Schrijven in een zwart gat

Geplaatst op 6 januari, 2010 

Sinds de hele andere kijk op schrijven van Mark David Gerson wilde ik zijn manier van schrijven wel eens uitproberen.   Tijdens de kerstvakantie opende ik enthousiast en nieuwsgierig een leeg document op mijn computer: laat maar komen dat verhaal, laat het zichzelf maar vertellen.

Mark David Gerson zegt dat je vrienden moet worden met het verhaal door er tegen te praten. Dat praten deed ik  schrijvende, alsof ik aan het chatten was. Dat ging in het begin best leuk:  ik schreef een vraag op en ook het antwoord, ik speelde de rol van vragensteller en beantwoorder. Deze manier van schrijven voelde vertrouwd omdat ik op dezelfde manier wel eens in mijn dagboek schrijf.

Het voelde me wat te vertrouwd, het was niet het grote loslaten waar Mark David Gerson het over had.  Ik stelde teveel vragen en  probeerde daarmee de boel onder controle te houden. Door vragen te stellen wilde ik de richting van het verhaal bepalen.

Sinds een paar dagen stel ik geen vragen meer of alleen een open vraag aan het begin als: wat heb je te vertellen? En dan schrijf ik op wat er in me opkomt. Ik begin nu te ervaren wat Mark David Gerson bedoelt met het verhaal de touwtjes in handen geven. Ik vind het doodeng, alsof ik een zwart gat in ga. Het zwarte gat van de creativiteit. Het zwarte gat dat begint waar controle ophoudt.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 12 Comments

Tags: , ,

De kracht van een verhaal

Geplaatst op 26 oktober, 2009 

In alles zit een verhaal: van een toevallige ontmoeting met een goeroe tot een meneer die in een afvalcontainer graait.   Zelfs in een doodnormale man zit een verhaal.  En waarom is dat? Omdat we verhalenvertellers zijn. De één schrijft het op, de ander fotografeert het, weer een ander vertelt het op straat tijdens het boodschappen doen en iedereen heeft ze in het hoofd: verhaaltjes. Zelfs ’s nachts.

Verhalen moeten wel een ongelooflijke kracht hebben, en dat hebben ze.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags:

Eens waren wij nomaden en vrij

Geplaatst op 4 augustus, 2009 

Als ik met de motor op vakantie ga neem ik altijd een boek van Paulo Coelho mee. Ruimte is schaars in de motorbagage maar een boek neem ik altijd mee, al moet ik het bovenop m’n helm vastbinden. Het volgende verhaaltje is geïnspireerd door het boek ‘De Zahir’ van Paulo Coelho en een aantal dagen van motorrijden-eten-drinken-lezen-slapen.

Onze nomadenvrijheid

Onze nomadenvrijheid hebben we ons lang geleden laten afnemen door mensen die ons wijs maakten dat het beter was dat we op één plek zouden blijven. Maar alles wat stilstaat gaat dood en leven is bewegen en dus moeten we onze nomadenoorsprong, onze vrijheid, op de één of andere manier zien te herstellen. We moeten net als de nomaden die we waren weer gaan reizen: het leven als een reis te beleven en elke dag weer anders laten zijn dan de vorige.

Vroeger, toen we nog als nomaden rondtrokken, vertelden we elkaar bij het kampvuur verhalen. Het vertellen van verhalen vervulde allerlei functies zoals het doorgeven van kennis, ervaringen en beschouwingen over het leven, de aarde, cultuur en onze essentie. En, dat moeten we als nomaden ongetwijfeld hebben geweten, door de verhalen te vertellen kwam er ruimte vrij voor nieuwe verhalen en bleef niets bij het oude en was alles voortdurend in beweging. Niet alleen onze fysieke plek was steeds in beweging maar ook de verhalen waar we mee rondliepen waren steeds in beweging. Door elkaar verhalen te vertellen en ruimte te maken voor nieuwe verhalen stroomde het leven en waren we vrij.

Rondreizen

Afgezien van de paar weken dat we erop uit trekken tijdens vakantie is onze fysieke plek steeds dezelfde. Misschien dat de één wat vaker verhuist dan de ander maar van een fysiek nomadenbestaan is al lang geen sprake meer. We vallen elke avond op dezelfde plek in slaap en worden elke ochtend op dezelfde plek weer wakker. Rondreizen is voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we door rond te reizen ontdekken dat landsgrenzen niet bestaan, dat we allemaal gelijk en uniek zijn en dat we allemaal met elkaar verbonden zijn.

Kampvuren

Kampvuren maken doen we ook niet meer. We hebben het vuur als het ware gedomesticeerd in de vorm van een open haard of barbecue. En dan liefst gas in plaats van hout en houtskool. Probeer in de straat waar je woont maar eens een kampvuur op te richten samen met de buurtbewoners en binnen no time is de straat verlicht door zwaailichten. Openbare vuren zijn voor sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat het vuur ons herinnert aan onze eigen kracht, ons eigen licht en onze eigen magie.

Verhalen vertellen

Maar ook al reizen we niet meer rond als de nomaden die we waren, ook al maken we geen kampvuren meer, we kunnen elkaar nog wel verhalen vertellen en dat doen we gelukkig ook. .

Internet is ons digitale kampvuur geworden waar we elkaar ontmoeten. Blogs en alle andere vormen van sociale media zijn de verhalen van weleer geworden die we elkaar vertellen. Zo hebben we onze eigen gatherings gevormd rondom de kracht van het vuur en de magie van het verhaal. En zo vertellen we elkaar onze verhalen zodat er ruimte komt voor nieuwe verhalen en waardoor elke dag toch steeds weer een beetje anders is dan de vorige. Omdat de verhalen anders zijn geworden want een verhaal dat verteld is maakt ruimte voor een nieuw verhaal.

Maar ook dit vinden sommige mensen veel te eng omdat ze bang zijn dat we hun verhalen (die steeds hetzelfde zijn) niet meer nodig hebben omdat het leven een ander verhaal heeft gekregen, het verhaal van ’the many’ in plaats van ’the few’. Het verhaal van onze nieuwe nomaden vrijheid.

Sommige mensen

Wie zijn toch die ‘sommige mensen’ die bang zijn voor rondreizen, bang voor kampvuren, bang voor verhalen? Wie zijn deze cipiers die willen voorkomen dat we onze vrijheid claimen? Het zijn onze politici, ambtenaren, werkgevers, kerkleiders, onderwijzers, wetenschappers en onze ouders…

Nee hoor, allemaal bullshit ! Ik ben het zelf (behalve als ik motorrij, behalve als ik blog, behalve als ik fikkie stook  en behalve als ik slaap).

Bewaard onder Boeken, Mening | 1 Comment

Tags: , , , ,

Wat is geld?

Geplaatst op 15 november, 2008 

Keep it simple: geld is een woordje, vier symbooltjes die we letters noemen en die samen het woordje GELD vormen. Dat is wat het is.

We gebruiken dat woordje om er een stukje papier mee aan te duiden, een stukje papier met wat tekeningetje erop en wat cijfers. Bepaalde stukjes metaal noemen we ook geld. In digitale vorm, onze banksaldo’s bijvoorbeeld, is geld een paar cijfers in de database van een computer, een rijtje enen en nullen in een computer. Dat is wat het is.

Al het andere zijn de verhalen die we onszelf en elkaar vertellen over geld. Vertrouwen, energie, ruilmiddel, rijkdom, schaarste, macht, crisis of whatever: het zijn allemaal verhalen. Wij mensen zijn briljante verhalenvertellers. We kunnen verhalen vertellen waarmee we onszelf en de ander dienen. Als een verhaal, bijvoorbeeld over geld, ons niet langer dient, kunnen we een ander verhaal vertellen. De crisis is in mijn beleving feedback dat een aantal verhalen die we vertellen over geld ons niet langer dienen. De crisis heeft niets met geld te maken maar alles met onze verhalen erover. Crisis is ook weer een verhaal.

Wat mij hoopvol stemt, wat mij raakt en inspireert, is dat er steeds meer prachtige verhalen opduiken, over geld bijvoorbeeld. Ga vooral door met het vertellen van verhalen!

Hier het woordje geld in plaatjesvorm, een stripverhaal dus 🙂

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: ,

Wij zijn verhalenvertellers

Geplaatst op 12 september, 2008 

Behoor je ook tot de generatie die vroeger als kind veel buiten speelde?

Dan bedacht je samen met vriendjes je eigen avonturen. Je kroop in de rol van jouw held als Ivanhoe, Floris of Zorro en je vocht tegen het kwaad en het onrecht. Je stuurde jouw Action Man op een geheime missie om de camper te saboteren van de Barbie van je zus. Je richtte een geheime club op en je bedacht geheimtaal en speciale codes. Je fiets was een motor en de straat was het wilde westen. De bosjes om de hoek waren een jungle en op het grasveldje aan de overkant van de straat speelde je voetbalinterlands. Met lego bouwde je een dorp en je verzon alles wat daar gebeurde. Een stukje PVC pijp met wat stroken papier was een groots wapen. Tijd kende maar twee tijdstippen: speeltijd en etenstijd.  

We zijn verhalenvertellers. We waren het als kind en zijn het nu nog. We zijn er om verhalen te vertellen door ze op te schrijven, te zingen, te dansen, te schilderen, te boetseren, te beeldhouwen, te acteren of door ze gewoon te vertellen. We zijn creatieve en artistieke wezens.

Ooit zijn we vergeten dat we verhalenvertellers zijn en zijn we gaan geloven dat we iets anders zijn zoals verkoper, leraar, ingenieur, monteur of arts. We kunnen ophouden ons zelf te verloochenen en weer gaan doen wat we vroeger ook zo graag deden: verhalen vertellen.

Bewaard onder Mening | 3 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina