Verliefd op het leven

Geplaatst op 9 april, 2012 

Ik schrijf niet zo vaak over films en zie er meestal een beetje tegenop om het verhaal samen te vatten. Want hoe mooi en meeslepend het verhaal ook is, het meest bijzondere van een mooie film zijn de gevoelens die de film oproept.  En die gevoelens komen niet echt uit de verf met een samenvatting van het verhaal.

Vrijdagavond laat zag ik de prachtige en ontroerende film  ‘As it is in Heaven’. Ik zou deze film tekort doen als ik hier alleen het verhaal zou samenvatten. Voor wie deze film niet kent: een prima samenvatting kun je hier lezen
http://nl.wikipedia.org/wiki/As_It_Is_in_Heaven

Wat me het meest raakte, is de schoonheid van een groep mensen die door een diepgaand veranderingsproces gaan. Het is niet alleen mooi in de zin van dat mensen als gevolg van dat proces sinds lange tijd weer in staat zijn om verliefd te worden, maar ook mooi in de zin van dat ze weer in staat zijn hun pijn te uiten, hun ingehouden boosheid los te laten, jarenlange conflicten in de openheid te brengen en pijnlijke beslissingen te nemen. Ze zijn weer in staat het leven ten volle te leven, met alle verschillende kanten die daarbij horen.

Je zou de film kunnen zien als een eerbetoon aan het leven als mens. Een film die maakt dat je weer zin krijgt om verliefd te worden op het leven. Er weer zin in hebben, wordt prachtig weergegeven door het lied dat Gabriella, die door haar man wordt mishandeld, zingt:

En waar zo’n groep mensen die samen met elkaar in verandering zijn, die leren zich te verbinden met zichzelf en met elkaar, toe in staat is, blijkt uit het slot. Het koor is voor een wedstrijd in Oostenrijk. Hun dirigent Daniël die het hele veranderingsproces op gang heeft gebracht en daarbij ook zelf door dat proces is gegaan, krijgt net voor aanvang van het optreden een hartaanval en kan, terwijl hij in het toilet valt en op de grond ligt, horen wat zijn koor in beweging brengt.

Lees ook: Waar menselijkheid toe in staat is

Bewaard onder Films | 9 Comments

Tags: , , , ,

Naar schaamte luisteren

Geplaatst op 3 april, 2012 

Het langverwachte vervolg op ‘The power of vulnerability’ van Brene Brown heet ‘Listening to shame’. Net zo indrukwekkend, ontroerend en confronterend.

Lees ook: De kracht van kwetsbaarheid

Bewaard onder Inspiratie | Reageer

Tags: , , ,

Krachtpunt

Geplaatst op 9 maart, 2012 

Wat een ontroerende reacties allemaal op het verhaal over J.  Reacties via deze blog, via Twitter en Google+.

Je zou kunnen zeggen dat J. niet meer is wie hij was. Of dat hij tussen al het ‘niet weten’ door, slechts heel even weer de oude J. is, bijvoorbeeld als hij vraagt hoe het met mijn dochter is.

Maar er is geen verwarde J., net zo min als er een oude J. is.

Als ik naar zijn krachtpunt kijk, dat wat hem vroeger voor mij zo’n warm mens maakte, dan heeft hij dat krachtpunt nog steeds: het krachtpunt om mensen te raken. Het enige verschil is dat hij het misschien anders gebruikt.

Als ik alle reacties lees op het verhaal over J., dan raakt hij nog steeds iets aan. Bij mij en via de verhaaltjes bij anderen. J. doet nog steeds wat J. deed.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , ,

Als je weet dat je het niet meer weet

Geplaatst op 8 maart, 2012 

Deze week sprak ik J. weer. Ik belde hem naar aanleiding van een verhuisbericht dat hij nu in een ander zorgcentrum woont. Ik had begrepen dat zijn situatie in korte tijd  zodanig was veranderd dat het nodig was voor hem om naar een gesloten afdeling te verhuizen.

Bij het horen van zo’n bericht gaan allerlei verhalen met elkaar in gevecht om voorrang. Het eerste verhaaltje dat ik opmerkte was dat dezelfde J. die zo van wandelen houdt en van lekker buiten zijn, nu opgesloten zit.

De stem die ik door de telefoon hoorde klonk verzwakt maar de boodschap klonk er duidelijk in door: ‘Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, ik weet het niet meer…’.

Hij weet het, bedacht ik me. Hij weet dat hij het niet meer weet, hij weet wat er aan de hand is en dat maakt hem bang. Op zo’n moment is een telefoon echt een rotding, wil je bij die ander zijn en even verbinding maken, even zachtjes aanraken.

Misschien bracht mijn stem iets van een herinnering naar boven:  ‘Hoe is het met je dochter?’ klonk het zachtjes.

Hij weet het.

‘Hij slaapt veel’ had de verpleegster gezegd. Ja, dat zou ik ook doen als ik wist dat ik het niet meer wist. Heel veel slapen. Misschien wel voor altijd.

Slaap lekker J.

Lees ook: Een warm mens

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: ,

Menselijkheid zoeken

Geplaatst op 24 februari, 2012 

Bewaard onder Citaten | 1 Comment

Tags:

Wat mannen echt willen – what men really want

Geplaatst op 20 februari, 2012 

Nederlands/Dutch
Deze blogpost is een eerbetoon aan de #malewishlist, een initiatief van Rick Belden en een ontroerende verzameling tweets over wat mannen graag willen.

Helaas heb ik niet alle #malewishlist tweets terug kunnen vinden maar wel een groot aantal. Genoeg om een indruk te geven van wat mannen echt willen. Genoeg om af te rekenen met alle verwrongen en verdraaide stereotypen van wat een man is in onze disfunctionele cultuur.

Laat jezelf verrassen met de #malewishlist

English/Engels
This blogpost is a tribute to the #malewishlist, an initiative of Rick Belden and a touching collection of tweets about what men want.

Unfortunately I was nog able to find all #malewishlist tweets but I found a large number. Enough to give an impression of what men really want. Enough to deal with all warped and distorted stereotypes of what a man is in our dysfunctional culture.

Let yourself be surprised with the #malewishlist

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Inspiratie | 8 Comments

Tags: , , , ,

Menselijkheid en macht

Geplaatst op 19 januari, 2012 

Politiek, banken en  bedrijven oproepen tot meer menselijkheid is het onmogelijke van ze vragen.

Systemen die op macht zijn gebaseerd, zijn niet gebaat bij meer menselijkheid. Sterker nog: meer menselijkheid leidt deze systemen regelrecht naar de afgrond. Dergelijke  systemen hebben juist een zekere mate van onmenselijkheid nodig om te kunnen bestaan, om de motor die deze systemen aandrijft, namelijk macht uitoefenen over anderen, te laten draaien.

Menselijkheid doet een expliciet appel op iedereen om het uitoefenen van macht over anderen in te ruilen voor het samen uitoefenen van macht. Geen macht over elkaar maar macht met elkaar.

Zoals een ijsklontje weet dat het een metamorfose ondergaat als de temperatuur stijgt, zo weten op macht gebaseerde systemen dat ze een metamorfose ondergaan als de menselijkheid stijgt. En daar zitten die systemen nou juist niet op te wachten.

Één ding is zeker: smelten zullen ze. Niet omdat wij die systemen oproepen tot meer menselijkheid, maar omdat wij meer menselijkheid laten zien.

Lees ook: Waar menselijkheid toe in staat is

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

Waar menselijkheid toe in staat is

Geplaatst op 17 januari, 2012 

Laatst zag ik de film ‘Das Leben der Anderen’. Een zeldzaam prachtig verhaal dat zich afspeelt in Oost-Berlijn tijdens de jaren 80 van de vorige eeuw. Gerd Wiesler, een medewerker van de Oost-Duitse Stasi, krijgt de opdracht om de schrijver Georg Dreyman af te luisteren om belastend materiaal tegen hem te verzamelen. Gerd Wiesler heeft een keiharde reputatie als het gaat om het afnemen van verhoren.

Als kijker weet je één ding: als je Gerd Wiesler achter je aan krijgt, dan ga je eraan, of je nou iets gedaan hebt of niet.

Door het afluisteren leert Gerd Wiesler de leefwereld van Georg Dreyman kennen en komt hij in contact met toneel, muziek, literatuur, vriendschap en liefde, een schril contrast met zijn eigen lege, kille en eenzame leven. Langzaam maar zeker ‘breekt’ Gerd Wiesler als het ware open en in plaats van belastend materiaal te verzamelen, gaat hij Georg Dreyman helpen uit handen van de Oost-Duitse Stasi te blijven.

De film deed me denken aan de oproepen die ik regelmatig op twitter lees, oproepen gericht aan de politiek, het bankwezen en het bedrijfsleven om meer menselijkheid. Oproepen waar je het alleen maar mee eens kunt zijn.

Wat ‘Das Leben der Anderen’ zo bijzonder maakt, is dat het juist de menselijkheid van een individu is (Georg Dreyman) die de onmenselijkheid van een ander (Gerd Wiesler) kraakt en doet openbarsten.

Tegen menselijkheid is uiteindelijk geen enkel systeem opgewassen. Ik denk dat het dit is wat Martin Luther King bedoelde:

‘I refuse to accept the cynical notion that nation after nation must spiral down a militaristic stairway into the hell of thermonuclear destruction. I believe that unarmed truth and unconditional love will have the final word in reality. This is why right temporarily defeated is stronger than evil triumphant.’

Oproepen tot meer menselijkheid is gemakkelijk maar net zo effectief als een alcoholist oproepen te stoppen met drinken of je ego oproepen om ‘los te laten’. Zelf meer menselijkheid tonen betekent werk aan de winkel, emotioneel werk wel te verstaan, maar het is veel effectiever.

Bewaard onder Films, Mening | 8 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →