programmering is net als andere jaren prima. Zodra een optreden op het ene hoofdpodium klaar is start een volgend optreden op het andere hoofdpodium.

De Spaanse Kraag is het enige overdekte podium. De bandjes die daar in de kleine tent spelen hebben allemaal één ding met elkaar gemeen: snoeihard. Gitaren, bas, drums en zang, het vecht onderling om boven de geluidsorkaan uit te komen. Het is een genot om te zien met hoeveel inzet en passie daar gespeeld wordt. Als je eens wilt benchmarken of je nog wel plezier hebt in wat je zoals doet zou je eens een kijkje in deze tent moeten nemen.

Bandjes kijken, door het park wandelen, vrienden ontmoeten en nieuwe vrienden maken en niet te vergeten regelmatig ‘lege bekers produceren’ voor de kinderen, het is een gave om dat lang vol te houden en ik heb die gave. Het is zo gezellig dat het ineens avond is en ik geen zin meer heb nog naar Oosterhout Blues & Roots te gaan. En dat komt goed uit want dan kan ik Traumahelikopter nog zien, een band die samen met Raketkanon die op zondagavond spelen, ‘strijdt’ om de eer van leukste bandnaam.

Op zondag is het pleit definitief beslecht. De weersverwachtingen zijn best aardig, tegen de avond kan het gaan regenen  maar verder blijft het droog. Omdat Oosterhout Blues & Roots op zondag alleen een middagprogramma heeft, wint Breda Barst definitief de keuzestrijd. Mijn ‘gave’ komt ook op zondag goed van pas.

Als Drive Like Maria bezig is om als laatste band het festival af te sluiten en ik nog wat consumptiebonnen nodig heb, loop ik naar de kassa’s. Gelukkig, er is er nog eentje open. Ik leg een tientje op de balie en vraag om bonnen. ‘Dat kan niet meneer want wij zijn al gesloten’

Ik kijk om me heen en zie dat bij de andere kassa’s de rolluiken dicht zijn maar bij de kassa waar ik sta is het rolluik open en brandt nog licht. Er is ook nog personeel. ‘Nee, die andere kassa’s zijn gesloten, jullie zijn nog open’. ‘Nee meneer, wij zijn ook gesloten’.

En zo gaat dat een paar keer op en neer tot uiteindelijk mijn tientje wordt aangenomen. In afwachting van de laatste bonnen komt een veiligheidsmannetje zich er ongevraagd mee bemoeien. Of ik maar even meteen weg wil gaan. Pardon? Ja, of ik maar even meteen weg wil gaan. Het meisje dat eerder nog mijn tientje had aangenomen geeft het weer terug.

Ik geef het veiligheidsmannetje nog mee dat z’n toon helemaal niet bij de sfeer van het festival past maar daar heb je natuurlijk schijt aan als je een veiligheidsuniform draagt.

Zonder bonnen loop ik terug naar de bar. De bar zo moet je weten is eigenlijk een uitvouwbare vrachtwagen die in een handomdraai kan worden omgetoverd tot bar. Daar staat R nog te wachten, een goede vriend met wie ik graag de laatste bonnen wilde delen. Als even later Drive Like Maria de laatste akkoorden speelt, maken de dames en heren achter de bar aanstalten om hun bar weer terug om te toveren tot vrachtwagen. Er staan nog drankjes die al zijn ingeschonken voor klanten die niet meer zullen komen. De barvrouw pakt het hele handeltje op en zet het voor R en mij neer. ‘Zonde om weg te gooien‘ zegt ze.

Kijk, je hebt veiligheidsmannetjes die de sfeer waarin ze werken niet snappen omdat ze ervan uitgaan dat iedereen erop uit is de boel te verzieken. En je hebt barvrouwen die de sfeer waarin ze werken wel snappen omdat ze ervan uitgaan dat iedereen erop uit is een fijn feest te vieren.

R en ik pakken ieder één beker en delen de rest uit aan wie we nog kunnen vinden. We lachen zo hard dat we er kramp van krijgen. Het veiligheidsmannetje had moeite met mijn tientje en nu hebben we twaalf bekers gratis, omgerekend 12 x EUR 2,30.

Barvrouw: you rock. R en ik ook trouwens.

Lees ook: Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 1

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Oosterhout Blues en Breda Barst – deel 1

Geplaatst op 17 september, 2013 

Wat een luxeprobleem was dat, twee fantastische muziekevenementen in de regio in hetzelfde weekend: Oosterhout Blues & Roots en Breda Barst.

Hoe plan je zoiets met twee programma’s op hemelsbreed zo’n tien kilometer afstand van elkaar waarbij er in beide steden ook nog eens op verschillende podia tegelijk wordt gespeeld? Heel veel en heel hard op en neer fietsen? Of gezien het weer van de laatste tijd misschien de keuze tussen binnen, droog en warm op Oosterhout Blues & Roots of buiten, nat en koud op Breda Barst?

Donderdag en vrijdag was de keuze gemakkelijk. Oosterhout Blues & Roots ging donderdagavond al van start en Breda Barst pas op zaterdagmiddag dus koos ik op de donderdag en vrijdag voor de blues.

Oosterhout Blues & Roots begon in Café de Pub met Aron & friends. De band stond geprogrammeerd om negen uur, een mooie tijd voor wie net als ik de volgende dag op tijd op wil staan. Ik zou tot half elf blijven en daarna naar huis en naar bed. Maar Oosterhout Blues begon met de slechte gewoonte die zich ook tijdens eerdere edities voordeed: band die te laat begint. Aron en zijn vrienden begonnen pas na tienen, meer dan een uur te laat. Waarom denk ik dan, omdat de kroeg nog niet vol zit? Begin gewoon om negen uur en speel de mensen die te laat komen een spijtcomplex aan dat ze niet eerder zijn gekomen.

De vrijdag was ook voor Oosterhout Blues & Roots. Zoals ik het de laatste jaren ervaar is de vrijdag de gezelligste avond. Op vrijdag komen toch meer de liefhebbers die speciaal voor de blues naar de stad komen terwijl met name op zaterdag het gewone uitgaanspubliek meer sfeerbepalend is. Niet dat de sfeer dan slecht is of zo maar het voelt dan minder intiem in de stad.

De organisatie had van te voren aangekondigd dat de opzet van het bluesfestival dit jaar wat anders zou zijn. Zo deden dit jaar meer kroegen mee aan het festival dan voorgaande jaren. Een keuze die prima uitpakte en die ook voor een grotere diversiteit van het bluesaanbod zorgde.

Onderdeel van de andere aanpak was ook dat de tent op de Markt er dit jaar niet stond en dat was enorm jammer. Voor wie Oosterhout een beetje kent weet dat als je een rondje maakt langs de deelnemende kroegen en door de Klappeijstraat naar de Leijsenhoek loopt en weer terug, je altijd langs de tent kwam en dat je daar altijd even bleef hangen. De tent was niet alleen het centrale punt van het bluesfestival, de tent wat ook het  symbool ervan. Als de tent er stond was het bluesfestival en als het bluesfestival begon stond de tent er.

Één van de kroegen die dit jaar voor het eerst meededen met het bluesfestival was Café Binnen. Daar speelde Clemens van de Ven en deed dat solo. Wat een mooie kerel is dat. Hij kruipt achter zijn piano, wijst naar buiten waar het op dat moment flink regent en zegt: ‘Dit is echt bluesweer, daar hou ik van’ en zet dan een van de blues doordrenkt levenslied in. Met zo’n stem dat je bijna gaat denken dat hij echt alles heeft meegemaakt waar hij over zingt. Voor mij het hoogtepunt van de vrijdag van  Oosterhout Blues & Roots.

Omdat Oosterhout Blues & Roots een nieuw bestuur heeft dat nog maar enkele maanden geleden is aangetreden, verdient de organisatie een groot compliment. Meer deelnemende kroegen zorgt voor nog meer leven in de brouwerij, vooral voor wie er net als ik van houdt om wandelingen te maken langs de kroegen en daar even te luisteren of er nog iets moois valt te ontdekken.

Maar mag alsjeblieft de tent op de Markt weer terug? En bel volgend jaar van te voren even naar Breda wanneer daar Breda Barst plaatsvindt. Zoveel moois verdient twee verschillende weekenden.

Oh ja, en boek Clemens weer.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Gitaarorkaan voor Daan

Geplaatst op 7 juni, 2013 

Ook leuk, een blogpost schrijven voor één persoon: Daan.

Eind maart was het, op een donderdagavond. In de kroeg was een jamsessie aan de gang en we konden elkaar nauwelijks verstaan.  We hadden het over muziek, over wat we graag zouden kunnen/willen spelen. Eergisteren zag ik jouw lijstje en als antwoord hier het mijne. Er zijn verschillen maar dankzij die ijsbeer is er ook overlap.

In willekeurige volgorde:

Weet je Daan, tijdens het maken van deze lijst wist ik ineens niet meer waarom nou juist deze nummers. We begonnen met de gitaar maar het is meer dan dat. De ene keer is het inderdaad de gitaar, de andere keer de energie of emotie en weer een andere keer de herinnering. Of een combinatie van die dingen.  En omdat het veel meer is dan alleen de gitaar is de lijst langer geworden dan ik in eerste instantie had gedacht. In werkelijkheid is de lijst oneindig maar ik denk dat het sfeerbeeld nu wel duidelijk is.  Toch?

Tot vanmiddag, dan drinken we er eentje op de magie van de zes snaren.

Bewaard onder Muziek | 6 Comments

Tags:

Wie was Imen Isk ook alweer?

Geplaatst op 22 april, 2013 

Wie kent nou niet Imen Isk? Ergens rond de 800 voor Christus was Imen Isk de godin van de ritmische seks. Zij trommelde op alles was los en vast zat ritmes die iedereen die het hoorde aanzette tot seks op het ritme van haar getrommel. Het is aan haar te danken dat wij mannen bepaalde ritmes als erg prettig ervaren tijdens de seks. Dat zijn precies dezelfde ritmes die Imen Isk trommelde. Die ritmes zitten als het ware in ons DNA. Haar kracht en invloed waren zo groot dat als haar getrommel bij wijze van spreken 5x zo snel was geweest, onze mannelijke voorkeursritmes tijdens de seks zo ongeveer op het temp der konijnen had gelegen. Dat is ons mannen (en vrouwen) gelukkig bespaard gebleven.

Het is maar dat je het weet wat je met de naam Imen Isk in huis hebt gehaald.

Anderhalve maand geleden werd ik uitgenodigd om op 6 april het try out optreden van Imen Isk bij te wonen, het muzikale project van Frank Hamers. Frank leerde ik twee en een half jaar geleden kennen tijdens mijn motorvakantie.  De uitnodiging om maar Zuid Limburg te komen, de herinneringen aan de motorvakantie, het verlangen om Aken weer te zien, meer redenen heeft een mens niet nodig om een weekendje het leven te leven zoals het volgens mij bedoeld is maar  ik kon helaas niet.

Er was wel een prijsvraag: wie heeft de meest originele uitleg van  ‘Imen Isk’ ? En zo verzon ik een volslagen onzinnige uitleg over wie Imen Isk was. En guess what? Ik won en wel de CD van Imen Isk. Een mooie pleister op de wond van een weekend dat ik had moeten doorbrengen op een plek waar ik niet kon zijn en met mensen met wie ik niet samen kon zijn.

Veel plezier en succes Frank met Imen Isk en je tour door Duitsland.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Diepgang is ook niet alles

Geplaatst op 9 april, 2013 

Ik hou van een gesprek met diepgang, dat het ook echt ergens over gaat en dat je tot nieuwe inzichten komt.

Vrijdag was ik op stap met een oude vriend. Het gesprek ging ook ergens over, soms dan want het grootste gedeelte van de tijd ging het helemaal nergens over.

Zo’n gesprek dat je buikpijn krijgt van het lachen vanwege een liedje van een paar stoute rockvrouwen die een beetje kunnen rijmen en als creatief hoogtepunt bedenken ‘The Masses are Asses‘. En dat je elkaar er elk half uur aan herinnert: the masses are asses. En dan weer buikpijn krijgt van het lachen. En dat een hele avond lang.

Het was onvergetelijk. En helend, dat kan ik je vertellen. God, wat was ik daaraan toe. Bedankt vriend.

Ik zou diezelfde stoute rockvrouwen tekort doen als ik niet zou zeggen dat ze ook een klassieker hebben gemaakt: ‘Pretend we’re dead’. De eerste zin heeft eeuwigheidswaarde: ‘What’s up with what’s going down’

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | Reageer

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →