De betekenis van het weeralarm
Geplaatst op 3 februari, 2010
Wat ik eerder blogde over centrale deurvergrendeling om ons van die nationale winter-hulpeloosheid af te helpen, bracht me in contact met de harde realiteit. De realiteit van het harde asfalt wel te verstaan.
Ik rij op de fiets en laat zonder valpartijen het donkerste en glibberigste gedeelte door de polder achter me. Voor me ligt de bebouwde kom, een rechte weg en goed verlicht. No problem. Rechts, op een paar meter afstand, zie ik opeens hoe een vrouw lopend naast een fiets beladen met krantentassen, de weg wil oversteken. Ik bel en roep om haar te waarschuwen. Ze kijkt even naar me om en zet door: ze steekt over. Ik heb twee keuzes: rechtdoor en tegen haar aan knallen of remmen. Ik kies voor het laatste en zodra ik rem, ga ik al onderuit. Het is er spiegelglad. In mijn poging een aanrijding met haar te voorkomen ga ik plat.
Ze heeft me gezien en gehoord en toch steekt ze vlak voor mijn neus over terwijl het daar ook nog eens zo glad is. Ik kom hard neer op mijn rechterbeen en voel me woedend dat ik door haar onvoorzichtigheid op de grond lig en zij doodleuk verder loopt. Ik roep haar na dat ze moet uitkijken en op de stoep moet blijven staan. Mijn stem klinkt hard want het is nog stil en donker op straat. Het enige dat ze antwoordt is ‘Ik kan er niks aan doen’ en ze wijst op haar krantentassen. Ik heb geen idee wat die daarmee te maken hebben. De naam van het noodlijdende oude media bedrijf kan ik net niet lezen. Het schokt me nog het meest dat ze gewoon verder loopt zonder dat ze me helpt opstaan of even checkt of ik niks heb bezeerd.
Een minuut of tien later ben ik bijna op mijn bestemming. Nog één bocht. Ik zie het asfalt al glinsteren, uitkijken dus. Ik minder snelheid en hoor ineens hoe een auto vlak achter me hetzelfde doet. Ik zie hem naast me komen op een afstand van ongeveer 50 – 100 cm. Als ik mij arm strek kan ik hem aanraken. Ik ga door die bocht en die auto ook. Hij is vlak bij me als ik voel hoe mijn achterwiel begint te schuiven. Ik schrik. Het lukt me overeind te blijven. Ga ik hier onderuit, dan lig ik onder die auto.
Zomaar een winterse Hollandse dag op de fiets.
Het winterweer is niet het probleem. Het gedrag van de mensen is het probleem. De straat oversteken terwijl er net een fietser aan komt rijden, dat is het probleem. Met de auto veel te weinig afstand houden van een fietser, dat is het probleem.
Ik wil graag het plan van de centrale deurvergrendeling herzien: er moeten seizoenscertificaten komen. Elke Nederlander moet een certificaat halen voor die seizoenen waarin hij of zij buiten wil komen. Zo kun je kiezen of je een winter-, lente-, zomer- of herfstcertificaat haalt of een combinatie van verschillende certificaten. Voordat je het certificaat krijgt moet je een training volgen bestaande uit een theorie- en praktijkdeel gericht op de specifieke weersomstandigheden en gevaren van dat seizoen. Als je slaagt voor het examen krijg je het certificaat en mag je de straat op. Slaag je niet, dan blijf je binnen.
Die krantenmevrouw die ineens de weg overstak kan haar wintercertificaat vergeten. Gezakt. Die automobilist die veel te weinig afstand hield kan zijn wintercertificaat vergeten. Gezakt. Deze mensen blijven ’s winters gewoon binnen.
Ik passeerde ook een wegomleiding. Dat wil zeggen: auto’s mogen de kortste weg nemen en rechtdoor blijven rijden, de fietsers die normaal gesproken ook rechtdoor rijden, moeten omrijden. Nou vind ik dat al tamelijk ongewoon maar het ergste komt nog. De route rechtdoor voor de auto’s is gestrooid en sneeuw- en ijsvrij. De omleiding voor de fietsers van ongeveer een kilometer, gaat dwars door een woonwijk. Daar is niet gestrooid, overal ligt sneeuw en ijs. En daar mogen de fietsers overheen glibberen.
Het brein dat deze wegomleiding heeft bedacht krijgt ook geen wintercertificaat. Gezakt. Binnen blijven volgende winter.
Een weeralarm betekent niet dat je moet uitkijken voor het weer maar dat je moet uitkijken voor het onverantwoordelijke gedrag van andere mensen.
Ik zie een goudmijntje in die trainingen en seizoenscertificaten . En het wordt weer lekker rustig en veilig op straat.
Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk
Tags: fantasie, veiligheid
Reacties
8 Reacties to “De betekenis van het weeralarm”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Het is jou!!!!!!boosheid
….. en mijn humor Gertrud 🙂
Ach ja de winter. Vroeger toen ik een half uur op de fiets naar school moest door weer en wind en ijzel en sneeuw ging ik ook regelmatig onderuit, dat was niet leuk, maar hoorde erbij. En ik regende nat, heel nat, want zo’n stom regenpak deed ik niet aan:-)
Het weer is nou iets waar we (gelukkig) niets aan kunnen veranderen en dus is het de manier waarop we ermee omgaan, het zou mooi zijn als iedereen zijn/haar eigen verantwoordelijkheid neemt. Een beetje hulp hier en daar aan elkaar en we komen de winter wel door. Ik kan me wel voorstellen dat je boos was, die vrouw die je met de beste bedoelingen waarschuwt en zich vervolgens niets aantrekt van hoe jij ervan afkomt.
Overigens kan ik je humor zeer waarderen en moest erg lachen:-)
Humor is het beste medicijn Hanneke, dank je wel.
Peter,
Ik lees regelmatig dat je gevallen bent met je fiets of dat je bijna gevallen bent. Zijn zijwieltjes misschien een optie? 😉 In het geval van de vrouw met kranten ben je optie 3, uitwijken vergeten. Ik zeg : gezakt voor je fiets certificaat.
Bedankt voor de tip Steven. Gezien de afstand tussen haar en mij was uitwijken onmogelijk. Dan had ik zo’n grote zwieper om de fiets moeten maken dat ik zeker was gevallen. Zelfs als het niet glad was, was me dat waarschijnlijk niet gelukt. Zijwieltjes lijkt me wel wat.
Zie je nou? Gewoon binnen blijven en je niet op glad ijs begeven. Dat zeggen ze toch?
Ik heb m’n wintercertificaat al Petra 🙂