Niet gratis parkeren maar gratis bier is King!

Geplaatst op 1 juli, 2017 

De discussie in onze stad houdt maar niet op: over parkeren in de binnenstad. En dan natuurlijk dat parkeren gratis moet zijn. Opmerkelijke redeneringen over en weer. Dat voor iemand die gaat winkelen parkeren geen meerwaarde heeft en dat het daarom gratis moet zijn.

Ik ben het daar na even nadenken zeer mee eens. Zelf kom ik graag in ‘de Huiskamer’ hier bij ons om de hoek op Zuiderhout, een gezellige plek om lekker even te kletsen met goed volk. Ik kom daar voor de contacten, koffie heeft daar voor mij geen meerwaarde en moet daarom gratis zijn.  U snapt me wel.

Het parkeren gaat helemaal niet over het parkeren natuurlijk maar over de binnenstad waar we vaker naar toe moeten, langer verblijven, meer uitgeven en meer ons best doen om iets te realiseren wat ‘bruisen’ wordt genoemd.

Ik heb daar een oplossing voor: niet gratis parkeren maar gratis bier is king! Moet je eens zien hoe rap we vaker naar de binnenstad gaan, er langer verblijven en de boel daar stevig laten bruisen.

En dan hoor ik de kritische vragen al: hoe draagt gratis bier dan bij aan meer uitgeven in de binnenstad? Winkeliers, zoek die bierdrinkers op in de kroeg, drink ook een biertje met ze, wordt vrienden en je krijgt iets wat onbetaalbaar is: gunfactor. En gunfactor omzetten in klanten die de deur bij je platlopen is een plakje cake.

Andere kritische vraag is of dat niet ongezond is dat promoten van gratis bier. Nee dat is het ook niet maar dat is het stimuleren van autogebruik ook niet. U snapt me wel.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Oosterhout leest superheldenboek ‘Mijn vriend Spider-Man’

Geplaatst op 30 juni, 2017 

Remember? Dat je gratis en voor niks het nieuwe superheldenboek ‘Mijn vriend Spider-Man’ van   Michael Minneboo kon krijgen?

Wie was jou superheld? vroeg ik en het leek me zo leuk dit boek te kunnen bezorgen bij een echte liefhebber, iemand die al van kinds af aan strips leest en alles van superhelden weet, iemand die een huis vol strips heeft en die ook beurzen bezoekt, iemand die zich ook online profileert als een liefhebber van comics en Marvel, iemand die het liefst ook Spider-Man als favoriete superheld heeft.

Ja, dat moet wel heel, heel, heel toevallig zijn wil zo iemand zich als eerste melden als nieuwe eigenaar van het boek ‘Mijn vriend Spider-Man’ en dan nog in Oosterhout wonen ook.

Oosterhout leest ‘Mijn vriend Spider-Man’

Maar ik vond hem, precies zoals beschreven. Of beter gezegd: hij vond mij. Alex, heel veel leesplezier met ‘Mijn vriend Spider-Man’. Dit boek had geen betere plek kunnen krijgen dan bij jou.

En zo leest Oosterhout ‘Mijn vriend Spider-Man’.

Wat ik door ‘Mijn vriend Spider-Man’ begrijp is waarom Michael en Alex juist Spider-Man als favoriete superheld hebben: omdat het een mens is. OK, eentje met superkrachten maar ook eentje die als mens worstelt met precies dezelfde dingen als waar jij en ik mee worstelen. Bekend met relatieshit? Nou, Spider-Man alias Peter Parker ook.

Voordat we naar buiten gingen voor de foto  vroeg ik de partner van Alex nog hoe het is om samen te leven met iemand die van superhelden houdt. Dankzij haar antwoord kon ik dit blogje met een gerust hart tikken: ‘Ik heb er geen last van……….’

🙂

Goed weekend allemaal.

PS: wil je ‘Mijn vriend Spider-Man’ ook lezen? Koop het dan bij je lokale boekhandel of bestel het boek er.

Bewaard onder Boeken | 2 Comments

Tags: , ,

Discussie zonder einde a.k.a. parkeren

Geplaatst op 24 juni, 2017 

Wat ben ik strontjaloers op de binnenstad van Oosterhout want weet je wat ze daar wel hebben en wij in Oosterheide niet? OK, de binnenstad heeft problemen maar daar ben ik niet jaloers op. Nee, wat de binnenstad wel heeft en Oosterheide niet is een onderwerp dat 24/7 het vuur in mensen doet oplaaien.

Hang je na een dag hard werken moe boven een bord aardappelen met het idee de rest van de avond met een krantje en tv rustig uit te zitten, kun je als door een wonder weer helemaal tot leven worden gewekt. Niet door seks, drugs en rock & roll maar door slechts één woord: PARKEREN.

Je bent het zat dat je je buren maar amper kent en niet meer woorden uitwisselt dan goeiemorgen of lekker weertje. Dat kun je drastisch veranderen door het met je buren te hebben over PARKEREN

Heb je al een tijdje moeite om werkelijk verbinding te maken met je partner en denk je graag terug aan hoe vurig jullie contact was toen jullie nog maar pas verliefd waren? Maak je partner dan eens midden in de nacht wakker en spreek het magische woord: PARKEREN.

De binnenstad kan veel van Oosterheide leren en als er iets is dat wij in Oosterheide van de binnenstad kunnen leren is het dit: laten we het in Oosterheide in hemelsnaam ook over PARKEREN hebben want PARKEREN = VURIGE FURIE.

Dus ja, hoe krijgen we dat in Oosterheide voor elkaar? Ik zou zeggen: voortaan betaald PARKEREN op Zuiderhout. Of nee, nog krachtiger: gratis PARKEREN in de binnenstad en dat financieren met betaald PARKEREN op Zuiderhout. Ik maak hier geen vrienden mee, weet ik, maar als diezelfde VURIGE FURIE ook hier in Oosterheide heeft toegeslagen zal iedereen zeggen: KLOOTZAK!

U snapt het wel.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , ,

Stadsprofeten

Geplaatst op 23 juni, 2017 

We moeten eens even praten mensen, over onze stad, over Oosterhout.

Nog niet zo lang geleden werden een heleboel mensen ineens coach. Iedereen kan en mag zichzelf coach noemen en dat hebben we geweten. Social media werd overspoeld met adviezen en tips over hoe we ons leven het beste kunnen leven en ja, nog erger, met van die coachvragen. Hoe zet jij jezelf in je kracht? Hoe ga jij vandaag authentiek zijn en je passie omarmen?

Je met het leven van een ander bemoeien is natuurlijk iets van alle tijden maar werd pas een probleem toen daar een verdienmodel bij werd gevonden.

De meeste van die coaches zijn inmiddels weer verdwenen en dat zou goed nieuws zijn als ik niet had ontdekt dat ze niet zijn verdwenen maar zijn getransformeerd, ja echt. Ze bemoeien zich nu niet meer met het leven van andere mensen maar met complete steden! Het zijn stadsprofeten geworden die zeggen te weten wat goed is voor onze stad.

Nu mag van mij iedereen gerust een mening hebben over onze stad en ideeën hoe de stad leuker, gezelliger, leefbaarder, veiliger en aantrekkelijker te maken. Ja, doe dat vooral, bemoei je met de stad. MET JE EIGEN STAD!

Met de coaches ging het mis omdat ze niet in de schoenen stonden van de mensen met wiens levens ze zich bemoeiden. Met die stadsprofeten gaat het op dezelfde manier mis als met die coaches: ze bemoeien zich met steden waar ze zelf niet eens wonen. Recipe for disaster als je het mij vraagt.

Hoe kunnen we deze ramp afwenden? De stadsprofeten met pek en veren uit onze stad verjagen? Dat wordt een lastige want ze wonen hier niet eens. Nee, laten we zelf stadsprofeet worden en ons met onze eigen stad bemoeien. Beter voor de stad en beter voor onszelf.

Morgenmiddag verzorgt de ORTS een live uitzending van het programma Oosterhout vandaag op zaterdag. De uitzending is van 15:00 – 17:00 uur vanaf het Hemaplein in de Arendshof. Thema is de  binnenstad die maar niet wil bruisen en hoe we die wel aan het bruisen krijgen. Kom dan ook en hang ongegeneerd de stadsprofeet uit van je eigen stad.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , ,

En de chaos bevrijdde de stad

Geplaatst op 7 juni, 2017 

Het was zo’n middelgrote stad waar maar weinig gebeurt. Natuurlijk gebeurde er wel eens was maar niet die dingen waardoor de stad echt vooruit kwam.

Wat er bijvoorbeeld wel gebeurde was dat er werd geklaagd over het parkeren, dat moest gratis zijn anders zou het centrum niet kunnen bruisen. Dat had dan weer te maken met onverwerkt trauma uit vorige levens toen er betaald moest worden voor het stallen van paard en wagen en voor het opruimen van de poep.

Om dat centrum te laten bruisen was een stadsmanager ingehuurd. Die vond dat burgers zich maar beter niet met dat centrum bemoeiden maar hooguit met de speeltuintjes in hun eigen buurt. Hij wilde wel graag dat diezelfde burgers massaal naar het centrum kwamen om hun portemonnee om te keren, dat dan weer wel. Het leverde de stadsmanger in ieder geval genoeg karma op om in een volgend leven terug te keren als speeltuinmanager.

En zo zou deze stad best wel heel oud kunnen worden maar oud en ook gelukkig? Dat was zeer de vraag.

Tot op een zekere dag een kleine politieke partij bij elkaar kwam. Deze bijeenkomst zou de geschiedenisboeken niet hebben gehaald ware het niet dat politicus 2 en 3 tegen nummer 1 zeiden: wij willen jou niet meer als onze nummer 1, voortaan is nummer 2 de nummer 1.

De pers dook erop, blij als ze waren dat ze eens iets anders konden melden dan dat eeuwige parkeren. Ze noemden het een coup en deze stad waar maar weinig gebeurde had ineens te maken met een heuse coup!

Het nieuws verspreidde zich al snel over de stad. Zelfs in het zuiden van de stad, in een wijk die net als andere wijken van de stad maar een beetje voor spek en bonen meedeed als aanhangsel van het centrum, waar de mensen niks hebben met parkeren, nog minder met bruisen, nog minder met politiek en nog veel minder met de stadsmanager, werd erover gesproken.

Ook in andere politieke partijen ontstond rumoer. Ook daar wilden nummers 2 wel eens de nummer 1 zijn, de nummers 10 een nummer 4, de nummers 7 een nummer 2. Kunt u het nog volgen?

Ineens bleek iedereen goede ideeën te hebben en tja, als nummer 1 heb je natuurlijk meer invloed iets met zo’n idee te doen dan als nummer 10. Als nummer 10 ben je het op een gegeven moment natuurlijk flink zat steeds maar te moeten horen dat je idee niet realistisch of wenselijk is of ‘ja maar…..’.
.
Al snel ontplofte dezelfde discussie ook in bedrijven, organisaties, scholen en zelfs in gezinnen tot uiteindelijk iedereen met iedereen overhoop lag en de stad in chaos verkeerde.

Chaos of niet, mensen willen natuurlijk wel brood op de plank en daarom ontstonden spontaan nieuwe vormen van samenwerking. Niet op basis van ‘ik ben nummer 1 en ik draag jou, nummer 2, op nu brood te bakken’. In plaats daarvan gingen mensen naar elkaar op zoek om samen een brood te bakken. De een had bijvoorbeeld een oven maar geen ervaring met brood bakken, de ander wist wel brood te bakken maar had geen oven en geen ingrediënten en weer een ander had wel de ingrediënten maar geen idee wat ermee te doen. Op deze manier samen brood bakken was zo leuk en het brood zo lekker, dat mensen nog meer op zoek gingen naar anderen om op deze manier mee samen te werken.

De stad knapte er zienderogen van op. Waar vroeger de stad stil stond vanwege discussies tussen de rangen en standen van al die verschillende nummers, gingen mensen nu met elkaar aan de slag. Geen gezeur meer over ‘niet wenselijk, niet realistisch, ja maar….’ maar elkaar opzoeken en samenwerken.

En ja, de stad werd oud en alsnog gelukkig, zielsgelukkig zelfs.

Bewaard onder Verhaaltjes | Reageer

Tags: , , , ,

De wereld is ons thuis (en die houden we schoon)

Geplaatst op 26 mei, 2017 

In 2015 leerde ik ze kenen: Dave, Cristina en hun twee kinderen. Contact maken met dit gezin was toen ‘onvermijdelijk’ want als je in Portugal woont, hier op vakantie bent in de Hannebroeck en daar in de bossen zwerfafval opruimt, dan heb je me!

Twee jaar later zijn ze weer terug in Nederland, in de Hannebroeck, dus ik daar woensdagochtend ook naar toe voor een hartelijk weerzien en een gezellig schoonmaakrondje door het bos.

Trash hunting bij de Hannebroeck. Foto door Luna en Armando de Haan RoLo

Ze hebben inmiddels zoveel van de wereld gezien dat niet één plek hun thuis is maar ze de hele wereld als hun thuis zien en dat perspectief verandert alles. Iedereen houdt thuis de boel schoon want laat je thuis de boel vervuilen, dan heb je jezelf daarmee.

Als je de hele wereld ziet als jouw thuis, dan probeer je overal waar je bent de boel schoon te houden want vervuiling heeft schijt aan grenzen. Vervuiling aan de andere kant van de wereld is net zo goed ons probleem als die blikjes en flesjes die we hier op straat aantreffen. Waar je ook bent: je bent thuis en je thuis houdt je schoon.

Goed om van ze te horen dat het hier in de bossen vergeleken met twee jaar geleden een stuk schoner is. Dit is waar we allemaal naar verlangen en met velen aan werken: de kanteling naar schoon.

Terug op de Hannebroeck krijg ik eindelijk Dave’s boek in handen: Kingdom of Ten. Via Facebook had ik al gezien dat hij een boek had geschreven en ook zelf heeft geïllustreerd maar hier is dan de echte Kingdom of Ten:

Kingdom of Ten door Dave de Haan

Er is ook een fraaie limited editon en daar leg ik ter plaatse snel ‘beslag’ op:

Kingdom of Ten limited edition

Kingdom of Ten is een bijzonder boek voor kinderen. Een meisje dat tijdens de rekenles in haar klas in slaap dommelt, komt terecht in een vreemde wereld van disharmonie:  de wereld van de even en oneven cijfers die voortdurend vechten met elkaar. Ze bedenkt een geweldig plan: een koninklijk bal waar de cijfers met elkaar moeten dansen. Ze maakt koppeltjes: de 2 met de 8, de 3 met de 7 enz. En tijdens de dans gebeurt er iets magisch.

Kingdom of Ten is een boek over liefde en harmonie en hoe dat met een beetje hulp en verbeelding binnen ieders handbereik ligt. Lees het verder zelf zou ik zeggen, je kunt Kingdom of Ten bestellen via Lulu.

In de tuin komt een gitaar op tafel. Of ik wat wil laten horen. Thuis speel ik elektrisch met een enorme bak distortion erop maar ik waag me aan een akoestische versie van één van de beste metal riffs ever: March of the S.O.D.

Hoe dat klonk? Dat weten ze alleen op de Hannebroeck…. Het was hoe dan ook een passend slot van een heerlijke ochtend.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

De stad mag wat meer punkrock zijn

Geplaatst op 15 april, 2017 

Vorige week zaterdag, ik had net ‘Stad zoekt zichzelf geblogd’en zat via YouTube wat muziek te luisteren: Rise Against.

Ja goh zeg, denk je dat die gasten van Rise Against nadenken over het dna van hun band, daar bijeenkomsten voor organiseren en een extern bureau voor inhuren om het proces te begeleiden? Nee natuurlijk niet, die stappen het podium op en geven alles.

Zei ik dat ze alles geven? Hell yes, ook als het halleluja slecht weer is.

Kijk, die spirit mag ik erg graag. Een stad kan dat ook. Hoe? Oefenen, net als Rise Against. Passie, plezier, samen, ergens in geloven, energie, knallen en het gewoon doen.

Punkrock bands zijn muzikaal gezien niet de meest virtuoze bands en moeten doorgaans hard werken om van hun muziek te kunnen leven.  Beperkt als ze zijn compenseren ze dat ruimschoots met precies datgene waar ik zo voor val: jezelf helemaal uitleven met datgene wat je wel kunt en daar heel veel anderen in meesleuren.

Mijn allereerste kennismaking met punkrock was uitgerekend the Ramones. Ze speelden op een festival en zocht ik samen met vrienden een plekje op veilige afstand van het podium. Het kan daar vooraan nogal tekeer gaan, hier staan we goed.

The Ramones begonnen. One, two, three, four en de koelbox die één van ons bij zich had (in die tijd mocht je nog een koelbox meenemen) was al tien meter richting podium verplaatst en wij tien meter de andere kant op. No escape, we zaten middenin de Ramones-madness.

Kijk, dat is punkrock, dat pakt je gewoon op en smijt je ergens neer en dat is nog vet leuk ook.

Op vakantie doe ik wel eens boodschappen in van die kleine supermarktjes waar ze een heel beperkt assortiment hebben. Zul je zien dat je daar heel creatief van wordt en dingen kookt die je normaal gesproken nooit kookt. Beperkte middelen haalt het beste in je naar boven.  Punkrockers snappen dat als geen ander.

Dus stad: ga punkrocken en give it all. Gooi en smijt met alles wat je in je hebt.

En hier hield het blogje op, ik had het grotendeels een week geleden al geschreven met het idee het later in de week wel een keer online te zetten. Dat werd iets later en daarom kan ik er nog iets aan toevoegen:

Stad: koester de punkrock die je al in je hebt.

Ik bedoel natuurlijk het einde van café de Kloek afgelopen dinsdag. Als er in Oosterhout een plek is was die de geest van punkrock uitademt uitademde, dan is was het wel de Kloek. Potver was zonde dat René en Janny ermee moeten stoppen. De stad verliest en niet alleen de Kloek.

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: , ,

Stad zoekt zichzelf

Geplaatst op 7 april, 2017 

Ik vond Oosterhout maar een nietszeggende stad. Ik woonde in Breda en kende Oosterhout alleen van de A27 als ik richting Utrecht ging of daar juist vandaan kwam. Oosterhout was die langgerekte strook bewoning vlak bij Breda. Als ik Oosterhout passeerde was ik bijna thuis of net van huis.

In Breda hoorde ik nooit iets over Oosterhout, over wat daar aan het gebeuren was of vroeger was gebeurd of dat daar iets ging gebeuren. Dat er in den lande nog een andere stad was die ook Oosterhout heette maakte het er niet gemakkelijker op me een beeld te vormen van Oosterhout anders dan die strook langs de A27. Noem het gerust een vooroordeel vanuit onbekendheid want dat wat het ook.

Nu ik er door tal van ontwikkelingen, gebeurtenissen, mirakels, drama’s en meer van dat soort bepalende situaties zelf alweer meer dan tien jaar woon, snap ik van Oosterhout nog steeds maar vrij weinig. Zeg me gerust dat dit komt omdat ik geen echte Oosterhouter ben, dan heb je wellicht een punt. Andersom vraag ik me af of de echte Oosterhouter zijn/haar stad wel echt begrijpt.

Ik ken maar weinig echte Oosterhouters, de meeste mensen waar ik mee om ga zijn net als ik vette import zoals dat heet. Bij de gemeente hoef ik ook niet aan te kloppen met de vraag wat voor stad Oosterhout is. Tuurlijk kunnen ze me over de stad een karrenvracht aan kengetallen geven. Aan cijfers geen gebrek, maar wat zeggen al die cijfers over de stad?

Nee, de gemeente is zelf ook op zoek, heeft daartoe een serieuze partij in de hand genomen, Ruimtevolk, om een analyse te maken van het DNA van de stad.

Een stad heeft natuurlijk helemaal geen DNA, een stad bestaat uit mensen en die maken de stad en die stad van mensen verandert elke dag. Een stad beweegt, soms snel en soms langzaam, en zodra je denkt een stad te begrijpen is ie weer ongrijpbaar. Prima vind ik dat, heerlijk zelfs, soms ook vreselijk. Het is net als met een goede vriend: prima kerel maar soms een echte pain in the ass.

Een stad op zoek naar het DNA van zichzelf. Dat doet me denken aan mensen die zichzelf een beetje naar de sodemieter hebben geholpen en in een poging weer op te krabbelen, zichzelf weer willen vinden. Prima hoor, dapper zelfs, maar jezelf vinden doe je niet aan de zijlijn van de samenleving, op een plek waar alles nice and easy is.

Jezelf vinden doe je in contact met anderen, door te dromen, daar wat van te maken, te falen en weer op te staan. Jezelf vinden doe je door te leven, te ademen, lief te hebben en afgewezen worden. Door je hart te volgen, keuzes te maken zonder zekerheid, door te verdwalen, te verzuipen en weer boven water te komen. Leven is geboren worden en sterven, geboren worden en sterven en weer geboren worden.

Jezelf vinden? Heb je je leven een beetje geleefd, dan heb je een aardig beeld van wie je bent als je afscheid neemt met de fysieke dood.

Op zoek gaan naar je DNA? Ik denk niet dat je dat moet doen. Dat DNA ontdek je gaandeweg wel en overdrijf de rol van dat DNA niet. Opvoeding, familie, vrienden, de straat, toeval, zoveel facetten die mede vormen wie je bent.

Terwijl ik me dit allemaal zit te bedenken fiets ik vandaag door de stad. Passeer talloze vlaggen Oosterhout familiestad. Ja goh, wat voor stad is dit nou? Is dit een familiestad of een stad die zelf niet weet wat voor stad het is? Cut the crap, wat boeit het! Wat boeit is wat voor stad we willen zijn en hoe we daarnaar gaan handelen.

De stad die we nu zijn vind het allemaal wel best zolang alles maar blijft zoals het was. Sorry folks, reality check: niks blijft zoals het was, zelfs niet in good old Oosterhout. Dan kun je passief achterover leunen en maar zien wat ervan komt of helpen de stad kleur te geven, om het even wat voor kleur.

En oh ja, grijs telt niet mee als kleur.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →