Krachtpunt

Geplaatst op 9 maart, 2012 

Wat een ontroerende reacties allemaal op het verhaal over J.  Reacties via deze blog, via Twitter en Google+.

Je zou kunnen zeggen dat J. niet meer is wie hij was. Of dat hij tussen al het ‘niet weten’ door, slechts heel even weer de oude J. is, bijvoorbeeld als hij vraagt hoe het met mijn dochter is.

Maar er is geen verwarde J., net zo min als er een oude J. is.

Als ik naar zijn krachtpunt kijk, dat wat hem vroeger voor mij zo’n warm mens maakte, dan heeft hij dat krachtpunt nog steeds: het krachtpunt om mensen te raken. Het enige verschil is dat hij het misschien anders gebruikt.

Als ik alle reacties lees op het verhaal over J., dan raakt hij nog steeds iets aan. Bij mij en via de verhaaltjes bij anderen. J. doet nog steeds wat J. deed.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , ,

Als je weet dat je het niet meer weet

Geplaatst op 8 maart, 2012 

Deze week sprak ik J. weer. Ik belde hem naar aanleiding van een verhuisbericht dat hij nu in een ander zorgcentrum woont. Ik had begrepen dat zijn situatie in korte tijd  zodanig was veranderd dat het nodig was voor hem om naar een gesloten afdeling te verhuizen.

Bij het horen van zo’n bericht gaan allerlei verhalen met elkaar in gevecht om voorrang. Het eerste verhaaltje dat ik opmerkte was dat dezelfde J. die zo van wandelen houdt en van lekker buiten zijn, nu opgesloten zit.

De stem die ik door de telefoon hoorde klonk verzwakt maar de boodschap klonk er duidelijk in door: ‘Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, ik weet het niet meer…’.

Hij weet het, bedacht ik me. Hij weet dat hij het niet meer weet, hij weet wat er aan de hand is en dat maakt hem bang. Op zo’n moment is een telefoon echt een rotding, wil je bij die ander zijn en even verbinding maken, even zachtjes aanraken.

Misschien bracht mijn stem iets van een herinnering naar boven:  ‘Hoe is het met je dochter?’ klonk het zachtjes.

Hij weet het.

‘Hij slaapt veel’ had de verpleegster gezegd. Ja, dat zou ik ook doen als ik wist dat ik het niet meer wist. Heel veel slapen. Misschien wel voor altijd.

Slaap lekker J.

Lees ook: Een warm mens

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: ,

Menselijkheid zoeken

Geplaatst op 24 februari, 2012 

Bewaard onder Citaten | 1 Comment

Tags:

Wat mannen echt willen – what men really want

Geplaatst op 20 februari, 2012 

Nederlands/Dutch
Deze blogpost is een eerbetoon aan de #malewishlist, een initiatief van Rick Belden en een ontroerende verzameling tweets over wat mannen graag willen.

Helaas heb ik niet alle #malewishlist tweets terug kunnen vinden maar wel een groot aantal. Genoeg om een indruk te geven van wat mannen echt willen. Genoeg om af te rekenen met alle verwrongen en verdraaide stereotypen van wat een man is in onze disfunctionele cultuur.

Laat jezelf verrassen met de #malewishlist

English/Engels
This blogpost is a tribute to the #malewishlist, an initiative of Rick Belden and a touching collection of tweets about what men want.

Unfortunately I was nog able to find all #malewishlist tweets but I found a large number. Enough to give an impression of what men really want. Enough to deal with all warped and distorted stereotypes of what a man is in our dysfunctional culture.

Let yourself be surprised with the #malewishlist

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Inspiratie | 8 Comments

Tags: , , , ,

Menselijkheid en macht

Geplaatst op 19 januari, 2012 

Politiek, banken en  bedrijven oproepen tot meer menselijkheid is het onmogelijke van ze vragen.

Systemen die op macht zijn gebaseerd, zijn niet gebaat bij meer menselijkheid. Sterker nog: meer menselijkheid leidt deze systemen regelrecht naar de afgrond. Dergelijke  systemen hebben juist een zekere mate van onmenselijkheid nodig om te kunnen bestaan, om de motor die deze systemen aandrijft, namelijk macht uitoefenen over anderen, te laten draaien.

Menselijkheid doet een expliciet appel op iedereen om het uitoefenen van macht over anderen in te ruilen voor het samen uitoefenen van macht. Geen macht over elkaar maar macht met elkaar.

Zoals een ijsklontje weet dat het een metamorfose ondergaat als de temperatuur stijgt, zo weten op macht gebaseerde systemen dat ze een metamorfose ondergaan als de menselijkheid stijgt. En daar zitten die systemen nou juist niet op te wachten.

Één ding is zeker: smelten zullen ze. Niet omdat wij die systemen oproepen tot meer menselijkheid, maar omdat wij meer menselijkheid laten zien.

Lees ook: Waar menselijkheid toe in staat is

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

Waar menselijkheid toe in staat is

Geplaatst op 17 januari, 2012 

Laatst zag ik de film ‘Das Leben der Anderen’. Een zeldzaam prachtig verhaal dat zich afspeelt in Oost-Berlijn tijdens de jaren 80 van de vorige eeuw. Gerd Wiesler, een medewerker van de Oost-Duitse Stasi, krijgt de opdracht om de schrijver Georg Dreyman af te luisteren om belastend materiaal tegen hem te verzamelen. Gerd Wiesler heeft een keiharde reputatie als het gaat om het afnemen van verhoren.

Als kijker weet je één ding: als je Gerd Wiesler achter je aan krijgt, dan ga je eraan, of je nou iets gedaan hebt of niet.

Door het afluisteren leert Gerd Wiesler de leefwereld van Georg Dreyman kennen en komt hij in contact met toneel, muziek, literatuur, vriendschap en liefde, een schril contrast met zijn eigen lege, kille en eenzame leven. Langzaam maar zeker ‘breekt’ Gerd Wiesler als het ware open en in plaats van belastend materiaal te verzamelen, gaat hij Georg Dreyman helpen uit handen van de Oost-Duitse Stasi te blijven.

De film deed me denken aan de oproepen die ik regelmatig op twitter lees, oproepen gericht aan de politiek, het bankwezen en het bedrijfsleven om meer menselijkheid. Oproepen waar je het alleen maar mee eens kunt zijn.

Wat ‘Das Leben der Anderen’ zo bijzonder maakt, is dat het juist de menselijkheid van een individu is (Georg Dreyman) die de onmenselijkheid van een ander (Gerd Wiesler) kraakt en doet openbarsten.

Tegen menselijkheid is uiteindelijk geen enkel systeem opgewassen. Ik denk dat het dit is wat Martin Luther King bedoelde:

‘I refuse to accept the cynical notion that nation after nation must spiral down a militaristic stairway into the hell of thermonuclear destruction. I believe that unarmed truth and unconditional love will have the final word in reality. This is why right temporarily defeated is stronger than evil triumphant.’

Oproepen tot meer menselijkheid is gemakkelijk maar net zo effectief als een alcoholist oproepen te stoppen met drinken of je ego oproepen om ‘los te laten’. Zelf meer menselijkheid tonen betekent werk aan de winkel, emotioneel werk wel te verstaan, maar het is veel effectiever.

Bewaard onder Films, Mening | 8 Comments

Tags: ,

De grootsheid van het kleine

Geplaatst op 5 januari, 2012 

Toen ik over mijn oud collega J schreef, had ik geen idee dat het zoveel reacties zou oproepen, reacties die mij aan het denken hebben gezet.

Toen J vroeger ’s morgens koffie zette en belangstellend vroeg hoe het weekend was geweest of hoe de zaken thuis gingen, deed hij dat niet met het idee dat iemand zich dat een leven lang zou blijven herinneren als een daad van menselijkheid, deed hij dat niet om het verschil te maken.

Kleine dingen bestaan eigenlijk niet. Gooi een klein steentje in een vijver en zie eens hoe ver de kringen zich voortplanten.

Als je wist dat al die kleine dingetjes die je elke dag doet voor anderen van heel veel betekenis is? Als je wist dat die paar speciale woorden een leven lang meegaan in iemands herinnering als een daad van menselijkheid? Als je wist dat wat voor jou heel normaal en vanzelfsprekend is om te doen, voor een ander een wereld van verschil maakt? Als je dat allemaal wist, zou je dan nog aan jezelf twijfelen?

In haar prachtige blogpost ‘Vertrouwen, het antwoord op de crisis‘ schrijft Petra Maartense: Deze crisis gaat over het gebrek aan inzicht in de eigen waarde.

Doe als J en zet die koffie, toon belangstelling, doe dat wat voor jou normaal en vanzelfsprekend is en weet gewoon dat het een wereld van verschil maakt. En als een ander iets kleins doet wat voor jou een wereld van verschil maakt, vertel het hem of haar en deel het ook met anderen. Goed voor ons inzicht in onze eigen waarde. Slecht voor de crisis.

Lees ook: Een warm mens

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , ,

Een warm mens

Geplaatst op 3 januari, 2012 

Ik was in die tijd een beetje ontworteld. Verhuisd naar een andere stad, voor het eerst gaan samenwonen en ook nog een nieuwe baan. Al het oude weg en daarvoor in de plaats heel veel nieuws. Te veel eigenlijk. Een leven zonder veilige ankerpunten.

Op kantoor leerde ik J kennen. Hoewel we een koffieautomaat hadden, zette hij ’s morgens zelf het eerste kopje koffie met een ouderwets koffieapparaat, zo eentje dat je doet kwijlen door de geur van vers gezette koffie en zo’n gezellig pruttelgeluid.

Als de koffie klaar was, vroeg hij iedereen even aan z’n bureau te komen zitten. Samen dronken we dan koffie en mochten van J dan niet over het werk praten. ‘Vertel eens over het weekend’ vroeg hij dan, of ‘hoe gaat het thuis?’.

J werd al snel een nieuw ankerpunt voor me. Het gaf me vertrouwen en veiligheid met hem samen te werken en van hem te leren, een soort van veilige haven van waaruit ik mijn nieuwe leven kon gaan ontdekken.

Een nadeel van mensen zoals J, is dat ze soms te aardig zijn. Zo herinner ik me J druk werkend achter zijn tekenbord. J kon prachtig tekenen en maakte van technische tekeningen echte kunstwerken. Hij tekende lijnen zo strak dat zelfs een moderne plotter er een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen.

Terwijl J geconcentreerd bezig was, kwam de nieuwe technisch directeur W stilletjes achter hem staan. W keek enige tijd over zijn schouder mee en zei toen: ‘Zo J, zit je weer lekker te spelen?’. J glimlachte waar een verbaal correct uitgedrukte dikke middelvinger meer op zijn plaats was geweest.

W was het type dat het hele personeel bij elkaar riep om in twee minuten tijd een ondoordacht plan te presenteren en dat af te sluiten met de woorden dat er nog wel wat met de poppetjes geschoven moet worden. W was ook het type dat vond dat kwaliteitssystemen onderaan in het bedrijf moesten beginnen, de directie dus als laatste.

Het contrast met W was in die tijd tekenend voor de sfeer in het bedrijf waar J dagelijks liet zien dat het ook heel anders kan, dat je met eenvoudige kleine menselijke dingetjes elkaar kunt inspireren en raken.

Toen J lang geleden met de VUT ging, bleef het contact. Af en toe een telefoontje en elk jaar een kerstkaart volgeschreven met belangstelling. De laatste jaren kon ik zijn kaarten steeds moeilijker lezen en werden de zinnen onsamenhangend.

Vorige week zat ik samen met een andere ex-collega op J’s kamertje in het  woonzorgcentrum waar hij sinds een half jaar woont. Bij de receptie hoefden we ons niet eens voor te stellen want de receptioniste wist al dat we de  oud-collega’s van J waren. Hij had de hele week over ons bezoek verteld.

Het raakte me hem weer te zien en op momenten weer een soort van schittering in hem te zien waarin ik de J van vroeger herkende. Ook toen hij voor de tiende keer vertelde dat hij zo ontzettend blij was dat we voor hem waren gekomen, klonk het nog even oprecht als de eerste keer.

Ik weet niet of  J me de volgende keer nog herkent en of er nog een volgende keer komt. Wat ik wel weet is dat zijn begraafplaats herkenbaar zal zijn als de plek waar in de winter nooit sneeuw of ijs ligt want J was een warm mens, is een warm mens en zal altijd een warm mens blijven.

Bewaard onder Persoonlijk | 27 Comments

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →