Lang haar

Geplaatst op 20 oktober, 2009 

Afgelopen weekend schreef iemand me na het lezen van ‘Truttig tiepje’ het volgende:

‘Wat betreft het truttig tiepje ik herken me daar wel in, niet in het tiepje, maar in het oordelen. Ik moet me ook iedere keer voor houden dat als ik jou zie met je lange haar, dat het niets zegt over jou als persoon.’

Oordelen zijn op zich onschadelijk, iedereen heeft ze. Ze komen aanwaaien net als de wind en waaien ook zo weer weg. Ze worden pas tricky als je ze gaat geloven en ernaar gaat handelen. Stel dat je de liefde van je leven laat schieten omdat hij toevallig lang haar heeft of omdat zij je toevallig doet denken aan een truttig tiepje…

Oordelen kunnen ook wat te vertellen hebben. Het is dan nuttig ze te herkennen om onderliggende onbevredigde behoeften op te sporen. Oordelen zijn de tragische expressie van onbevredigde behoeften zegt Marshall Rosenberg.  Anders dan veel mensen denken gaat Geweldloze Communicatie niet over het uitroeien van oordelen maar over het vertalen ervan naar onbevredigde behoeften.

Ik moest wel lachen over die oordelen over lang haar. Ik dacht dat dit soort issues in de jaren 60 dankzij de Beatles al lang en breed waren opgelost. Speciaal voor de e-mail schrijfster: Catapult met ‘Let your hair hang down’.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Het huidige moment

Geplaatst op 19 oktober, 2009 

‘Wat het huidige moment ook inhoudt, aanvaard het alsof het jouw keuze was. Eerst aanvaarden, dan doen. Werk altijd mee, nooit tegen. Maak van het heden je vriend en bondgenoot, niet je tegenstander. Je leven verandert er op een wonderbaarlijke manier door.’

Eckhart Tolle in zijn boek De kracht van het nu

Bewaard onder Boeken, Citaten | Reageer

Tags: , ,

Het bord boven de supermarkt

Geplaatst op 17 oktober, 2009 

Vrijdagochtend was ik op bezoek bij Huub Koch om de ontwerpen te bekijken en te bespreken die hij heeft gemaakt voor mijn nieuwe huisstijl. Het pakketje ‘huisstijl’ bestaat uit de ontwerp van een woordmerk, een WordPress theme ontwerp voor mijn blog en een communicatieconcept om mezelf als ondernemer te positioneren.

Ik was blij verrast met de ontwerpen die Huub had gemaakt. Vooraf had ik wat vrees dat ik totaal geen klik zou hebben met de ontwerpen maar het tegendeel was waar. Ik was verwonderd te zien hoe een eerder gesprek met Huub en wat correspondentie per e-mail over mijn ondernemerschap en favoriete films, vertaalbaar zijn naar vorm en kleuren. Wat ik te zien kreeg was werkelijk prachtig! Ik heb de ontwerpen mee naar huis genomen om ze ook aan andere mensen voor te leggen en het mooiste en best passende ontwerp te kiezen.

In één van de ontwerpen had Huub een woordmerk gemaakt waarbij mijn achternaam oranje was ingekleurd. Ik zag mijn eigen achternaam en die kleur en zag ineens het reclamebord voor me dat mijn vader vroeger boven zijn supermarkt had staan: Supermarkt de Kock. Het bord was van hout, het was groot, het was oranje en de letters waren wit. Als kind had ik een pesthekel aan dat bord. Ik vond dat bord lelijk, ik vond de naam lelijk en ik vond de kleur lelijk. Alles aan het bord vond ik lelijk.

En vrijdagochtend lag dat ontwerp daar voor me met diezelfde achternaam en diezelfde oranje kleur. Het was alsof de geest van dat houten bord van mijn vader zei ‘Joehoe, daar ben ik weer…..’. Tot mijn verrassing vond ik het mooi, erg mooi zelfs. Mijn ergernis over dat Supermarkt bord was verdwenen, opgelost. Ik vond de herinneringen aan dat bord wel vertederend. Weg ergernis, ik moest erom lachen.

Misschien dat mijn dochter zich ook gaat ergeren aan mijn woordmerk. Ik denk dat ik haar dan wat kleurpotloden en viltstiften geef en een groot stuk  papier en haar vraag ’teken en kleur jij het dan maar zoals jij het mooi vindt’. En dan geef ik haar die tekening veel later weer terug als zij voor zichzelf begint.

Ik heb wel alvast een beetje het zekere voor het onzekere genomen en haar het woordmerk ontwerp al laten zien. Volgens mij vond ze het wel mooi.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags: ,

Truttig tiepje

Geplaatst op 16 oktober, 2009 

Ik wil op het station de trap aflopen richting tram als ik naast me een jonge vrouw zie. Ik zie haar en denk meteen ‘wat een truttig tiepje’. Ik loop de trap af als ik achter me hoor vragen ‘zal ik u helpen?’. Ik kijk om en zie hoe een oude vrouw bovenaan de trap aan het worstelen is met een grote rode koffer. Ik heb die oude vrouw niet gezien, heb niet gezien dat ze hulp nodig heeft. Maar dat heeft het ’truttig tiepje’ wel gezien en meteen haar hulp aangeboden.

Ik schrok ervan alsof ik ineens wakker was. Ik had die jonge vrouw gezien en haar in een fractie van een seconde op grond van haar uiterlijk  door een soort van goed/fout filter heen gehaald.  Uitkomst: ’truttig tiepje’. Maar op het moment dat ik die jonge vrouw haar hulp hoorde aanbieden aan de oude vrouw met de grote rode koffer, viel mijn oordeel ’truttig tiepje’ aan stukken. Ze was helemaal geen truttig tiepje, ze had oog voor een ander en voor de hulpbehoefte van een ander. Daar stond ik dan met mijn oordeel ’truttig tiepje’ terwijl ik die oude vrouw en haar kofferworsteling niet eens had gezien.

Zoals ik zei: ik schrok ervan. De schrik zat hem in het moment dat ik de hulpvraag hoorde want pas toen was ik me bewust van mijn oordeel ’truttig tiepje’. Pas toen was ik me bewust dat ik de oude vrouw over het hoofd had gezien. Die schrik was de schrik van wakker worden.

Ik loop verder naar de tram en schuin voor me loopt ineens diezelfde jonge vrouw weer. Ik kijk nog eens goed en kan niet verklaren waarom ik haar een paar minuten eerder nog een ’truttig tiepje’ vond. Ik voel me weer een stukje meer wakker.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Wij zijn de aarde

Geplaatst op 15 oktober, 2009 

Als ik naar de bomen kijk en me zo voorstel hoe deze in de aarde zijn verankerd met hun wortels, dan vraag ik me af wat waar de aarde begint en waar deze ophoudt.  Met ander woorden: wat is de aarde eigenlijk? Neem nou zo’n boom die in de aarde is geworteld. De aarde is ook die boom. Als we het over de aarde hebben, bedoelen we de planeet inclusief wat er op die planeet groeit.

Vanmiddag op de fiets vroeg ik me af hoe dat dan zit met de mensen die op de aarde rondlopen. Met onze voetzolen raken we het oppervlak van de aarde. Is het vlak waar voetzool en aarde elkaar raken de overgang van mens naar aarde en van aarde naar mens? Begint daar de mens en eindigt daar de aarde en andersom?

Ik keek nog eens naar die bomen met hun prachtige herfstkleuren, bomen die uit de aarde omhoog steken zoals de haren op het hoofd van een mens. Als die bomen deel zijn van de aarde zoals de haren van een mens deel uitmaken van de mens, zijn wij mensen dan ook deel van de aarde? Zijn wij de aarde zelf?

In hoe er over de aarde wordt gepraat klinkt door dat de aarde iets is buiten onszelf, dat ‘ding’ onder onze voeten. Maar de aarde, dat zijn wijzelf. Wij zijn de aarde.

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | Reageer

Tags:

Blog-Art: het verslag en zo

Geplaatst op 13 oktober, 2009 

Het weer had afgelopen vrijdag bijzonder goede voornemens met het eerste Blog-Art evenement want het was heerlijk zonnig herfstweer. Zonnetje, treintje, boekje, zo’n dag was het. Wel een jas mee want er stond een stevige wind.

De eerste Blog-Art gaat van start

Toen ik om kwart voor drie in Den Haag het Theater aan het Spui binnenstapte was het er nog rustig. In de foyer liepen al wat mensen rond: sommigen rustig (de bezoekers) en anderen wat meer gehaast (de organisatie). Tijd genoeg Karin Ramaker een hand te geven, haar te feliciteren met de eerste Blog-Art, om koffie te bestellen en een strategisch tafeltje op te zoeken. Omdat er tegelijkertijd een programma draaide in de foyer en in de kleine zaal stippelde ik ondertussen op het programmaboekje mijn route uit. Het werd langzaam drukker en al snel doken laptops, netbooks, smartphones en meer van dat moois op voor de eerste tweets over  Blog-Art.

Ik wist niet dat Den Haag ook een nachtburgemeester heeft maar kwam daar al snel achter toen Rene Bom , nachtburgemeester van Den Haag en master of ceremony van Blog-Art, de eerste woorden sprak. Hij gaf de microfoon snel door aan de wethouder van cultuur en financiën Marieke Bolle die zei blij te zijn met een evenement als Blog-Art in Den Haag.

Ik had ondertussen gezelschap gekregen van Arnoud de Jong. Arnoud blogt al acht jaar op zijn weblog Verbal Jam . Later bleek dat ik Arnoud al een tijdje via Twitter volg maar dat kwartje viel op dat moment niet. Als de online wereld elkaar ineens offline ontmoet kun je rare dingen verwachten. Een echt gezicht of een avatar kunnen twee heel verschillende dingen zijn. Ik moet mijn avatar trouwens ook maar eens updaten want die matcht niet meer helemaal met de stand van zaken nu.

Muziek maken met een stoel.

Na de opening was er muziek in de foyer. Matt Harris maakte muziek op de rocking chair van Harco Rutgers. Het Engelse woord rocking chair betekent schommelstoel maar de rocking chair van Harco was geen gewone schommelstoel maar een schommelbankje vol met electronica en geluidseffecten. Als je op de rocking chair tikt, klopt, slaat, bonkt, beukt of trommelt, kun je er muziek mee maken.

Nu hou ik meer van strakke-vierkwartsmaat-rockmuziek dus ik was meer geboeid door het verschijnsel rocking chair dan door de voor mij nogal science fiction achtige muziek die Matt Harris ermee maakte. Mijn dochter en ik trommelen na het eten wel eens op tafel en maken dan samen muziek. Daar heeft ze dan enorm plezier in. Misschien dat Harco Rutgers eens met de meubelindustrie moet gaan praten want ik denk dat er een interessante markt ligt te wachten om ook andere meubels (vooral tafels!) om te bouwen tot elektronische muziekinstrumenten.

Creatief ondernemen met de stichting Dollypop.

Na de laatste klanken van de rocking chair verhuisde ik naar de kleine zaal waar een op papier interessant onderdeel op het programma stond:een presentatie van de stichting Dollypop. De naam van de man die de presentatie gaf is langs me heen gegaan (tip: als je een presentatie geeft, laat ook altijd je eigen naam op de agenda of in het programmaboekje zetten).

De stichting Dollypop houdt zich bezig met creatief ondernemen. Een aanpak die me wel aansprak is het bedenken van oplossingsrichtingen door allerlei verschillende mensen bij elkaar te zetten. Een bedrijf, gemeente of organisatie heeft een probleem en in plaats van dat de probleemeigenaren en specialisten rond de tafel gaan om een oplossing te bedenken, komen er ook heel andere mensen aan tafel zoals een kunstenaar, een psycholoog, een filosoof.

Deze manier van werken levert een heel rijke output op met als nadeel dat er ook creatieve ideeën zijn waarvan het bedrijf, gemeente of organisatie zegt dat zij daar niets mee kunnen. Stichting Dollypop benadrukte daarom het belang van een goede probleemdefinitie of oplossingsvraag. Voorzichtig kwam hierover in de zaal, die voor de helft uit zelfstandige ondernemers en freelancers bestond, een dialoog op gang. Wat kun je als creatieveling, als kunstenaar, voor het bedrijfsleven betekenen? Hoe kun je als kunstenaar bijdragen leveren om maatschappelijke problemen op te lossen? Bijzonder interessante vragen maar de opzet en indeling van de presentatie bood helaas te weinig tijd en ruimte hier verder op in te gaan.

Vanuit mijn ervaring bedacht ik me dat kunstenaars in staat zijn om met een stukje van een idee, of als het idee nog erg vaag is, alvast aan de slag te gaan en van daaruit verder te werken. Geen enkele schrijver begint pas een boek te schrijven als hij het hele idee voor dat boek in zijn hoofd heeft zitten. Een schrijver begint al met schrijven als hij een paar zinnetjes heeft. Door op te schrijven wat hij al heeft borrelen er weer andere zinnen op die samen met de zinnen die er al zijn langzaam maar zeker het verhaal vormen. En tot verrassing van de schrijver gaat dat verhaal soms een eigen leven leiden, gaat het een eigen kant op en vertelt het verhaal zichzelf.

Veel bedrijven willen graag eerst de volledige oplossing van het probleem kennen voordat ze de oplossing uitvoeren. Het bedrijf mist dan de kansen die er zijn om alvast stukjes van het probleem op te lossen en om die alvast uit te voeren. Kunstenaars kunnen dat vaak wel en kunnen met deze manier van werken bedrijven zeker van dienst zijn.

Hoewel het onderwerp van de stichting Dollypop interessant was, vond ik dat de presentatie wel wat pittiger had kunnen zijn. Beetje sambal erin zeg maar. Met zo’n mooi onderwerp als creatief ondernemen had er naar mijn idee meer ingezeten.

En nog een wethouder.

Toen ik terug naar de foyer liep werd iedereen opgeroepen naar de kleine zaal te gaan voor een toespraak van Rabin Baldewsingh, wethouder van Den Haag op het gebied van onder andere burgerzaken, leefbaarheid en media.

Hij liet een prachtige kans liggen om op Blog-Art spijkers met koppen te slaan: de VOC mentaliteit zoals Balkenende dat wel noemt. Hij vertelde dat hij een online burgerplatform in Den Haag wel ziet zitten en voegde eraan toe dat hij hierover nog een beetje twijfel in zijn hart heeft. Hij riep de aanwezige bloggers op dat kleine beetje twijfel weg te nemen door zo’n burgerplatform te beginnen. Die bloggers vroegen Rabin Baldewsingh waarom hij er zelf niet mee begint. Daarop riep de wethouder met luide stem: ‘Ik daag U uit!’.

Op deze manier gaat dat platform er volgens mij niet komen. Had de wethouder de aanwezigen gevraagd wie hem wil helpen met zo’n platform, dan had hij ter plaatse het project online burgerplatform Den Haag kunnen starten. Als je de vraag naar een burgerplatform en de daarvoor benodigde financiële middelen (wethouder) in een ruimte hebt samen met creativiteit en expertise (de bloggers), dan moet het toch raar lopen wil je daar geen win-win situatie uit creëren.  Maar zo raar liep het wel. Of misschien had gewoon één van de bloggers moeten roepen: ‘Zullen we het samen doen?’.

Video kunst met Michael Minneboo.

Na het ik-daag-u-uit van wethouder Rabin Baldewsingh was de presentatie van Michael Minneboo een verademing. Michael vertelde over video-art en deed dat aan de hand van enkele filmpjes op zijn weblog.

Eerst liet hij zijn filmpje zien over de lamelos veiling. Dat filmpje vond ik vooral grappig. Van zijn volgende voorbeeld van wat video-art kan doen was ik onder de indruk. Het was het filmpje ‘Moments‘ van Will Hoffmann met muziek van de IJslandse band ‘Parachutes‘. Echt prachtig. Zo’n filmpje waarvan je na afloop zegt ‘Waar maak ik me toch druk om, ik ga leven!’. Michael vertelde over de compositie van dit filmpje en wat maakt dat het zo pakkend is.

Vanuit de zaal maakt Arnoud de Jong een interessante opmerking over wat er kan gebeuren als je in de openbare ruimte staat te filmen, dat mensen er agressief van kunnen worden. Zeker iets om rekening mee te houden als je in het openbaar gaat filmen.

De neplog van Stella de toiletjuffrouw.

In de foyer stond de neplogwedstrijd op het programma. Wat nou precies het wedstrijdelement was heb ik waarschijnlijk net gemist want toen ik in de foyer arriveerde begon Willem Claassen te vertellen over de neplog van Stella de toiletjuf.

Stelle de toiletjuffrouw is een bedacht personage die in werkelijkheid niet bestaat. Daarom is haar weblog een neplog. Het idee van zo’n neplog lijkt me wel grappig om vanuit een heel ander perspectief te schrijven.

Het Twittergedicht van Rutger de ex-superheld.

Daarna stapte Rutger de Quay het podium op in de foyer voor zijn Twittergedicht. Op zijn twitterprofiel schrijft Rutger over zichzelf: ‘In een vorig leven was ik een superheld. Nu ben ik gewoon dertien en een beetje gek.’ Rutger is dertien en twittert en blogt op de koekjesfabriek. Ik vond één twittergedicht wel een beetje kort, van mij had hij er wel wat meer mogen voordragen.

Blogpassie met Erwin Blom.

Na het eten ging mijn programmavoorkeur uit naar de presentatie van Erwin Blom over de kracht van weblogs. Met Erwin Blom had Blog-Art een echte ambassadeur van het webloggen in huis. Wat een enthousiasme en passie!

Erwin ging terug in de tijd naar de punkmuziek eind jaren 70. De essentie van het webloggen gaat terug naar de ‘do it yourself’ mentaliteit van de punkperiode, het zelf doen waar je in gelooft.

Waarom webloggen? 1. Om verhalen te vertellen. 2. Om kennis te delen 3. Voor PR. Bovenaan zijn lijstje met succesfactoren staat niet verwonderlijk passie gevolgd door deskundigheid, persoonlijkheid, open communicatie en regelmaat. Over wat het hem oplevert: een uitlaatklep, kennis, netwerk, werk en een Dutch bloggie .

De presentatie van Erwin liep uit en dat was ook niet verwonderlijk. Als hij dubbele spreektijd had gekregen had hij deze ook ruimschoots volgepraat. De winst van zijn presentatie zat niet zozeer in de inhoud (die voor de ervaren bloggers wel bekend was), maar in het plezier en de passie waarmee hij erover sprak.

Het teruggrijpen naar de punktijd vond ik zeer geslaagd. Nu het bloggen steeds professioneler wordt, steekt ook het gevaar de kop op om elkaar te kopiëren, om van elkaar af te kijken of om het bedenken van verdienmodellen belangrijker te maken dan het bloggen zelf. En dat zou jammer zijn dus back to basics: zelf doen waar je in gelooft.

Low battery power.

Na de presentatie van Erwin blom was er nog volop te doen op Blog-Art. Ik had graag nog ‘Teletekst is dood‘ gezien en ook de forumdiscussie over oude en nieuwe media. Ook de presentatie van Mindz.com over social networks leek me leuk. Vermoeid en met nog een aardige reis voor de boeg besloot ik naar huis te gaan. Onderweg in de trein las ik op Twitter nog wat leuke berichtjes over wat ik allemaal miste. Maar toen ging bij mij de accu uit. Niet van de telefoon maar van mij.

Ik was net op tijd thuis om de eerste beelden van Blog-Art te zien tijdens het late journaal:

Blog-Art op het NOS journaal van 9 oktober 2009 (22:50uur) from Marco Raaphorst on Vimeo.

Kortom…

Als netwerk evenement vond ik de eerste Blog-Art zeer geslaagd, het heeft me allerlei nieuwe en leuke en contacten opgeleverd die dankzij Twitter, LinkedIn en Mindz verder zijn versterkt. Ook de sfeer en organisatie waren prima. Wat betreft de inhoud viel het me een beetje tegen omdat ik graag ook nieuwe dingen en ontwikkelingen had willen horen. Misschien kunnen nieuwe ontwikkelingen op de agenda voor Blog-Art 2010 met als gevaar dat Blog-Art een soort van conferentie wordt in plaats van een kunst evenement. Andere suggesties voor Blog-Art 2010:

After party.

’s Zondags nog even nagenoten van Blog-Art met de sfeerimpressie van Madbello:

#blogart / @blog_art Preview: Blog Art 2009 from Mad Bello on Vimeo.

Bewaard onder Bloggen | Reageer

Tags: , , , , ,

De containerman

Geplaatst op 12 oktober, 2009 

Door het keukenraam zie ik hoe een oude man zijn fiets tegen de muur stalt. Hij kijkt even om zich heen en grabbelt met één arm in de afvalcontainer van de Albert Heijn die om de hoek staat. Op de tast zoekt hij iets tussen het afval maar wat? Eten? Drank? Puzzelstukjes voor de Albert Heijn eredivisie puzzelactie?

Als hij zijn arm weer uit de container haalt heeft hij twee bosjes bloemen in zijn hand. De vorige avond heeft iemand van de Albert Heijn een beslissing genomen over het lot van de bloemen: koopwaar NEE, afval JA. En daarom liggen de bloemen waar gisteren nog  voor betaald moest worden nu tussen het afval. Albert Heijn had ze ook kunnen weggeven, gratis. Maar als dat uitlekt, koopt niemand meer bloemen in de hoop ze tegen sluitingstijd gratis mee te krijgen.

De man stopt de bloemen in één van zijn fietstassen en grabbelt nog een keer. Dit keer is zijn buit drie bosjes bloemen. Het vraagt flink wat vaardigheid om op de tast tussen al dat afval drie bosjes bloemen op te vissen. Hij stopt de bloemen in zijn andere fietstas.  Zijn fiets ziet er kleurig uit, het lijkt ineens voorjaar in de herfst. Nog twee keer grabbelen en hij haalt nog een stuk of vijf bossen bloemen op, zijn fietstassen puilen uit.

Hij stapt op, zoekt even naar de nieuwe balans van zijn fiets en rijdt weg. Iemand heeft vandaag veel bloemen in huis.

Ik noem hem ‘containerman’ en als ik ooit een filmscript bedenk voor een film die gaat over iemand die oog heeft voor schoonheid waar jij en ik afval zien, dan is hij de hoofdpersoon. Jammer dat ik geen foto heb genomen want dan had ik meteen een prachtige foto voor de filmposter. ‘Containerman’: de film voor het betere filmhuis.

Bewaard onder Verhaaltjes | 1 Comment

Tags:

Blog-art

Geplaatst op 9 oktober, 2009 

Vandaag is bloggend Nederland in Den Haag te vinden in Theater aan het Spui. Daar vindt van drie uur ’s middags tot kwart over tien ’s avonds het Blog-art evenement plaats: het offline podium voor creatieve bloggers zoals de organisatoren Karin Ramaker en Marco Raaphorst het noemen.

Het programma biedt van alles wat zoals muziek, cabaret, een Twittergedicht, fotostreams, video-art, een lezing over de kracht van weblogs en forumdiscussie over oude en nieuwe media. En natuurlijk wordt er tijdens Blog-art live geblogd en getwitterd.

Je kunt Blog-art live volgen op Twitter via hashtag #blogart. Kom je ook, dan zien we elkaar op Blog-art. Lijkt me leuk.

Bewaard onder Bloggen | Reageer

Tags: , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →