De bouwstenen van het universum

Geplaatst op 7 december, 2010 

The universe is made up of stories, not atoms.

Muriel Rukeyser

Credits: deze prachtige quote vond ik dankzij de blog van Mark David Gerson

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: ,

Een blog als kampvuur

Geplaatst op 30 november, 2010 

Vorige week vrijdagochtend had ik via Twitter een leuke uitwisseling met @Raaphorst, @metkcom, @MeerAdvies en @StanLenssen.  Aanleiding was de discussie die was ontstaan na de aankondiging dat de organisatie van de Dutch Bloggies ermee stopt. Die discussie ging vooral over het waarom want overal doken berichten op dat bloggen dood is en dat bloggen niet meer hip is.

Het doet me niks of bloggen hip is of niet. Ik hou van the Beatles omdat ik die muziek mooi vind. Hip kan ik ze niet noemen nu ze al veertig jaar niet meer bestaan. Bloggen was nooit bedoeld om hip te zijn, wel om verhalen te vertellen. Verhalen vertellen doen we over veertig jaar nog, net als naar de muziek van the Beatles luisteren. Sommige dingen zijn tijdloos, hip of niet hip.

God/Liefde/Universum is ook een verhalenverteller en ieder mens op aarde draagt unieke stukjes van de verhalen uit de Bron met zich mee. Het enige dat God/Liefde/Universum wil, is dat wij die verschillende verhalen, die verschillende stukjes, met elkaar delen en uitwisselen. Hoe meer we dat doen, hoe meer stukjes van de Bron we samenvoegen, hoe meer we ons herinneren wie we werkelijk zijn, hoe meer we ons herinneren dat we liefdevol en geliefd zijn.

Vroeger vertelden we onze verhalen rondom het kampvuur. Tegenwoordig hebben we blogs waar we ons aan kunnen warmen en waar we in kunnen staren, net zo lang tot de woorden als vanzelf beginnen te stromen. Vanuit ons hart.

Bewaard onder Actualiteit, Bloggen, spiritualiteit | 15 Comments

Tags: , , ,

Vertel je verhalen

Geplaatst op 28 oktober, 2010 

‘Tell your stories. Your neighbors may not understand you, but they will understand your soul. Stories are the last bridge left to allow different cultures to communicate among each other.’

Paulo Coelho

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: ,

De magie van acceptatie

Geplaatst op 21 oktober, 2010 

Het naar-bed-gaan-ritueel van mijn dochter bestaat uit een aantal stappen. Zo wil ze tijdens het tandenpoetsen graag een ter plaatse te verzinnen verhaaltje horen, wil ze dat ik nog even gitaar speel terwijl zij springend en zingend de vering van de matras uittest en wil ze als laatste dat ik nog een boekje voorlees.

Deze week wilde ze tijdens het tandenpoetsen een verhaaltje horen over ene tovenaar Foeksia.  Verrek, ik ken geen tovenaar Foeksia. Wat voor verhaaltje verzin ik over een tovenaar die ik niet ken? Wat voor tovertrucs doet die Foeksia?

Ik begin te verzinnen en te vertellen. Over dat die Foeksia op een dag helemaal niet meer wil toveren. Hij is het beu om alles maar te willen veranderen met zijn getover. Hij wil het leven wel eens een dagje accepteren precies zoals het is. Hij gaat de deur uit en laat alles gewoon gebeuren…

Wat denk je? Die Foeksia heeft de dag van z’n leven. Overal bijzondere ontmoetingen, ontroerende gebeurtenissen en allerlei verrassingen. Een dag van wonderen zonder ook maar één tovertruc.

Misschien een wat zware moraal voor een bedtijd verhaaltje maar ik heb het ermee gered.

Ik heb inmiddels wat research gedaan naar die tovenaar Foeksia. Dat blijkt helemaal geen tovenaar te zijn maar een miniheks uit een boek van Paul van Loon. Hier in huis is Foeksia sinds mijn verhaaltje een levenskunstenaar 🙂

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 2 Comments

Tags: , , ,

Verhalen vertellen en delen

Geplaatst op 28 augustus, 2010 

‘Muziek ontwikkelt zich voortdurend. Mensen komen met nieuwe ideeën en trucs en nieuwe manieren om hetzelfde verhaal te vertellen. We doen allemaal hetzelfde. We willen iets delen met ’n ander mens.’

Uit de documentaire ‘It might get loud‘ over de gitaristen Jimmy Page (Led Zeppelin), The Edge (U2) en Jack White (The White Stripes) .

Uit deze zelfde documentaire:

Bewaard onder Citaten, Muziek | 2 Comments

Tags: ,

Waar zal ik over schrijven (2)

Geplaatst op 15 maart, 2010 

In deel 1 van ‘Waar zal ik over schrijven’ gebruikte ik een metafoor van Steve Rother. En die metafoor raakt me. Niet zozeer als bron van inspiratie om te bepalen waar ik over ga schrijven want er bestaan allerlei methoden en vraagstellingen om een schrijfonderwerp te kiezen. Huub Koch gaf als voorbeeld van zo’n vraagstelling: welke vraag leeft er bij je lezers, die je nog niet beantwoord hebt… Afhankelijk van de vraag die je jezelf stelt, kom je bij een schrijfonderwerp.

Het bepalen van het schrijfonderwerp ervaar ik niet als een probleem want ik zit zelden om inspiratie verlegen. Waar ik soms wel mee worstel is de fase daarna: het onderwerp ook goed genoeg vinden en blijven vinden om er daadwerkelijk iets mee te doen. Veel onderwerpen belanden in een notitieblok als ideeën voor later en telkens als ik dat notitieblok doorblader denk ik dat het idee niet goed genoeg is (of dat wel was maar nu niet meer is).

Ik denk dat elke ondernemer of kunstenaar wel ideeën heeft die nooit verder komen dan de ideefase. De vraag is dan: wat doe je met al die ideeën? Erwin Blom geeft op zijn blog een inspirerend antwoord:

Een idee zonder executie blijft een idee. En wordt nooit meer. Het krijgt geen vervolg, het krijgt geen uitvoering, het krijgt geen publiek. Zonde. Als je er zelf niks mee doet, vertel het dan op zijn minst verder. Misschien kan een ander er iets mee of inspireert het tot andere zaken.

De reden dat die metafoor van Steve Rother me raakt is dat hij me confronteert met de dood. Veel ideeën in mijn notitieblok blijven ideeën voor later maar ik kan natuurlijk niet bezig blijven allerlei ideeën voor me uit te schuiven voor later want er komt misschien geen later. Sinds ik die metafoor van Steve Rother las, stel ik mezelf de vraag wat ik als het ware over mijn dood heen wil tillen en doorgeven aan anderen en hoe ik dat wil doen, in welke vorm.

Ik denk dat wat Steve Rother bedoelt met zijn metafoor over een specifieke vorm van schrijven gaat, namelijk om het doorgeven van een wezenlijke boodschap aan anderen. Schrijven over dat wat jij en ik als unieke wezens aan unieke inzichten en ervaringen hebben opgedaan in dit leven. Ik denk dat we allemaal wel met zo’n verhaal rondlopen.

En ik denk ook dat we allemaal met kritiek over dat unieke verhaal rondlopen, namelijk dat ons unieke verhaal helemaal niet zo bijzonder is, dat het vanzelfsprekend is en oninteressant voor anderen. Maar dat is het wel, het is wel bijzonder, het is bijzonder genoeg om door te vertellen en door te geven. Voor een vis is water bijzonder heel vanzelfsprekend, een vis kan zich geen leven voorstellen zonder water. Voor een ander is water wel heel bijzonder. Als je erg dorstig bent bijvoorbeeld.

Er zijn volop mensen die dorstig zijn naar wat voor jou en mij vanzelfsprekend is.

There is no greater agony than bearing an untold story inside you.
Maya Angelou

Credits: ik vond het citaat van Maya Angelou op de blog van Mark David Gerson

 

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk, Schrijven | 6 Comments

Tags: ,

Angst voor verlies – deel 2

Geplaatst op 9 februari, 2010 

Na de cliffhanger waarmee ‘Angst voor verlies – deel 1‘ gisteren afsloot, volgt hier de ontknoping.

Ik dacht terug aan die muts. Het had me verbaasd hoe graag ik hem terug wilde hebben en wat het verlies ervan met me deed. Ik was bereid geweest 15 kilometer extra te fietsen om die muts terug te vinden. Het was toch maar een muts en toch……  Ik was iets verloren en dat deed wat met me.

Faalangst, zelfsabotage, weerstand en meer van dat soort ‘duistere innerlijke subroutines’ zullen best een rol spelen bij het schrijfproces, maar wat hier nog dieper onder ligt, is de angst voor verlies. Angst voor verlies levert de brandstof voor zelfsabotage en weerstand en kan er  aan de buitenkant uitzien als faalangst. Het is vaak niet de angst om te falen maar de angst  iets te verliezen die de boel blokkeert.

Als je langere tijd een plan hebt, een verlangen, een droom, dan bouw je daar een heel verhaal omheen zoals ideeën en beelden over hoe het er in werkelijkheid uit zou zien. Met zo’n verhaal bouw je als het ware een relatie op: je staat ermee op en gaat ermee naar bed 🙂

Je gaat aan de slag om je plan, verlangen of droom te laten uitkomen. Dat gaat een tijdje voorspoedig tot het op een gegeven moment serieus wordt en het plan, verlangen of droom daadwerkelijk op weg is naar realisatie. Dat is zo’n beetje het punt waarop een raket de aantrekkingskracht van de aarde nog voelt maar ook de gewichtloosheid van de ruimte. De raket kan twee kanten op: terug naar aarde vallen of nog wat extra kracht gebruiken om aan de aantrekkingskracht van de aarde te ontsnappen en te zweven in de gewichtloosheid.

Op dat cruciale punt van bijna-realisatie beginnen sabotage en weerstand harder te duwen en te trekken. Ik heb me lange tijd afgevraagd wat daarvan het nut is, ervan uitgaande dat alle gedrag, hoe zinloos het er ook uitziet, een bedoeling heeft.

Sabotage en weerstand hebben een beschermende functie, ze beschermen tegen de angst voor verlies. Het verlies dat zou ontstaan als het plan, verlangen of droom werkelijkheid wordt. Eenmaal werkelijkheid is er het verlies. Het verlies van het plan dat niet langer een plan is. Het verlies van het verlangen dat niet langer een verlangen is. Het verlies van de droom  die niet langer een droom is. Het verlies van het verhaal, de ideeën en beelden  Het verlies van de relatie met het verhaal.

En natuurlijk komt er voor dat verlies van alles in de plaats. Er komen ook weer nieuwe plannen, verlangens en dromen. Maar die relatie met dat ene plan, verlangen of droom is weg, voor altijd.

Alles verandert, alles is tijdelijk. En als je een leven lang van alles hebt verloren mag je aan het eind van de rit ook je eigen leven verliezen.

Leven is leren omgaan met verlies. Wij hebben in onze westerse cultuur niet de ceremonieën om op een emotioneel gezonde manier verliezen te vieren. We nemen er ook niet de tijd voor,  ‘mogen’ een dag, hooguit een week rouwen en ‘moeten’ dan weer overgaan tot de orde van de dag. We stapelen verlies op verlies zonder echt te voelen en te verwerken.

En daarom kan het minste of geringste verlies de angst voor verlies triggeren.

Wat betekent dit voor mijn schrijfproces?

‘When you want something, the whole Universe conspires to help you realize your desire’ (Paulo Coelho).

Het hele universum helpt om verder te schrijven. Door me mijn muts te laten verliezen, door me vragen te stellen via een blogvriendin en door me aan nieuwe inzichten te helpen.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Angst voor verlies – deel 1

Geplaatst op 8 februari, 2010 

Nadat ik het interview met Mark David Gerson had gezien, was ik begonnen met schrijven in een zwart gat: controle loslaten en schrijven maar, de touwtjes in handen geven van dat wat verteld en geschreven wil worden.

Ik zit nog in de fase van dialoogvoering met het betreffende verhaal maar de sfeer is een beetje grimmiger geworden. Zo van: best leuk en aardig hoor zo’n uitwisseling maar wanneer wordt het nou eens concreet, waar blijft dat verhaal met een begin, een midden en een eind, met een thema en verhaallijn?

En dan krijg ik als antwoord dat ik geduld moet hebben, dat er eerst nog wat aan onze relatie moet worden gewerkt. Het verhaal waarmee ik aan het communiceren ben heeft zo waar enkele vrouwelijke eigenschappen 🙂

Een blogvriendin vroeg me vorige week per e-mail met welke schrijfprojecten ik bezig was. Ik schreef haar onder andere over mijn project ‘verhaal vertelt’, het verhaal dat zichzelf aan mij vertelt. Ik schreef haar dat ik al een tijdje het idee heb dat er een verhaal op mijn deur klopt en dat ik via de methode van Mark David Gerson het verhaal zichzelf wil laten vertellen.

De dag na ons e-mail contact fietste ik ’s middags naar huis. Onderweg had ik mijn wintermuts in mijn jaszak gestopt omdat ik het warm had. Toen ik thuis van mijn fiets afstapte, merkte ik meteen dat mijn jaszak leeg was: ik was mijn muts verloren. Het was nog licht buiten en ik reed terug om mijn muts te zoeken.  Ik zou hem onderweg vast en zeker ergens langs de kant van de weg zien liggen. Ik fietste verder en verder en zag geen muts. Ik gaf de zoektocht op en hoopte dat mijn muts nu in het bezit was van iemand die dringend een warme muts nodig had. Hoewel ik de zoektocht had opgegeven, merkte ik dat ik terug op weg naar huis toch bleef kijken of ik niet toevallig mijn zwarte muts ergens zag liggen.

’s Avonds had ik in mijn mailbox weer een berichtje van mijn blogvriendin. Ze stelde me een vraag over mijn schrijfproces:

…if the story is knocking (on your door), what do you think keeps you from opening the door? what are you afraid of?….. By keeping your story at bay, what are you protecting yourself from?

Het zal wel faalangst zijn dacht ik en wilde er verder geen aandacht aan besteden. Maar haar vraag had al iets getriggerd, iets dieper en wezenlijker dan faalangst.

Na deze ‘cliffhanger’ morgen deel 2 van ‘Angst voor verlies’.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 11 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →