Rijp voor het begrip

Geplaatst op 8 juni, 2009 

Iets begrijpen, daar krijg ik een kick van. Ik bedoel iets begrijpen wat al langere tijd om aandacht vraagt, iets wat al langere tijd speelt. Iets dat bezig is mijn bewustzijn op te rekken en te verruimen. Een op het eerste gezicht chaotische stamppot van gevoelens, gedachten, vragen en dromen en dat alles overgoten met een dikke saus van de boel willen forceren.

Jawel, ik wil iets leren waar de tijd nog niet rijp voor is. Heb dan niet het geduld om even te wachten. Heb dan niet het vertrouwen dat de les, het inzicht, het begrijpen met de tijd zal komen. Nee, ik wil het inzicht NU. En waarom wil ik dat? Om van het ongemak af te zijn. Een les die als het ware dicht tegen de oppervlakte van het begrijpen ligt voelt ongemakkelijk.

Dan wil ik het weten, dan wil ik weten wat er te weten valt om van dat ongemak af te zijn. En het effect is dat ik mezelf onder druk zet om nu iets te weten dat bij wijze van spreken morgen  pas aan de beurt is om te leren.

Vaak is er eerst nog wat meer tijd nodig om het leerproces waar ik dan middenin zit ten volle te ervaren, met alle ongemakken van dien. Net als een zwangerschap waarbij het kind pas na negen maanden klaar is voor de geboorte. Niet eerder, ook niet later.

Als ik me erbij kan neerleggen dat de tijd nog niet rijp is en dat het inzicht en begrip zal komen, dan komt het. Ineens en onverwachts! En dan kom ik tot een nieuw inzicht dat zo simpel is dat ik me niet kan voorstellen dat ik daar zo mee heb geworsteld.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Gelijkwaardigheid en verschillen

Geplaatst op 6 juni, 2009 

Mensen zijn gelijkwaardig en verschillend.

Vanuit het perspectief van Geweldloze Communicatie hebben alle mensen op aarde dezelfde behoeften. Alle mensen!

Mannen en vrouwen hebben dezelfde behoeften. Kinderen en volwassenen hebben dezelfde behoeften. Rijke en arme mensen hebben dezelfde behoeften. Mensen met verschillende huidskleuren hebben dezelfde behoeften. Mensen uit verschillende culturen hebben allemaal dezelfde behoeften.

Vanuit deze behoeften kunnen we elkaar herkennen en erkennen, vanuit onze behoeften zijn we allemaal gelijkwaardig.

Waar we in verschillen is hoe we die behoeften bevredigen. Dat wat we doen om voor een behoefte te zorgen noemen we in Geweldloze Communicatie een strategie.

Zo hebben we bijvoorbeeld allemaal de behoefte aan ontspanning. Als ik graag even motor ga rijden om voor mijn behoefte aan ontspanning te zorgen, dan kan een ander een oordeel hebben over de strategie ‘motor rijden’. Bijvoorbeeld: motorrijden is gevaarlijk. Als een ander graag naar een soap serie kijkt om voor haar behoefte aan ontspanning te zorgen, dan kan ik een oordeel hebben over de strategie ‘soap serie kijken’. Bijvoorbeeld: naar een soap serie kijken is stom.

Als we over elkaar oordelen gaat het vaak over de strategieën die we toepassen om voor onze behoeften te zorgen.  Als we voorbij de strategieën kijken naar de achterliggende behoeften, dan kunnen we onze verschillen gemakkelijker accepteren en ons gemakkelijker verbinden met elkaar.

Al zien iemands keuzes er nog zo onhandig uit, elk gedrag heeft nut in de zin van dat het gericht is op de bevrediging van een behoefte.

In de nieuwsbrief ‘NVC Quick Connect’ van Juni 2009 staat een toepasselijk voorbeeld van een moeder die tegen haar kind had staan schreeuwen. Deze moeder oordeelde over zichzelf  (Wat is er toch verkeerd met mij?) omdat ze dat had gedaan. Uiteindelijk blijkt, na wat doorvragen, dat haar gedrag tegen haar kind schreeuwen, voortkwam uit haar behoefte om het welzijn van haar kind te beschermen. En die behoefte zal iedereen herkennen.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Een ‘goede’ ouder

Geplaatst op 4 juni, 2009 

Incidentally, I often tell people, “If you want to know my definition of hell, it’s having children and thinking there is such a thing as a good parent.” You’ll spend a good deal of your life being depressed, because it’s a hard job. It’s an important job, and repeatedly we’re going to do things we wish we hadn’t done.

Marshall Rosenberg (NVC Quick Connect June 2009)

Bewaard onder Citaten, vaderschap | Reageer

Tags: , ,

De klant bepaalt de waarde

Geplaatst op 3 juni, 2009 

Toen ik een paar maanden geleden het artikel ‘Waardedenken in een veranderende economie en samenleving‘ had gelezen van Martijn Aslander, wist ik meteen dat ik daar iets mee wilde.

Een paar weken geleden heb ik het eerste project afgerond waarbij ik de klant heb laten bepalen wat mijn bijdrage voor haar waard was. Vorige week zag ik ineens haar overboeking op mijn bankrekening verschijnen. Ik voelde me blij en dankbaar dat het inderdaad mogelijk is om op een heel andere manier samen te werken dan ik gewend was.

Mijn ervaring met waardebepaling achteraf, in de vorm zoals ik het heb ingezet, is dat het zeer wezenlijk gaat over het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Niet alleen bij de keuze een project wel of niet te doen, maar op elk moment dat ik met dat project bezig ben.

Het vraagt me continu om diep van binnen en op elk moment dat ik met dat project bezig ben, te checken of ik er ook echt vanuit plezier, inspiratie en creativiteit aan werk. Het vraagt me continu te checken of ik ook werkelijk handel vanuit mijn behoefte ergens een bijdrage aan te leveren.

Als geld als drijfveer buitenspel komt te staan, zien keuzes er ineens heel anders uit. Het is alsof er een rijkdom aan intenties, motivaties, drijfveren en ambities wordt blootgelegd die anders onder het mom van geld verdienen, misschien bedekt waren gebleven. Het raakt ook aan integriteit want ik kan me geen moment verschuilen achter het excuus iets met tegenzin te doen omwille van het geld. Nee, het is echt met de billen bloot.

Ik heb ondertussen ook nog een ander project lopen op grond van waardebepaling achteraf. Daar merkte ik ergens in het traject niet meer het plezier te hebben dat ik graag wilde. Daar hebben de ander en ik de manier van samenwerken veranderd zodat er weer plezier is.

Waardebepaling achteraf geeft ook bruikbare en nuttige feedback over wat mijn bijdrage voor de ander waard was. En dat zet aan het denken. Want als ik mijn eigen bijdrage bijzonder waardevol vind en de ander niet, of andersom, dan vraagt dat om reflectie, bezinning, misschien een andere koers. Een klus doen voor een klant en leren wat voor die ander waardevol is en wat voor mij waardevol is, dat is voor mij plezierig werken.

Door op deze manier te werken heb ik elk moment dat ik aan die projecten heb gewerkt veel intenser beleefd.

Kritische opmerkingen die ik wel hoor is dat ik geen zekerheid heb. Nee, dat klopt. Maar zekerheid heb je ook niet in een zogenaamde vaste baan. Die baan kan morgen of overmorgen ook ineens verdwijnen. Zekerheid is een illusie.

Wat ik ook wel hoor is dat als je geen hoge prijs voor je diensten vraagt, je daarmee een signaal afgeeft dat je diensten niet waardevol zijn. Hierin hoor ik het gangbare economisch denken doorklinken. Voor mij maakt de huidige economische situatie duidelijk dat prijs en waarde twee totaal verschillende dingen zijn. Ik hoef maar te denken aan de bedragen die voor sommige voetballers worden betaald.

Lees ook: Waardebepaling achteraf

Bewaard onder Ondernemen | Reageer

Tags: , , ,

The Great Spirit’s Plan

Geplaatst op 2 juni, 2009 

The God-Force is powerful enough to get us where we are supposed to be with or without our help! We do not have the power to screw up the Great Spirit’s plan.

Robert Burney in zijn boek ‘Codependence, the dance of wounded souls‘.


Bewaard onder Boeken, Citaten, Codependency, spiritualiteit | Reageer

Tags: ,

Pinksteren en wiskunde

Geplaatst op 1 juni, 2009 

Pinksteren doet me aan mijn oude wiskundeleraar denken. De man, berucht om zijn ‘zwarte humor’ zei, als iemand een onvoldoende had voor een proefwerk: ‘Het wordt tijd dat het Pinksteren wordt, dan komt de Heilige Geest’. Daar moet je van houden van dat soort humor. Ik hield er niet van. En ik hield nog minder van zijn afkortingen.

We kregen onze proefwerken terug en op het mijne stond in de kantlijn met rode pen de afkorting BL gekrabbeld. Ik had geen idee wat het betekende en durfde het ook niet te vragen. ‘Meneer, wat betekent BL?’ vroeg iemand anders? Met zo’n kamikaze actie vraag je om problemen. Meneer de wiskundeleraar zei niets en liep langzaam in de richting van het tafeltje waar de vraag vandaan kwam. Ging naast het tafeltje staan, trok nog een paar keer aan z’n sigaret (jawel, in die dagen mocht het onderwijzend personeel roken in de klas) , en zei toen de spanning ondraaglijk werd met stemverheffing: BLUNDERRRRRRRR. De letter R rolde door de klas, elk plezier in het vak wiskunde grondig verwoestend.

Aha, BL betekende dus blunder.

Deze herinneringen, of misschien door toedoen van de Heilige Geest, brachten me op een idee.

Proefwerkcijfers fungeren in het onderwijs als feedback voor in welke mate iemand zich de lesstof eigen heeft gemaakt. Cijfers hebben consequenties. Als je maar genoeg onvoldoendes scoort mag je het leerjaar nog een keertje overdoen en met nog meer onvoldoendes mag je een andere school gaan zoeken. Cijfers hebben consequenties: voor de leerling!

Misschien is het wel andersom, dat een cijfer iets zegt over de mate waarin de leraar de leerlingen enthousiast heeft kunnen maken voor zijn vak, zegt het iets over de bijdrage die de leraar heeft geleverd aan het plezier in leren, zegt het iets over de kwaliteiten van het leraarschap. Het is vaak de leerling die voor de consequenties van de onvoldoendes mag opdraaien en de rol van de leraar blijft buiten beschouwing. Maar ja, hoe kan het ook anders want het is de leraar zelf die de cijfers bepaalt. Maar elk cijfer dat hij of zij geeft is eigenlijk een cijfer voor het leraarschap.

Die BL was dus feitelijk een staaltje van zelfreflectie.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

← Vorige pagina