Waarom het helpt om in anderen te geloven

Geplaatst op 1 juni, 2010 

Via een Tweet van Irina ontdekte ik een  inspirerend filmpje van Viktor Frankl:

“If we take man as he is we make him worse but if we take man as he should be, we make him capable of becoming what he can be.”

Waar het me onder andere aan doet denken is de situatie in de golf van Mexico. Engineers van BP proberen daar met man en macht een enorm olielek te dichten. Ik denk dat we het dichten van dat olielek een stuk dichterbij brengen met vertrouwen in die engineers in plaats van met de overvloed aan kritiek die over ze wordt uitgestort.

Bewaard onder Actualiteit, Inspiratie | 2 Comments

Tags:

De vijfhonderdste blogpost

Geplaatst op 14 mei, 2010 

De allereerste blogpost die ik schreef heette TL Licht en was geïnspireerd door een show van Javier Guzman over zijn ervaringen met alcohol, verslaving en afkicken.

Begin deze week was Javier Guzman te gast bij het tv programma ‘De Wereld Draait Door’. Hij vertelde daar dat hij na vier en een half jaar zonder alcohol onlangs weer tien dagen had gedronken waarna hij tijdens een show in Gent een paniekaanval kreeg en zich meteen weer liet opnemen in een verslavingskliniek.

Hier de beelden uit ‘De Wereld Draait Door’, het interview met Javier Guzman start op 39:50.

Wat Javier Guzman hier feitelijk doet en waarvoor ik bijzonder groot respect heb, is voor iedereen die het horen en zien wil een paar stappen van het twaalf stappen programma doorwerken.

Zo erkent hij machteloosheid over alcohol (stap 1 van het 12 stappen programma), erkent hij zijn misstap (stap 5 van het 12 stappen programma) en vertelt hij hoe hij de gevolgen voor de theaterbezoekers gaat goedmaken (stap 9 van het 12 stappen programma).

Via deze stappen werkt hij aan zijn eigen helingsproces en om zoiets te doen voor de camera vraagt heel wat moed en eigen verantwoordelijkheid. En daarom gaat deze vijfhonderdste blogpost net als de allereerste over Javier Guzman: respect kerel, een voorbeeld voor velen.

Lees over het 12 stappen programma ook: Vraag en antwoord: hoe kom ik van codependency af?

Bewaard onder Actualiteit, Bloggen, spiritualiteit | 11 Comments

Tags:

Waar zou ik wel eens over willen bloggen?

Geplaatst op 27 april, 2010 

Ik zou wel eens uitgebreid willen bloggen over de invloed van de politiek op maatschappelijke veranderingen. Ik zou willen bloggen dat het eigenlijk geen bal uitmaakt wie er gekozen worden en wie er in het kabinet komen want dat de invloed daarvan op maatschappelijke veranderingen zeer, zeer, zeer marginaal is.

Ik zou met historische voorbeelden komen van verschillende kabinetten en met leuke plaatjes en filmpjes laten zien dat elk kabinet vrijwel hetzelfde deed als het vorige kabinet. Ik zou ex-politici interviewen en vragen waarom ze nooit eens met leuke verfrissende ideeën voor de dag zijn gekomen zoals voor elke nieuwe wet, twee of drie bestaande wetten afschaffen.

Ik zou laten zien dat politici zo druk bezig zijn met details en de details van de details en de details van de details van de details, met de bedoeling om te camoufleren dat er nauwelijks wezenlijke verschillen bestaan tussen de politici en politieke partijen.

Ik zou willen bloggen over dat de politiek nooit echt wezenlijke dingen tot stand zal brengen zoals een geldloze maatschappij of wereldvrede of huisartsen die meer verdienen naarmate hun klanten gezonder zijn in plaats van zieker.

Ik zou een metafoor uit de kast willen halen van de microscoop. Dat als je maar ver genoeg inzoomt op iets kleins, je steeds meer details gaat zien. Zoveel details zelfs dat je niet eens meer weet waar je naar kijkt. En als je dan weer met het blote oog kijkt, je alleen maar een klein onbetekenend zwart stipje op een voorwerpglaasje ziet. En dat de politiek de microscoop hanteert maar dat wij, de burgers, zodra we weer met ons eigen blote oog leren kijken in plaats van door de microscoop van de politiek, dat wij dan zullen zien dat alle politieke partijen precies hetzelfde zwarte stipje zijn.

Ik zou willen concluderen dat politiek een systeem is geworden waar politici, zodra ze erin stappen, aan het systeeminfuus gaan. En dat mensen die de politiek ingaan omdat ze het systeem van binnenuit willen veranderen of omdat ze de samenleving willen veranderen, de kracht onderschatten van de drug die door hun aderen stroomt zodra ze aan dat infuus liggen. En ik zou afsluiten met te zeggen dat het niet uitmaakt op wie je stemt, want dat de meneer of mevrouw er alleen op uit is het systeem in stand te houden.

Ik zou ook plannen hebben voor een aantal vervolgblogs. Over dat je voor verandering juist niet in de politiek moet zijn maar bij jezelf.

Daar zou ik wel eens over willen bloggen. En jij, waar zou jij wel eens over willen bloggen?

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 11 Comments

Tags: , ,

Vliegtuigloze zondag

Geplaatst op 19 april, 2010 

Vanwege een wolk met volkaanas uit IJsland was het Nederlands luchtruim een aantal dagen gesloten voor alle vliegverkeer. Omdat ik het vrijdag en zaterdag druk had, viel het me toen niet zo op dat er geen vliegverkeer was maar zondag  des te meer: wat een ruimte ineens in de lucht.

In plaats van gesloten leek het luchtruim me eerder open.  Heerlijk om van de blauwe lucht te genieten zonder overvliegende vliegtuigen. Het had iets van een lang vergeten puurheid en schoonheid. Moeder aarde heeft zo haar manieren ons daar aan te herinneren.

Voor de mensen die dagen op Schiphol bivakkeerden was het natuurlijk geen pretje maar wat mij betreft komt er regelmatig een soort van vliegtuigloze zondag. Ook goed voor het milieu.

Bewaard onder Actualiteit | 2 Comments

Tags:

De dinosaurussen van deze tijd

Geplaatst op 9 april, 2010 

Ik probeer me voor te stellen wat er miljoenen jaren geleden omging in de dinosaurussen toen ze met bosjes het bijltje erbij neerlegden. Ik bedoel, op een gegeven moment ging er eentje dood en nog eentje, het werden er tien, honderd, duizend, honderdduizend en het ging maar door tot de laatste aan toe. Wat hebben de nog levende dinosaurussen gedacht en gedaan toen ze steeds meer dode soortgenoten zagen en een enorme lijklucht de atmosfeer vulde? Dat moet ze toch zijn opgevallen?

Dachten ze dat het probleem wel zou overwaaien? Klaagden en mopperden ze? Gaven ze andere diersoorten de schuld? Probeerden ze de boel in de doofpot te stoppen, met camouflagekleurige bodybags bijvoorbeeld zodat niemand de lijken zag? Richtten ze onderzoekscommissies op?

Ik denk dat de dinosaurus van toen zijn lot moedig heeft aanvaard zo van: ‘OK, we hebben miljoenen jaren geleefd en we hadden het goed. Aan alles komt een eind, let it be.’

De meest gangbare theorie over het uitsterven van de dinosaurussen is dat een meteorietinslag de oorzaak is geweest. Niet alleen de dinosaurussen maar alle landdieren zwaarder dan 5kg legden het loodje

Wat is precies de meteorietinslag geweest die de dinosaurussen van nu aan het wankelen brengt? Is de financiële crisis de meteoriet of zijn de financiële systemen de dinosaurus zelf? En welke zware landdieren zijn er nog meer aan het wankelen? Kerk, bedrijfsleven, politiek, onderwijs, media? Feit is dat de dinosaurussen van nu zijn heel wat minder moedig zijn dan de dinosaurussen van toen. Waardig sterven is een kunst.

De meeste dinosaurussen van toen wogen net zoveel als één of twee olifanten maar een stevige Argentinosaurus kwam overeen met het gewicht van maar liefst dertien olifanten. Afslanken tot 5kg had ze het leven kunnen redden maar zoveel jaren evolutie om dit voor elkaar te krijgen, had deze soort niet.

Maar er is goed nieuws voor de zwaargewichten van nu, de dinosaurussen van deze tijd. Door heel snel heel veel lichter te worden, kunnen ze het redden. Lichter worden door alles wat gebaseerd is op macht, manipulatie, leugens, uitbuiting en geweld los te laten.

Zo niet: bye bye dino’s.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 6 Comments

Tags: ,

De betekenis van het weeralarm

Geplaatst op 3 februari, 2010 

Wat ik eerder blogde over centrale deurvergrendeling om ons van die nationale winter-hulpeloosheid af te helpen, bracht me in contact met de harde realiteit. De realiteit van het harde asfalt wel te verstaan.

Ik rij op de fiets en laat zonder valpartijen het donkerste en glibberigste gedeelte door de polder achter me. Voor me ligt de bebouwde kom, een rechte weg en goed verlicht. No problem. Rechts, op een paar meter afstand, zie ik opeens hoe een vrouw lopend naast een fiets beladen met krantentassen, de weg wil oversteken. Ik bel en roep om haar te waarschuwen. Ze kijkt even naar me om en zet door: ze steekt over. Ik heb twee keuzes: rechtdoor en tegen haar aan knallen of remmen. Ik kies voor het laatste en zodra ik rem, ga ik al onderuit. Het is er spiegelglad. In mijn poging een aanrijding met haar te voorkomen ga ik plat.

Ze heeft me gezien en gehoord en toch steekt ze vlak voor mijn neus over terwijl het daar ook nog eens zo glad is. Ik kom hard neer op mijn rechterbeen en voel me woedend dat ik door haar onvoorzichtigheid op de grond lig en zij doodleuk verder loopt. Ik roep haar na dat ze moet uitkijken en op de stoep moet blijven staan. Mijn stem klinkt hard want het is nog stil en donker op straat. Het enige dat ze antwoordt is ‘Ik kan er niks aan doen’ en ze wijst op haar krantentassen. Ik heb geen idee wat die daarmee te maken hebben. De naam van het noodlijdende oude media bedrijf kan ik net niet lezen. Het schokt me nog het meest dat ze gewoon verder loopt zonder dat ze me helpt opstaan of even checkt of ik niks heb bezeerd.

Een minuut of tien later ben ik bijna op mijn bestemming. Nog één bocht. Ik zie het asfalt al glinsteren, uitkijken dus. Ik minder snelheid en hoor ineens hoe een auto vlak achter me hetzelfde doet. Ik zie hem naast me komen op een afstand van ongeveer 50 – 100 cm. Als ik mij arm strek kan ik hem aanraken. Ik ga door die bocht en die auto ook. Hij is vlak bij me als ik voel hoe mijn achterwiel begint te schuiven. Ik schrik. Het lukt me overeind te blijven. Ga ik hier onderuit, dan lig ik onder die auto.

Zomaar een winterse Hollandse dag op de fiets.

Het winterweer is niet het probleem. Het gedrag van de mensen is het probleem. De straat oversteken terwijl er net een fietser aan komt rijden, dat is het probleem. Met de auto veel te weinig afstand houden van een fietser, dat is het probleem.

Ik wil graag het plan van de centrale deurvergrendeling herzien: er moeten seizoenscertificaten komen. Elke Nederlander moet een certificaat halen voor die seizoenen waarin hij of zij buiten wil komen. Zo kun je kiezen of je een winter-, lente-, zomer- of herfstcertificaat haalt of een combinatie van verschillende certificaten. Voordat je het certificaat krijgt moet je een training volgen bestaande uit een theorie- en praktijkdeel gericht op de specifieke weersomstandigheden en gevaren van dat seizoen. Als je slaagt voor het examen krijg je het certificaat en mag je de straat op. Slaag je niet, dan blijf je binnen.

Die krantenmevrouw die ineens de weg overstak kan haar wintercertificaat vergeten. Gezakt. Die automobilist die veel te weinig afstand hield kan zijn wintercertificaat vergeten. Gezakt. Deze mensen blijven ’s winters gewoon binnen.

Ik passeerde ook een wegomleiding. Dat wil zeggen: auto’s mogen de kortste weg nemen en rechtdoor blijven rijden, de fietsers die normaal gesproken ook rechtdoor rijden, moeten omrijden. Nou vind ik dat al tamelijk ongewoon maar het ergste komt nog. De route rechtdoor voor de auto’s is gestrooid en sneeuw- en ijsvrij. De omleiding voor de fietsers van ongeveer een kilometer, gaat dwars door een woonwijk. Daar is niet gestrooid, overal ligt sneeuw en ijs. En daar mogen de fietsers overheen glibberen.

Het brein dat deze wegomleiding heeft bedacht krijgt ook geen wintercertificaat. Gezakt. Binnen blijven volgende winter.

Een weeralarm betekent niet dat je moet uitkijken voor het weer maar dat je moet uitkijken voor het onverantwoordelijke gedrag van andere mensen.

Ik zie een goudmijntje in die trainingen en seizoenscertificaten . En het wordt weer lekker rustig en veilig op straat.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 8 Comments

Tags: ,

Centrale deurvergrendeling

Geplaatst op 2 februari, 2010 

Centrale deurvergrendeling? Waar gaat dit nou weer over? Als je in de toekomst kon kijken,  zou je zien dat ‘Centrale deurvergrendeling’ de naam is van nieuwe wetgeving die later dit jaar een eind maakt aan onze nationale hulpeloosheid.

Want wat zijn we toch een hulpeloos clubje geworden zeg. Ik bedoel de media berichtgeving over de winter. Wist jij dat de winter zo gevaarlijk kon zijn? Nou, ik niet en elke dag hoor en lees ik erover. En daarom grijpen de wetgevers later dit jaar hard in met de wet ‘Centrale deurvergrendeling’.

Je kent dat systeem vast wel van je auto: je drukt op een knopje van de afstandsbediening en alle deuren van je auto gaan automatisch op slot.

Alle huizen in Nederland krijgen later dit jaar een elektrisch deurslot dat is aangesloten op een landelijk systeem. Het knopje waarmee dit landelijk systeem kan worden bediend, bevindt zich bij het KNMI. Als het KNMI denkt dat het gevaarlijk weer wordt (regen, sneeuw, ijs, kou, warmte, wind), dan kan het met één druk op de knop alle voordeuren in Nederland vergrendelen. Alle voordeuren op slot zodat we met z’n allen veilig binnen moeten blijven.

Er zullen kamervragen komen waarom de put pas wordt gedempt als het kalf verdronken is. Er zullen aanvullende maatregelen worden geëist zoals goed gevulde dekenkisten bij elke praatpaal en verplichte survival training op de Noordpool als onderdeel van het inburgeringstraject. En er zal een denktank komen die gaat studeren op het overkappen van heel Nederland.

Vandaag ga ik er op de fiets weer doorheen, door de sneeuw en gladheid, automobilisten trotserend die geen rekening houden met fietsers. Hopelijk kom ik vanavond veilig thuis. Heeft het lot andere plannen met mij, dan wil ik op mijn grafsteen het weerbericht van vandaag gegraveerd. Ter herinnering aan hoe wreed het weer kan zijn. Zie het maar als nationale waarschuwing.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 6 Comments

Tags: ,

Waarom ik me geen zorgen maak over individualisering

Geplaatst op 7 januari, 2010 

Individualisering, het zou een bedreiging zijn voor onze solidariteit, onze compassie en onze samenleving. Koningin Beatrix sprak er over tijdens haar kersttoespraak.

Ik herken de individualisering wel en zie het niet als een bedreiging. Ik zie het eerder als een gevolg van het andere uiterste: dat van jezelf uitverkopen aan de collectieve waarden en normen van een maatschappij waarin iedereen, omwille van de instandhouding van het systeem, binnen nauwe marges hetzelfde moet zijn.

Harmonie en balans komen vaak tot stand door het heen en weer slingeren tussen uitersten. Het ene uiterste hebben we gehad, dat van de collectieve dwangbuis. Het andere uiterste is zich nu aan het manifesteren. Individualisering is voor mij een fase in die slingerbeweging en een teken dat de slinger in beweging is, op weg naar het midden.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | Reageer

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →